Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 8

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  patografia
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Pamiętnik szaleństwa i nastrojów – doświadczenie choroby psychicznej, autobiografia, literatura

100%
Alksnin A.
Przegląd Humanistyczny
|
2015
|
vol. 59(1 (448))
103-113
PL
The article is an attempt to characterize and define a possible generic framework for the literary phenomenon of female autobiographies and memoirs of hospitalization in a psychiatric hospital or experience of mental illness that are of interest both to the humanities (the theory of autobiography, anthropology of literature, somatopoetics, etc.) as well as the areas related to medicine (narrative medicine or sociology of medicine). To the historical analysis of the phenomenon and an attempt to reconstruct this kind of discourse from the narrative of hysterics produced in the psychoanalysts’ offices, the author added the case study, which is a memoir Unquiet Mind by Kay Redfield Jamison, a clinician suffering from manic depression.
2
Publication available in full text mode
Content available

Patografia: od historii przypadku do klinicznych opowieści

84%
Koper B.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2019
|
vol. 107
|
issue 4
107-117
EN
This article presents various uses of the term ‘pathography’: as a genre in medical communication, an autobiographical patient narrative or a narrative case report written by a professional. A discussion of classic pathographies (Sigmund Freud, Karl Jaspers) is followed by an analysis of patient pathographies, with particular emphasis on the history of the Polish ones, only to eventually come back to narratives created by professionals (Alexander Luria, Oliver Sacks). The aim of this article is to draw attention to a certain affinity between the writings in the field of medical sciences and humanities.
3
Publication available in full text mode
Content available

Pomiędzy medycyną a literaturą. Kazus medyczny jako gatunek epistemologiczny

84%
Burzyńska A. R.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2019
|
vol. 107
|
issue 4
118-130
EN
The article discusses case report as a literary genre of complex status and purpose: specialist (medical), popular and literary, extending beyond time and space, constantly evolving (to such an extent that one could even speak of a biography of case report). The notion of case report is not synonymous with medical history, although both are closely related. The aim of this article is to juxtapose different theoretical approaches (both medical and literary) and to introduce the concept of case report to Polish literary studies.
4
Publication available in full text mode
Content available

Opis przypadku jako (auto)biografia? Wczesna psychoanaliza Sándora Ferencziego

84%
Więckiewicz A.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2019
|
vol. 13
|
issue 2
47-58
EN
This article discusses the early theoretical works of the Hungarian psychoanalyst and a close disciple of Sigmund Freud, Sándor Ferenczi. This study offers an interpretation of his short case study Homosexualitas Feminina, published in 1902, concentrating on the analyst’s narrative and stylistic strategies before he met the founder of psychoanalysis. The article is devoted to the analysis of a popular medical genre – the case study – which is seen in the light of its relation to life-writing literature. Rather than follow Michel Foucault’s deconstructive scheme of interpretation, I offer a more affirmative reading of the case study of Rosa K. and thus seek to understand Ferenczi’s early work through the impact of life-writing genres, such as biography and autobiography, on psychiatric discourse at the turn of the twentieth century.
PL
Tekst stanowi omówienie wczesnej teorii Sándora Ferencziego, bliskiego ucznia Sigmunda Freuda oraz twórcy węgierskiego ruchu psychoanalitycznego, na przykładzie jego szkicu Homosexualitas Feminina z 1902 roku. Autorka analizuje artykuł lekarza poświęcony przypadkowi Rósy K. (Róberta) i omawia podstawowe cechy języka analityka w okresie poprzedzającym jego współpracę z Sigmundem Freudem. W tekście podjęto również namysł nad gatunkiem opisu przypadku obserwowanym w świetle jego związków z literaturą dokumentu osobistego. W interpretacji przypadku Rósy K. autorka odchodzi od dekonstrukcyjnej hermeneutyki Michela Foucaulta na rzecz przyjęcia postawy afirmatywnej, która pozwala potraktować język psychiatrii jako przestrzeń potencjalnej widzialności pacjentów. Autorka na przykładzie tekstu Ferencziego pokazuje wpływ gatunku biografii i autobiografii na przekształcenia zaszłe w dyskursie psychiatrycznym na przełomie XIX i XX wieku.
5

Osakaćena (auto)biografija — smrt u stvaralaštvu Milke Žicine

84%
Taczyńska K.
Slavica Wratislaviensia
|
2019
|
vol. 168
543-552
EN
Mutilated (auto)biography: Death in the works of Milka Žicina The aim of the article is to analyze the autobiographical works of Milka Žicina (1902–1984) in the perspective of the principles of affirmative humanities (Domańska 2014). The interpretative categories for reading the author’s personal documents are the subject of death and the related concept of “border situations” (Jaspers 1978). Although Žicina was a recognized writer, she published only a part of her memory prose when she was alive. The manuscript depicting the camp past (staying in Glavnjača prison and in Stolac camp [1951–1955, Sve, sve, sve 2002, Сама 2009]) spent many years hidden in a locker room and emerged only after the writer’s death. The record of her battle with disease (breast cancer), though published in 1976, has remained unnoticed by researchers so far (Записи са онколошког, 1976). Death in Žicina’s works can be perceived in several aspects: the real one, where the author’s works are reinterpreted from the perspective of contemporary literary research; the metaphorical one, in which Žicina as a former prisoner was subjected to civilian death, and simultaneously her camp testimonies were subjected to cultural death; the thematic one, as a problem in the diary, in which the author gives an account of a subjective experience of mortal illness and transforms it into a story of struggle and victory.
PL
(Auto)biografia okaleczona — śmierć w twórczości Milki Žiciny Celem artykułu jest analiza autobiograficznej twórczości Milki Žiciny (1902–1984) w perspektywie postulatów humanistyki afirmatywnej (Domańska 2014). Kategorie interpretacyjne odczytania dokumentów osobistych autorki stanowią temat śmierci i związane z nim pojęcie „sytuacji granicznych” (Jaspersa 1978). Žicina, choć należała do grona pisarek uznanych, za życia tylko częściowo publikowała prozę wspomnieniową. Rękopis przedstawiający przeszłość obozową (pobyt w więzieniu Glavnjača oraz obozie Stolac [1951–1955 — Sve, sve, sve, 2002; Сама, 2009]), wiele lat ukrywany w domowej skrytce, ukazał się dopiero po śmierci pisarki. Z kolei zapis jej choroby (rak piersi), mimo publikacji w 1976 roku, w rzeczywistości dotychczas nie doczekał się zainteresowania ze strony badaczy (Записи са онколошког, 1976). Śmierć w twórczości Žiciny można rozpatrywać w obrębie kilku porządków: realnym, w którym dochodzi do reinterpretacji twórczości autorki z perspektywy współczesnych badań literackich; metaforycznym, w którym Žicina jako była więźniarka podlegała śmierci cywilnej, a wraz z nią kulturowej śmierci ulegały świadectwa obozowe; a także tematycznym — jako problem podjęty w dzienniku, w którym autorka upublicznia subiektywne doświadczenie śmiertelnej choroby i przetwarza je w historię walki i zwycięstwa.
6
Publication available in full text mode
Content available

Affect – defect – rage: Writing mania and writing about mania – narratives of female rage in the fiction of Aleksandra Zielińska

67%
Szewczyk J., Szewczyk J.
Ruch Literacki
|
2020
|
issue 2
7
Publication available in full text mode
Content available

Refiguracje męskości w „narracjach prostatycznych”

67%
Śmieja W.
Rana. Literatura - Doświadczenie - Tożsamość
|
2021
|
issue 1 (3)
1-24
EN
The prostate cancer is one of the most widespread types of cancers among men. The disease attacks not only the male’s body, but it deeply concerns men’s social and cultural identity. As such, this type of cancer has been tabooed and its influence on men’s identity was silenced, even if Susan’s Sontag influential essay Disease as Metaphore aimed at redefining and demythologizing cancer. Literary and cultural representations of prostate cancer, identity andawareness‑rising actions among men have created in recent years a kind of “prostatic discourse.” This moment has a particular significance for a literary scholar: the newly established discourse could be analyzed intersectionally with the use of different methodologies: critical studies on men and masculinities, age studies, and maladic studies.On the basis of these fields of research I’m going to analyze Philip Roth novel Exit Ghost, L’ablation by Tahar Ben Jelloun, Philippe Petit’s Philosophie de la prostate.In conclusion I argue that the “prostate discourse” establishes the prostate as an important part of men’s bodies. It leads to a further conclusion that this recognition could result in important shifts in our understanding of cultural and social conventions of masculinity.
PL
Jednym z najbardziej rozpowszechnionych rodzajów nowotworu jest dotykający wielu mężczyzn nowotwór prostaty. Jako dotykający nie tylko cielesności, ale także społecznej i kulturowej tożsamości mężczyzny długo pozostawał w sferze tabu, choć od czasu eseju Susan Sontag Choroba jako metafora dokonuje się w kulturze Zachodu stopniowa detabuizacja raka. W ostatnich latach obserwujemy uobecnianie się „dyskursu prostatycznego” przez jego literackie zapisy, kulturowe reprezentacje, akcje świadomościowe czy wreszcie publiczne debaty. Ten moment jest interesujący dla badacza‑literaturoznawcy: „dyskurs prostatyczny” analizować trzeba na przecięciu kilku relatywnie nowych subdyscyplin nauk humanistycznych i społecznych: krytycznych studiów nad mężczyznami i męskościami, age studies i dyskursu maladycznego.Sięgając do tych trzech obszarów, autor poddaje lekturze powieść Duch wychodzi Philipa Rotha, powieść L’ablation Tahara Ben Jellouna (I wyd. 2014, nietłumaczona), esej/dziennik Philippe’a Petita: Philosophie de la prostate (wyd. 2018, nietłumaczona).Na podstawie przeprowadzonych analiz autor formułuje wniosek, że dokonujące się na naszych oczach rozpoznanie prostaty jako ważnego obszaru męskiej cielesności może przyczynić się do znaczących przesunięć w rozumieniu kulturowych i społecznych konwencji męskości.
8
Content available remote

Autopatografia

59%
Boruszkowska I.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2016
|
issue 2(7)
125–135
PL
Tekst dotyczy pojęć patografii i autopatografii rozumianych jako gatunki literatury cierpienia i piśmienności chorobowej. Do kanonu omówień problemu literatury patograficznej zalicza się publikacje Arthura Kleinmana, Anne Hawkins Reconstructing Ilness, Arthura W. Franka The Wounded Storyteller oraz Thomasa Cousera Recovering Bodies. Wspólnym elementem omawianych gatunków jest poetyka choroby i wykorzystanie strategii narracyjnych prezentujących doświadczenie medyczne. W związku z coraz większą popularnością i zróżnicowaniem tzw. piśmienności chorobowej konieczne wydaje się wprowadzenie rozróżnienia między autopatografią a patografią, gdzie autopatografia to – w odróżnieniu od patografii – narracja tworzona przez człowieka chorego, pacjenta, swoista autobiografia chorego (w formie różnych egodokumentów tematyzujących chorobę – listów, dzienników, pamiętników itd.), subiektywna narracja autobiograficzna o chorobie.
EN
The text takes as the subject-matter the concepts of patography and autopatography, understood as literary genres describing suffering and illness. The canon of patographic literature includes publications by Arthur Kleinman, Reconstructing Illness by Anne Hawkins, The Wounded Storyteller by Arthur W. Frank, and Recovering Bodies by Thomas Couser. The shared element of genres under analysis is the poetics of illness and the use of narrative strategies for rendering medical experience. The growing popularity and diversity of the so called “illness literature” makes it necessary to distinguish between auto- and patography, wherein autopatography constitutes – unlike patography – a narrative told by a person in illness, a patient, and a certain kind of an ill man’s autobiography (in the form of manifold ego-documents employing illness as the subject – epistles, diaries, memoirs etc.), a subjective narrative on disease.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.