Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 7

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  orthodox
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

The influence of the boxing stance on performance in professional boxers

100%
Sorokowski P., Sabiniewicz A., Wacewicz S.
Anthropological Review
|
2014
|
vol. 77
|
issue 3
347-353
EN
In boxing, athletes choose between two strategies: the orthodox stance characteristic of right handed competitors, or the southpaw stance characteristic of left-handers. Despite a conviction popular among the practitioners of this sport that fighting against a southpaw opponent constitutes a handicap, the effectiveness of the type of stance has so far not been examined. We extracted the statistics of the top twenty active male professionals boxing in each of the seventeen weight divisions. Out of the 340 boxers who composed our group, 75% used the orthodox stance and 25% were southpaw. Generally, we found that boxing stance had no effect on the percentage of 340 top professional boxers’ victories. However, both the southpaw and the orthodox athletes had a higher percentage of victories against orthodox boxers than against southpaws.
2
Publication available in full text mode
Content available

'Oikoumene' as an Instrument of Peace: the Catholic-Orthodox Dialogue in light of the Ravenna Document

100%
Ferdek B.
Poznańskie Studia Teologiczne
|
2013
|
issue 27
61-68
PL
Międzynarodowa Komisja Wspólna ds. Dialogu między Kościołem Rzymskokatolickim a Cerkwią Prawosławną prowadzi dialog poświęcony prymatowi papieskiemu. Aktualny stan dialogu na temat prymatu oddaje dokument z Rawenny: Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church. Ecclesial Communion, Conciliarity and Authority. Soborowość i prymat w Kościele znajdują najgłębsze uzasadnienie w najważniejszym chrześcijańskim dogmacie o Trójcy Świętej. Dla teologii wschodniej i zachodniej Kościół jest bowiem ikoną Trójcy Świętej. Dlatego też refleksja nad nim musi wychodzić od dogmatu o Trójcy Świętej. Na dokument z Rawenny trzeba spojrzeć w świetle wschodniego modelu Trójcy Świętej. Według niego wśród równych sobie osób boskich osoba Ojca jest protos. Dwie pozostałe osoby są określane w kontekście ich związku z Ojcem: Syn został zrodzony przez Ojca, Duch od Ojca pochodzi. Skoro Kościół jest obrazem boskich osób, z których pierwsza jest protos, to musi w nim być miejsce na owo protos. Jednak w Trójcy Świętej wszystkie trzy osoby działają razem i jest w Nim coś, co koresponduje z pojęciem „soborowość". Skoro więc Kościół jest obrazem konsyliarnego Boga, to do jego istoty należy również soborowość. Kościół będący ikoną Trójcy Świętej musi być równocześnie Kościołem soborowym i Kościołem mającym protos. Soborowość i protos muszą być widoczne na wszystkich płaszczyznach Kościoła: lokalnej, regionalnej i uniwersalnej. Na płaszczyźnie uniwersalnej jest zatem miejsce na prymat Biskupa Rzymu, który powinien być jednak zreinterpretowany w duchu starożytnego Kościoła. Reinterpretacja prymatu biskupa Rzymu mogłaby się dokonać analogicznie do korekty materii sakramentu święceń dokonanej przez Piusa XII w Sacra- mentum ordinis z 1947 roku. Sobór we Florencji w Dekrecie dla Ormian z 1439 roku określił, że istotnym elementem udzielania święceń jest podanie kielicha z winem i pateny z chlebem. Natomiast Pius XII uznał za materię sakramentu święceń włożenie rąk. Równało się to świadomemu powrotowi do tradycji Kościoła starożytnego, a tym samym i Kościoła Wschodu. W ten sposób forma, która w Kościele rzymskim - ale nie w Kościele powszechnym - obowiązywała przez całe wieki, została zniesiona jako partykularna forma Zachodu. Analogicznie można by dokonać korekty zachodniej tradycji prymatu biskupa Rzymu w świetle tradycji Kościoła starożytnego.
3
Publication available in full text mode
Content available

Rebecca Haile – a new star in the Ethiopian literary firmament

100%
Balashova G. A.
Studies in African Languages and Cultures
|
2016
|
issue 50
149-158
EN
It is rather difficult to determine the genre of the book "Held at a distance: my rediscovery of Ethiopia" by Rebecca Haile – it is part travelogue, part history, part memoir but reads like an autobiographical novel. The story is about a young Ethiopian woman who in 1976 was forced to flee to the United States of America with her family during Ethiopia’s “Red Terror”. Rebecca grew up in Minnesota where her father, professor Getatchew Haile worked at St. John’s College as a scientist. After 25 years in the USA Rebecca decided to return to her native country and her visit dislodges so many Western stereotypes of Africa. She admires the great cultural heritage of the ancient times, respects its history and rich civilization. Her insight into Ethiopia is so unique that it reveals her to us as a very talented young writer.
4
Content available remote

Chekhi v Rossii v gody Velikoy voyny : mezhdu pravoslaviyem i katolitsizmom

84%
Něnaševa Z. S.
Slovanský přehled: historická revue pro dějiny střední, východní a jihovýchodní Evropy (Slavonic Review: Review for Central, Eastern and Southeastern European history)
|
2019
|
vol. 105
|
issue 3
397-418
EN
This paper focuses on the efforts of functionaries of the Russian Orthodox Church to propagate the Orthodox faith among Catholic Czechs who came to the territory of the Russian Empire during the 19th century and the first decades of the 20th century, with the goal of achieving their conversion from Catholicism to the Orthodox faith. The period of the so-called Great War or First World War is the focus of attention, but only until the autumn of 1917 with regard to the political changes taking place in the Russian Empire. The efforts of Orthodox preachers and other functionaries of the Russian Orthodox Church to influence the spiritual profile of Catholic Czechs, who were joined by defectors from the Austrian-Hungarian armies and prisoners of Czech nationality at the time, culminated during the World War. As sources of Russian and other provenience demonstrate, not even the universal support of the Petrograd Holy Synod assured the success of these efforts. The paper also demonstrates that the entire matter was meticulously monitored by the Papal Curia. This paper, which is of an analytical nature, is valuable due to the newly discovered sources, which correspond with the conclusions of existing literature about the conversion of Czechs in Russia to the Orthodox faith to a specific degree.
5
Publication available in full text mode
Content available

Przekrój reakcji hierarchii, duchowieństwa i wiernych Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na pandemię COVID-19

84%
Golimont A.
Studia Paradyskie
|
2020
|
issue 30
51-64
PL
Światowa pandemia koronawirusa stworzyła nowe wyzwania, także w zakresie teologii i liturgiki. Tekst omawia, w formie ogólnej, reakcję Kościołów Prawosławnych w różnych krajach oraz prezentuje szczegółowo działania hierarchów, duchownych i wiernych Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Opierający się na zasadzie autokefaliczności, pozbawiony centralnego ośrodka władzy organizacyjnej Kościół Prawosławny zaprezentował bardzo różne postawy: od daleko idącego podporządkowania się ograniczeniom pandemicznym, łącznie z korzystaniem przy udzielaniu Eucharystii ze sprzętów jednorazowego użytku (Belgia, Szwajcaria) aż do całkowitego zanegowania rozporządzeń władz (Bułgaria). PAKP znalazł się pomiędzy tymi skrajnościami. Poszczególni biskupi, w formalnych i nieformalnych instrukcjach, polecali proboszczom i wiernym dostosowanie się do ograniczeń epidemiologicznych, szczególnie w zakresie przestrzegania zasad kwarantanny i pozostawania w domu (diecezja wrocławsko-szczecińska, diecezja hajnowska); z drugiej strony, stanowisko Świętego Soboru Biskupów wykluczało np. stosowanie jednorazowych łyżeczek przy udzielaniu Eucharystii. W oparciu o dostępne źródła pisemne, w tym dokumenty Świętego Soboru Biskupów, listy, komunikaty biskupów, relacje wiernych na portalach społecznościowych oraz osobiście prowadzone rozmowy z hierarchami, autor omawia wypracowane przez PAKP pandemiczne formy aktywności duszpasterskiej (aktywność parafii w mediach społecznościowych, internetowe transmisje nabożeństw, zamawianie intencji modlitewnych mailem lub sms-em) oraz wiążące się z tym problemy (nieuzasadnione zastępowanie osobistego uczestnictwa w liturgii obejrzeniem jej w internecie, wątpliwości co do godnych okoliczności jej odtwarzania), a także odpowiedź biskupów (transmisje tylko w czasie rzeczywistym, bez możliwości późniejszego odtworzenia). Prezentuje także pewne pozytywy, płynące z obecnej sytuacji (spontaniczna aktywność wiernych, np. przy organizowaniu nagłośnienia nabożeństw, „odformalizowanie” sakramentu spowie- dzi, często odbywającego się na świeżym powietrzu).
EN
The global coronavirus pandemic has created new challenges, also in the field of theology and liturgy. The text discusses, in general form, the reaction of the Orthodox Churches in various countries and presents in detail the activities of the hierarchs, clergy and faithful of the Polish Autocephalous Orthodox Church (PAKP).Based on the principle of autocephaly, lacking the centralised authority structure, the Orthodox Church presents very different attitudes: from far-reaching compliance with pandemic restrictions, including the use of disposable utensils for the celebration of the Eucharist (Belgium, Switzerland), to the complete negation of government regulations (Bulgaria). PAKP found himself in between these extremes. Individual bishops, in formal and informal instructions, recommended parish priests and the faithful to adapt to epidemiological restrictions, especially in terms of observing the rules of quarantine and staying at home (Wrocław-Szczecin diocese, Hajnów diocese); on the other hand, the position of the Holy Council of Bishops precluded, for example, the use of disposable spoons in the administration of the Eucharist. Based on the available written sources, including documents of the Holy Council of Bishops, letters of bishops to the faithful, relations posted by the faithful on social networks and personally conducted interviews with hierarchs, author discusses pandemic forms of pastoral activity developed by PAKP (parish activity in social media, Internet broadcasts of services, ordering prayer intentions by e-mail or text message) and related problems (unjustified substitution of personal participation in the liturgy by watching it on the Internet, doubts as to the worthy circumstances of its viewing), and also the bishops’ response (broadcasts only in real time, without the possibility of playing back). Texst presents also some positives resulting from the current situation (spontaneous activity of the faithful, eg organizing sound system, “informalised” sacrament of confession, often taking place outdoors).
6
Publication available in full text mode
Content available

Stosunek religii do nauki. Punkt widzenia prawosławnego

84%
Paprocki H.
Polonia Sacra
|
2013
|
vol. 17
|
issue 2
EN
Polish astronomer Konrad Rudnicki suggested that the so-called Copernican revolution, with far-reaching consequences for western Christianity, was hardly noticed in orthodoxy. In this case, the domain of discoveries and scientific truths remained distinct from the strictly theological domain. The Earth was treated as a mystical centre of the universe because of the Incarnation of Christ, which did not mean that it was also the real centre of the empirical universe. However, Copernicus’s discovery led to a rapidly progressive process of the western Church distancing itself from science. On the other hand, discoveries and scientific theories can in no case be contrary to the principles of faith, because we are dealing here with two different cognitive methods. It is the point of destination of both methods that should be the same.As regards culture, we need to consider the fascinating relation of the Latin words cultus and cultura, which points to the fact that culture developed originally within the cult, and it was there where its source was (Fr. Paul Florenski). The real culture (and thus literature and art) must always have a dimension reaching beyond time. In this respect, every authentic work of art has a sacred character in the sense of a deep inner connection with everything that is transcendent.When it comes to the connection between religion and science, the situation is even more evident, as God commands in the Bible: „Fill the Earth and subdue it” (Genesis 1:28), which requires education, because without it, it is impossible to master the earth.The contradiction between science and culture on one side and religion on the other is something superficial and, indeed, must not be present, if we understand properly the role of all these areas in their mutual relations.
PL
Polish astronomer Konrad Rudnicki suggested that the so-called Copernican revolution, with far-reaching consequences for western Christianity, was hardly noticed in orthodoxy. In this case, the domain of discoveries and scientific truths remained distinct from the strictly theological domain. The Earth was treated as a mystical centre of the universe because of the Incarnation of Christ, which did not mean that it was also the real centre of the empirical universe. However, Copernicus’s discovery led to a rapidly progressive process of the western Church distancing itself from science. On the other hand, discoveries and scientific theories can in no case be contrary to the principles of faith, because we are dealing here with two different cognitive methods. It is the point of destination of both methods that should be the same.As regards culture, we need to consider the fascinating relation of the Latin words cultus and cultura, which points to the fact that culture developed originally within the cult, and it was there where its source was (Fr. Paul Florenski). The real culture (and thus literature and art) must always have a dimension reaching beyond time. In this respect, every authentic work of art has a sacred character in the sense of a deep inner connection with everything that is transcendent.When it comes to the connection between religion and science, the situation is even more evident, as God commands in the Bible: „Fill the Earth and subdue it” (Genesis 1:28), which requires education, because without it, it is impossible to master the earth.The contradiction between science and culture on one side and religion on the other is something superficial and, indeed, must not be present, if we understand properly the role of all these areas in their mutual relations.
7
Publication available in full text mode
Content available

Феномен святости в системе религиозно-философских воззрений

51%
Kuca Z.
ELPIS
|
2014
|
vol. 16
61-73
XX
Świętość (άγιότης, sanctitas) jako przejaw życia religijnego stanowi fundamentalny koncept chrześcijaństwa. Jednakże jej istotowe rozpoznanie i uzmysłowienie możliwe jest na drodze zsyntetyzowania ujęć różnych nurtów i dyscyplin religioznawczych, fenomenologicznych, filozoficznych, socjologicznych i językowych. Teologia mistyczna Kościoła prawosławnego zgłębia sens świętości na podstawie Pisma Świętego, dzieł Ojców Kościoła i mistyków, pojmując go jako współudział człowieka w naturze boskiej, osiągnięcie przez człowieka stanu przebóstwienia (theosisu), czyli przemiany całego jego jestestwa przez łaskę Boga w sakramencie eucharystii. Święty Antoni wyznaczył ostateczny cel chrześcijanina jako „życie w Bogu” i określił to „szczytem doskonałości”. W tym traktowaniu świętości szczególną rolę odgrywa teologia apofatyczna i jej warsztat terminologiczny. Fenomenologiczne pojmowanie świętości odstępuje od tradycyjnego, teologicznego traktowania i skupia uwagę przede wszystkim na opisie wewnętrznych przeżyć psychologicznych podczas kontaktu z bóstwem. Za twórcę tego podejścia uważa się Rudolfa Otto, używającego pojęcia numinosum zamiast terminu „świętość”. Niemiecki fenomenolog wyodrębnia kluczowe formy przeżywania sacrum w doświadczeniu religijnym. W jego ujęciu doznania psychiki ludzkiej w kontakcie z numinosum są następujące: a) uczucie zależności stworzenia; b) mysterium tremendum – uczucie mistycznego przerażenia, składające się z czterech elementów (zgrozy, majestatu, mocy i tajemnicy); c) mysterium fascinans – uczucie zachwytu i fascynacji. Poglądem charakterystycznym dla filozofa jest przekonanie o racjonalnej i irracjonalnej obecności świętości, której najwyższym przejawem jest Chrystus. Otto definiuje nie tylko procesy zachodzące w psychice homo religiosus, ale również mechanizmy „przyciągania” jej do świętości. Mircea Eliade kontynuuje rozważania Otto, skupiając się nie tyle na świecie wewnętrznym osoby religijnej, ile na zewnętrznych przejawach sacrum w postaci zmysłowo dostępnych objawień – hierofanii. Źródłem hierofanii w filozofii religii Eliadego jest bezosobowa postać Absolutu, podczas gdy sacrum staje się absolutną, ontologicznie pierwotną rzeczywistością, pełnią bytu, przyczyną wszelkiego istnienia. Amerykański religioznawca William James określa stan świętości człowieka jako boskie opanowanie i odrodzenie duszy, przejawiające się w określonym stanie psychicznym. Wyodrębnia on cztery główne właściwości stanu duszy osoby świętej: ascetyzm, siłę wewnętrzną, czystość i miłosierdzie. Rosyjski filozof religii, Mikołaj Bierdiajew, traktuje świętość w kategoriach daru Bożego i powołania – gdy człowiek je realizuje, zbliża się ku wolności i pełni swojej osobowości. Uczony wprowadza nowe pojęcie w tym kontekście – świętości pojmowanej jako ofiara na drodze twórczości, na drodze ku genialności. Współczesna filozofia religii, której wybitnym przedstawicielem badającym fenomen świętości jest Lui Dupré, rozpatruje sacrum jako kategorię subiektywną, opisując ją w opozycji do kategorii profanum. Takie podejście, mimo znacznego uproszczenia i zawężenia, również uwzględnia obecność ontologicznej rzeczywistości, która – wedle Duprégo – dąży do wchłonięcia względnej rzeczywistości profanicznej. Dzięki temu sacrum odgrywa konstruktywną i konsolidacyjną rolę w społeczeństwie. Podejście socjologiczno-etyczne skupia uwagę na moralnym i duchowym doskonaleniu się człowieka oraz na tych namacalnych efektach jego świętości, które w sposób istotny wpłynęły na otoczenie. Podejście to charakterystyczne jest dla Starego Testamentu oraz większości słowników encyklopedycznych, traktujących o świętości jako właściwości konkretnej osobowości. Właśnie starobiblijne pojmowanie świętości utożsamiane jest z doskonałością moralną. Święty człowiek zawsze był obdarzony wysokim poziomem moralności, czystości duszy i ciała. Natomiast semantyka rdzenia свят sięga korzeni prasłowiańskich i posiada głęboki przedchrześcijański sens sakralny. W ten sposób fenomen świętości jako zjawisko można rozpatrywać na czterech płaszczyznach semantycznych: 1) świętość jako świętość, tzn. właściwość cechująca Boga i Jego wybrańców, której osiągnięcie jest dla nich możliwe w procesie theosisu (ubóstwienia); 2) świętość jako numinosum, czyli szczególny wymiar transcendencji, wywołujący w psychice ludzkiej określone przeżycia; 3) świętość jako sacrum, czyli wyższa sfera bytu, ontologiczna rzeczywistość, pierwotne realia objawiające się w hierofaniach; 4) świętość jako doskonałość, cnota moralna osiągana przez człowieka w trakcie osobistego rozwoju.
EN
The analysis of the phenomenon of sanctity from the religious, philosophical, theological and Orthodox perspective is conducted by means of a semantic, etymological and structural examination of this concept. One of the work’s objectives is to highlight the different conceptual meanings of sanctity called for by the use of a comparative method. The point of departure was the biblical understanding of sanctity which substantially approaches the idea as the quality of deity, later developed in the Patristic teachings and supplemented by religion experts and philosophers. Based on that, the concept of sanctity is viewed in four semantic levels: 1) sanctity as sanctity, i.e. a quality typical of God and His chosen ones; its achievement is possible through the process of theosis [deification]; 2) sanctity as numinosum, or a particular dimension of transcendence leading to a unique experience in the human psyche; 3) sanctity as sacrum, or a higher level of being, ontological reality, the original reality manifested in hierophanies; and finally 4) sanctity as perfection, moral virtue achieved by a person through personal development.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.