Artykuł podejmuje problematykę relacji pomiędzy malarstwem a muzyką. Punktem wyjścia jest analiza obszernego, liczącego kilkadziesiąt obrazów, cyklu malarskiego Włodzimierza Pawlaka, zatytułowanego Partytury do baletu Sokrates (2002-2008). Wspólne dla wszystkich obrazów tego cyklu jest zastosowanie przez malarza motywu pięciolinii. Na poszczególnych obrazach pojawiają się ponadto malowane w typie „gorącej abstrakcji” plamy barwne tworzące zróżnicowane efekty kolorystyczno-ekspresyjne, które nadają obrazom charakter zapisu emocji związanych z przeżyciem muzycznym. W dalszej części artykułu przywołane są niektóre aspekty muzycznych fascynacji w malarstwie wybranych artystów reprezentujących tradycję modernizmu, a szczególnie abstrakcji (Kandinsky, Mondrian). Autor zwraca też uwagę na postępujący od XIX w. proces nasycania słownika teorii i krytyki artystycznej terminami muzycznymi, odwołując się do klasycznych autorów, takich jak Delacroix, Baudelaire’a i Pater. W konsekwencji autor spogląda na malarski cykl Włodzimierza Pawlaka jako na przykład współczesnej kontynuacji romantycznych w swych źródłach ideałów estetycznych, zwracając uwagę na ich ahistoryczny, nie wyczerpany do dziś potencjał.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.