Przedmiotem rozważań są przepisy ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, które przewidują, że w ściśle określonych okolicznościach kredytodawca obowiązany jest poinformować konsumenta o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację jego zadłużenia. W przypadku złożenia takiego wniosku i gdy sytuacja majątkowa konsumenta na to pozwala, strony powinny podjąć starania celem doprowadzenia do restrukturyzacji. W przeciwnym wypadku na kredytodawcy ciąży obowiązek szczegółowego wyjaśnienia przyczyn odrzucenia takiego wniosku. Natomiast wówczas, gdy restrukturyzacja okaże się bezcelowa lub bezskuteczna, kredytodawca obowiązany jest umożliwić konsumentowi sprzedaż nieruchomości przed podjęciem czynności zmierzających do odzyskania należności. Celem artykułu jest zasygnalizowanie możliwych zagadnień spornych i propozycji ich rozstrzygnięcia.
Ze względu na wystąpienie w Polsce epidemii COVID-19 oraz konieczność wprowadzenia licznych obostrzeń w sferze publicznej i prywatnej została zakłócona płynność finansowa polskich konsumentów, którzy nierzadko utracili źródło dochodów. Istniała zatem uzasadniona obawa, szczególnie polskiego rządu oraz Prezesa UOKiK, że konsumenci dla zachowania ciągłości płynności finansowej będą korzystać z usług kredytodawców kredytu konsumenckiego, w szczególności instytucji pożyczkowych. W marcu 2020 r. ustanowiono nowe – tymczasowe limity pozaodsetkowych kosztów kredytu. Limity zostały ustanowione odrębnie dla kredytów o okresie spłaty nieprzekraczającym 30 dni i okresie spłaty dłuższym niż 30 dni. Celem wprowadzenia tego szczególnego rozwiązania była ochrona kredytobiorców-konsumentów przed nadmiernym zadłużeniem się spowodowanym wystąpieniem w Polsce epidemii COVID-19. W niniejszym artykule przeprowadzono analizę tymczasowych limitów pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego oraz przedstawiono stanowiska polskiego prawodawcy oraz branży pożyczkowej.
The paper presents the essence and the scope of the consumer's obligations to provide the creditor with information. The information obligations is one of the consumer protection mechanisms existing on the financial services market, what includes credit services. Directive 2008/48/WE and the Consumer Credit Act of 12 May 2011 oblige consumers to provide the creditor with information in order for the creditor to be able to conduct a thorough assessment of the consumer’s creditworthiness, however this information is not specified. Owing to the nature of the credit agreement, consumer shall communicate all information concerning his or her current and future financial situation. The true, fair and comprehensive transfer of information may prevent the consumer from over-indebtedness and from falling into so-called “debt spiral”. The paper also addresses the issue of the failure to fulfill the information obligation by the consumer. Fulfilling the information obligation by the consumer is one of the manifestations of implementation of the responsible lending.
PL
W artykule przedstawione zostały istota i zakres obowiązków informacyjnych przekazywanych przez konsumentów wobec kredytodawców. W opracowaniu przyjęto definicję kredytodawcy w ujęciu trzech ustaw: ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, ustawy z dnia 23 października 2014 r. o odwróconym kredycie hipotecznym oraz ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym i nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami. Obowiązek informacyjny jest jednym z mechanizmów ochrony konsumenta na rynku usług finansowych, w tym także kredytowych. Dyrektywa 2008/48/WE, dyrektywa 2014/17/UE oraz ustawa o kredycie konsumenckim zobowiązały konsumentów do przekazania informacji kredytodawcy w celu przeprowadzenia oceny zdolności kredytowej, nie wskazując jednak katalogu tych informacji. Ze względu na specyfikę umowy kredytowej konsument powinien przekazywać wszystkie informacje dotyczące jego bieżącej i przyszłej sytuacji finansowej. Poprzez prawidłowe, rzetelne i kompleksowe przekazanie informacji konsument może uchronić się przed nadmiernym zadłużeniem i popadnięciem w tzw. „spiralę zadłużenia”. W artykule poruszono również kwestię niewypełnienia obowiązku informacyjnego przez konsumenta. Wypełnienie obowiązku informacyjnego przez kredytodawcę i konsumenta jestem jednym z przejawów realizacji idei odpowiedzialnego kredytowania.
Celem artykułu jest zdefiniowanie niedozwolonego postanowienia umownego na przykładzie umowy o kredyt indeksowany lub denominowanego do waluty innej niż waluta polska. Klauzula niedozwolona to możliwość uniknięcia skrajnie niekorzystnych warunków w zawartych umowach. W opracowaniu przedstawiono sytuację kredytobiorców, którzy zaciągnęli kredyt indeksowany do waluty obcej lub denominowany w walucie obcej. Analizę przeprowadzono w oparciu o rzeczywiste niedozwolone postanowienia umowne. Artykuł kończą wnioski dotyczące zasadności roszczeń kredytobiorców.
EN
The purpose of the article is to define an unlawful contractual clause on the example of an indexed credit agreement or denominated in a currency other than the Polish currency. The forbidden clause is the possibility to avoid extremely unfavorable conditions in concluded contracts. The elaboration presents the situation of borrowers who have taken a loan indexed to a foreign currency or denominated in a foreign currency. The analysis was based on the actual unlawful contractual provisions. The article ends with conclusions regarding the legitimacy of borrowers’ claims.
Artykuł dotyczy problematyki ochrony polskich konsumentów będących klientami niekrajowych kredytodawców (niemających siedziby na terytorium RP) udzielających kredytów konsumenckich w Polsce w kontekście nadzoru publicznego nad nimi, sprawowanego w ramach nadzoru nad rynkiem finansowym. Celem artykułu jest przeanalizowanie, na jakiej podstawie prawnej prowadzą oni swoją działalność w Polsce oraz w jaki sposób jest egzekwowane przestrzeganie przez nich obowiązujących przepisów dotyczących podejmowania i prowadzenia działalności w tym obszarze, w ramach nadzoru KNF nad nimi. W artykule podjęto także próbę udzielenia odpowiedzi na pytania, czy kompetencje KNF jako organu nadzoru nad kredytodawcami w ramach nadzoru nad rynkiem finansowym w obecnym kształcie są wystarczające, by zapewnić ochronę kredytobiorcom korzystającym z oferowanych przez nich usług na rynku kredytów konsumenckich w Polsce; czy jest to ochrona pośrednia (czy bezpośrednia) i czy rola KNF w tym zakresie powinna ulec zmianie, a jej kompetencje powinny ulec rozszerzeniu.
EN
The article deals with the issue of protecting Polish consumers who are customers of non-domestic lenders (i.e lenders with no registered seats on the territory of the Republic of Poland) granting facilities to Polish consumers. The protection is shown in the context of public oversight over non-domestic lenders, exercised as part of the supervision over the financial market. The purpose of the article is to analyze on what legal basis those non-domestic entities conduct their activities in Poland and how enforcement is used to ensure their compliance with the applicable provisions of law regarding taking up and running of activities in this area, as a part of the supervision of the Polish Financial Supervision Authority (Komisja Nadzoru Finansowego, KNF) over such entities. The article is also an attempt to answer the following questions - are competences of KNF as lenders supervisory authority under the supervision of the financial market sufficient to provide consumers with protection while using services on the consumer credit market in Poland?; Is it indirect (or direct) protection and should the role of KNF in this respect be changed?
W rzeczywistości pokryzysowej, wobec dużej skali zjawiska nadmiernego zadłużania się konsumentów i jego negatywnych skutków zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i globalnym, problem odpowiedzialnego kredytowania przez kredytodawców i odpowiedzialnego pożyczania przez konsumentów staje się coraz donioślejszy. Jest to istotne, z uwagi na generowanie ryzyka kredytowego, systemowego, a także negatywne skutki społeczne. Idea ta przestaje mieć formę jedynie postulatu, lecz staje się przedmiotem regulacji i szeroko rozumianego orzecznictwa. Jest ona realizowana przez prawidłowe badanie zdolności kredytowej konsumenta przez kredytodawców, tak przed udzieleniem kredytu, jak i w trakcie trwania kredytowania oraz informowanie go o warunkach umowy kredytowej, w tym w szczególności o ponoszonych przez niego kosztach, jak i konsekwencjach prawnych oraz ekonomicznych niewykonywania tej umowy przez konsumenta. Celem opracowania jest zaprezentowanie idei odpowiedzialnego kredytowania jedynie po stronie kredytodawców, jakimi są niebankowe instytucje pożyczkowe, bez analizowania odpowiedzialnego pożyczania przez kredytobiorców konsumentów, sposobów jej realizacji oraz egzekwowania i stosowania w praktyce.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.