Każdy przydział emisji prowadzi do przyznania praw emisyjnych opartych na sprawiedliwości dystrybutywnej (nawet jeśli taktyka była wcześniej zweryfikowana pod względem utylitaryzmu na poziomie filozoficznym). W konsekwencji podejście sprawiedliwości dystrybuowanej legitymizuje poziom emisji. Gdy konkretny poziom emisji zostaje uprawomocniony, o ile jest zgodny z ustanowionym budżetem emisji, w celu podziału uprawnień do emisji, w momencie , gdy poziom emisji osiągnął pewien niebezpieczny poziom pojawia się zrozumiała potrzeba zachowania funkcjonującego „zrównoważonego” programu klimatycznego. Z perspektywy Foucaultowskiej archeologii wiedzy i w celu oceny epistemologii zmiany klimatu będzie możliwe podważenie możliwości przejścia z modelu definiowania norm prawa socjalnego na model łagodzenia skutków zmiany klimatu.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.