Doświadczenie tajemnicy Bożego Miłosierdzia u św. Siostry Faustyny Kowalskiej prowadziło do przeżycia „dziecięctwa duchowego”, którego elementami składowymi są doświadczenie miłości Boga Ojca, postawa ufności i pokory, poczucie bezpieczeństwa i pełnienie misji miłosierdzia. Przeżycie „dziecięctwa duchowego”, jak stwierdza św. Teresa z Avila w Twierdzy wewnętrznej (VI, 1, 1), jest związane z wlewaniem do duszy miłości Bożej, która przekształca i jednoczy człowieka z Bogiem. Proces ten jest nazywany „zaślubinami mistycznymi” i wyraża się w duchowej wymianie darów między oblubienicą i Oblubieńcem. Stany te opisywała św.Teresa z Lisieux w Dziejach duszy (C 2, 3), inspirowały one także Mistyczkę z Krakowa wdziedzinie jej relacji do Boga ukazując możliwości najprostszej drogi do zjednoczenia zBogiem przez całkowite zaufanie i oddanie siebie w ramiona Ojca. Doświadczenie obejmowało przeżycie bliskości Boga jako Ojca, który kochając człowieka w swoim Synu Jezusie Chrystusie, poddaje go próbom cierpienia. Specyfiką dziecięctwa duchowego u św. Faustyny jest zjednoczenie z Chrystusem w tajemnicy krzyża, które pomaga jej zrozumieć, że Bóg Ojciec jest blisko nawet wtedy, gdy człowiek musi bardzo cierpieć. Idea dziecięctwa duchowego rodziła się u Mistyczki z Krakowa w pierwszych doświadczeniach nocy wiary (Dz 23) i dojrzewała w chwilach poczucia całkowitego opuszczenia przez Boga (Dz 625, 1109, 1481). „Dziecięctwo duchowe” prowadziło św. Faustynę do postawy zaufania i pokory, przez którą zbliżała się do największych tajemnic Boga (Dz 1479). Autorka Dzienniczka nie tylko czuła się bezpieczna w „ramionach Ojca”, ale również nabierała niezwykłej odwagi, pewności w głoszeniu światu orędzia Miłosierdzia. Mimo choroby i słabości fizycznych szła odważnie do świata zawsze posłuszna Kościołowi.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.