Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  national cinema
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

The Empire Strikes Back. Russian National Cinema After 2005

100%
Rawski T., Roman-Rawska K.
Colloquia Humanistica
|
2017
|
issue 6
EN
The Empire Strikes Back. Russian National Cinema After 2005The paper provides critical analysis of the latest wave of Russian national cinema (2005-2013), considered one of key instruments of Vladimir Putin’s nation-building cultural policy. The analysis, focused mostly on historical film and war film, reveals the concept of an ‘imperial nation’ as the main concept underlying this policy. The new Russian nation-concept is calculated to binding elements from two former Russian imperial traditions: tradition of the Russian Empire and the Soviet tradition, thus trying to overcome the identity crisis in contemporary Russia. Imperium kontratakuje. Rosyjskie kino narodowe po 2005 rokuArtykuł zajmuje się krytyczną analizą filmów najnowszej fali rosyjskiego kina narodowego (2005-2013), uważanej tu za jedno z kluczowych narzędzi polityki kulturalnej Władimira Putina obliczonej na budowanie narodu. Autorzy artykułu skupiają się przede wszystkim na filmie historycznym i wojennym, odsłaniając pojęcie „imperialnego narodu” jako konceptu stojącego u podstaw oficjalnej polityki. Nowe rosyjskie pojęcie narodu łączy w sobie dwie tradycje rosyjskie: tradycję Imperium Rosyjskiego oraz tradycję Związku Radzieckiego, próbując w ten sposób przezwyciężyć kryzys tożsamościowy współczesnej Rosji.
2
Content available remote

Amerykańskie debiuty Carola Reeda i Davida Leana – Trapez i Most na rzece Kwai

88%
Kazana B.
Media – Kultura – Komunikacja Społeczna
|
2014
|
issue 10/2
21-37
EN
In the mid-1950s, Carol Reed and David Lean, two leading auteur directors in British cinema, debuted in Hollywood. The resulting films – Reed’s Trapeze (1956) and Lean’s The Bridge on the River Kwai (1957) – turned out to be the turning points in the careers of both directors. The article’s goal is to show how a new background of filmmaking influenced the individual profile of the work of both directors and whether, and to what extent, they had to compromise their artistic approach and what impact both films had on their further careers. The article focuses on both a historical and topical analysis of Trapeze and The Bridge on the River Kwai.
3
Publication available in full text mode
Content available

The national and the popular in Israeli cinema

87%
Avisar I.
Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication
|
2019
|
vol. 25
|
issue 34
PL
Abstract. Avisar Ilan, The national and the popular in Israeli cinema. “Images” vol. XXV, no. 34. Poznań 2019. Adam Mickiewicz University Press. Pp. 29–44. ISSN 1731-450X. DOI 10.14746/i.2019.34.02. The article examines Israeli cinema as a critical participant in the local drama of national ideology and national identity. Israeli filmmakers have engaged in enunciating the national culture, in the context of the medium’s history, political ideologies, and the tension between high art and popular culture. The historical review of Israeli films shows dramatic changes over the years from nationalistic propaganda to radical critique and post-Zionism. Israeli cinema appears now to seek a constructive and fruitful dialogue with the viewers. In the recent wave of popular films, the national ideology is more conscious of its past mistakes and inherent deficiencies; its presentation of national identity is less narrow and more open to alternative types, thereby suggesting new vistas of national culture
EN
Abstract. Avisar Ilan, The national and the popular in Israeli cinema. “Images” vol. XXV, no. 34. Poznań 2019. Adam Mickiewicz University Press. Pp. 29–44. ISSN 1731-450X. DOI 10.14746/i.2019.34.02. The article examines Israeli cinema as a critical participant in the local drama of national ideology and national identity. Israeli filmmakers have engaged in enunciating the national culture, in the context of the medium’s history, political ideologies, and the tension between high art and popular culture. The historical review of Israeli films shows dramatic changes over the years from nationalistic propaganda to radical critique and post-Zionism. Israeli cinema appears now to seek a constructive and fruitful dialogue with the viewers. In the recent wave of popular films, the national ideology is more conscious of its past mistakes and inherent deficiencies; its presentation of national identity is less narrow and more open to alternative types, thereby suggesting new vistas of national culture.
4

„Dokumenty obrazowe” w polskiej refleksji i praktyce filmowej do roku 1927

63%
Radkiewicz M.
Kwartalnik Filmowy
|
2020
|
issue 112 Polski dokument, polska animacja
150-160
PL
Pierwszą dekadę rozwoju polskiej kinematografii po odzyskaniu niepodległości cechują intensywne dyskusje na temat funkcji kina i jego roli w odrodzonym państwie. W refleksjach filmoznawczych podejmowanych przez intelektualistów i badaczy z różnych dziedzin (filozofia, polonistyka) oraz krytyków filmowych przewija się wątek dokumentalistycznej roli filmu oraz jego związku z rzeczywistością. Uwagom teoretycznym towarzyszą głosy o praktyce filmowej, której stawia się konkretne zadania utylitarne – obrazowanie kraju i dokumentowanie jego historii, tradycji oraz rozwoju. Prześledzenie tych wątków pozwala odtworzyć sposób myślenia o kinie jako medium dostarczającym „dokumentów obrazowych”, mogącym pełnić różnorodne funkcje: poznawczą, edukacyjną, propagandową. Rok 1927 niemal zamyka pierwszą dekadę niepodległości i zachodzące wówczas procesy, a równocześnie oznacza kres kina niemego, z jego poetyką i sposobami obrazowania oraz relacją między obrazami filmowymi a rzeczywistością.
EN
The first decade of the Polish cinema following the country’s regaining of independence in 1918 is marked by intensive discussions about the roles and functions of the national film industry. Many academics (from Polish studies, philosophy) and film critics addressed the issue of documentary filmmaking and the relation between the film image and reality. Theoretical reflections were accompanied by practical comments and pieces of advice on how to use documentaries for the purposes of political propaganda, education, popularization of Polish history, heritage and present development. Tracing these motifs in the writings on films of that time makes it possible to reconstruct a way of thinking about the medium as providing “visual documents” performing cognitive, educational, or propaganda functions. The year 1927 seems to be significant for two reasons; as the end of the decade of independent Poland and as the time when the sound era of cinema was about to start, and the silent film poetics of representation was going to change.
5

Duma i uprzedzenie – krytyczne dyslokacje filmu Zabić księdza Agnieszki Holland

51%
Ostrowska E.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 116 Kino i tożsamośc społeczna
146-170
PL
Przedmiotem badań zaprezentowanych w artykule są konteksty produkcyjne, dystrybucyjne i krytyczno-filmowe filmu Agnieszki Holland Zabić księdza (1988). Autorka dowodzi, że włączenie dzieła zrealizowanego jako transatlantycka koprodukcja do nurtu kina autorskiego i kina polskiego nie wynika z jego treści i cech stylistycznych, ale jest głównie efektem praktyk dystrybucyjno-krytycznych. Tekstualna analiza filmu demonstruje, jak dyskurs krytyczny rozwijany w systemie kina narodowego scala zaburzenia koherencji tekstu filmowego powstające w wyniku napięć narracyjno- afektywnych. Autorka analizuje również, jak rozmaite czynniki zewnątrztekstowe, zwłaszcza praktyki dystrybucyjne i krytyczne, nadają Holland status autorki filmowej, który włącza ją w obszar (narodowego) kina artystycznego.
EN
The author examines how Agnieszka Holland’s film To Kill a Priest (1988) functions in various systems of film production, distribution, and critical discourses. The main aim of the presented analysis is to demonstrate how certain distribution and critical strategies contribute to consideration of the film that was made as a transnational coproduction as belonging to auteur and national cinema. In her close analysis of the film, the author explains how the critical discourse developed within the system of national cinema consolidates the cinematic text whose coherence is frequently compromised by the narrative-affective tensions and oppositions. Finally, the article argues that Agnieszka Holland’s status of a film auteur is predominantly established by means of extratextual factors, especially the strategies of distribution and various critical practices.
6

Kino (anty)narodowe? Uczta wigilijna Luisa Garcíi Berlangi

51%
Zielińska D.
Kwartalnik Filmowy
|
2021
|
issue 116 Kino i tożsamośc społeczna
103-120
PL
Autorka omawia film Uczta wigilijna (Plácido, 1961) w reżyserii Luisa Garcíi Berlangi w kontekście przemian, jakie na początku drugiej połowy XX w. przechodziło kino narodowe w Hiszpanii. Okoliczności powstania filmu, ingerencja cenzury oraz jego tematyka i styl autorski to zagadnienia, którym autorka przygląda się w ramach dyskursu kina propagandowego (historycznego) i eskapistycznego (filmowe españolady), programowo wprowadzanego przez frankistów na przełomie lat 30. i 40. XX w. Berlanga blisko współpracował z pisarzem i scenarzystą Rafaelem Azconą, a jako przedstawiciel Nowego Kina w latach 50. i 60. XX w. był jednym z tych twórców, którzy zrewolucjonizowali pojęcie kina narodowego w swoim kraju. Powołując się na prace hiszpańskich teoretyków i znawców twórczości Berlangi, autorka podkreśla znaczenie Uczty wigilijnej w ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej, a także wpływ tej produkcji na reinterpretację kategorii kina narodowego w Hiszpanii.
EN
The author discusses the film Plácido (1961) by Luis García Berlanga in the context of the changes of national cinema in Spain at the beginning of the second half of the 20th century. The circumstances of the film’s production, the interference of censorship, as well as the subject matter and the author’s style are the issues that the author reflects on as part of the discourse of propaganda (historical) and escapist (film españolades) cinema, introduced by Francoists programmatically at the turn of the 1930s and 1940s. As a representative of New Cinema, in the 1950s and 1960s Berlanga was one of those who, in cooperation with the author and screenwriter Rafael Azcona, revolutionized the concept of national cinema in the country. Referring to the works of Spanish theoreticians and experts on Berlanga’s work, the author underlines the importance of Plácido in the socio-political context of the time, as well as the impact of the movie on the reinterpretation of the category of national cinema in Spain.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.