Search results

1

The capacity of life to renew itself : being intuitive

100%

Śleszyński D.

Studia Ecologiae et Bioethicae

|

2004

|

vol. 2

|

issue 1

291-303

PL

W sytuacji terapeutycznej, w czasie której dokonuje się odnowa życia, przeobrażanie Ja we własnym doświadczeniu i działaniu, kluczową rolę pełni intuicja. W artykule tym zawarta jest analiza poznania i rozumienia Ja w ścisłej współzależności z poznaniem i rozumieniem świata innych. Wiadomo, że trudno jest wejść w świat drugiej osoby. Jednak, gdy klient w czasie narracji uobecnia to, co dzieje się w jego świecie, pozwala tym samym wejść terapeucie w swój świat przeżyć, doświadczeń. Im bardziej terapeuta zna i rozumie siebie, tym bardziej zwiększa się jego zdolność do współodczuwania i współprzeżywania. W ten sposób staje się on obecny w rozpoznawaniu świata przeżyć klienta. W procesie terapeutycznym ta rozpoznawalna obecność, w powiązaniu z „troskliwą" uwagą, kierunkiem myślenia, działania i odczuwania, staje się niezwykle istotna. Pozwala bowiem danej osobie otworzyć się ku sobie, innym i światu. Należy rozróżnić empatię od przejawianych form sympatii. W tych ostatnich Ja terapeuty sprowadza doświadczenia klienta do swojego sposobu ich postrzegania. To tak, jak gdyby psychoterapeuta i klient posiadali te same doświadczenia. Hamują one bardziej niż rozwijają ruch ku transcendencji i powrót do własnego Ja. Interesujące jest to, że w tym ruchu ku transcendencji i odnowie własnego ja, empatyczne Ja terapeuty sytuuje się w polu doświadczenia klienta. Podejmuje jego sposób postrzegania siebie, świata, innych, tak bardzo szczególny i jedyny dla niego.

2

Wybór intencjonalny. Refleksje augustyńskie.

84%

Sipiński B.

Filozofia Chrześcijańska

|

2013

|

vol. 10

131-147

EN

In this essay we will try to undercover some aspects of freedom and free will of person, which are hidden in the philosophy of St. Augustine of Hippo. As we know, this great philosopher, early Christian theologian, has influenced European Philosophy very much, and a lot of his apposite thesis are present in philosophy even today. Using the phenomenological method of Max Scheler, Karol Wojtyła, and Jean-Luc Marion we will try to present some aspects, discovered and described by Saint Augustin of Hippo, which are necessary for such ideas like subjective Ego.

3

„Ja” – migracja i emigracja wewnętrzna. Rozważania na marginesie filozofii moralnej H. Elzenberga

84%

Kobierzycki T., Kania M.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2017

|

issue 4

4

Znaczenie języka w rozpoznawaniu i kategoryzacji stanów emocjonalnych. Relacja między „ja” i emocjami w kontekście kulturowym

84%

Gasiul H.

Studia Psychologica

|

2015

|

issue 15/2

39-55

PL

Przedkładany artykuł dotyczy analizy znaczenia języka w odczytywaniu stanów emocjonalnych u samego siebie oraz u drugiej osoby. W części pierwszej artykułu autor przedstawia trudności związane z kategoryzacją emocji, będące efektem posługiwania się innymi językami. Dalej dowodzi, że dla zrozumienia emocji kluczowe znaczenie ma szeroko pojęta kultura, której nieodzownym wymiarem jest język, pozwalający nazwać określone stany emocjonalne. Z uwagi na to, że emocje są w sposób szczególny zwią- zane z „ja podmiotowym”, podstawową rolę odgrywa rodzaj ukształtowanej struktury umysłowej, określającej charakter owego „ja podmiotowego”. Przykładami odmiennego kształtowania się struktury „ja” są kultury kolektywistyczne i indywidualistyczne. One to wyznaczają sposoby przeżywania emocji i rodzaje dominujących stanów emocjonalnych. Język, jako podstawowy system komunikacji społecznej, pozwala nadawać znaczenie tym stanom, i tym samym wyjaśnia odmienność ich przeżywania oraz ukierunkowuje sposoby ich kategoryzacji.

EN

The article concerns the analysis of the importance of language in the self-determination of one’s emotional states and his/her determination of the same in another person. In the first part of the article the author presents the difficulties with the categorization of emotions which are the result of using different languages. Further, he proves, that the broadly understood culture, in which a language is an indispensable dimension, is of the key significance in the comprehension of emotions. Taking into consideration the fact that the emotions are connected to the “subjective self” in a special way, the fundamental role should be attributed to the shaping of the mental structure which defines the character of this “subjective self”. The collectivist and individualist cultures are the examples the dissimilarities in the self-structure shaping. They delineate the ways in which emotional states are experienced, and what types of the experienced emotions dominate. The language as a fundamental system of social communication confers the meanings on emotional states. Through this meaning it explains the variability of experiencing the emotions and guides the ways the emotional states are categorized.

5

Stosunek do samego siebie a poczucie szczęścia w ujęciu Ericha Fromma i Mieczysława Gogacza. Studium porównawcze

84%

Listkowska B.

Rocznik Tomistyczny

|

2016

|

vol. 5

131-148

EN

The aim of the article is the comparison of the conception of relation between the attitude to self and sense of happiness in humanistic ethics of Erich Fromm and Mieczyslaw Gogacz. The text indicates differences occurring between them, as well as similarities, however the latter ones seem to be particularly interesting, as the conceptions of mentioned philosophers derive from totally different philosophical traditions. Analyses of Fromm and Gogacz show that attitude of human being to themselves significantly influences not only their sense of happiness, but also their way of life and relation with other people.

6

Tożsamość w narracjach internetowych

84%

Woźniak U.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2016

|

issue 8(2) "Cyfrowa humanistyka"

85-99

PL

Blogi i serwisy społecznościowe gromadzą ogromną liczbę użytkowników internetu. O atrakcyjności tego aspektu kultury online przesądzają zarówno nieograniczone możliwości w zakresie wyboru i ekspresji tożsamości, jak również interaktywność, która odgrywa ważną rolę dla procesualnych ujęć tej struktury. Celem artykułu jest przybliżenie problematyki aktywności narracyjnej w przestrzeni online przy uwzględnieniu możliwych konsekwencji dla procesów kształtowania i modyfikowania tożsamości indywidualnej. Opis przekształceń w zakresie konceptualizacji pojęcia tożsamości ilustruje dychotomię pomiędzy integralnością a defragmentacją tej struktury.

EN

Blogs and social networking sites collect huge amount of Internet users. The attractiveness of such an aspect of the on-line culture is determined by both unlimited possibilities in terms of choice and expression of identity, as well as interactivity, which plays an important role for processual approaches this structure. The aim of the paper is to introduce the problems of the auto narrative on-line activity taking into account the possible consequences for the processes of development and modification of the individual identity. Description of the transformations in terms of conceptualization of the notion of identity illustrates the dichotomy between the integrity and defragmentation of the structure.

7

Człowiek – podmiot sam w sobie, który nie umiera całkowicie, czyli o tym, co „przeoczył” Immanuel Kant

67%

Kieliszek Z.

Studia Philosophiae Christianae

|

2012

|

vol. 48

|

issue 1

43-67

EN

In the presented paper the author puts forward the notion, fundamental to the problem of the immortality of the human soul in the philosophy of I. Kant – that on the basis of empirical observation of the human being we can’t say anything about the immortality of man. The paper has four parts. In the first part we have the presentation of Kant’s idea of human immortality. I. Kant maintains that our mind can’t learn anything about immortality on the basis of sense-data. This attitude is the consequence of his conception of the relationship between noumenon and phenomenon. The second part comprises an analysis of Kant’s conviction, that we cannot get to know noumenon, because phenomena are only available for our intellect. This position seems to be false. According to the author, existence of the noumenon and his features we can recognize in the phenomenon, because they are connected. In the third part we have the attempt of the definition of the man as noumenon on the basis of the human mode of being (phenomenon). Man seems to be an entity – the human self – which is both connected to and separated from nature. In the fourth part, the author presents conclusions from the human mode of being as noumenon with a specific spiritual and corporal structure. Man is a being, relatively separated from bodily reality and living in a dimension lacking time. For this reason death isn’t the absolute end of human existence. So Kant is wrong when he states that on the basis of empirical observation of the human being we cannot reach conclusions relating to our immortality.

PL

W artykule autor bada trafność przekonania, które uznaje za fundamentalne w zaproponowanym przez Kanta rozwiązaniu problemu ludzkiej nieśmiertelności, że na bazie empirycznej obserwacji ludzkiego sposobu istnienia niczego na temat nieśmiertelności człowieka powiedzieć nie można. Artykuł składa się z czterech części. W pierwszej części zarysowana zostaje Kantowska wizja nieśmiertelności człowieka. W trakcie prowadzonych analiz autor odkrywa, że Kant opiera swoją koncepcję na spostrzeżeniu, że intelekt na podstawie danych, których dostarczają mu zmysły, nie jest w stanie niczego stwierdzić na temat nieśmiertelności człowieka. Autor zauważa ponadto w tym fragmencie swoich rozważań, że to spostrzeżenie Kanta jest konsekwencją jego koncepcji relacji między rzeczą samą w sobie (noumenem) a jej zmysłowym zjawiskiem (fenomenem). Część druga analizuje słuszność Kantowskiego stwierdzenia, że rzecz sama w sobie jest dla ludzkiego intelektu niepoznawalna, gdyż ma on dostęp wyłącznie do jej zmysłowego zjawiska. Kantowska koncepcja zostaje uznana za błędną. Zdaniem autora istnienie noumenu i jego właściwości można poznać w fenomenie, gdyż obydwa są ze sobą nierozerwalnie powiązane. Część trzecia stanowi próbę określenia, co na podstawie obserwacji ludzkiego sposobu istnienia (tzn. zmysłowego zjawiska – fenomenu – człowieka) można powiedzieć o człowieku samym w sobie (tzn. jako o noumenie). Autor zauważa, że człowiek jawi się jako podmiot sam w sobie, czyli jako noumenalne ludzkie „Ja”, które jest zarazem wtopione w przyrodę, jak i od przyrody odrębne. W części czwartej ukazane zostają wnioski, jakie należy wyciągnąć z zaobserwowanego sposobu istnienia człowieka jako podmiotu samego w sobie o specyficznej cielesno–niecielesnej konstrukcji. Zdaniem autora, ponieważ człowiek jawi się jako istota względnie odrębna od rzeczywistości cielesno–zmysłowej i nosząca na sobie znamię nie–czasowości, można powiedzieć, że śmierć nie oznacza absolutnego końca ludzkiego istnienia. W konsekwencji Kantowskie przekonanie, że na bazie empirycznej obserwacji ludzkiego sposobu istnienia niczego na temat nieśmiertelności człowieka powiedzieć nie można, należy uznać za fałszywe.

8

Fenomenologia ucieleśniona (embodied phenomenology) a teza o tożsamości psychofizycznej

67%

Kąkol T.

Edukacja Filozoficzna

|

2020

|

issue 69

37-72

PL

Przedstawiciele tzw. fenomenologii ucieleśnionej sprawiają wrażenie, że bronią tezy o tożsamości psychofizycznej. Po argumentacji za nieredukowalnością ja – wyróżniam fenomenologicznie tzw. pole czuciowe i ciało rozumiane jako Koerper, wskazując, że utożsamienie tych trzech elementów nie jest wystarczająco uzasadnione, przynajmniej na gruncie fenomenologii.

EN

Phenomenologists inspired by the embodiment approach seem to subscribe to the psychophysical identity thesis. I argue that I (ego) cannot be eliminated and I differentiate phenomenologically between the sensory field and the body understood as a Koerper holding that the identification of those three items as “in fact one and the same” is not sufficiently warranted, at least on phenomenological grounds.

9

Człowiek i jego duchowość. Edyty Stein rozumienie osoby

67%

Guerrero van der Meijden J., Jagielloński U.

Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris

|

2016

|

vol. 35 B (4B)

EN

This article discusses the concept of a person in Edith Stein’s philosophical anthropology. It is a key-concept of Stein’s early and later philosophical theories. I discuss the properties and conditions of being a person, in particular: spirituality, rationality, freedom, being an ego and the individuality of persons. Analysis is confronted with the historical beginnings of the term ‘person’. The main focus of the article is the relation between the two concepts: ‘person’ and ‘human being’. Thus, the article’s final section discusses the exclusive character of Stein’s theory of a person.

10

Indywiduum istotnym punktem widzenia według Ortegi y Gasseta

59%

Król R.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2013

|

issue 20

107-115

PL

W niniejszej refleksji filozoficznej zatytułowanej Indywiduum istotnym punktem widzenia według Ortegi y Gasseta – najwybitniejszego od czasów Suareza hiszpańskiego filozofa, próbuję przyjrzeć się perspektywie ludzkiego indywiduum. Pierwszą sprawą, którą tutaj omawiam, jest istotowa samotność człowieka. „Samotność”, która wypływa z samej konstrukcji bytu i powstaje w wyniku niesprowadzalności do siebie dwóch głównych punktów widzenia. Różnica tkwi w niezgodności samych perspektyw, którymi są pojedynczy ludzie, jak i również w tym, co te perspektywy sobą określają. Ortega y Gasset ujmuje położenie człowieka i jego realia inaczej. Według niego „ja”, zawierając w sobie określoną perspektywę, ujmuje „Innego” człowieka. Ono także pozwala odkryć, że „Inny” jest podobnym bytem do „Ja”, ponieważ „Inny” daje odpowiedź na nasze zachowanie. Hiszpański filozof zauważa, że istota żyjąca, którą jest każdy z nas, spotyka się z kimś innym i rozpoznaje go jako bliźniego, nazywając go drugim Człowiekiem. Zasadniczą cechą charakterystyczną tego, kogo nazywam drugim Człowiekiem, jest jego odpowiedź, faktyczna lub potencjalna, na moje działanie wymierzone w niego, co zmusza mnie do antycypującego liczenia się z jego reakcją, w której z kolei liczy się on z moim działaniem. Mamy więc tu do czynienia z nową rzeczywistością sui genesis; nie do pomylenia z żadną inną, mianowicie z działaniem, w którym uczestniczą dwa jego podmioty – ja i drugi; z akcją, w którą jest wtłoczona, wpleciona i wtopiona akcja kogoś drugiego, a zarazem z interakcją. Moje działanie jest więc społeczne – w powyższym znaczeniu tego słowa – wtedy, gdy biorę w nim pod uwagę ewentualną wzajemność Drugiego. Drugi, Człowiek, ab initio jest tym, który się odwzajemnia, a zatem jest społeczny. Kto nie jest zdolny do sprzyjającego lub wrogiego odwzajemnienia się, nie jest istotą ludzką”. Z tego wynika, że inni ludzie są sobie nawzajem podarowani w doświadczeniu, za pomocą zewnętrznych znaków, takich jak choćby reakcje, na podstawie których wyciągają konkretne wnioski o swoim istnieniu i zachowaniu. Z faktu, że „Inny” podarowany jest człowiekowi nie wprost, płynie lęk i niepokój, ponieważ nie sposób założyć albo, inaczej mówiąc, antycypować, jak on postąpi. Inny człowiek pojawia się zawsze jako wielka niewiadoma, którą trud- no jest przewidzieć. W związku z tym ów „Inny” pojawi się jako zagrożenie także przez to, że posiada jakąś informację, jakiś pogląd dotyczący poznającego „ja”, którego treści nie zna. Według niego ten, kto daje nam idee, powiększa nam życie i rozszerza rzeczywistość naokoło nas.

EN

In this philosophical reflection entitled The Individual as an Essential Point of View According to Ortega y Gasset, the most eminent Spanish philosopher since the times of Suarez, I make an attempt to take a closer look at the perspective of a human individual. The first question I discuss is an essential loneliness of man. “Loneliness” flows from the construction of being itself, and develops as a result of the irreducibility of two major points of view to each other. The difference lies in the incompatibility of the very perspectives that represent individual people, as well as in what those perspectives define by themselves. Ortega y Gasset perceives the position of man and his realities differently. According to him “I,” by containing in itself a certain perspective, perceives “Another” man. It also makes it possible to discover that “the Other” constitutes a similar entity to „I,” because “the Other” responds to our behavior. The Spanish philosopher notices that a living being, and each of us is a living being, encounters somebody else and recognizes him or her as a kin and kith, calling him another Man. A fundamental quality characteristic of the one whom we call another Man lies in his response, whether the actual or potential one, to my action directed toward him, which forces me to anticipatively take into account his reaction in which, in turn, he has to take into account my action. What we have here is then a novel reality sui Genesis; not mistakable for any other, i.e. an action in which its two subjects participate – I and the other; an action into which the action of somebody else is forced, woven, embedded, and at the same time it is an interaction. My action is then social – in the above mentioned meaning of this word – when I take into consideration a potential reciprocity of the Other in it. The Other, the Man, is ab initio the one who reciprocates, thus being social. One who is not capable of a friendly or hostile reciprocity is not a human being. What follows is that other people are given to each other through experience by external signs such as reactions on the basis of which they draw concrete conclusions about their own existence and behavior. The fact that the Other is given to a man indirectly results in fear and anxiety because it is not possible to make an assumption about or anticipate how he is going to act. The other man always shows up as the joker in the pack, impossible to predict. Therefore this “Other” will appear as a threat also because he possesses some information, an opinion concerning the cognizing “I” whose meaning he does not know. According to him the one who gives us ideas, enlarges our life and extends the realities around us.

11

The embodied I: P.F. Strawson’s philosophy of self

59%

Schetz A., Schetz A.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2019

|

issue 4

12

Narracja i tekst literacki jako źródło samowiedzy i samopoznania

51%

Filutowska K.

Kultura i Wartości

|

2016

|

issue 20

DE

Der Artikel betrifft die Erkenntnisfunktion der Literatur. Es wird gezeigt, dass uns die literarischen Narrationen aufgrund ihrer erzählerischen mimetischen Funktion ermöglichen, uns mit fiktionalen Helden zu identifizieren. Auf diese Weise erweitern sie unseren Erkenntnishorizont und beeinflussen unsere eigenen biografischen Erzählungen. In diesem Prozess gewinnen wir die Möglichkeit, über unsere Autonarrationen nachzudenken, sie aufs Neue zu erzählen und uns zu erkundigen, wer wir wirklich sind und was unser Selbst ausmacht. Um den Beweis dafür zu erbringen, beziehe ich mich einerseits auf die ethische Kritik von Marta Nussbaum und Wayne C. Booth, andererseits auf den Entwurf der narrativen Identität von Paul Ricoeur, Alasdair MacIntyre, Charles Taylor, Marya Schlechtman und David de Grazia. Ich argumentiere damit, dass ein solcher Austausch zwischen der Identität des Lesers und der Identität der fiktionalen Gestalt möglich ist, weil beide einen narrativen Charakter haben.

EN

The paper concerns the cognitive function of literature. I show that literary stories, because of their narrative and mimetic structure, enable us to identify with fictitious heroes, and thus become able to widen our cognitive as well as moral horizon, and to influence our own life-stories. In such a process, we receive the opportunity to re-tell and re-think our personal narration and in such a way learn who we really are and what it means to be ourselves. In order to demonstrate this, I refer to Martha Nussbaum‘s and Wayne C. Booth‘s ethical criticism on the one hand, and to Paul Ricoeur’s, Alasdair MacIntyre’s, Charles Taylor’s, Marya Schechtman’s and David DeGrazia’s theory of narrative identity on the other. I argue that such a mutual exchange between the reader’s identity and a fictional character is possible as both of them have a narrative structure and are sort of a story.

PL

Artykuł dotyczy poznawczej funkcji literatury. Pokazuję, że ze względu na swoją narracyjną, mimetyczną strukturę literackie narracje umożliwiają nam utożsamianie się z fikcyjnymi bohaterami, a w ten sposób poszerzają nasz horyzont poznawczy i wpływają na nasze własne opowieści biograficzne. W tym procesie zyskujemy możliwość przemyślenia i opowiedzenia na nowo naszych autonarracji i dowiedzenia się, kim naprawdę jesteśmy i co to znaczy być sobą. Aby to udowodnić, odwołuję się do krytyki etycznej Marty Nussbaum i Wayne`a C. Bootha z jednej strony oraz do koncepcji tożsamości narracyjnej Paula Ricoeura, Alasdair`a MacIntyre`a, Charlesa Taylora, Maryi Schechtman i Davida De Grazii z drugiej. Argumentuję, że taka wzajemna wymiana pomiędzy tożsamością czytelnika i tożsamością fikcyjnej postaci jest możliwa, ponieważ obydwie one mają charakter narracyjny.

13

The ontological impossibility of a flourishing self in the absence of the other

51%

Mahoney M.

Studia Philosophiae Christianae

|

2014

|

vol. 50

|

issue 1

233-248

EN

This paper follows Iris Murdoch in an ongoing critique of existentialism that saw the beginnings of her philosophical work with Sartre and its conclusion with her manuscript on Heidegger. The continuity of her critique focuses upon her concern with the magnetism of the ego over and against attention toward the other. Heidegger, as a metaphysician working to close the post-Enlightenment subject/object separation, engages her thought regarding new possibilities for a future metaphysics. For Murdoch, seeking an ontology that rejects a transcendent God requires a notion of goodness that provokes a point of contention with Heidegger’s ontology of Being, where a new dualism of authenticity and inauthenticity toward Being undermines any ethos of the other.

Refine search results

The capacity of life to renew itself : being intuitive

Wybór intencjonalny. Refleksje augustyńskie.

„Ja” – migracja i emigracja wewnętrzna. Rozważania na marginesie filozofii moralnej H. Elzenberga

Znaczenie języka w rozpoznawaniu i kategoryzacji stanów emocjonalnych. Relacja między „ja” i emocjami w kontekście kulturowym

Stosunek do samego siebie a poczucie szczęścia w ujęciu Ericha Fromma i Mieczysława Gogacza. Studium porównawcze

Tożsamość w narracjach internetowych

Człowiek – podmiot sam w sobie, który nie umiera całkowicie, czyli o tym, co „przeoczył” Immanuel Kant

Fenomenologia ucieleśniona (embodied phenomenology) a teza o tożsamości psychofizycznej

Człowiek i jego duchowość. Edyty Stein rozumienie osoby

Indywiduum istotnym punktem widzenia według Ortegi y Gasseta

The embodied I: P.F. Strawson’s philosophy of self

Narracja i tekst literacki jako źródło samowiedzy i samopoznania

The ontological impossibility of a flourishing self in the absence of the other