Search results

1

Tradycja modernizmu i awangardy w ukraińskim malarstwie II połowy XX wieku

100%

Zambrzycka M.

Studia Ucrainica Varsoviensia

|

2018

|

vol. 6

397-416

PL

The subject of the article is the infl uence of the Ukrainian modernism tradition and avant-garde on painting evolving in the second half of the 20th century in the Ukrainian Soviet Socialist Republic. The author of this article focuses on trends that do not correspond with the aesthetics of socialist realism being developed in opposition to it. The subject of the analysis is the generation work that debuted during the “Khrushchev Thaw” (1956–1964), called the generation of the sixties or nonconformists. The fi rst term includes painters, writers, poets, cinema and theater makers, as well as social activists. The second term both narrows the fi eld of interest to visual arts and extends the timespan from the Khrushchev Thaw to Perestroika.

2

Conformism and Education. How Should Schools Educate?

100%

Karikó S.

The New Educational Review

|

2005

|

vol. 7

23-33

EN

More and more books, studies and articles have been warning us recently that we are experiencing a period of history in which conformism is increasing in prevalence; as if conformism was becoming the underlying principle of social and institutional existence and adaptation. Similarly, this phenomenon is present in the field of education, what is more, the easily conformable student has become a general ideal. Education seems to prefer mass production of students who are compliant and obedient. We are no longer surprised when we encounter phrases such as the NAT (NAT: Nemzeti Alaptanterv: National Curriculum) -compatible curriculum, EU-compatible education and management, or a Euro-compatible value system. It is clear that teaching and education are constantly facing the problem of conformism. Considering this, it is sad and incomprehensible that educational psychology is so insensitive to this topic and that different educational superstitions have such a strong hold in the fields of educational politics, research and pedagogical practice. For the sake of differentiated education it is time we considered the original meaning of conformism and the dilemma of conformism/non-conformism. The American liberal thinker, William Penn, pointed out three hundred years ago that citizens give up their freedom and culture. Ernst Fischer summarised that in the statement: conformism is the submersion of Self in Everyman. From this original and classical definition we can conclude that conformism, no matter how fashionable and powerful it may be, is a pejorative and extreme phenomenon. In and through conformism an individual gives up his/her autonomy and always adjusts his/her opinion and behaviour to something else. We also have to understand that non-conformism is not a positive alternative to conformism. Conformism means adapting without conviction, and likewise, non-conformism is not-adapting without conviction. Both are harmful and extreme forms of behaviour, neither can exceed the other. So education has to fight against both the compliant, obedient, i.e. conforming student and the rebellious youth, who always says no for the sake of saying no. Our goal is to help, with much more efficiency than before, the development of the process whereby the youth will acceptingly reject and at the same time rejectingly accept the influences of the world.

3

Lidii Zamkow: Pamięć – niepamięć – re/mistyfikacja

84%

Łubieniewska E.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2015

|

issue 7 "Re: Reprezentacja – Rekonstrukcja – Reinterpretacja"

19-30

PL

W formule „płynnej nowoczesności”, jaką zwykło się opatrywać dzisiejszą kulturę, pamięć o przeszłości nie jest kategorią hołubioną. Inną postawę w tej kwestii deklarują twórcy tzw. re/miksu, formy zakładającej poszukiwanie w historii legendarnych biografii czy zjawisk artystycznych, z którymi młodzi artyści mogliby konfrontować własne programy i opinie. Bohaterką jednego z takich projektów, autorstwa Weroniki Szczawińskiej, stała się Lidia Zamkow, rzadko dziś przywoływana w dyskursie pokoleniowym wybitna reżyserka II połowy XX wieku. Trudność sprostania podjętemu zadaniu dotarcia do prawdy o tej bogatej i niezwykłej osobowości zapowiadał już tytuł re/miksu: 2 albo 3 rzeczy, które o niej wiem. W obliczu sugerowanego braku dokumentacji spektakl złożono z domysłów, hipotez i oczekiwań wobec reżyserki, odwołując się do widowisk w jej twórczości peryferyjnych, których wybór zdeterminowało założenie wstępne. Realizatorzy szukali w osobie Zamkow prekursorki sztuki feministycznej i postaw genderowych, a rozczarowani nieodnalezieniem spodziewanej wartości, ukuli tezę o „artystycznej mierności” bohaterki „fantazmatu”… Trudno o osąd bardziej krzywdzący. Przedstawienia niepokornej interpretatorki dramatu współczesnego (m.in. Indyk Mrożka – 1961, Brechtowska Matka Courage – 1962 i Opera za 3 grosze – 1965, Kaligula Camus’a – 1963) wstrząsały i przykuwały uwagę widzów. O jej interpretacjach klasyki (Makbecie – 1966, Królu Edypie – 1968, Weselu 1969) pisano niejednokrotnie, że przejdą do historii teatru. Drapieżna, a zarazem poetycka estetyka Zamkow budziła entuzjazm, ale też prowokowała do polemik. Drażniła tradycjonalistów, przerażała oportunistów. „Krakowskie Na dnie (1960) w sposób niejako kliniczny o b n a ż y ł o s ł a b o - ś c i n a s z e j k r y t y k i” – stwierdzał wprost Marian Sienkiewicz, autor artykułu o szczególnie przez siebie cenionym rosyjskim nurcie twórczości artystki (w którym wryły się w pamięć zwłaszcza Sen Dostojewskiego, Zmartwychwstanie Tołstoja czy Cichy Don Szołochowa). Reżyserka; permanentnie wywoływała burzę, zrywając np. z tradycją inscenizacyjną Brechta i Dürenmatta (jego Wizytę starszej pani ukazała w konwencji okrutnej bajki). Tragedie i komedie Szekspira odczytywała z perspektywy bliskiej myśli Jana Kotta, nadając im współczesny kształt teatralny. W Ameryce Kafki (1968) zdemistyfikowała dwie utopie ziemi obiecanej: amerykańskiego dobrobytu i „komunijnej wspólnoty wydziedziczonych”, efektownie wykorzystując w ruchowej organizacji części scen poetykę niemego filmu. Wierna swojej koncepcji teatru nie poddawała się dyktatowi elit: zaciekłe ataki na nią za sposób wykreowania w Weselu Widm były w istocie sporem o nowy język teatralny, w którym zaskakująca i wieloaspektowa metafora zastąpiła sceniczny stereotyp. To, że dotąd nie opisano fenomenu artystki, nie świadczy więc o jej „miernej wartości” (co niesprawiedliwie i błędnie sugerowali re/mixowi dekonstruktorzy) lecz o braku gotowości do podjęcia przez krytykę wyzwania, jakim jest ogarnięcie bogactwa i skomplikowania osobowości twórczej Zamkow.

EN

In the convention of “liquid modernity”, as the present culture is commonly named, memory of the past is not an overly favoured category. A different attitude is displayed by the creators of the so-called RE//MIX: a framework that assumes searching the past for legendary biographies or artistic phenomena with which young artists could confront their own views and agendas. The leading character in one of such projects (run by Weronika Szczawińska) is Lidia Zamkow, a great theatrical director of the second half of the 20th century, rarely recalled in the inter-generational discourse nowadays. Even the title of this RE//MIX – 2 or 3 things I know about her – foreshadows the difficulties in completing the mission, which is discovering the truth about this complex, extraordinary personality. In view of the implied lack of documentation, the performance has been put together from conjectures, hypotheses and expectations of the director, and references have been made to plays which were peripheral in her work, the choice of which was determined by the initial assumption of the project. The authors of the performance picked Zamkow, searching for a forerunner of feminist art and Gender attitudes. Disappointed, because they did not find what they had expected, they formed the thesis of “artistic mediocrity” of the heroine of a “phantasm”… It is a most unjust opinion. The shows staged by the defiant interpreter of the modern theatrical drama (e.g. Mrożek’s Turkey in 1961, Brecht’s Mother Courage in 1962, Brecht’s The Threepenny Opera in 1965, Camus’ Caligula in 1963) shocked the spectators and grabbed their attention. Her interpretations of the classics (Macbeth in 1966, Oedipus the King in 1968, The Wedding in 1969) were often written about, and were expected to enter the history of theatre. Zamkow’s ferocious, but also poetic aesthetics evoked enthusiasm and provoked polemical disputes. She annoyed the traditionalists and scared the opportunists. ”The Lower Depths staged in Krakow (1960) almost clinically reveals the weaknesses of our critical work”, stated openly Marian Sienkiewicz in his article on the Russian current (his favourite) in Zamkow’s work (especially memorable creations are Dostoevsky’s Uncle’s Dream, Tolstoy’s Resurrection, and Sholokhov’s Quietly Flows the Don). The director continually evoked controversy by breaking up with the traditional rules of staging Brecht and Dürenmatt (she showed The Visit in the convention of a cruel fairy-tale). She interpreted Shakespeare’s tragedies and comedies from the perspective of Jan Kott’s thought, giving the staging a modern theatrical shape. In Kafka’s Amerika (1968) she demystified two utopias of the promised land: the American prosperity and the “community of the dispossessed” (Ameryka, in ”Tygodnik Powszechny” 1968, no. 39), effectively applying the poetics of silent movies to the organization of stage movement in some scenes. True to her concept of the theatre, she did not yield to the dictate of the elites. The fierce attacks on her creation of the Apparitions in The Wedding were in fact voices in a debate on the new language of the theatre, in which an unpredictable, multifaceted metaphor replaces stage stereotypes. The fact that this artist’s phenomenon has not been examined yet does not prove her “mediocrity” (which was unjustly and wrongly suggested by the RE//MIX deconstructors), but rather implies that the critics are not yet ready to accept the challenge to comprehend the productivity and complexity of Zamkow’s artistic personality.

4

Dewiacja i Anomia w Ujęciu Systemowym / Deviation and Anomy Viewed Through Systems Theory

67%

Celmer B.

Kultura i Społeczeństwo

|

2013

|

vol. 57

|

issue 2

133-154

EN

Pojęcia dewiacji i anomii rozpatrywane w ujęciu systemowym mogą ułatwić szersze spojrzenie na bardzo wiele zachodzących we współczesnym świecie zróżnicowanych zjawisk, które można określić jako dewiacyjne bądź bliskie dewiacji, a także dostrzeżenie czynnikow je wyzwalających. Każdy system społeczny wymaga zachowania minimalnego porządku - wyznaczenia liczby dopuszczalnych zachowań, normalności zbudowanej nie na wskazaniu porządku, lecz na ograniczeniu nieporządku, czyli wyznaczeniu ilości i rodzaju dostępnych informacji, a więc ustanowieniu zakresu „normalności”. Współcześnie za sprawą dyferencjacji system społeczny przyzwala na coraz większy zakres nieporządku (Luhmann 2007b, s. 111-113). Poza procesem dyferencjacji w systemie społecznym o charakterze funkcjonalnym obserwuje się procesy odpływu latencji, refleksyjności, a przede wszystkim stałą anomię społeczną. Współczesna powszechność dewiacji, zwłaszcza takich, które można określić jako „słabe”, bądź też z pogranicza dewiacji, a także niejasność tego, co dewiacyjne, związana jest z szybkim tempem przemian z jednej strony, płynnością i skomplikowaniem struktury, a z drugiej z trwałością percepcji i semantyk, zachowywaną za sprawą socjalizacji i ciągłości kultury.

Refine search results

1 Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

1 Kultura i Społeczeństwo

1 Studia Ucrainica Varsoviensia

1 The New Educational Review

1 Celmer B.

1 Karikó S.

1 Zambrzycka M.

1 Łubieniewska E.

1 2018

1 2015

1 2013

1 2005

Tradycja modernizmu i awangardy w ukraińskim malarstwie II połowy XX wieku

Conformism and Education. How Should Schools Educate?

Lidii Zamkow: Pamięć – niepamięć – re/mistyfikacja

Dewiacja i Anomia w Ujęciu Systemowym / Deviation and Anomy Viewed Through Systems Theory