Search results

1

Biskup Michał Klepacz (1893–1967) – zarys biografii

100%

Grad S.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2007

|

vol. 16

69-87

EN

In the years 1947–1967 he was the third ordinary of Lodz Diocese. Between 1910 and 1914 he studied at Theological Seminary in Kielce and then until 1918 at Theological Academy in St. Petersburg. He was ordained in 1916 in St. Petersburg. From 1919 till 1937 he was a professor at Theological Seminary in Kielce. He took a doctor’s degree at the Catholic University in Lublin in 1932. In the years 1937–1939 he was a professor of the Theological Faculty at the University in Vilnius. He was appointed the bishop of Lodz Diocese on the 20th December 1946. He took up his duties as the bishop on the 2nd March 1947, was consecrated on the 19th April 1947. He was installed as a bishop on the 20th April 1947. He was a very active bishop of the Diocese. He carried out a lot of administrative reforms, brought to life 6 deaneries and 15 parishes, summoned two diocesan synods. He took great care of both spiritual and intellectual development of the priests. He performed a variety of important functions during the Conference of the Polish Episcopate. He was the member of the Mixed (church and government) Committee and the Cammon Committee. Since 1949 he was the member of the Main Council of the Polish Episcopate. In the years 1953–1956, during the imprisonment of Primate Stefan Wyszyński, he was the chairman of the Conference of the Polish Episcopate. He took an active part in all the sessions of the Second Vatican Council.

2

Władza nadzorowania zarządzaniem dobrami kościelnymi (kan. 1276 § 1-2)

86%

Kaleta P.

Kościół i Prawo

|

2015

|

issue 4 (17) nr 2

25-38

PL

Władza nadzorcza w odniesieniu do dóbr kościelnych umocowana jest w munus regendi biskupa diecezjalnego, którego jednym z celów jest troska, aby do dyscypliny kościelnej nie wkradły się nadużycia. Celem artykuły było przedstawienie zadań nadzorowania ordynariusza w zakresie zarządzania dobrami kościelnymi. Istotną treścią nadzorowania jest nie tyle kontrola, ile czuwanie; za taką eksplikacją przemawia użycie kan. 1276 § 1 i z kan. 392 § 2 łacińskiego czasownika advigilare – ‘czuwać’, ‘troszczyć się’. Przedstawiona analiza KPK/83 wskazuje, że ordynariusz władzę nadzoru wykonuje w dwojaki sposób: przed dokonaniem aktu prawnego oraz po jego dokonaniu. Do zakresu władzy nadzorczej ordynariusza należy: a) wydanie szczegółowych instrukcji dotyczących zarządu dóbr kościelnych; b) wydanie stosownych zezwoleń aktów związanych z zarządem dobrami kościelnymi; c) ingerowanie w przypadku zaniedbań zarządcy. W zakresie wykonywania władzy nadzorczej prawodawca wprowadził dwa ograniczenia; dotyczą one publicznych osób prawnych podlegających jego władzy oraz zachowania prawnych tytułów przyznających większe uprawnienia. Autor wnioskuje, że przepisy prawne dotyczące nadzoru są narzędziem ochrony dóbr kościelnych, aby te były wydatkowane zgodnie z celami dóbr kościelnych. Zachowanie prawa nadzoru ma przyczynić się do podjęcia większej odpowiedzialności za dobra kościelne i zbudowania większego zaufania wobec osób, które zarządzają dobrami kościelnymi.

EN

This paper concerns the supervisory authority of the ordinary concerning ecclesiastical goods. The question which the Author poses is: What are Ordinary’s competences in relation to the administration of all the goods which belong to public juridical persons subject to him? The content of the study shows that the essence of supervisory authority is administration to ensure that abuses do not creep into ecclesiastical discipline. In this context, can. 392 §2 is a clarification of can. 1276 §1-2. The scope of the supervisory authority of the Ordinary relates mainly to: issue special instructions, within the limits of universal and particular law; issue relevant permissions of acts of extraordinary administration; intervene in case of negligence of administrator. The 1983 Code has determined two limits in performing the supervisory authority: the first concerns public juridical persons subject to the authority of the Ordinary. The second requirement is to observe legal titles which may give greater rights. For example the religious house of diocesan right. Canon law in regard to supervision, is the instrument of protection of ecclesiastical goods, in order to ensure that they are used in accordance with the objectives of ecclesiastical goods. The supervision right is to help undertake greater responsibility for ecclesiastical goods and to build greater confidence in the people who administer them.

3

Urząd kapelana w aspekcie kanonicznym

72%

Adamczyk J.

Annales Canonici

|

2019

|

vol. 15

|

issue 1

EN

The aim of the article is to present chaplaincy in the light of canon law. The first part depicts the concept of a chaplain. The second part elaborates on the chaplain’s rights and duties and the third part is dedicated to the dismissal of the chaplain. The article ends with a summary and references.

PL

Celem artykułu jest ukazanie zagadnienia urzędu kapelana w aspekcie prawa kanonicznego. W jego pierwszej części przedstawiono kwestię pojęcia kapelana. W drugiej części ukazano uprawnienia i obowiązki kapelana, natomiast część trzecia została poświęcona zagadnieniu usunięcia kapelana. Całość artykułu kończy podsumowanie i bibliografia.

4

Pozycja prawna ordynariatów personalnych dla anglikanów powracających do pełnej jedności z Kościołem katolickim

72%

Zając P.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2013

|

vol. 8

|

issue 10 (2)

111-137

EN

Personal Ordinariates for Anglicans established under the apostolic constitution Anglicanorum Coetibus are the new personał ecclesiastical circumscription in the Church, which allows to collective incorporation former Anglicans into the plena communio with the Catholic Church, while maintaining the specific elements of the Anglian spiritual and liturgical heritage. In this article, the Author showed the short history of Anglican Communion, the origins of the Personal Ordinariates for Anglicans and legal norms referring to them. Based on analysis of legal norms contained in Code of Canon Law, Anglicanorum Coetibus and the Complementary Norms issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith, the Author presents view that the Personal Ordinariates for Anglicans are the realization of Can. 372 § 2 Code of Canon Law, which allows to erected particular churches distinguished by the rite of the faithful or some other similar reason, and therefore they can be called a personal particular Church.

PL

Ordynariaty personalne dla anglikanów ustanowione na mocy konstytucji apostolskiej Anglicanorum Coetibus są nowym personalnym okręgiem kościelnym w Kościele, który pozwala na zbiorowe włączenie byłych anglikanów do plena communio z Kościołem katolickim, przy jednoczesnym zachowaniu specyficznych elementów angliańskiego dziedzictwa duchowego i liturgicznego. W artykule Autor przedstawił krótką historię wspólnoty anglikańskiej, genezę ordynariatów personalnych dla anglikanów oraz odnoszące się do nich normy prawne. Na podstawie analizy norm prawnych zawartych w Kodeksie Prawa Kanonicznego, Anglicanorum Coetibus oraz Normach Uzupełniających wydanych przez Kongregację Nauki Wiary, Autor przedstawia pogląd, że ordynariaty personalne dla anglikanów są realizacją kan. 372 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego, który zezwala na erygowanie Kościołów partykularnych, wyróżniających się obrządkiem wiernych lub z innej podobnej przyczyny, a zatem można je nazwać personalnym Kościołem partykularnym.

5

Struktura i kompetencje Rady zarządzającej w ordynariatach personalnych dla anglikanów powracających do pełnej jedności z Kościołem katolickim

72%

Zając P.

Kościół i Prawo

|

2013

|

issue 2(15)

145-155

EN

The article presents the norms regarding the composition, mandate and functioning of the Governing Council in Personal Ordinariates for Anglicans, established under the Apostolic Constitution of Benedict XVI Anglicanorum coetibus and Complementary Norms issued by the Congregation for the Doctrine of the Faith. The Governing Council is an obligatory collective body invoked in each Personal Ordinariate. It is composed of at least six priests. It exercises the functions specified in the Code of Canon Law of 1983 for the Presbyteral Council and the College of Consultors, as well as those areas specified in the Complementary Norms. The Governing Council is created under the Statutes of Council. However in the present day there are Statutes which have not been approved by the Holy See. The Author concentrates on the norms contained in the Code of Canon Law 1983 applied by the Presbyteral Council and the College of Consultors adapting them to the specificity of the Governing Council.

6

Koloseum, stadion olimpijski czy kościół – miejsce zawarcia małżeństwa w Rzymie

58%

Story M.

Annales Canonici

|

2022

|

vol. 18

|

issue 1

85-99

EN

The aim of the article is to show places in Rome in which marriage can be contracted in a legally binding way in the light of the current Italian civil law and the canon law, especially the particular law. In the capital of Italy as well as across the country, marriage ceremonies are no longer exclusively celebrated in churches: for the first time in 2018 the percentage of civil marriages without any religious elements was higher than of those which were celebrated in a religious form. Apart from those changes, there is a worldwide trend which tends to be promoted and can be observed also in Italy where marriages are contracted outside of the registry office and church, for example outdoors, in a palace or a castle which are in the vicinity of restaurants or in restaurants. However, looking both at the civil and canon law regulations, Rome precisely defines where marriage can be contracted and it is currently not possible to contract a marriage at an Olympic stadium or in the Colosseum – not only from the point of view of the canon law but also the civil regulations.

PL

Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, gdzie w Rzymie w sposób ważny z punktu widzenia prawa cywilnego, jak i prawa kanonicznego można zawrzeć małżeństwo. Zauważa się bowiem ogólnoświatową tendencję do wybierania na miejsca zawierania małżeństw pleneru lub takich obiektów jak zamek, pałac czy innych szczególnych dla nupturientów miejsc, charakteryzujących się np. bliskością restauracji. Ponadto zmienia się także prawny sposób zawierania małżeństw. Po raz pierwszy w 2018 roku we Włoszech w ujęciu procentowym zawarto więcej małżeństw cywilnych aniżeli kościelnych. Patrząc jednak na obowiązujące przepisy, które w sposób precyzyjny określają miejsce celebracji ślubu w Rzymie, widzimy, że obecnie nie jest możliwe zawarcie małżeństwa na stadionie olimpijskim czy w Koloseum nie tylko z punktu widzenia prawa kanonicznego, ale i od strony przepisów prawa cywilnego.

Refine search results

2 Annales Canonici

2 Kościół i Prawo

1 Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

1 Łódzkie Studia Teologiczne

1 2022

1 2019

1 2015

2 2013

1 2007

2 Zając P.

1 Adamczyk J.

1 Grad S.