Search results

1

Turobińska płyta nagrobna Anny ze Żmigrodu Świdwiny. Przyczynek do dziejów sztuki XVI wieku na Lubelszczyźnie

100%

Soćko A.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes

|

2016

|

vol. 14

|

issue 1

PL

Artykuł poświęcony niemal nieznanej płycie nagrobnej Anny ze Żmigrody Świdwiny z kościoła w Turobinie, z połowy XVI wieku. Autor analizuje jakość artystyczną i cechy stylowe zabytku. Dzięki zachowanej inskrypcji oraz herbom dokonuje identyfikacji postaci przedsawionej na płycie nagrobnej. Z faktu upamiętnienia śmierci Anny ze Żmigrodu Świdwiny w kościel w Turobinie wyprowadza szereg wątków dotyczących historii miasteczka i procesu budowy murowanego kościoła. Identyfikuje też dawny, wielokrotnie przemalowany krucyfiks jako nieznany dotąd zabytek rzeźby późnogotyckiej z ok. 1530, pierwotnie zdobiący prawdopodobnie belkę tęczową w kościele parafialnym konsekrowanym w 1530 roku.

2

Rekonstrukcja i aranżacja XVII-wiecznej rzeźby nagrobnej z klasztoru pofranciszkańskiego w Nowym Sączu

88%

Procyk W.

Ochrona Zabytków

|

1997

|

issue 3

225-238

EN

The purpose of the article is to throw light on the most essential technological and artistic problems connected with the reconstruction and ultimate display of a historical monument made of red Hungarian marble. The author discusses the state of the preservation of the object, the methods of conservation, and the principles for reconstruction and complete artistic arrangement. The preserved elements of the composition, which were the object of research and practical conservation undertakings, comprise the most valuable remnants of a sepulchral sculpture from about 1628, executed for Jan Dobek Łowczowski from Nowy Sącz. The ultimate display was granted form after the preparation of drawn projects. The reconstruction of sculptured details was reduced to a range defined by preserved iconographie data and analogies contained in the composition. The select material is composed of fragments of a more extensive analysis contained in conservation documentation as well as studies concerning the construction and reinforcement of weathered limestone. The advanced weathering of the material confirms the thesis that conditions of outdoor display are unfavourable for red marble. The best preserved monuments — examples of this material — are kept in interiors with stable micro-climatic conditions.

3

Ślady polichromii na nagrobkach żydowskich z obszaru dawnego powiatu olkuskiego

88%

Rozmus D.

Ochrona Zabytków

|

2000

|

issue 1

85-92

EN

The gravestones (matsevahs) presented in this article come from Jewish cemeteries in Olkusz, Sławkow and Pilica. The chronology of their origin dates from a period spanning from the mid-nineteenth century to 1941. As a branch of religious art, Jewish sepulchral art demonstrates direct similarity with sacral paintings in synagogues, with which it shares joint roots. It also developed a certain set of symbols depicted usually in the form of bas reliefs or reliefs. The bas relief was supplemented by totally original polychromy. Today, traces o f colourful gravestone decorations are the only examples of unprofessional Jewish painting associated with sacral art. Vividness, sharp transitions and contrasting colour indicate a certain Oriental strain, which for centuries accompanied Jewish art. It would be useful to examine paint samples in order to determine their composition, types of priming, pigments and binders. Undertakings of this type, however, are costly and require group effort. Another worthwhile conception is a special questionnaire, which would include data concerning polychromy. Finally, it is w orth postulating additional colour photographs for the purposes of inventories in those concrete cases when colours are visible. In rites and mythologies colour usually possesses, or possessed a strictly designated meaning, frequently not totally clear. Only a thorough study focusing on traces of polychromy on Jewish gravestones could provide us with (or bring us closer to) answers to the question concerning the extent to which aesthetic sensitivity of the past survived within “folk” art to our times. Hence the urgent need for pertinent publications, especially if we take into consideration the damage incurred to historical monuments by atmospheric conditions.

4

Oblicza nekropolii – Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie

75%

Wodnicka-Kasprzak U.

MAZOWSZE Studia Regionalne

|

2023

|

issue 46

97-116

EN

The place is unique. Its identity has been determined by Polish history, human as the creator of material forms supported by the nature. It is a collective work, continuously shaped for over a century. “Cemeteries are not for the dead, but for the living” – as Wiktor Zin stated. The image, created by successive generations, still can be reinterpreted – as a whole or selectively as individual tombstones and monuments of exceptional artistic value. In Powązki Military Cemetery there can be found traces of activities of recognized artists, whose names and work remain undisplayed in the cemetery. This study aims to highlight some of monuments in order to remove author’s anonymity and to show their work in broader cultural and historical context. The article is a result of numerous visits to the cemetery with a camera in an effort to frame images of monuments. In addition, the paper shows effects of research for data on monuments’ authors. The core cemetery structures were settled in the first years after the First World War. The Polish state established Powązki Military Cemetery as a memorial for the victims of national liberation struggles (January Uprising), the battles of the First World War and the Polish-Soviet War. Subsequent mass burials took place in 1939 and after exhumations of Warsaw Uprising insurgents and civilians in 1945. The communist authorities were not interested in preserving national and Catholic content in culture, therefore in 1964 the necropolis was given more secular character. Its name was changed to “Municipal Former Military Cemetery”. The Lane of Honor was established with the monumental tombs of Bierut, Marchlewski and graves of many members of the contemporary elite, including artists. Leaving aside the limitations imposed by the ideology of the time, state patronage during PRL (Polish People's Republic) period had a positive influence on an artistic quality of projects carried out in the cemetery, for example through the organised competitions. Due to limited accessibility of information about the authors, projects from this period (1960s and 1970s) constitute the majority of examples presented in this article.

PL

To miejsce jedyne w swoim rodzaju. Jego tożsamość wyznaczyły polskie dzieje i człowiek jako twórca form materialnych we współpracy z procesami natury. Jest dziełem zbiorowym, kształtowanym wciąż od ponad stulecia. Wizerunek kreowany przez kolejne pokolenia nieustannie na nowo daje się czytać – jako całość lub wycinkowo – poprzez pojedyncze nagrobki i pomniki, szczególnie te o wartości artystycznej. A są na Wojskowych Powązkach ślady działalności uznanych twórców, których nazwiska i same dzieła w przestrzeni cmentarza zwyczajnie pozostają nieeksponowane. Niniejsze opracowanie ma na celu zatrzymanie uwagi na niektórych realizacjach, by pozbawić je anonimowości co do autora, aby mogły być również odbierane w pełniejszym kontekście kultury i czasu, w którym powstały. Artykuł jest efektem wielokrotnych wycieczek po cmentarzu z aparatem w ręku, trudu kadrowania możliwie wyizolowanych z otoczenia ujęć interesujących form pomników oraz poszukiwań danych dotyczących ich autorów. Rdzeń założenia cmentarza określono w pierwszych latach po I wojnie światowej. Powązki Wojskowe kształtowane były wówczas przez polskie państwo jako panteon pamięci o ofiarach walk narodowowyzwoleńczych (powstanie styczniowe), bitew I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Następne, masowe pochówki nastąpiły w 1939 r. i po ekshumacjach poległych powstańców warszawskich i ludności cywilnej Warszawy w 1945 r. Władze komunistyczne nie były zainteresowane kontynuowaniem narodowych i katolickich treści w kulturze, dlatego decyzją z 1964 r. postanowiono nadać nekropolii bardziej świecki charakter, zmieniono wtedy nazwę na „Cmentarz Komunalny dawny Wojskowy”. Utworzona została Aleja Zasłużonych z monumentalnymi grobowcami Bieruta i Marchlewskiego oraz grobami wielu osób ze świata elity, wśród nich artystów. Pomijając ograniczenia wynikające z ówczesnej ideologii patronat państwowy w okresie PRL-u miał pozytywny wpływ na poziom artystyczny realizowanych upamiętnień m.in. przez organizowane konkursy. Ze względu na ograniczoną dostępność informacji o autorach realizacje z tego czasu (lata 60. i 70. XX w.) stanowią większość prezentowanych w pracy przykładów.

5

Nagrobek Łukasza Górnickiego, syna pisarza w katedrze fromborskiej

63%

Starnawski J.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

1966

|

vol. 12

201-203

6

Treści ideowe nagrobka Barbary z Rożnowa w katedrze tarnowskiej

63%

Trajdos E.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

1964

|

vol. 9

47-64

EN

-

7

Nagrobek Stanisława Staszica a polityka wizerunkowa Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk

51%

Getka-Kenig M.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

|

2021

|

vol. 66

|

issue 3

31–49

EN

The article is devoted to the artistic setting of Stanisław Staszic’s (1755–1826) burial place, for which his main heir, the Warsaw Royal Society of the Friends of Sciences (TKWPN), was responsible. The inspiration to raise this topic was the discovery of two previously unknown Jakub Tatarkiewicz’s designs of Staszic’s unrealized neoclassical tombstone in the collections of the Central Archives of Historical Records in Warsaw (AGAD). However, the projects were never commissioned by TKWPN but were the sculptor’s proposal. By analysing the relationship between these artistic projects and the initiatives concerning Staszic’s tomb which stemmed directly from the Society (a big raw stone as memorial), the article highlights the problem of TKWPN’s participation in creating the posthumous cult of its long-time president and most important benefactor. The TKWPN’s seemingly paradoxical reluctance to glorify Staszic by means of traditional (artistic) forms of commemoration can be interpreted as a logical action calculated to benefit the Society’s image. Therefore, focusing on this single aspect of the posthumous cult of Staszic, directly related to the TKWPN, this article refers to the image-building policy of this institution, and thus to the ways of building its social status. At the same time, it tackles the issue of the prestige of science and scientific patronage as a new (from the early 19th-century perspective) form of public merit.

8

Nagrobek Anny Heleny von Rohr w kościele parafialnym w Przerzeczynie-Zdroju. Nieznane dzieło Georga Leonharda Webera

51%

Migasiewicz P.

Biuletyn Historii Sztuki

|

2023

|

vol. 85

|

issue 2

67-86

EN

The article focuses on the tomb of Anna Helena von Rohr, primo voto von Nimptsch (1649–1712), daughter of an esteemed Baroque poet Friedrich von Logau. The tomb is located in the Catholic (formerly Lutheran) parish church in Przerzeczyn-Zdrój (until 1945 Bad Dirsdorf) near Niemcza in Lower Silesia. This high quality work, dating from ca. 1712–1715 and made of Przeworno marble and alabaster, has until now been virtually unknown to art historians and overlooked in scholarly studies. On the basis of a comparative analysis and other data, the design and execution of the monument was ascribed to Georg Leonhard Weber (1672–1739), a sculptor active in Świdnica, originating most probably from Franconia.

PL

Artykuł jest poświęcony nagrobkowi Anny Heleny von Rohr, primo voto von Nimptsch (1649–1712), córki cenionego barokowego poety Friedricha von Logau, znajdującemu się w katolickim (dawniej luterańskim) kościele parafialnym w Przerzeczynie-Zdroju (do 1945 Bad Dirsdorf) koło Niemczy na Dolnym Śląsku. To wysokiej klasy dzieło, wykonane ok. 1712–1715 r. z marmuru przeworneńskiego i alabastru, było do tej pory niemal nieznane historykom sztuki i pomijane w opracowaniach naukowych. Na podstawie analizy porównawczej oraz innych przesłanek projekt i wykonanie monumentu zostały przypisane Georgowi Leonhardowi Weberowi (1672–1739), rzeźbiarzowi aktywnemu w Świdnicy, pochodzącemu prawdopodobnie z Frankonii.

9

Teologiczno-wychowawcze przesłanie epitafiów cmentarnych na przykładzie wybranych cmentarzy w Toruniu

45%

Janowska M.

Studia Pelplińskie

|

2019

|

vol. 53

231-248

EN

One is never indifferent when it comes to the event of death. Cemeteries are such places where we can meditate upon the fragility of the human life in this world. Much information on life and death can be drawn from the tombstone epitaphs. The content of these inscriptions as found in selected Torun commentaries illustrate the changes in our mentality when it comes to the problem of passing away. The man becomes aware that he or she does not freely control his or her life which as a matter of fact does not belong to them. On one hand we rebel against the necessity of dying and even against God himself and on the other we command ourselves to the Lord. Whenever we die with Christ and in Christ, we can defeat death that as our enemy deprives us of our lives (Cf. Rm 14, 7–8). The human existence is in the hand of God. We do not just live for ourselves, as the service in favour of others is the fulfilment of the Divine commandment of love of one’s neighbour and testimony of our life dedicated to the Lord.

PL

Wobec wydarzenia śmierci nie można przejść obojętnie. Szczególnym miejscem refleksji na temat kruchości doczesnego życia jest cmentarz. Cennym źródłem wiedzy i informacji na temat życia i śmierci są inskrypcje nagrobne. Ich teksty spisane z wybranych cmentarzy w Toruniu ilustrują stosunek żywych do zmarłych, ukazują przemiany, jakie na przestrzeni czasu zachodzą w podejściu człowieka do problemu śmierci. Człowiek staje w bezpośredniej konfrontacji z faktem, że nie rozporządza sam swoim życiem i że jego własne życie nie jest jego własnością. Z jednej strony stawia opór. Przyjmuje postawę rozpaczliwego, gniewnego buntu. Z drugiej strony powierza się samemu Bogu. Śmierć, jako wróg człowieka, który chce go ograbić z życia, zostaje zwyciężona wszędzie tam, gdzie człowiek umiera z Chrystusem i w Chrystusie. Święty Paweł w Liście do Rzymian napisał: „Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana. I w życiu więc i śmierci należymy do Pana” (Rz 14,7–8). Całe życie człowieka jest w ręku Boga. Nie żyje jedynie dla siebie, ale przez służbę innym, żyje dla Boga, ponieważ służba jest wypełnieniem Bożego przykazania miłości bliźniego, a więc świadectwem życia oddanego Bogu.

Refine search results

2 Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

2 Ochrona Zabytków

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio L – Artes

1 Biuletyn Historii Sztuki

1 Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

1 MAZOWSZE Studia Regionalne

1 Studia Pelplińskie

2 2023

1 2021

1 2019

1 2016

1 2000

1 1997

1 1966

1 1964

1 Getka-Kenig M.

1 Janowska M.

1 Migasiewicz P.

1 Procyk W.

1 Rozmus D.

1 Soćko A.

1 Starnawski J.

1 Trajdos E.

1 Wodnicka-Kasprzak U.