Search results

1

Chronology in the Flood Narrative (Gen 6-9)

100%

Napora K.

Sympozjum

|

2016

|

issue 1(30)

63-82

PL

Zagadnienie czasu stanowi jedną z największych zagadek opowiadania o Potopie (Rdz 6-9). Nie tylko zadziwiająca precyzja danych chronologicznych, ale również ich nagromadzenie – zupełnie wyjątkowe w kontekście Prehistorii biblijnej (Rdz 1-11) – wreszcie wyraźne rozbieżności pomiędzy poszczególnymi elementami systemu chronologicznego opowiadania od wieków stanowiła wyzwanie dla czytelników i badaczy pochylających się nad tą perykopą biblijną. Wypracowane rozwiązania nawiązywały do skomplikowanej historii redakcji tego tekstu lub odwoływały się do rozmaitych systemów liczenia czasu jakie występowały w starożytności. Wydaje się jednak, że rola danych chronologicznych wykracza poza ich podstawową funkcję w systemie miary czasu. Właściwie pojęte i zinterpretowane jawią się jako element strukturalnej organizacji kosmosu. Obok doskonale zorganizowanej, podzielonej i zhierarchizowana przestrzeni jaką jest arka Noego – mikrokosmos na falach chaosu i kapsuła ocalenia, w której zamknięte zostało ziarno życia – to właśnie czas jest bodaj jedynym element kosmosu, którego nie naruszyły wody potopu.

2

Obraz świata po potopie według Rdz 8,22

72%

Napora K.

Verbum Vitae

|

2017

|

vol. 31

46-67

EN

In the face of the majestic conclusion of the flood narrative in Gen 9,1-17, the short text in Gen 8,20-22 seems sometimes to be neglected in biblical literature or considered as only a side issue. In our article, we focus on the promise of God concerning the organization of the cosmos after the flood cataclysm, trying to show the extent and theological depth of the biblical author's vision in Gen 8,22. In his view, God's promise is not limited to a purely temporal re-organization of the cosmos after the cataclysm. Rather, it evokes the principles of the primordial organization of the cosmos established in the original creation act.

PL

Wobec rozmachu majestatycznego opisu zakończenia potopu zawartego w 9,1-17, uznawane tradycyjnie za dzieło redaktora jahwistycznego zakończenie kataklizmu opisane w Rdz 8,20-22 bywa niekiedy traktowane jedynie zdawkowo w literaturze biblijnej, jako mające znaczenie drugorzędne. W niniejszym opracowaniu, koncentrując się zapowiedzi Boga dotyczącej świata po potopie pragniemy ukazać głębię teologicznej refleksji autora biblijnego. W jego ujęciu obietnica Boga zawarta w Rdz 8,22 nie ogranicza się do czysto temporalnej reorganizacji kosmosu po wydarzeniu potopu, ale przywołuje zasady pierwotnej organizacji świata, określone przez Boga w dziele stworzenia.

3

„Bojaźń i lęk” (Rdz 9,2), czyli o zwierzętach, które wyszły z arki… Znaczenie regulacji dotyczących relacji między człowiekiem i zwierzętami w Rdz 9,1-7

58%

Napora K.

Verbum Vitae

|

2017

|

vol. 32

71-93

EN

Even a cursory reading of Gen. 9:1-7 reveals a text of great richness and complexity. By his blessing, God favors Noah and his sons with a power that assures not only the numerical growth of the human population but also its diversification according to human families, languages, lands, nations, and genealogies. God’s blessing also delineates the separation between humans and animals. For the animals, this separation is ensured by the “fear and dread” they will experience when faced with human beings. On the human side, it is marked by dominion over the animal kingdom, extending even to the possibility of killing animals for food. In this way, the violence that was a cause of the cataclysm, and threatened human beings even after the Flood, finds a proper outlet for its destructive, chaotic power. This concession–the killing of animals for food-does not permit unrestricted violence in the sphere of human-animal relations, however. Rather, it is structured and controlled by ritual law, which clearly defines its limits. What seems like a body of purely ritual law concerning the relationship between humans and animals (Gen 9:4) actually becomes a passageway to the complexity of relationships between humans. In fact, proceeding from Gen. 9:4 to Gen. 9:5-6 a shift occurs from animal to human being, from animal blood to human blood, from the value of animals to the value of human lives. The most important transition occurs between the sphere of ritual and that of ethics. Through the metaphor of ritual law, the latent nature of death is revealed, and human beings are invited to discover truths about human society. This society can only be built according to the structure provided by ethics, based on the truth that “in his own image God created humankind” (Gen. 9:6). In a deep sense, this ritual law opens out into the sphere of human society and interpersonal relationships, pointing to the realm of ethics.

PL

Nawet pobieżna lektura Rdz 9,1-7 odsłania niezwykłą złożoność i ogromne bogactwo tekstu. Poprzez swoje błogosławieństwo płodności Bóg obdarza Noego i jego synów skuteczną mocą, która zapewnia nie tylko liczebny wzrost ludzkości, ale również jej dywersyfikację według kryterium szczepów, języków, krajów i narodów. Boże błogosławieństwo wyznacza jasną granicę między człowiekiem i światem zwierząt. Ze strony zwierząt granicę tę stanowi lęk i bojaźń, które zwierzęta mają odczuwać w stosunku do człowieka. Ze strony człowieka granicę tę wyznacza panowanie nad światem zwierząt, panowanie, które zakłada również możliwość zabijania zwierząt w celach spożywczych. W ten sposób potęga przemocy, która doprowadziła już ludzkość na skraj unicestwienia i wciąż zagraża człowiekowi, zostaje skanalizowana. Pozwolenie na ubój zwierząt nie jest jednak jednoznaczne z niekontrolowaną erupcją chaotycznych sił przemocy w sferę relacji między człowiekiem a zwierzętami. Przemoc ta zostaje ograniczona przez jasne reguły prawa o charakterze rytualnym. To prawo o charakterze, wydawałoby się, czysto rytualnym, które odnosi się do relacji między człowiekiem i zwierzętami (9,4) otwiera drogę w stronę złożonego systemu odniesień międzyludzkich. W rzeczywistości pomiędzy 9,4 i 9,5-6 dokonuje się przejście od zagadnień dotyczących traktowania zwierząt do problemów czysto ludzkich, od krwi zwierząt do krwi człowieka, od wartości życia zwierzęcia do wartości ludzkiego życia. Najistotniejsze jednak, jak się wydaje, jest przejście między sferą obrzędu i sferą etyki. Poprzez metaforę prawa rytualnego zostaje odsłonięta ukryta natura śmierci, a człowiek jest zaproszony do odkrywania prawdy dotyczącej ludzkiej społeczności. Społeczność ta może być budowana tylko w oparciu o strukturę etyczną zbudowaną na fundamencie prawdy, że „Bóg uczynił człowieka na swój własny obraz” (Rdz 9,6).

Refine search results

2 Verbum Vitae

1 Sympozjum

2 2017

1 2016

3 Napora K.

Chronology in the Flood Narrative (Gen 6-9)

Obraz świata po potopie według Rdz 8,22

„Bojaźń i lęk” (Rdz 9,2), czyli o zwierzętach, które wyszły z arki… Znaczenie regulacji dotyczących relacji między człowiekiem i zwierzętami w Rdz 9,1-7