Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  kerigma
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Kerygmat w ujęciu papieża Franciszka. Refleksje dogmatyczno-pastoralne

100%
Zborowski M.
Teologia w Polsce
|
2019
|
vol. 13
|
issue 2
261-280
EN
Kerygma is a message containing the fundamental truths of faith and realizing the grace of salvation and the change that gives birth to real faith as well as the newness of life in Christ. This message resounds in the Church from the very beginning, because already on the day of Pentecost: “Then Peter stood up with the Eleven, raised his voice and addressed the crowd: […] you put Jesus of Nazareth to death by nailing him to the cross. But God raised him from the dead, freeing him from the agony of death” (Acts 2,14.23–24). Over time, the good news of Jesus Christ from the kerygma seed grew into teaching, dogmatic rulings and theology, and the Church became the depositary, guardian and teacher of this truth. However, he did not cease to be a keryx and returns to the first message at particular periodes of history. Also, today’s successor of saint Peter proclaims the truth: “He is alive!” Pope Francis, returning to the proclamation of the kerygma, also makes a dogmatic and pastoral reflection on his essence. By preaching – he brings God closer to man, and by teaching about the first message – he introduces the kerygma to theologians and priests.
2
Publication available in full text mode
Content available

Rola aklamacji „Jezus Panem" w teologii kerygmatycznej. Studium na podstawie twórczości o. Raniero Cantalamessy

63%
Zborowski M.
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
|
2016
|
issue 23
449-465
EN
Father Raniero Cantalamessa’s kerygmatic theology is characteristic of combining a dogmatic and pastoral dimension. Within this meaning the Italian theologian carries out an analysis and introduction of acclamation ” Jesus is the Lord”. On one hand he points out the dogmatic dimension of creed and on the other hand he presents its pastoral perception. The analysis of the early church creed of ” Jesus is the Lord” for the Italian preacher is the way to recognize Jesus, His identity, mission and justification to pro-existence and God’s will to human salvation. Moreover, after revelation of Jesus Christ presence and deeds, there is calling for human’s will to appreciate Jesus as his Lord which is a way to personal life conversion. The acclamation ”Jesus is the Lord”is one of methods of kerygmatic prophesy. It influencies a pneumatological opening, choice of changable content of preaching, inculturation, using accurate language and, also or primarily, it points to the preacher prophesing words of God. The Italian teologian states that ”the power given in the name of Jesus activates just through the preacher’s faith, not by means of usual teaching”. This is the reason why father Cantalamessa devotes much in an attempt to characterize the preacher, his attitude and formation on the base of cathegory "Jesus is the Lord”.
3
Publication available in full text mode
Content available

Kerygmat Jezusa – Dobra Nowina o człowieku i dla człowieka

63%
Spyra P.
Rocznik Teologii Katolickiej
|
2014
|
vol. 13
|
issue 1
PL
Ks. mgr lic. PIOTR SPYRA – absolwent WSD diecezji zamojsko-lubaczowskiej, teologii Katolickiego Uniwersytetu Jana Pawła II w Lublinie oraz kierunku jazz i muzyka estradowa UMCS w Lublinie. Aktualnie doktorant katechetyki KUL oraz student edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej UMCS. Związany z Pallotyńską Szkołą Nowej Ewangelizacji w Lublinie i zespołem „Razem za Jezusem”. Muzyk i ewangelizator, współtwórca Exodus Młodych – Spotkania Młodzieży diecezji zamojsko-lubaczowskiej.
EN
The "kerygma" of Jesus is the essence of his preaching, which became a foundation of christianity. It’s a ‘Good Message’ about God, who loves, and also about who is, and who should be a human being. The" kerygma" is a message with joy, that gives a new life, so that evangelists called them ‘Evangelium’, which means ‘Gospel’. In the history of The Roman Church the kerygmatic teaching was not always in the center of preaching. Therefore the author draws attention to the need of renewal and deepening of these contents. He is analysing the preaching of Jesus and shows a way, which the Church needs to discover these contents in present time, in order to contemporary men could become the participant of this Gospel.
4
Publication available in full text mode
Content available

Kerygmat we współczesnych ruchach kościelnych

63%
Zborowski M.
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
|
2019
|
issue 26
475-492
EN
In the contemporary world, the Holy Spirit calls into existence many communities, associations and ecclesiastical movements. Especially after the Second Vatican Council, there is an increasing number of new groups, their diversity, and the great richness of the charisms that God has given to the Church. These communities, based on prayer, formation and the realization of their special vocation, are place of conscious living the faith and getting to know Christianity by people of all states, especially by lay people. They are also preparing to share the testimony and to preach Good News of salvation to other people. Thus, they implement the evangelizing mission of the Church, which results from Christian identity and responds to it. Many movements and communities have developed numerous forms and methods of evangelization and the preaching of the first message. The proclamation of the kerygma is often a pillar for communities, being most often the beginning of the existence of community and the initial stage of formation in given movement. The article contains an analysis of models of the kerygma proclamation developed within the framework of the Light-Life Movement (pl. Ruch Światło Życie), the Neocatechumenal Way and the School of the New Evangelization of St. Andrew. In the content aspect, they do not differ fundamentally from each other, characterized by a christological and soteriological dimension. Originality can be seen in the diversity of the presentation of this message and its adaptation to the recipients of the Gospel, therefore in the practice of evangelization. The analysis of models developed in communities and religious movements allows to see the models of proclaiming the kerygma in the contemporary, secularized world, and also emphasizes the need to update and adapt unchanging content to the environment in which the Gospel is proclaimed. As such, it appears necessary in the era of the new evangelization.
5
Publication available in full text mode
Content available

Kerygmat w ujęciu papieża Franciszka. Refleksje dogmatyczno-pastoralne

63%
Zborowski M.
Teologia w Polsce
|
2019
|
vol. 13
|
issue 2
261-280
EN
Kerygma is a message containing the fundamental truths of faith and realizing the grace of salvation and the change that gives birth to real faith as well as the newness of lifein Christ. This message resounds in the Church from the very beginning, because already on the day of Pentecost: “Then Peter stood up with the Eleven, raised his voice and addressed the crowd: […] you put Jesus of Nazareth to death by nailing him to the cross. But God raised him from the dead, freeing him from the agony of death” (Acts 2,14.23–24). Over time, the good news of Jesus Christ from the kerygma seed grew into teaching, dogmatic rulings and theology, and the Church became the depositary, guardian and teacher of this truth. However, he did not cease to be a keryx and returns to the first message at particular periodes of history. Also, today’s successor of saint Peter proclaims the truth: “He is alive!” Pope Francis, returning to the proclamation of the kerygma, also makes a dogmatic and pastoral reflection on his essence. By preaching – he brings God closer to man, and by teaching about the first message – he introduces the kerygma to theologians and priests.
PL
Kerygmat to orędzie zawierające fundamentalne prawdy wiary i urzeczywistniające łaskę zbawienia oraz przemiany, które rodzi do wiary, a także nowości życia w Chrystusie. Orędzie to rozbrzmiewa w Kościele od samego początku, gdyż już w dniu Pięćdziesiątnicy: „Piotr razem z Jedenastoma […] przemówił do nich donośnym głosem: […] Jezusa Nazarejczyka […] przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci” (Dz 2,14.23–24). Z czasem dobra nowina o Jezusie Chrystusie z ziarna kerygmatu przerodziła się w nauczanie, orzeczenia dogmatyczne i teologię, a Kościół stał się depozytariuszem, strażnikiem oraz nauczycielem tej prawdy. Nie przestał być jednak keryksem i w szczególnych momentach historii powraca do pierwszego orędzia. Również współczesny następca Piotra głosi prawdę: „On żyje!”. Papież Franciszek, powracając do głoszenia kerygmatu, podejmuje także refleksję dogmatyczno-pastoralną nad jego istotą. Głosząc – przybliża Boga człowiekowi, a nauczając o pierwszym orędziu – przybliża kerygmat teologom i duszpasterzom.
6
Publication available in full text mode
Content available

Homilia hagiograficzna pół wieku po Vaticanum II

51%
Kosmana I.
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
|
2013
|
issue 20
73-83
PL
W materiale w sposób lapidarny przedstawiono istotę świętości. Świętości nie należy mylić z bezgrzesznością. Świętość stanowi swoisty obraz − ikonę Boga na ziemi. Tak jak ikona, podobnie i homilia hagiograficzna stanowi okno, przez które widać, jak konkretne ludzkie życie przechodzi w wymiar nadprzyrodzony; staje się obrazem Boga. Dzięki takiemu − ikonograficznemu − podejściu homilia staje się obrazowa, a święty jest na tyle konkretny i ludzki, że zachęca do pójścia w jego ślady. Sobór Watykański II, jak również myśl posoborowa, odkrywa na nowo biblijny aspekt w życiu świętych. Życie świętych w istocie stanowi dopełnienie interpretacji Pisma Świętego. To najlepiej ukazu-je istotę świętości oraz sens homiletyki hagiograficznej. Życie świętego bez odniesienia do Biblii nie jest tworzywem homiletycznym. Takie rozumienie homilii hagiograficznej skłania do podjęcia określonego wysiłku intelektualne-go i teologicznego − stanowi swoistą zaporę przed okrągłymi słowami. Hagiograficzna beztroska, historyczna niedbałość, mówienie jedynie dla zbudowania słuchaczy w rzeczy samej nie są kerygmą ani nawet moralitetem. Przedstawiany obraz świętego (wzór osobowy) musi „zagnieździć” się w świadomości współczesnego ultra-nacjonalisty, w przeciwnym wypadku będzie kolokwialną „mową-trawą”. Istotą homilii hagiograficznej są zatem: biblijność i chrystocentryczność − nie panegiryczność. Należy więc − zgodnie z nauką Vaticanum II − dokonać przekierowania celu przepowiadania, tak aby bardziej wyraziste stało się przesłanie hagiograficzne i pełniej ukazana została rola wzoru osobowego w życiu konkretnego chrześcijanina. Prawdziwą nowością Soboru Watykańskiego II było stwierdzenie, iż centralne miejsce w Kościele zajmuje Słowo Boże (KO 1). Przepowiadanie homiletyczne (hagiograficzne) jest z natury dialogalne, ale uwzględnia też milczenie, które bywa często bardziej wymowne niż same słowa − ponieważ mówi Bogu o otwartości ludzkiego serca i umysłu na „głos Pana”. Chwile osobistego słuchania, milczenia i przemodlenia usłyszanych treści „w towarzystwie świętych” są zbawienne dla obu stron: dla głosiciela słowa Bożego, jak również dla „słuchających go tłumów”. Słuchanie zawsze poprzedza mówienie. Święci najpierw przyjmowali Słowo, potem dopiero dzielili się Nim. To bardzo ważny, choć wciąż niedoceniany, postulat pastoralny ostatniego Soboru.
EN
The essence of holiness is presented vigorously in this material. Sanctity should not be mistaken for being without sin. Sanctity is shown as a personal image − God’s icon on earth. A hagiographical homily, like an icon, becomes a window through which one can see real life people in a supernatural dimension; becoming a likeness of God. Thanks to this sort of − iconography – the homily becomes imagery, demonstrating the saint as real and human to en-courage others to follow his/her example. The Second Vatican Council and post council thought rediscovers the biblical aspect in the lives of the saints. Their lives are in essence the fulfillment of Holy Scripture. This is best shown in hagiographical homiletics. A saint’s life spoken about without Biblical reference is no homiletic work. It would then lack in theological and intellectual strength – becoming a stumbling block. Superficial hagiography and incorrect historical information used in speech to please listeners, is not moral nor is it kerigmatic for conversion. The presentation of the holy figure (a personal ex-ample) must „fit” in the modern mentality of ultra-nationalists, or instead it will become useless „grass-talk”. Homilies must be Bible based and Christ centered. In agreement with Vatican II, the message should clearly state the role of personal example in real Christian life. The Second Vatican Council stated that the Word of God be the center of the Church (KO 1). Homelitics (hagiographical) are in nature a dialogue, but silence is also used to make a point − because God speaks of people’s hearts and minds to be open to the „Lord’s voice”. A moment for silent prayerful reflection to hear the words „in the company of saints” is salvific for both sides: the preacher of God’s Word, as well as for „the listener in the crowd”. Listening is foremost to speaking. Saints first heard the Word then shared. This is a very important, though often unappreciated pastoral message of the Council.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.