Search results

1

Instaurare omnia in Christo papieża św. Piusa X (1903-1914) - a odnowa liturgiczna

100%

Janicki J. J.

Folia Historica Cracoviensia

|

2004

|

vol. 10

EN

Papst Pius X. (1903-1914) hat sein Pontifikat, das unter dem Motto Instaurare omnia in Christo („Alles in Christo erneuern”) stand, mit der Erneuerung der Liturgie angefangen. Bei seinem eifrigen Streben, Kirche und Menscheit durch Wiederbelebung der Frömmigkeit zu erneuern, war Pius X. auch um die Reinheit und Erhabenheit der gottesdienstlichen Formen besorgt. Seine Reformen auf diesem Gebiet bezogen sich zunächst auf die kirchliche Musik, die damals besonders in Italien verweltlicht und entartet war. Das Motu proprio Tra le sollecitudini vom 22. November 1903 (Fest der heiligen Cäcilia) (das sich direkt auf die Kirchenmusik bezog), sollte nach Pius’X. eigenen Worten ein Grundbuch der Kirchenmusik sein. Unter seinen Hirtensorgen, so führt der Papst aus, rage diejenige für die Würde des Gotteshauses hervor, in dem sich die Gläubigen zur Feier der Geheimnisse und Verrichtung ihrer Gebete versammeln und also nichts geschehen dürfe, was ihre Frömmigkeit stören und die Heiligkeit des Ortes beleidigen könnte, wie dies die kirchenmusikalischen Abwege und Missbrauche unter dem Einfluss der profanen Kunst zu tun drohten. Die Kirchenmusik müsse als integraler Bestandteil der Liturgie die Ehre Gottes und die Andacht der Zuhörer fördern und daher heilig, universell und künstlerisch sein. Von besonderer Bedeutung sind im Werke des grossen Seelsorgepapstes die Kommunionerlasse. Im Dekret der Konzilskongregation vom 20. Dezember 1905 erklärte Pius X. als Wunsch Christi und der Kirche, dass alle Gläubigen öfters, ja möglichst jeden Tag in würdiger Weise zum heiligen Mahle gehen möchten, um durch die eucharistische Vereinigung mit Gott als Heilmittel gegen ihre Gebrechen, nicht etwa als Lohn für ihre Tugenden, die Kraft zur Stärkung der Liebe zu gewinnen. Am 8. August 1910 erklärte die Sakramentskongregation mit ausführlicher dogmatischer Begründung und päpstlicher Bestätigung, es genüge zur ersten heiligen Kommunion, dass ein Kind zu denken anfange und hinreichende Vernunft aufweise, um das eucharistische Brot von gewöhnlichen Speisen zu unterscheiden und die notwendigen Glaubensstücke zu begreifen, was ungefähr im siebten Lebensjahr der Fall sei. Pius ‘X. liturgische Reformen beschränkten sich nicht nur auf die Kirchenmusik und die Kommunionerlasse; sie betrafen auch das kirchliche Gebet als solches. Die Konstitution vom 11. November 1911 und das Motu proprio vom 23. Oktober 1913 führen die schon von früheren Päpsten unternommenen Reformen des römischen Breviers weiter. Die alte Sitte der Verrichtung des ganzen Psalteriums soll erneuert, zugleich der Kirchenkalender von der Überwucherung mit Heiligenfesten gereinigt und angesichts der vielfach starken Belastung des Seelsorgeklerus eine Kürzung der Offizien durch eine neue Verteilung der Psalmen vorgenommen werden. Pius X. hat die Liturgie als die „erste und unersetzliche Quelle für den wahren christlichen Geist” proklamiert und die aktive Teilnahme der Gläubigen an ihr gefordert.

PL

Wiek XIX stanowił szczególnie trudny czas dla życia Kościoła, który znalazł się pod wpływem bardzo negatywnych dla życia chrześcijańskiego skutków rewolucji francuskiej oraz pod nowym i silnym zagrożeniem dla życia religijnego, jakim stał się rozpowszechniany ateizm i materializm. Pomimo tego, ten okres dziejów Kościoła stał się wiekiem odnowy, opartej na dokładnym przestrzeganiu tradycji katolickiej według nieomylnego Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, według ścisłych norm liturgicznych oraz według duchowości rzymsko-łacińskiej. Wiek ten stał się również czasem odszukiwania ukrytych skarbów, które istniały w Kościele od dawna; dokonywało się to poprzez rozwój nauk historycznych zajmujących się początkami Kościoła, w tym badaniami nad liturgią. Wysiłkom katolickich naukowców towarzyszyła pobożność eucharystyczna, która znajdowała swój wyraz w Kongresach Eucharystycznych i która ogarniała coraz szersze kręgi wierzących. Pośród różnych działań mających na celu odnowę życia chrześcijańskiego, podejmowanych przez Kościół w XIX i na początku wieku XX, odnowa liturgii zaczęła najbardziej wzbogacać jego życie religijne. W liturgii zaczęto na nowo dostrzegać istotę życia chrześcijańskiego i w niej szukano jego odnowy; „nie tylko nowymi środkami oddziaływania”, ale nadając życiu Kościoła „wyraz tak potrzebnej powagi i dostojeństwa”. Przykładowa i klasyczna celebracja liturgiczna w klasztorach (głównie benedyktyńskich) oraz „apostolskie” usiłowania „wyjścia” z taką liturgią do wszystkich wiernych stały się rysem charakterystycznym tzw. ruchu liturgicznego.

2

Il consilium fabricae ecclesiae nel Codex Iuris Canonici del 1917

72%

Story M.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2014

|

issue 21

413-426

PL

Jednym z ważniejszych punktów programu pontyfikatu papieża Piusa X była reforma prawa kanonicznego, dlatego 19 marca 1904 wydał on mottu proprio Arduum sane munus, w którym powołał do życia Komisję Kodyfikacyjną oraz kolegium konsultorów w celu odnowienia dyscypliny koś- cielnej. Prace nad reformą prawa kanonicznego zostały ukończone przez papieża Benedykta XV, który bullą Providentissima Mater Ecclesia, wydaną 27 maja 1917 r., promulgował Codex Iuris Canonici.Według Kodeksu prawa kanonicznego z 1917 r., rada fabryki kościoła była organem, w skład której wchodził proboszcz, jako przewodniczący, oraz duchowni, jak i osoby świeckie nominowane przez ordynariusza lub swojego delegata. Rada nie posiadała osobowości prawnej. Jej zadaniem było admi- nistrowanie dobrami należącymi do kościoła. Należy podkreślić, że Kodeks jednoznacznie wykluczał możliwość ingerencji przez radę w sprawy dotyczące sprawowania kultu Bożego w kościele. W aktualnym Kodeksie prawa ka- nonicznego nie występuje żadne odniesienie do rady fabryki kościoła. Obecne prawo powierza administrowanie dóbr kościoła proboszczowi, wspieranemu przez parafialną radę ekonomiczną (kanon 537). Istnienie rada fabryki koś- cioła jest bez wątpienia jednym z ważnych etapów w procesie kształtowania odpowiedzialności osób świeckich za własną świątynię i parafię.

3

Kodyfikacja prawa kanonicznego za Benedykta XV

72%

Story M.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2016

|

issue 23

281-290

EN

One of the most import ant achievements of Pope Benedict XV’s pontificate was the promulgation of the Code of Canon Law on 19 May 1918. The code was an authentic collection, therefore, all orders included in it became the common law. It also became an exclusive collection in the sense that it excluded collections used up to that date. This happened for the first time in the history of the Church.The code was exclusive only in regard to the law of the Latin Church. All common and particular articles existing before that date which were against the rules of the Code were cancelled, unless it was decided otherwise regarding some of the particular articles. In the Code, Benedict advocated the doctrinal continuity and traditional Cath-olic teaching expressed through the law orders. He perceived the code as an aid to reg-ulating the church life and a way of looking for common grounds between it and the civil communities. Undoubtedly, the code contributed to the further development of the study of law in the Church.

Refine search results

2 Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

1 Folia Historica Cracoviensia

2 Story M.

1 Janicki J. J.

1 2016

1 2014

1 2004

Instaurare omnia in Christo papieża św. Piusa X (1903-1914) - a odnowa liturgiczna

Il consilium fabricae ecclesiae nel Codex Iuris Canonici del 1917

Kodyfikacja prawa kanonicznego za Benedykta XV