Search results

1

Ocena sytuacji gospodarczej w Unii Europejskiej i w Polsce w ramach semestrów europejskich

100%

Kawecka-Wyrzykowska E.

Unia Europejska.pl

|

2014

|

issue 1

7-16

PL

Europejski semestr to unijny kalendarz koordynacji polityki gospodarczej państw członkowskich UE, realizowany od 2011 r. Jest on podstawą nowego systemu nadzoru polityki gospodarczej, zwłaszcza budżetowej. W pierwszym półroczu danego roku państwa przygotowują różne dokumenty i otrzymują zalecenia od unijnych instytucji. W drugim półroczu narodowe semestry są wdrażane. Zasadniczym ich celem jest zapewnienie stabilnych finansów publicznych w państwach UE oraz lepsze uwzględnienie wymiaru europejskiego (wspólnych celów wytyczonych w strategii Europa 2020) w planowaniu krajowych strategii gospodarczych. Celem artykułu jest dokonanie oceny funkcjonowania semestrów europejskich - w wymiarze ogólnym i w odniesieniu do konkretnej sytuacji w polskiej gospodarce. Przedstawiono istotę semestru. Na tym tle przeanalizowano główne dokumenty przygotowywane w trakcie semestru, w tym roczną analizę sytuacji gospodarczej w UE w 2013 r., która rozpoczęła semestr w 2014 r. Omówiono też najnowsze zalecenia Rady przyjęte wobec Polski (pochodzą z lipca 2013 r.) oraz ocenę polskiego raportu konwergencji z 2013 r. We wnioskach wskazano na wady i zalety mechanizmu semestru. Do pierwszych zaliczono m.in. długi cykl przygotowywania i dyskutowania objętych nim dokumentów, co sprawia, że zalecenia unijnych instytucji nie zawsze dobrze odzwierciedlają realia sytuacji. Istotniejszym mankamentem jest to, że większość zaleceń nie ma charakteru wiążącego, szczególnie dla państw spoza strefy euro. Zaletą semestru jest to, że proces kształtowania narodowych polityk ekonomicznych został poddany kontroli i ocenie przez unijne instytucje. Umożliwia to odpowiednio wczesne wykrywanie makroekonomicznych zagrożeń i udzielanie wskazówek przez Komisję i Radę. Ponadto Komisja monitoruje, czy państwa członkowskie podejmują działania niezbędne do poprawy sytuacji.

EN

The European semester is an EU calendar of coordination of economic policies of the EU member states, in force since 2011. The semester is a basis of the new system of surveillance of economic policy in the EU, in particular of the budgetary policy. In the first half of the year, member states prepare various documents and receive guidelines from the EU institutions. In the second half of the year, national semesters are implemented. Their main objective is to ensure stable public finances in the EU member states and to enhance the European dimension in programming of national economic strategies (in conformity with common objectives set up in the Europe 2020 Strategy). The objective of this paper was to assess the functioning of the European semesters - at the EU level and in particular from the Polish perspective. The essence of the semester was presented, followed by the main documents prepared during a semester, including the Annual Growth Survey of the economic situation in the EU in 2013, which started the 2014 semester. The recent guidelines of the Council for Poland (adopted in July 2013) were also discussed as well as the assessment of Poland's Convergence Report, Update 2013. Conclusions present the weaknesses and strengths of the semester mechanism. The weaknesses include, among others, the long period of preparation of and discussion on documents, which makes that the guidelines of EU institutions do not reflect properly the actual situation in countries. A more important problem is that the majority of guidelines are not binding, in particular for non-members of the euro area. A good point of the semester is that the process of shaping national economic policies has become a subject of surveillance and assessment by EU institutions. This enables early identification of macroeconomic risks and issuing guidelines by the Commission and the Council. The Commission also checks whether member states implement measures necessary to correct the imbalances.

2

Zakłócenia równowagi makroekonomicznej w UE a intensywność zjawisk kryzysowych

84%

Graj D.

Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

|

2014

|

issue 3(41)

5-19

PL

Kryzys finansowy i gospodarczy w UE zmusił Komisję Europejską do podjęcia działań zmierzających do wzmocnienia nadzoru i lepszej koordynacji narodowych polityk gospodarczych. Nowy mechanizm nadzorczy, zwany Procedurą Nierównowagi Makroekonomicznej, zmierza do wczesnego wykrywania i ewentualnej korekty pojawiających się zakłóceń w różnych obszarach nierównowagi. W procesie tym istotną rolę odgrywa tabela wskaźników, składająca się z 11 parametrów makroekonomicznych i makrofinansowych. Celem rozważań jest poszukiwanie zależności między epizodami naruszeń dopuszczalnych progów wskaźników tabeli a ewentualnym wystąpieniem zjawisk kryzysowych. Do badania tej zależności wykorzystanoanalizę współczynnika korelacji rang Spearmana. Wyniki badań wskazują, że nie wszystkie przyjęte w tabeli wskaź-niki wykazują istotne związki korelacyjne ze zjawiskami kryzysowymi. Jedynie zakłócenia równowagi przepływów kredytowych sektora prywatnego, ujemnego salda rachunku obrotów bieżących, nominalnych jednostkowych kosztów pracy, międzynarodowej pozycji inwestycyjnej netto i zobowiązań sektora finansowego wykazują takie zależności, tworząc niebezpieczne środowisko makroekonomiczne, sprzyjające występowaniu intensywnych zjawisk kryzysowych.

EN

The financial and economic crisis in the EU has forced the European Commission to undertake the measures aimed at reinforcing the supervision and better coordination of national economic policies. The new supervisory mechanism, called the excessive Macroeconomic Imbalance Procedure, is aimed at an early detection and possible correction of the appearing disturbances in various areas of imbalance. In this process, a substantial role is played by the scoreboard consisting of 11 macroeconomic and macrofinancial parameters. An aim of considerations is to search the dependencies between the episodes of breaches of the allowable thresholds of the scoreboard and a possible occurrence of crisis phenomena. In order to examine that dependency there was used the analysis of the Spearman’s rank correlation coeffi cient. Th e research findings indicate that not all the adopted in the scoreboard indices show significant correlations with the crisis phenomena. Only credit flow imbalances of the private sector, current account deficit, nominal unit labour costs, international net investment position and financial sector’s liabilities exhibit such dependencies, creating a dangerous macroeconomic environment facilitating the occurrence of intense crisis phenomena.

3

The coordination of anti-crisis policy in the EU

59%

Kundera J.

Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

|

2016

|

vol. 7

259-287

PL

Od 2008 r. Unia Europejska przeżywa najpoważniejszy kryzys, a obecna sytuacja w strefie euro jest daleka od stabilnej. Kryzys w strefie euro okazał się nie tylko kryzysem gospodarek państw członkowskich (Grecji, Irlandii, Hiszpanii i Portugalii), lecz także kryzysem mechanizmu integracji. Kryzys w strefie euro połączył się ze współczesnym kryzysem uchodźców. Dla opracowania skutecznych metod walki z kryzysem i zapobiegania przyszłym kryzysom obecne reformy powinny obejmować nie tylko zmiany w polityce poszczególnych państw członkowskich, lecz także w mechanizmie integracji europejskiej. W szczególności dotyczy to polityki gospodarczej, wzniesionej na poziom instytucji UE, która wpływa na politykę gospodarczą poszczególnych państw członkowskich. Tak więc głównym celem tego artykułu jest odpowiedź na pytanie, jakie zmiany powinny być dokonane w UE u jej państw członkowskich, żeby przezwyciężyć obecny kryzys i zapobiec jego wystąpieniu w przyszłości. Doświadczenie czerpane ze współczesnego kryzysu strefy euro powinno doprowadzić do zmian instytucjonalnych UE, żeby zapewnić lepszą koordynację polityki antykryzysowej pomiędzy państwami członkowskimi. Ogólnie biorąc, dotychczasowe doświadczenie wskazuje na to, że walka z kryzysem w UE powinna być realizowana za pośrednictwem efektywnej koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi. Taka strategia może być stosowana zarówno wobec kryzysu uchodźców, jak i wobec kryzysu gospodarczego w strefie euro. Jednak do tej pory rozwiązania UE wydają się zbyt ogólne, żeby osiągnąć skuteczną koordynację pomiędzy państwami członkowskimi. Jeśli chodzi o kryzys gospodarczy, przede wszystkim polityka finansowa powinna zapewnić odpowiednią regulację i nadzór nad rynkami finansowymi. Propozycja powołania unii bankowej powinna minimalizować potencjalne koszty błędów bankowych i interwencji finansowych w życie mieszkańców państw członkowskich, dlatego powinna ona obejmować co najmniej trzy elementy: nadzór, wydawanie zezwoleń i wspólną ochronę finansową. Prawdopodobnie prawdziwa unia bankowa w strefie euro będzie nieefektywna, dopóki nie będzie jej towarzyszyć koordynacja polityki gospodarczej i unia fiskalna pomiędzy partnerami. Dwie najważniejsze polityki gospodarcze: polityka monetarna i fiskalna powinny być skoordynowane, żeby zapobiec finansowym kryzysom w przyszłości i lepiej reagować na szerokie spektrum wskaźników stabilności makrofinansowej. Polityka strukturalna nakierowana jest na zapobieganie kryzysowi finansowemu, osiąganie znacznej elastyczności rynków, żeby zapewnić stan, gdy wskaźniki makroekonomiczne pozostają stabilne. Może to obejmować działania na rynku pracy (zwiększenie jego elastyczności), interwencje na rynku produktów (w przypadku wysoko wartościowych branży przemysłu), wspieranie bilansu płatniczego. Koordynacja fiskalna nie musi oznaczać całkowitej unifikacji wszystkich budżetów narodowych w jeden budżet ponadnarodowy. Skoordynowana polityka fiskalna może obejmować tylko niektóre standardy fiskalne oraz wspólne zasady, które będą dotyczyć wydatków w przypadku spadku gospodarczego. Taka koordynacja pomoże uniknąć stosowania kontrowersyjnych środków i negatywnych czynników zewnętrznych oraz zapewnić odpowiednią politykę stabilizacji dochodu dla całej strefy euro. Wszystkie te działania pomogą zapobiec przyszłym kryzysom w strefie euro, jednak nawet najlepszy system prewencyjny może okazać się nieskuteczny. Rozporządzenie antykryzysowe w strefie euro jest zestawem wskaźników dla państw członkowskich, dotyczących wyjścia ze współczesnego kryzysu. Rozporządzenie antykryzysowe nie zawiera konkretnych dat wystąpienia z kryzysu dla wszystkich państw, a raczej określa kierunek następnych kroków i warunków, jakie muszą zostać spełnione. Może się wydawać, że kryzys w strefie euro został całkowicie rozwiązany i nie powtórzy się w przyszłości, jeśli zostaną dokonane zmiany ram instytucjonalnych UE, co zapewni lepszą koordynację partnerskich polityk gospodarczych. Wszystkie zaproponowane reformy i kroki, które mają przeciwdziałać kryzysowi w strefie euro, są komplementarne: integracja monetarna wymaga węższej integracji fiskalnej, polityki pomocy finansowej Europejskiego Banku Centralnego są zdefiniowane w bardzo wyraźnych granicach, integracja fiskalna wymaga powołania unii bankowej. W ogóle, UE powinna wprowadzić rząd gospodarczy w tej czy innej postaci, który będzie w stanie skutecznie koordynować politykę fiskalną z polityką monetarną Europejskiego Banku Centralnego. W przyszłości tylko pod warunkiem poprawnego połączenia monetarnej polityki Europejskiego Banku Centralnego z politykami fiskalnymi państw członkowskich będzie możliwe wprowadzenie efektywnego mechanizmu, który będzie przeciwdziałać spadkowi gospodarczemu w państwach członkowskich i regulować go.

UK

Від 2008 р. Європейський Союз переживав найбільш сувору кризу, а теперішня ситуація у Єврозоні далека від стабільної. Криза Єврозони виявилась бути не лише кризою економік країн-членів (Греції, Ірландії, Іспанії і Португалії), але також кризою механізму інтеграції. Криза у Єврозоні поєдналась з останньою кризою біженців. Щоб розвинути ефективні методи боротьби з кризою і запобігти майбутнім зривам, теперішні реформи повинні покривати не лише зміни у політиці окремих країн-членів, але також у механізмі Європейської інтеграції. Особливо це стосується економічної політики, винесеної на рівень інститутів ЄС, яка впливає на економічну політику окремих країн-членів. Таким чином головною метою статті є відповідь на питання, які зміни повинні бути зроблені у ЄС і її країнах-членах щоб здолати теперішню кризу і запобігти її появі у майбутньому. Уроки, які ми почерпнули з сучасної кризи Єврозони повинні привести до інституційних змін ЄС, щоб забезпечити кращу координацію антикризової політики поміж країнами-членами. У цілому попередній досвід вказує на те, що боротьба з кризою в ЄС повинна здійснюватися за посередництвом ефективної координації поміж країнами-членами. Цю стратегію можна застосувати, як до кризи біженців, так і до економічної кризи у Єврозоні. Проте до цих пір пропозиції ЄС здаються бути занадто загальними, щоб досягнути ефективного координування поміж країнами-членами. Якщо мова йде про економічну кризу, передусім фінансова політика повинна забезпечити відповідне регулювання і нагляд за фінансовими ринками. Запропонований союз банків у Єврозоні повинен мінімізувати кошти можливих банківських невдач та фінансового втручання в життя мешканців країн-членів, тому він повинен включати щонайменше три елементи: нагляд, видання дозволів і спільну фінансову заслону. Справжній банківський союз у Єврозоні, мабуть, буде непрацездатним, поки його не буде супроводжувати координування економічної політики і фіскальний союз поміж партнерами. Дві найважливіші економічні політики: монетарна і фіскальна політика повинні бути координовані, щоб запобігти фінансовим кризам у майбутньому і краще реагувати на широкий спектр показників макрофінансової стабільності. Структурна політика, спрямована також на запобігання фінансовій кризі, досягаючи значної гнучкості ринків, щоб запевнити стан, коли макроекономічні показники залишатимуться стабільними. Це може включати дії на трудовому ринку(збільшення його гнучкості), втручання у продуктовий ринок (у випадку цінних галузей промисловості), підтримку платіжного балансу. Фіскальна координація не обов’язково означає загальну уніфікацію всіх національних бюджетів у один наднаціональний бюджет. Скоординована фіскальна політика може включати деякі фіскальні стандарти, а також спільні правила, які б стосувалися видатків у випадку економічного спадку. Така координація допоможе уникнути суперечливих заходів і негативних зовнішніх чинників, а також забезпечить відповідну політику стабілізації доходу для всієї Єврозони. Всі ці типи дій допоможуть запобігти майбутнім кризам у Єврозоні, але навіть найкраща система протидії кризі може зазнати невдачі. Антикризова резолюція у Єврозоні є дороговказом для країн-членів, щодо шляху виходу з сучасної кризи. Антикризова резолюція не включає оголошення фіксованих дат виходу з кризи для усіх країн, але скоріш визначає напрямок наступних кроків і умов, які треба виконати. Може здатися, що ця криза Єврозони була повністю вирішена і не повториться у майбутньому, якщо будуть здійснені зміни інституційних рамок ЄС, що забезпечить краще координування партнерських економічних політик. Всі запропоновані реформи і кроки, які мають протидіяти кризі у Єврозоні є взаємодоповнюючими: монетарна інтеграція вимагає більш вузької фіскальної інтеграції, політики фінансової допомоги Європейського Центрального Банку визначена у дуже чітких межах, фіскальна інтеграція вимагає банківського союзу. У загальному і в цілому ЄС повинен ввести у тій чи іншій формі економічний уряд, який буде здатний ефективно координувати фіскальну політику з монетарною політикою Європейського Центрального Банку. У майбутньому тільки за умов правильного поєднання монетарної політики Європейського Центрального Банку та фіскальних політик країн-членів буде можливим вести ефективний механізм, який запобігатиме і коригуватиме економічний спадок у країнах-членах.

Refine search results

1 Kwartalnik Naukowy Uczelni Vistula

1 Unia Europejska.pl

1 Wrocławsko-Lwowskie Zeszyty Prawnicze

1 2016

2 2014

1 Graj D.

1 Kawecka-Wyrzykowska E.

1 Kundera J.

Ocena sytuacji gospodarczej w Unii Europejskiej i w Polsce w ramach semestrów europejskich

Zakłócenia równowagi makroekonomicznej w UE a intensywność zjawisk kryzysowych

The coordination of anti-crisis policy in the EU