Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: liczba sylab

Sort By:

Limit search:

Sound Symbolism and Meaning Patterns: The Case of Hungarian Verbs

100%

Dimény H.

Roczniki Humanistyczne

2018

vol. 66

issue 11: Anglica

47-57

“Onomatopoeic formations are never organic elements of a linguistic system,” appears in Saussure’s General linguistics, “besides, their number is much smaller than is generally supposed”, he adds (Saussure 1959, 69). Consequently, these linguistic elements have been neglected ever since then in linguistic studies. In my paper, I would like to show that these elements can lead us to detecting basic linguistic phenomena that have not been studied yet, and to present an approach to a linguistic system that does not exclude onomatopoeic formations, but is based on them. The starting point of my research was the large number of Hungarian verbs with an expressive sonority and meaning. In the case of the onomatopoeic verbs we can see a similarity between meaning and form, but not in the case of other verbs whose sound form is expressive and motivated, but the motivation can only be perceived in the light of other verbs with similar sound form and meaning. Since the beginning of the 20th century, Hungarian grammars have referred to these two groups of verbs as differing, but related to each other. However, the relation between sound form and meaning in the two cases differs, and their place in the grammatical system is still unsettled. It is mainly these verbs that are impossible to fit into the traditional morphologies of language, though not only. If we take on a different approach then the traditional one, we can see that the grammar systems prevailing, are by far not the only ones that seem suitable. I will present correlations between elements of the verb structure like the number of syllables, word-ending, sound structure and word meaning, based on a study of Hungarian verbs. These principles only fit into another kind of morphology than the traditional ones, similarly to the verbs that they are based upon.

„Onomatopeje nie są organiczną częścią systemu językowego” – stwierdza de Saussure w Kursie językoznawstwa ogólnego. „Ponadto – dodaje – ich liczba jest znacznie mniejsza niż zwykło się przyjmować” (Saussure 1959, 69). W rezultacie powyższego stwierdzenia, językoznawstwo nie poświęciło wiele uwagi onomatopejom. Niniejszy artykuł demonstruje, iż onomatopeje mogą posłużyć jako punkt wyjścia dla innowacyjnych badań nad podstawowymi zjawiskami językoznawczymi. Ponadto celem artykułu jest zaprezentowanie podejścia do systemu językowego, który nie wyklucza onomatopei, ale traktuje je jako swój podstawowy element. Punktem wyjścia dla badania była grupa węgierskich czasowników o ekspresywnym wydźwięku i znaczeniu. W przypadku onomatopeicznych czasowników możemy zauważyć podobieństwo między ich znaczeniem a formą. Ta cecha odróżnia je od innych motywowanych czasowników, których niearbitralność można zauważyć jedynie w zestawieniu z innymi czasownikami o podobnej formie i znaczeniu. Od początku XX wieku węgierscy gramatycy uznawali te dwie grupy czasowników za odmienne, lecz wzajemnie powiązane. Mimo to w każdym z wymienionych przypadków związek między formą dźwiękową a znaczeniem jest inny, ich zaś miejsce w systemie gramatycznym nadal nie zostało dookreślone. Analizowane czasowniki należą do grupy niedającej się w prosty sposób włączyć do istniejących opisów morfologicznych języka. Jeżeli przyjmiemy podejście odmienne od klasycznego językoznawstwa propagowanego przez F. de Saussure’a, zauważymy, że istniejące systemy gramatyczne nie są jedynymi, które można zastosować przy badaniu onomatopei. Artykuł prezentuje korelację między takimi elementami budowy czasownika, jak liczba sylab, końcówka, struktura dźwiękowa oraz znaczenie. Zaprezentowane reguły, podobnie jak omawiane czasowniki, które posłużyły do ich sformułowania, mogą być opisane jedynie w ramach nietradycyjnych podejść do morfologii.

Refine search results

1 Roczniki Humanistyczne

1 2018

1 Dimény H.

Search results

Sound Symbolism and Meaning Patterns: The Case of Hungarian Verbs