Search results

1

Mutual Agreement Procedure in Ukraine

100%

Kasianenko L., Umrykhina I.

Krakowskie Studia Małopolskie

|

2021

|

vol. 2(30)

51-65

EN

Mutual agreement procedure (MAP) is an important instrument for resolving disputes on taxation not in accordance with the provisions of double taxation agreements. Nevertheless, its potential was not applied widely neither by taxpayers nor by the competent authorities in Ukraine. In 2020, the national legislator introduced changes to the Tax Code of Ukraine that might positively impact on the practice of application of MAP in Ukraine and make it more certain and comfortable for taxpayers and tax authorities. The taxpayers received the right to initiate MAP between competent authorities of contracting states in case of taxation not in accordance with the provisions of double taxation treaties. At the same time, the new legal provisions have few deficiencies in comparison with the international standards of international taxation included in the OECD MTC and its commentaries. Based on the results of the comparative analysis, the amendments to the Tax Code of Ukraine are proposed in the article.

2

Výhrady k mezinárodním smlouvám o lidských právech a praxe České republiky

86%

Machoňová Schellongová I.

Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

|

2022

|

vol. 161

|

issue 1

1-13

EN

Reservations to human rights treaties have been the focus of theory and practice for many years. By clarifying number of issues The Guide to Practice of the International Law Commission (2011) made a significant progress in these discussions. This article discusses some particular aspects of this theme, such as admissibility of reservations to international human rights treaties and consequences of invalid reservations. It analyses the practice of the Czech Republic in making reservations and objections to reservations to international human rights treaties. The Czech Republic performs rather well with respect to reservations. Concerning objections to reservations, the progressive trend of supra-maximum effect of objection should be appreciated. On the other hand, a reference to the national law should be argued more precisely and this article suggests some recommendations in this respect.

CS

Výhrady k mezinárodním smlouvám o lidských právech patří k dlouhodobě diskutovaným tématům nauky i praxe. Posun v diskusi a vyjasnění některých otázek přinesla Praktická příručka k výhradám ke smlouvám (2011) Komise pro mezinárodní právo. Tento článek se zabývá některými dílčími otázkami této problematiky, včetně přípustnosti výhrad k mezinárodním smlouvám o lidských právech, aplikovatelnosti Vídeňské úmluvy o smluvním právu a důsledkům nepřípustných výhrad. Podrobněji rozebírá praxi České republiky, pokud jde o činění výhrad a námitek k výhradám k mezinárodním smlouvám o lidských právech. V otázce výhrad má Česká republika poměrně čistý štít. Pokud jde o činění námitek, lze ocenit progresivní trend supramaximálního účinku námitky, k němuž se Česká republika ve svých námitkách přidává. Na druhou stranu odkaz na vnitrostátní právo by zasloužil přesnější argumentaci a článek uvádí v tomto ohledu konkrétní doporučení.

3

Licencjonowanie przymusowe w prawie unijnym oraz umowach międzynarodowych wiążących Rzeczpospolitą Polską

81%

Miszczak A.

Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

|

2016

|

vol. 78

|

issue 4

123-136

EN

This article describes EU legislative acts and international treaties agreements that are binding on the Republic of Poland and concern compulsory licensing. Compulsory licensing means that in certain specific circumstances specified by law, a competent authority may grant a licence for a patent without the consent of the patent holder. The extent, time scope, fee for the patent holder and other conditions of a compulsory license are specified by the competent authority in the course of relevant proceedings. Although the characteristic feature of Intellectual Property law is the principle of territoriality, all legislative acts referred to in the article provide for the conditions which each state must observe when it decides to regulate this kind of licensing in its own legal system. One of the main goals of the acts described in the article is to create such a system of compulsory licensing that would be consistent and unified. The reasons why compulsory licences are granted very rarely are also given.

PL

Artykuł opisuje wiążące Polskę akty prawa unijnego oraz umowy międzynarodowe, które dotyczą problematyki licencjonowania przymusowego. Licencjonowanie przymusowe to udzielanie licencji przez organ właściwy na patent uprawnionego, bez jego zgody, w ściśle określonych w aktach prawnych przypadkach. Zakres, należne wynagrodzenie, okres trwania czy same warunki licencji przymusowej określa zatem organ właściwy po przeprowadzeniu odpowiedniego postępowania spornego. Mimo że prawo własności intelektualnej cechuje zasada terytorialności we wszystkich przywołanych w artykule aktach prawnych uregulowano warunki, jakich państwa powinny przestrzegać, decydując się na wprowadzenie w swoich ustawodawstwach przepisów odnoszących się do udzielania licencji przymusowych. Jednym z głównych celów każdego z opisywanych w artykule aktów prawnych jest stworzenie takiego systemu licencjonowania przymusowego, który byłby spójny i jak najbardziej ujednolicony na rynkach jak największej liczby państw. Autor artykułu stara się również wskazać powody, dla których licencjonowanie przymusowe tak rzadko znajduje zastosowanie w praktyce.

4

Umowy międzynarodowe jako źródło prawa Unii Europejskiej

72%

Cieśliński A.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2017

|

vol. 8

125-135

UK

Європейський Cоюз – це важливий учасник міжнародних процесів, що має договірні відносини на високому рівні з багатьма державами, особливо сусідніми, наприклад, з Україною. Отож варто провести аналіз статусу договорів, підписаних ЄС, в юридич-ній системі спільноти. Щоправда, їх слід розглядати в ширшому контексті міжнарод-ного права, котре, однак, забезпечує можливість певної автономії цієї системи. Буду- чи адресатом згаданого законодавства, об’єднання підлягає також звичаєвим нормам, що розглядаються як юридично зобов’язуючі інституції ЄС. Після набрання чинності Лісабонською угодою, що комплексно врегульовує можливості Європейського Союзу щодо укладання та підписання договорів, до чого з подання Європейської Комісії залучається передусім Рада та меншою мірою Парла- мент, тепер ст. 216 1-ого закону Угоди про Функціонування Європейського Союзу (TFEU) допускає договори у сфері зовнішніх відносин, якщо це не суперечить чин- ним Угодам, або ж їх підписання є необхідним кроком для досягнення мети Угоди в рамках політики ЄС, або ж передбачено актами ЄС, що з певною відносністю може мати вплив на спільні принципи. Із числа найбільш передбачуваних, передусім, варто назвати такі специфічні угоди в рамках Спільної закордонної політики та безпеки (34 TUE), в сфері Системи курсів обміну євро з валютами третіх країн ЄС (219 TFUE), Спільної торговельної політики (207 TFUE), Співпраці заради розвитку (209 TFUE), Економічного, фінан- сового, технічного розвитку (212 TFUE), Гуманітарної допомоги (214 TFUE) i особ- ливо тут важливою є Угода про асоціацію (217 TFUE). У цьому контексті потрібно підкреслити особливу роль передбачених у ст. 218 (11) TFUE функцій Суду Європейського Союзу щодо надання перед підписанням догово- ру судових експертиз на предмет відповідності Угоді із необхідною вимогою щодо внесення поправок, зумовлених відмінностями в Угоді. На підставі такого регулю- вання утверджується принцип, що міжнародні договори не можуть становити части- ни первинного законодавства. Однак не менш важливою ділянкою роботи Євро-пейського Суду є попередні судові ухвали, які почали виноситись відразу ж після набуття чинності Римською угодою, власне трактуючи договори як акт однієї з інституцій згідно з ст. 267 TFUE. Водночас, відповідно до ст. 216 2-ого закону TFUE договори є юридично зо- бов’язуючими як для інституцій Союзу, так і країн-членів. Через це вони були визна- ні інтегральною частиною законодавства ЄС, а тому мають ієрархічне верховенство над вторинним законодавством ЄС. Варто при цьому зауважити, що такий статус здобувають, передусім, акти, ухвалені на базі договорів передбаченими ними ж спі- льними органами, які мають повноваження для здійснення контролю над їх реаліза- цією, як-от Рада асоціації. Практика винесення рішень Європейським Судом дала можливість для уточ- нення взаємозв’язків міжнародних договорів Європейського Союзу, а раніше Євро- пейської Економічної Спільноти, і тих актів національного законодавства, що прийн- яті на їх основі, а також їх ефективності в національних системах. Завдяки цьому їм відводиться пріоритетна роль щодо законодавства країн-членів. В іншому разі вини- кла б загроза, що їх виконання на території ЄС мало би відмінності залежно від того, чи за їх дотримання на практиці несе відповідальність інституція Євросоюзу, чи окремо взятої країни-члена; а також залежно від ролі, яку кожна з країн-членів у сво- їй законодавчій системі приписує таким актам. Наступним наслідком вищенаведено- го стало досить раннє визнання в судах країн-членів безпосередньої ефективності таких договірних положень, однак за умови дотримання більш суворих вимог, аніж щодо інших норм законодавства Євросоюзу. У цьому особливому випадку Європейсь-кий Суд повинен отримати одночасно із аналізом конкретної норми також висновок про характер, конструкцію і мету цілого договору. Водночас потрібно пам’ятати, що у випадку договорів змішаного типу правові наслідки не можуть бути віднесені до тих положень, сфера яких перебуває в полі виключних повноважень країн-членів.

EN

European Union is known for a very active participation in international relations with special emphasize put on international agreements being concluded with 3rd states. According to well established case-law EU should respect international law in the exercise of its powers although not automatically but under the condition of protection of fundamental rights. As far as international agreements are concerned under art. 216(1) TFEU Union may conclude them with third countries or international organisations where the Treaties so provide or where it is necessary in order to achieveone of the objectives referred to in the Treaties, or is provided for in a legally binding Union act or is likely to affect common rules or alter their scope. According to art. 218(11) the opinion of the Court of Justice may be obtained as to whether an agreement envisaged is compatible with Treaties and where it is adverse, the agreement envisaged may not enter into force unless it is amended or the Treaties are revised. It is not the only important function of the CJEU in this area as international agreements of the Union are recognized as acts of the institutions in terms of art. 267 TFUE. Consequently domestic courts may refer to the CJEU in order to receive preliminary rulings concerning their interpretation. Case-law left no doubt that Union’s international agreements are recognized as integral part of its legal order – superior to secondary law but not as a part of primary law. Thanks to that both legislative acts of EU and Member States can be challenged in case of breach of their provisions especially that principle of primacy over domestic law is to be followed here along with direct effect. Pobierz artykuł

5

Skład, kwalifikacje i liczebność poselstw uczestniczących w kongresie westfalskim

72%

Kamieński A.

Roczniki Historyczne

|

2019

|

vol. 85

PL

W kongresie westfalskim (1643-1648) wzięły udział 194 oficjalne przedstawiciel-stwa dyplomatyczne, z czego 178 pochodziło z Rzeszy Niemieckiej, a pozostałe z 16 innych państw europejskich. Uczestnicy rokowań pokojowych odznaczali się wysokim profesjonali-zmem i posiadali często wykształcenie prawnicze (nawet doktoraty i profesury). Największe doświadczenie w prowadzeniu negocjacji mieli reprezentanci państw europejskich, wśród których można było spotkać osoby zatrudnione w służbie dyplomatycznej od ponad 20 lat.

EN

There were 194 official delegations participating in the Congress of Westphalia (1643-1648), 178 of which came from the German Reich, while the remaining 16 from other European states. The participants of the peace negotiations were highly professional and often were well educated lawyers (even doctors and professors of law). The most experienced negotiators were the representatives of European states, among whom there were persons who had been employed in diplomatic service for more than 20 years.

6

Wektory polityki zagranicznej Republiki Litewskiej

58%

Sawicki K. P.

Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość

|

2014

|

vol. 11

245-261

EN

Contemporary international relations are characterized by a complex structure and create a complicated image of constantly changing events and processes. After the declaration of independence during Algirdas Brazauskas and Valdas Adamus’ presidency, the foreign policy of Lithuania was concentrated on forthcoming membership in NATO and EU, which constituted a strategic priority in Lithuania further development. Nowadays, the main objective of Lithuania foreign policy is not focused on relations with The United States and Poland but with Scandinavia, Nordic-Baltic countries – Iceland, Denmark, Norway, Sweden, Finland, Estonia, Latvia.

7

Działalność paramilitarnych band rozbójniczych na pograniczu krzyżacko-litewskim w XIV wieku

58%

Baronas D.

Rocznik Lituanistyczny

|

2015

|

vol. 1

EN

The aim of this study is to characterise the phenomenon of the bands of brigands (latrunculi, Struter) that were active in the Prussian and Livonian lands of the Teutonic Order and in pagan Lithuania. Although the brigands in this region may be regarded as a phenomenon inherited from tribal society, they continued to live, and even prosper, at the time when state-like structures came into being in the region under consideration. Such a situation was mainly conditioned by a stalemate in the war of the Teutonic Order against pagan Lithuania. The Prussian and Livonian brigands were useful for the Order in their subversive actions against the people living in Lithuania, and so, accordingly, were Lithuanian brigands for the grand dukes of Lithuania. The Teutonic Order and the grand dukes of Lithuania alike had only limited capabilities of interfering with the activities of “their” brigands. This is evident from international treaties in which the activities of brigands of both parties are addressed and some stipulations for their containment are provided (as in Lithuanian-Livonian accords of 1323, 1338, 1367). The grand ducal authority and the brigands coexisted on the mutual respect of each other’s rights. Neither side was willing, nor able to undo the other once and for all. One must also bear in mind that the strict lines of delimitation between brigands and warriors were then non-existent. So it comes as no surprise that certain commanders of the Teutonic Order cultivated the methods of brigandage with ambushes. Although the evidence is rather scantier on the Lithuanian part, it is clear that some Lithuanian dukes and warriors practiced this style of warfare too. Although this kind of martial activities was widespread in other parts of Europe as well, the peculiarity of brigandage between the Teutonic Order and Lithuania is to be seen in their attempts to regulate the behaviour of their brigands by treaties. This implies that both sides tended to regard the brigands as something normal and, in a sense, legal. On either side of the frontier there were quite a lot of people who were engaged in this kind of warfare and lived off the neighbouring land’s resources. Consequently they were not interested in a long-term peace and this partly explains why the war between the Teutonic Order and Lithuania was so prolonged.

PL

Głównym celem niniejszego artykułu jest próba scharakteryzowania zjawiska band rozbójniczych, które w źródłach z XIV w. kryją się pod nazwami latrunculi czy Struter. W artykule zwrócono uwagę na to, że sytuacja patowa, zaistniała w wojnie pomiędzy zakonem niemieckim a Litwą, stwarzała nader korzystne warunki do działań band rozbójniczych – każda ze stron interesowała się wykorzystaniem („skanalizowaniem”) ich aktywności w kierunku strony nieprzyjacielskiej – nie było żadnej mowy o próbach ich wykorzenienia. Głównym terenem band rozbójniczych stał się szeroki obszar pograniczny, którego państwowa przynależność była niejasna. W takich warunkach zakon niemiecki i Litwa miały tylko ograniczone możliwości ingerowania w sprawy tych band. Obydwom stronom chodziło o powstrzymanie działalności band w określonych ramach, jak to wynika z analizy międzypaństwowych ugód zawartych pomiędzy książętami litewskimi a władzami Inflant w latach 1323, 1338 i 1367. Analiza treści tych ugód także ujawnia zjawisko współpracy pomiędzy reprezentantami władzy państwowej a bandami rozbójniczymi. Próby regulowania, a tym samym legalizowania działalności band rozbójniczych stanowią specyficzną cechę analizowanego zjawiska rozbójnictwa. Trzeba mieć na uwadze, że metoda typowo rozbójniczych napadów była także praktykowana przez przynajmniej niektórych komturów zamków przygranicznych, jak i przez niektórych książąt (bojarów?) litewskich. Zjawisko rozbójnictwa cieszyło się uznaniem społecznym, po obu stronach granicy było sporo ludzi, którym dostarczało ono środki do życia. Analiza omawianego zjawiska przynajmniej częściowo wykazała, dlaczego wojna pomiędzy zakonem niemieckim a Litwą była tak długotrwała.

Refine search results

1 Krakowskie Studia Małopolskie

1 Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

1 Rocznik Lituanistyczny

1 Roczniki Historyczne

1 Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny

1 Studia Gdańskie. Wizje i rzeczywistość

1 Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

1 2022

1 2021

1 2019

1 2017

1 2016

1 2015

1 2014

1 Baronas D.

1 Cieśliński A.

1 Kamieński A.

1 Kasianenko L.

1 Machoňová Schellongová I.

1 Miszczak A.

1 Sawicki K. P.