Search results

1

Styl jako praktyka i forma pamięci zbiorowej

100%

Wójcicka M.

Półrocznik Językoznawczy Tertium

|

2017

|

vol. 2

|

issue 1

EN

The subject of the article are relations between a language style and collective memory. The style, semiotically and anthropologically presented, is one of forms of collective memory along with a type of culture text, variety and text genre as well. On the one hand, the style is an expression, evidence of the past. From an individual style of e.g. recognized writers one can interpret their image of reality, including also the past. Thus the style is means of conveying both individual memory of a particular author and evidence of the past he used to live in and create. Typical styles are the mirror reflecting appropriate for a given period conventions of expression. So, the style stores the image of the past, individual and collective, and is means of reaching it and a way of expressing the past and talking about the past and its nonverbal means of conveying. Thus, a functional style has been presented as practice and the form of collective memory: communicative or cultural. A colloquial style is the practice of incorporating, whereas other functional styles are practices of recording. Communicative memory is conveyed by means and values typical for the colloquial style, cultural memory is practically associated with all functional styles, depending on contents of memory.

PL

Przedmiotem artykułu są relacje między stylem językowym a pamięcią zbiorową. Styl, ujmowany semiotycznie i antropologicznie, stanowi jedną z form pamięci zbiorowej, obok typu tekstu kultury, odmiany, a także gatunku tekstu. Z jednej strony styl jest wyrazem, świadectwem przeszłości. Ze stylu indywidualnego np. uznanych pisarzy odczytać można ich obraz rzeczywistości, w tym także przeszłości. Styl jest więc nośnikiem zarówno pamięci indywidualnej danego pisarza, jak też świadectwem przeszłości, w której żył i tworzył. Style typowe stanowią lustro odzwierciedlające właściwe dla danej epoki konwencje wyrażania. Styl przechowuje więc obraz przeszłości, indywidualnej i zbiorowej, jest środkiem dotarcia do niej oraz sposobem wyrażania przeszłości oraz mówienia o przeszłości i jej niewerbalnych nośnikach współcześnie. Styl funkcjonalny ukazano więc jako praktykę oraz formę pamięci zbiorowej: komunikatywnej lub kulturowej. Styl potoczny stanowi praktykę wcielania, podczas gdy pozostałe style funkcjonalne są praktykami zapisu. Pamięć komunikatywna przekazywana jest przez środki i wartości typowe dla stylu potocznego, pamięć kulturowa związana jest praktycznie ze wszystkimi stylami funkcjonalnymi, w zależności od treści pamięci.

2

Indywidualizacja postępowania ze skazanymi jako zasada prawa karnego wykonawczego

86%

Kuć M.

Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

|

2005

|

vol. 1

|

issue 1 Prawo

145-161

EN

A penitentiary is a special place where the punishment of imprisonment is executed using various principles of executive criminal law. The paper presents individual treatment of prisoners as the principle of executive criminal law, describes the part of penitentiary commission in classifications of prisoners. This study presents penitentiary programmes and measures of penitentiary influence on prisoners indicating their importance for the future of prisoners.

3

Normy zadłużenia jednostek samorządu terytorialnego według przepisów ustawy o finansach publicznych a sposoby dokapitalizowania spółek komunalnych

72%

dr hab. Wołowiec T., dr Reśko D., dr Cienkowski M.

Jedziemy do wód w...

|

2014

|

issue 4

49-62

PL

Od 2014 roku zaczął obowiązywać indywidualny wskaźnik zadłużenia. Jego definicję zawarto w art. 243 ustawy o finansach publicznych. Według nowej koncepcji dopuszczalnych norm zadłużenia możliwości zaciągania długu uzależnione będą głównie od kształtowania się dochodów i wydatków bieżących, czyli od tzw. wyniku operacyjnego budżetu oraz od efektywności zarządzania majątkiem komunalnym, a tym samym możliwości generowania z tego tytułu dochodów budżetowych. Obok indywidualnego wskaźnika zadłużenia, przepisy nowej ustawy wprowadzają także regułę niezaciągania długu na cele bieżące jednostki, poprzez ograniczenie możliwości korzystania z ww. instrumentu wyłącznie w odniesieniu do działań inwestycyjnych.

EN

Since of 2014 came into force on individual debt ratio. His definition contained in Art. 243 Public Finance Act. According to the new concept of acceptable standards possibility of incurring debt debt will depend mainly on the development of the current income and expenditure. Operating result of the budget and the efficiency of the municipal asset management, and thus ability to generate from this entitlement. In addition to personal debt ratio, the provisions of the new law also introduce a rule of no creation a new debt for the purposes of the current unit, by restricting the use of the above.

4

The representation of human corporeality in Peter Cavallinis paintings. The synthesis of Roman classicism and Byzantine tradition in depicting a human being

72%

Mazurczak U. M.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 4: Historia Sztuki

29-49

EN

Peter Cavallini’s painting has been thoroughly studied by distinguished Italian researchers and many world experts on Italian painting. Analyses of this great artist’s style have been conducted in the context of maniera greca, which is obvious taking into consideration time and place of the development of Peter’s painting skills. Almost the same reason, that is the place of birth and the first years of education connected with Rome, became a proof for those researchers who perceived Cavallini’s creative activity as one of the earliest developed ways of the return of Proto-Renaissance to ancient traditions. It is also confirmed by the fact of Cavallini’s cooperation with a sculptor Arnolfo di Cambio and, which has been confirmed as well, by parallel to Giotto’s endeavours to create his figures as sensual, full of internal life people or groups of people arranging authentic events. All the previous research is extremely important in order to ask a question concerning the way of elaboration of a body and human corporeality by Cavallini what makes that his figures are internally filled with life and reveal their emotional and spiritual expression. Cavallini did not imitate the anatomical ideal of a body but he did not copy Byzantine figures, either. His efforts to paint the body and corporeality in its complexity of external connotations as well as internal psychological conditioning, often adequate to a situation, constitute a new pursuit which is a result of a new spirit of an epoch around the year 1300, the time when Cavallini lived, worked and achieved the graetest painting successes. In this approach towards a figure as an individually elaborated corporeality differences between Giotto and Cavallini can be observed in spite of many similar interests like, for example, in drawing three-dimensional spatial illusion, which has meticulously been studied by researchers. Research on the manner of depicting human corporeality in art has basically referred to modern art, however, there are also approaches concerning medieval art (Urszula Mazurczak, Human corporeality in medieval Italian painting, vol. I, Lublin 2012, there extensive discussion of the state of research). Cavallini’s carnality reflects human emotional states which are exposed by means of: eyes, pupils, eyelids, a mouth, lips and, finally, gestures and moulding of the whole body presented in motion. All those factors are matched by clothes whose fabric emphasises the body. In his approach to the matter of the body Cavallini was not a follower of maniera greca, however, he did not stop at ancient sculpture as the external shape of figures. Cavallini ‘fills’ his ancient statues with internal spirit, energy and life.

PL

Mistrz Piotr Cavallini (1240/50-1330), rzymianin z urodzenia, wychowania i artystycznej sławy, pracował w swoim mieście rodzinnym oraz w innych centrach kształtujących modele artystyczne początku XIV wieku, np. na dworze Karola II Andegaweńskiego w Neapolu. Pontyfikat papieża Bonifacego VIII i przygotowania Rzymu na Rok Jubileuszowy 1300 stały u się szczególnie istotnym impulsem odnowienia i odrodzenia sztuki w Świętym Mieście. Dzieła Piotra Cavalliniego w Rzymie syntetyzują cechy określane w historii malarstwa jako rzymski klasycyzm inspirowany głównie tradycją rzeźby i reliefu starożytnego Rzymu. Jednak Lorenzo Ghiberti wywyższył malarstwo Piotra pośród ówczesnych malarzy określając je jako maniera greca. Zatem można je porównywać z zachowanymi w tradycji rzymskiej ikonami. Maniera classica i maniera greca stanowią dwa odmienne nurty w formowaniu i ukazywaniu ludzkiej cielesności. Piotr Cavallini nawiązywał do jednej i drugiej tradycji nie kopiując ani jednej ani drugiej. Dostrzegalne są w jego malarstwie dążenia do tego, aby powiększyć przestrzeń i miejsce zdarzeń, aby stworzyć iluzję swobodnego poruszania się postaci w ukazanych zdarzeniach. Wizualizacja materialnej cielesności w naturalnym, materialnym otoczeniu architektonicznego wnętrza lub przestrzeni otwartej jest dowodem pogodzenia przez malarza tradycji łacińskiej, rzymskiej z grecką, bizantyńską. Artysta na modelach bizantynizujących twarzy wypracował iluzje nowej cielesności nasączonej emocjami, indywidualnymi oznakami fizjonomii, cechami wieku temperamentu, zaznaczając wewnętrzne, psychiczne cechy indywidualne ukazywanych postaci. Badacze malarstwa Cavalliniego wskazują na proto-renesansowe cechy, co potwierdza styl malowanej cielesności zarówno w jej materialnym odwzorowaniu, jak i w duchowych oraz psychicznych implikacjach widocznych w malarstwie freskowym, mozaikach i tablicach.

5

Scholastic Sources of Gottfried Wilhelm Leibniz’s Treatise Disputatio metaphysica de principio individui

44%

Koszkało M.

Roczniki Filozoficzne

|

2017

|

vol. 65

|

issue 2

23-55

EN

The object of this article is the scholastic inspirations found in the metaphysical disputation De principio individui by Gottfried Wilhelm Leibniz. The purpose of this study was, on one hand, a reconstruction of Leibniz’s theory concerning the principle of individuation, and on the other hand, a presentation of some texts by medieval scholastic authors (Henry of Ghent, Peter of Falco, Thomas Aquinas, Aegidius of Rome, Robert Kilwardby, William of Ockham) to whose ideas Leibniz refers in the named work, even though he had, for the most part, only second-hand information concerning them. In his juvenile treatise, Leibniz states that the individuating principle has to be universal, which means relevant to all kinds of being; it has to be metaphysical in character and not merely epistemological. He regards individuality as synonymous with unity combined with difference. He resolutely takes sides with nominalism and rejects the reality of all kinds of universal beings and beings whose unity is weaker than numerical unity. As a consequence of this assumption, he rejects the conceptions in which the principle of individuation is formed by: double negation, existence or the haecceity. By contrast, he embraces the solution (close to the tradition originated by Ockham and also related to Suárez), according to which the whole entity (tota entitas) of an individual thing is the principle of individuation. In effect, for Leibniz, any real thing is simply singular, which comes down to the thesis that a thing is singular owing to its own metaphysical subcomponents, which are singular by themselves.

PL

Przedmiotem artykułu są scholastyczne inspiracje zawarte w dyspucie metafizycznej De principio individui Godfryda Wilhelma Leibniza. Celem artykułu jest, z jednej strony, rekonstrukcja stanowiska Leibniza dotyczącego zasady jednostkowienia, z drugiej zaś strony przedstawienie tekstów średniowiecznych autorów (Henryka z Gandawy, Piotra z Falco, Tomasza z Akwinu, Idziego Rzymianina, Henryka z Gandawy, Roberta Kilwardby’ego, Wilhelma Ockhama), do których poglądów Leibniz się odnosi, a które najczęściej znał z drugiej ręki. W swym młodzieńczym dziele Leibniz deklaruje, że zasada jednostkowienia ma być uniwersalna, to znaczy dotyczyć wszystkich rodzajów bytów oraz musi mieć charakter metafizyczny, a nie epistemologiczny. Indywidualność z kolei traktuje jako synonim jedności i różnicy. Opowiada się po stronie nominalizmu, odrzucając istnienie jakichkolwiek form bytów ogólnych, czy bytów o jedności słabszej niż numeryczna. W związku z tym odrzuca koncepcje, w których zasadę jednostkowienia stanowi: podwójna negacja, istnienie czy haecceitas, przyjmując rozwiązanie (bliskie tradycji Ockhama i odnosząc się do Suáreza), według którego cała bytowość (tota entitas) indywiduum jest zasadą jednostkowienia. W efekcie według niego rzecz jest jednostkowa po prostu, co sprowadza się do tezy, że jest jednostkowa dzięki swym subkomponentom bytowym, które same są jednostkowe.

Refine search results

1 Jedziemy do wód w...

1 Półrocznik Językoznawczy Tertium

1 Roczniki Filozoficzne

1 Roczniki Humanistyczne

1 Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL

1 Koszkało M.

1 Kuć M.

1 Mazurczak U. M.

1 Wójcicka M.

1 dr Cienkowski M.

1 dr Reśko D.

1 dr hab. Wołowiec T.

2 2017

1 2014

1 2013

1 2005

Styl jako praktyka i forma pamięci zbiorowej

Indywidualizacja postępowania ze skazanymi jako zasada prawa karnego wykonawczego

Normy zadłużenia jednostek samorządu terytorialnego według przepisów ustawy o finansach publicznych a sposoby dokapitalizowania spółek komunalnych

The representation of human corporeality in Peter Cavallinis paintings. The synthesis of Roman classicism and Byzantine tradition in depicting a human being

Scholastic Sources of Gottfried Wilhelm Leibniz’s Treatise Disputatio metaphysica de principio individui