Search results

1

Romanos the Melodist as a teacher of the people in the struggle against heresies

100%

Dźwigała K. M.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 68

513-521

PL

Artykuł porusza kwestię dydaktycznej roli greckich hymnów kościelnych – kontakionów – w kontekście walki Kościoła w VI w. z herezjami. W kontakionach Romana Melodosa, będącego najwybitniejszym twórcą tego typu hymnów, a także hymnografem, dzięki któremu najprawdopodobniej powstał ten gatunek, znajdziemy liczne echa zmagań z herezjami przez kilka poprzedzających wieków aż do czasu życia poety. Św. Roman pisząc swe śpiewane homilie stawia sobie za cel obronę zgromadzonych w kościołach wiernych chrześcijan przed heretyckimi poglądami oraz pouczenie ich, jaka jest nauka Kościoła. Hymnograf stara się przedstawić trudne teologiczne zagadnienia językiem zrozumiałym dla przeciętnych wiernych, a także uczynić przekaz atrakcyjnym i zapadającym w pamięć. Artykuł na wybranych przykładach przedstawia herezje, które zwalczał Roman Melodos oraz wykorzystywane przez poetę środki.

EN

The article raises an issue of the didactic role of the Greek ecclesiastical hymns – the kontakia – in the context of the struggle of the Church in the sixth century against heresies. In the kontakia of Romanos the Melodist, who was the most prominent author of the hymns of that genre and probably a creator of the genre, we find numerous echoes of the struggles against heresies from the past centuries and from the lifetime of the poet. St. Romanos, when he writes his sung homilies, aims at the defence of the faithful assembled in the church against heretical views and at the instructing them what is the teaching of the Church. The hymnographer tries to present the difficult theological issues using the language understandable for the common Christians and make the hymn more attractive and memorable. The article shows on the examples the heresies against that Romanos the Melodist struggled and the measures he used.

2

Methodius of Olympus – one of the Greek sources of Kontakia by Romanos the Melodist

99%

Heszen A.

Classica Cracoviensia

|

2013

|

issue 16

63-79

EN

In this article the author compares Thecla’s Hymn from Methodius of Olympus’s Symposium with some kontakia by Romanos the Melodist. The analysis of a few stanzas of Thecla’s Hymn shows that this work can be a model for the kontakia. Methodius in his song gives examples of heroes of the Old and New Testament that sing a refrain. Romanos in their kontakia made a similar structure, the refrain is variously linked to stanzas and often spoken by different characters.

3

Рефрены кондаков в церковнославянских и греческих акафистах

85%

Lyudogovskij F.

Przegląd Wschodnioeuropejski

|

2014

|

vol. V/1

283-288

EN

The article studies the specific character of refrains of the kontakions in Church Slavonic and Greek akathists. In most akathists (in various languages), refrains in kontakions (except the first one) contain the expression “Alleluia”, but there are some Church Slavonic texts with other endings. On the other hand, there are several Greek akathists in which the endings of the first kontakions do not coincide with the refrains of the ikoses (unlike the Great Akathist and most of other akathists).

4

„Akathistos” ku czci Bogurodziny: historia, autorstwo i teologia dzieła

85%

Towarek P.

Studia Elbląskie

|

2011

|

vol. 12

251-263

FR

Pendant les dernières années de l’épanouissement de l’oecuménisme et sous l’influence de la conviction que l’Église a deux poumons, on peut constater en terre d’Occident les intérêts particuliers pour la tradition et la liturgie byzantine. Un exemple de ce phénomène est l’Acathiste en honneur de la bienheureuse Mère de Dieu qui (en quelque sorte) a conquis les espaces spirituels de l’Église catholique romaine (avec sa beauté de la mélodie et avec sa théologie profonde de l’inscription). La rédaction présente forme un essai du classement de nos connaissances au sujet de cet hymne antique, de sa paternité et aussi de la réflexion sur son esprit théologique. La paternité de cet hymne était attribuée au patriarche de Constantinople – Sergius (VII siècle), au diacre Georges Pisides, et au patriarche Germanos (VIII siècle). Pourtant, l’analyse qu’on a fait permet de confirmer les études de Egon Wellesz qui attribute la paternité de l’Acathiste au diacre Romain (†556) le plus grand compositeur byzantin de son temps, l’auteur d’un millier de kontakions. Il faut chercher la genèse, les racines de l’ hymne dans la piété pour la Vierge Marie qui s’est formée depuis des siècles à l’Est, qui pourrait être par exemple: la plus ancienne prière à la Vierge Marie (Sub tuum praesidum, III–IV siècle), les hymnes du saint Ephrem, le diacre (†373) ou la fameuse homélie de Saint Cyrille d’Alexandrie au Concile d’Éphèse (431). En hymnographie byzantine l’Hymne Acathiste à la Vierge Marie signifie l’ hymne que l’ on chante en restant debout, elle possède la forme exceptionnelle: c’est un kantakion composé de 24 strophes , qui commencent par les lettres succesives de l’alphabet grec (A–Ω), alors dans la forme d’acrostiche. Au niveau de la forme, l’orginalité se fonde sur l’union du kontakion (qui annonce le thème de la méditation) avec l’ensemble de 12 salutations (chairetismoi) qu’on a ajouté aux strophes impaires et qui sont traduites en polonais dans sa formule initiale comme: Souhaite la Bienvenue, Réjouis-toi (gr. chaire). Comme le proemion original de l’oeuvre Message plein des mystères et celui ajouté après le sauvetage de la ville: Oh, la Dame vaillante, les strophes impaires ont un seul et même refrain: Salut, la Fiancée Vierge et les strophe paires ont un autre refrain: Alleluja. L’Acathiste a écrit en langue simple du peuple qui confesse la vérité de la Matérnite Divine de Marie survit une vraie renaissance dans les dernières années. Ceci concerne également, la lithurgie et les études thématiques. Y ont pensé dans leur enseignement papal: le bienheureux Jean Paul II et le pape Benoît XVI. Pendant ces dernières dizaines années l’Acathiste est devenu l’objet des intérêts de communautés conventuelles et laïques, des jeunes, des groupes suppliants de prières, des séminaristes, qui souhaitent enrichir leurs propres piétés, par exemple la communauté du Grand Seminaire à Elbląg dans laquelle, dès le commencement de sa formation, et avec une grande adoration, on célébre la recitation de l’Acathiste.

5

Saint Ambrose of Milan as a Defender of the Faith in the Greek Hymnography

80%

Grzywaczewski J.

Vox Patrum

|

2008

|

vol. 52

|

issue 1

281-289

PL

Artykuł został opracowany w oparciu o zbiór hymnów zwanych: kontakiony, theotokiony, kontakaria, kanony, ody, stichery, kathismy, exposteilariony (wydał je C. Passini: Le fonti greche su Sant’Ambrogio di Milano, Milano - Roma 1990, 336- 431). Są to utwory pochodzące z różnych środowisk i okresów historycznych. Znane są nazwiska tylko niektórych autorów, jak np. Roman Piesniarz, Teofan, czy Ignacy; część z nich przypisuje się Talasowi z Konstantynopola i Andrzejowi z Krety. Niektóre wykazują duże walory literackie i muzyczne; zachowaly się też nieliczne zapisy melodii, nie są to jednak nuty w obecnym tego stowa znaczeniu. Zdaniem badaczy, takich jak Grosdidier de Matons, niektóre hymny były śpiewane w kościele w czasie wigilii przed większymi uroczystościami, a inne były przeznaczone do użytku prywatnego. Przypuszcza się, że mogły być używane jako lektura duchowa. E. Wellesz określa kontakion jako poetycką homilię. Te wspaniałe utwory nie były dotąd znane polskim czytelnikom. Celem niniejszego artykułu nie jest analiza literacka ani muzyczna hymnów, lecz przyblizenie ich treści. Hymny, skomponowane i wykonywane w języku greckim na Wschodzie opiewają św. Ambrożego Biskupa Mediolanu jako nauczyciela prawdziwej wiary, jako pogromcę herezji, jako wzór cnót chrześcijańskich, a szczególnie jako obrońcę Kościoła przed bezbożnym cesarzem Teodozjuszem (wyolbrzymiony zostal zwłaszcza incydent w Tessalonikach - 390 r.). Autorzy hymnów wykazują dość dobrą znajomość zagadnień teologicznych, szczególnie dyskutowanych w IV wieku. Idąc za takimi historykami, jak Teodoret z Cyru i Sozomen, kreślą barwny obraz odważnego biskupa, który wobec świty cesarskiej zabrania Teodozjuszowi wejść do kościoła, wykazuje mu zło jego postępku i zmusza do pokuty. Tego rodzaju gloryfikacja łacinskiego biskupa na greckim Wschodzie jest wprost zdumiewająca. Ambroży w wizji hymnografów traci cechy rzeczywiste, a nabiera cech taumastycznych i - jeśli można tak powiedzieć - enkomiastycznych, podobnie jak bizantyjska ikona. Staje się on symbolem mocy duchowej, która pokonuje potęgi tego świata.

EN

In preparation

6

Wyobraźnia i zmysły w nabożeństwie bizantyjskim w VI w. na przykładzie hymnów Romana Melodosa

80%

Dźwigała K. M.

|

2016

|

vol. 22

|

issue 48

499-511

PL

W kontakiach Romana Melodosa odnajdziemy wiele informacji wskazujących na to, w jaki sposób postrzegano nabożeństwo chrześcijańskie w Konstantynopolu w VI w. Na podstawie lektury tekstów możemy zaobserwować, że śpiewanie hymnu miało na celu nie tylko to, aby opowiedzieć wątek biblijny, lecz aby odegrać go, jak gdyby znów miał miejsce. Celem poety było zaangażowanie umysłów i ciał słuchaczy, by pomóc im wyobrazić sobie, że są uczestnikami opowieści biblijnej. Taki stosunek do chrześcijańskiego nabożeństwa jest związany ze zmianą w odbiorze liturgii bizantyjskiej w VI w.

EN

In the kontakia of Romanos the Melodist we find information about the attitude to Christian service in the sixth-century Constantinople. Reading the texts we can see that singing the hymn was not only to tell the biblical story but to enact it as if it took place again. The purpose of the poet was to involve the mind and the body of the audience to help them imagine that they take part in the story. This attitude to Christian worship is associated with the change in perception of the Byzantine liturgy in the sixth century.

7

The sinful woman as an example of metanoia in Byzantine poetry

71%

Heszen A.

Classica Cracoviensia

|

2014

|

issue 17

69-87

EN

A story about the sinful woman is told in the Gospel, where she is an example of deep repentance. The Byzantine authors often used this example in their poetic and homiletic works. In this article I juxtapose three genres of Byzantine poetry and I compare the literary motif of the sinful woman which appears in each of them. I choose the most representative genres of Byzantine poetry, as kontakion, kanon and troparion (or sticheron). In the first part I examine Romanos’ kontakion On the sinful woman, in the second one – Andrew of Crete’s the Megas Kanon and in the last part – Kassia’s troparion, commonly called On Mary Magdalene. The works are connected by the common theme, but they are different in respect of the form and the literary genre. In my paper I try to show how the same example of the Gospel parable is used in different ways in literary works.

Refine search results

2 Classica Cracoviensia

2 Vox Patrum

1 Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

1 Przegląd Wschodnioeuropejski

1 Studia Elbląskie

1 2017

1 2016

2 2014

1 2013

1 2011

1 2008

2 Dźwigała K. M.

2 Heszen A.

1 Grzywaczewski J.

1 Lyudogovskij F.