Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 7

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  indywiduacja
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Obawa przed byciem sobą jako źródło niechęci wobec Inności? Problem indywiduacji młodzieży

100%
Obacz P.
Edukacja Międzykulturowa
|
2015
|
vol. 4
201-209
EN
The purpose of this article is to pay close attention to two important phenomena which could be related. The first one is the individuation – becoming a person as well as being oneself. The second is antipathy towards otherness and diversity. In reference to both phenomena, the following research question is raised: could antipathy towards otherness be an expression of one’s own fear of becoming an individual? Being an authentic, autonomic and responsible person – being oneself – is indeed a challenge, especially for young people. Creation of a certain attitude towards other people is accompanied by raising consciousness of one’s own being a separate person. Therefore, it is worth conducting some research on how one’s “becoming a person” (while functioning in a certain social context) may affect forming individual attitudes towards otherness. In the undertaken research, an individualistic perspective is used, consisting in the person-centered approach and selected existential principles.
PL
Artykuł ma na celu zwrócenie uwagi na dwa istotne zjawiska, które mogą być w pewien sposób ze sobą powiązane. Pierwszym z nich jest indywiduacja – stawanie się i bycie sobą. Drugim zaś niechęć wobec inności, odmienności, różnorodności. W odniesieniu do obu tych problemów stawia się pytanie badawcze: czy niechęć wobec inności może być wyrazem obawy przez stawaniem się indywiduum? Bycie jednostką autentyczną, autonomiczną i odpowiedzialną – bycie sobą – stanowi dla wielu ludzi, szczególnie młodych, znaczące wyzwanie. Kształtowaniu (się) świadomości własnego istnienia jako odrębnej osoby towarzyszy formowanie określonego stosunku wobec innych ludzi. Warto jednak zbadać, w jaki sposób radzenie sobie z własnym „stawaniem się osobą”, przy jednoczesnym funkcjonowaniu w pewnych kontekstach społecznych, może oddziaływać na kształtowanie się postaw wobec inności. W badaniu stosuje się indywidualizującą perspektywę badawczą, skomponowaną m.in. na podstawie podejścia skoncentrowanego na osobie (person-centered approach) i wybranych założeniach egzystencjalnych.
2
Publication available in full text mode
Content available

Tomasz z Akwinu i Duns Szkot o przygodności, wolności i indywidualności

100%
PALUCH M.
Roczniki Filozoficzne
|
2017
|
vol. 65
|
issue 4
23-36
PL
Tekst jest próbą przedstawienia fundamentalnych perspektyw, które są konieczne dla zrozu­mienia stanowiska Akwinaty na temat przygodności, wolności i indywiduacji w zestawieniu z pro­pozycją Dunsa Szkota. Autor stara się wziąć pod uwagę ostrzeżenie É. Gilsona: niewiele da porównywanie wybranych szczegółów wspomnianych pozycji filozoficznych bez zrozumienia fun­da­mentalnej różnicy między porównywanymi metafizykami. Pierwsza część artykułu przedstawia różnicę rozumienia relacji między naturą i wolą. Duns Szkot interpretuje wolę, przeciwstawiając ją naturze, i rozumie prawdziwie osobowe, wolne i chrze­ścijańskie działanie w opozycji do deterministycznych działań natury. Dla Akwinaty praw­dziwie osobowe działanie może być wpisane w naturę jako jej wolne dopełnienie. Różnica jest ufundowana w rozmaitych interpretacjach filozofii Arystotelesa. Druga część opisuje różnicę w rozumieniu transcendencji boskich działań. Tomasz posługuje się bardzo mocnym rozumie­niem transcendencji, które pozwala przyjąć tezę: niezmienność (= konieczność) woli Boga uzy­skuje swoje cele zarówno przez konieczne, jak i wolne (!) działania stworzeń (por. De veritate, q. 6, a. 3, ad 3). Duns Szkot szuka bardziej intuicyjnie dostępnego rozumienia relacji między boskimi i ludzkimi działaniami. Z tego powodu opisuje boskie działania jako przygodne, podej­mowane w wiecznym „teraz”. Trzecia część zajmuje się doktryną indywiduacji. Duns Szkot pro­ponował rozwiązać problem przez odwołanie do słynnej formy haecceitas. Chociaż dla Tomasza nośnikiem indywidualności po zindywidualizowaniu bytu jest także forma jako źródło sub­stan­cjalności i chociaż Tomasz musiał być świadomy trudności klasycznego stanowiska, odwo­łującego się do Arystotelesa (materia jako główny czynnik indywiduacji), trzyma się stanowczo arystotelesowskiego rozwiązania, nieznacznie je przeformułowując (materia quantitate signata). Były najprawdopodobniej dwa powody wiernego podążania Tomasza za Arystotelesem, mimo wątpli­wości Alberta Wielkiego i Bonawentury: chęć podkreślenia hylemorficznej struktury bytu i próba wskazania trwałej podstawy dla pojęciowych genera. Ostatni problem prowadzi do naj­ważniejszej metafizycznej różnicy między analizowanymi propozycjami. Duns Szkot jako esen­cjalista musi wpisać wszystko, co rzeczywiste, w porządek istotowy. Tomasz artykułuje rzeczy­wistość bytu, biorąc pod uwagę istotę i istnienie. Jego stanowisko daje tym sposobem więcej możliwości do odczytania bytu.
EN
The paper attempts to present the fundamental perspectives which are necessary to understand Aquinas’s position on contingency, freedom and individuation in order to compare his thinking with Duns Scotus’s. The author wants to take into account Gilson’s warning: it is useless to com­pare chosen details of the aforementioned philosophical proposals, if there is no understanding of the deep difference between the metaphysical systems of the two philosophers. The first section presents the difference in the understanding of the relationship between na­ture and will. Duns Scotus interprets the will as opposed to nature and sees a truly free and Christian person acting as opposed to the deterministic operations of nature. For Aquinas the truly personal acting may be inscribed in nature as its free fulfilment. The difference is based on the different readings of Aristotle’s philosophy. The second section describes the difference in the understanding of the transcendence of the divine actions. Thomas uses a very strong concept of transcendence that allows him to accept the thesis that God’s immutable (= necessary) will achieves its purposes through the necessary and free (sic!) actions of the creatures (cf. De veri­tate, q. 6, a. 3, ad 3). Duns Scotus looks for a more intuitive understanding of the relationship between divine and human acting. Because of that he describes the divine actions as contingent, under­taken in the eternal “now”. The third section deals with the doctrine of individuation. Duns Scotus’s proposed solution to this problem is his famous form haecceitas. Although the form as the source of substantiality is the sign of individuality for Thomas, as well, in his case this has been achieved through individua­tion, and although he must have been aware of some difficulties in the classical Aristotelian position (matter as the main factor in individuation), he sticks to the Ari­sto­telian solution, only slightly reformulating it (materia quantitate signata). There are two reasons for his fidelity to Aristotle in spite of doubts expressed by Albert the Great and Bona­venture: the stress on the hylemorphic structure of being and the attempt to articulate the con­sistency of the conceptual genera. The last problem leads to the main metaphysical difference of the analysed proposals. Duns Scotus as an essentialist has to inscribe everything that is real with­in the order of essence; Thomas articulates reality by taking into account essence and existence. His position opens wider possibilities for the understanding of being.
3
Publication available in full text mode
Content available

Indywiduum jako funkcja pragnienia. Maurizio Lazzarato i Bernard Stiegler o filozofii Gilles’a Deleuze’a

100%
Kłos-Czerwińska P.
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
|
2019
|
issue 45 (2)
87-106
EN
The objective of this article is to present the philosophy of Gilles Deleuze, seen from the point of view of two contemporary authors, namely: Maurizio Lazzarato and Bernard Stiegler. The main assumption here is that its main revolutionary potential boils down to the value that is attributed to the notion of “desire”. The very power of this notion consists in counteracting the processes of reduction of human experience to the level of symbolic and affective misery. The degrading power of media and capitalist societies’ technologies as described by Lazzarato and Stiegler may give an insight into the dangers of being a disaffected individual.
4
Publication available in full text mode
Content available

Indywiduum jako funkcja pragnienia. Maurizio Lazzarato i Bernard Stiegler o filozofii Gilles’a Deleuze’a

100%
Kłos-Czerwińska P.
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
|
2019
|
vol. 45
|
issue 2
87-106
EN
The objective of this article is to present the philosophy of Gilles Deleuze, seen from the point of view of two contemporary authors, namely: Maurizio Lazzarato and Bernard Stiegler. The main assumption here is that its main revolutionary potential boils down to the value that is attributed to the notion of “desire”. The very power of this notion consists in counteracting the processes of reduction of human experience to the level of symbolic and affective misery. The degrading power of media and capitalist societies’ technologies as described by Lazzarato and Stiegler may give an insight into the dangers of being a disaffected individual.
5
Publication available in full text mode
Content available

Hypostases of Krzysztof Jaworski’s Poetry

80%
Trzaskowski Z.
Tematy i Konteksty
|
2020
|
vol. 15
|
issue 10
PL
Artykuł zawiera analizę hermeneutyczną liryki Krzysztofa Jaworskiego, bacznego obserwatora współczesnej rzeczywistości społecznej, poety moralnych pytajników, mistrza retrospekcji i monologu wewnętrznego. Słowa klucze: prawda, samopoznanie, mądrość posłużyły do przedstawienia stratyfikacji estetyczno-etycznej, opisu lejtmotywów interpretowanej twórczości i wskazania jej istotnie ważnego miejsca w najnowszej poezji polskiej.
EN
The article contains a hermeneutic analysis of Krzysztof Jaworski’s poetry. Jaworski is not only an attentive observer of contemporary social reality, a master of retrospection and an internal monologue but first and foremost he is a poet notafraid to ask moral questions. Key words such as truth, self-knowledge, wisdom were used here to present the aesthetic and ethical stratification, to describe the leitmotivs of the interpreted texts and to indicate the significant place of Jaworski’s works in Polish postwar poetry.
6
Publication available in full text mode
Content available

Ewolucja duchowa i lewatywa: Jungowskie tropy w twórczości zespołu Tool

80%
Gornat T.
Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura
|
2019
|
issue 11(3) "Kultura metalowa w przestrzeni rytualnej i medialnej"
118-133
PL
Celem niniejszego artykułu jest analiza Jungowskich wątków w tekstach grającej progresywny metal amerykańskiej grupy Tool. Maynard James Keenan, wokalista i autor tekstów, zawsze przyznawał się do swojej fascynacji teoriami Carla Gustava Junga i Josepha Campbella, a tropy Jungowskie, poza piosenkami, można odnaleźć również w grafice okładek albumów, w promocyjnych teledyskach oraz w oprawie wizualnej koncertów zespołu. W słowach piosenek Keenan bezpośrednio lub pośrednio nawiązuje do kolejnych etapów Jungowskiego procesu indywiduacji, ewolucji duchowej i transformacji, którego celem jest całkowita integracja świadomych i nieświadomych treści psychiki. W tekstach z albumów Opiate i Undertow Keenan wyraża poczucie konieczności duchowego rozwoju oraz integracji persony, maski służącej kontaktom ze światem zewnętrznym. Powracającym motywem na pierwszych płytach Toola jest również konfrontacja z cieniem, którego wyparcie powoduje fragmentację i dezintegrację psychiki. Płyta Ænima podejmuje wątek potrzeby zrozumienia i integracji animy, nieświadomego pierwiastka żeńskiego w psychice mężczyzny, oraz koncentruje się na wynikającym z tego duchowym oczyszczeniu. Końcową fazą procesu indywiduacji jest dotarcie do Jaźni – przekroczenie wszelkich przeciwieństw i odkrycie boskiego pierwiastka w człowieku. Oznacza to całkowitą równowagę funkcji psychicznych symbolicznie odzwierciedloną w perfekcyjnym kształcie spirali. Ten etap rozwoju duchowego jest przedmiotem refleksji w tekstach niektórych piosenek z albumu Lateralus.
EN
The aim of this paper is to analyse Jungian tropes in the lyrics of an American progressive rock band, Tool. Maynard James Keenan, the singer and lyricist, has always admitted to his enduring fascination with the theories of Carl Gustav Jung and Joseph Campbell and, apart from the songs, Jungian tropes are also evident in the album covers, promotional videos and the visuals of the group’s live shows. In his lyrics, Keenan directly or indirectly refers to the consecutive stages of Jung’s process of individuation, continuous spiritual evolution and Ewolucja duchowa i lewatywa: Jungowskie tropy w twórczości zespołu Tool transformation. Its aim is the complete integration of the conscious with the unconscious in the psyche. In the songs from Opiate and Undertow, Keenan expresses his sense of the need for spiritual development and integration of the persona, the mask used in one’s contacts with the outside world. Another recurring motif in the first albums is confrontation with the shadow, which, when repressed, brings about the fragmentation and disintegration of the psyche. The album Ænima focuses on the necessity to understand and realise the anima, an unconscious female element in a man’s psyche, which leads to spiritual cleansing. The final phase of individuation is the Self – the transcendence of all opposites and the discovery of the divine in a human being. It means a total balance of all mental functions, which is symbolically reflected in the perfect shape of the spiral. This stage of the spiritual evolution is addressed in the lyrics of several songs from Lateralus.
7
Publication available in full text mode
Content available

Education as a Personal Journey: An Excursion into Jung’s Notion of Individuation

80%
Tsempelis E.
Studia Paedagogica Ignatiana
|
2015
|
vol. 18
247-263
EN
After more than six years of Jungian training in Zurich, the task of talking about “individuation” is still a perplexing one. Rather than attempting to recapitulate Jung’s theory of individuation, this exposé aims to sketch the rough contours of a matrix for the exploration of individuation in a wider frame which includes my experiences and diverse readings. As such, this text marks a point of departure, a general itinerary for a continued exploration rather than an attempt to tie threads together or to offer an exhaustive critique. After hundreds of hours of training analysis, courses, psychiatric internships, control cases and seminars, aimed at training a candidate into an analyst, I find myself reflecting on that experience as a whole. Where am I as I reach the final stages of my training in comparison to where I started? What does this “education” actually consist of? What has been learned? What can be put in words as to be properly recounted? Does the gist of psychoanalytic training consist in learning a theory and in mastering a certain analytical/clinical toolkit ensuing from it? Or is there something else, additional or extraneous, that provides the under-bed, the foundation, for one’s actual conversion into an analyst that needs to occur as a consequence of the training process? In the same vein, what is it that analysis affects, as a therapeutic method, to its clients/patients/trainees? What does its cure consist of? Does it properly belong to the realm of medicine, where psychotherapy firmly resides in our days, or is rather education its more natural and authentic field of belonging? Such questions, although not directly addressed, nevertheless inform this ongoing inquiry from the background.
PL
Po sześciu miesiącach Jungowskich szkoleń w Zurychu zadanie mówienia o „indywiduacji” wciąż pozostaje dla mnie kłopotliwym wyzwaniem. W swym artykule, bardziej niż na usiłowaniu rekapitulacji Jungowskiej teorii indywiduacji, skupiam się na naszkicowaniu pobieżnych zarysów modelu badania indywiduacji w szerszych ramach, obejmujących moje doświadczenia i rozmaite lektury. Jako taki powyższy tekst oznacza raczej punkt wyjścia, ogólny przewodnik po badaniach, a nie próbę powiązania rozmaitych wątków lub wyczerpujące omówienie krytyczne. Po setkach godzin kursów, praktyk psychiatrycznych, analiz dokonywanych w ramach ćwiczeń, przypadków kontrolnych i seminariów, które miały uczynić ze mnie analityka, zastanawiam się nad tym doświadczeniem jako całością. Gdzie znajduję się po osiągnięciu ostatnich etapów mojego szkolenia, a gdzie było moje miejsce, gdy owo szkolenie się rozpoczynało? Z czego w rzeczywistości składa się to „kształcenie”? Czego mnie nauczono? Jakich słów należałoby użyć, by to właściwie opisać? Czy istotę psychoanalitycznego szkolenia można sprowadzić do wyuczenia się teorii i opanowania pewnych analitycznych/klinicznych metod, które z niej wynikają? Czy też tkwi w tym jeszcze coś dodatkowego lub pobocznego, co stanowi bazę, fundament rzeczywistej przemiany w analityka, a co należy traktować jako konsekwencję procesu szkoleniowego? Podążając dalej w tym samym duchu: w jaki sposób analiza, jako metoda terapeutyczna, oddziałuje na klientów/pacjentów/praktykantów? Z czego składa się jej działanie terapeutyczne? Czy właściwie należy ona do medycyny, w obrębie której w dzisiejszych czasach sytuuje się psychoterapię, czy też raczej do edukacji, jako bardziej dla niej naturalnej i bardziej w stosunku do niej komplementarnej? Takie pytania, choć postawione niebezpośrednio, informują o kontekście tych ciągłych zapytywań, choć jest to informacja niejako z drugiego planu.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.