The article contains an analysis of the figure of a witch in various popular culture texts, which are based on the fairy tale Hansel and Gretel by Wilhelm and Jacob Grimm. The text refers to the phenomenon of fairy pop culture and industry. Images of fairy tale witches are, in fact, directly related to the processes and trends occurring in popular culture, fulfilling at the same time mainly entertaining function. A multitude of portraits of witches reveals various tastes of readers and models of reception of the fairy tale re-narration, as well as constant attempts of authors whose intention is to present a brand new version of the well-known fairy tale. They employ specific concretization of the fairy tale, prequels and sequels, parodic treatments, or use fantasy or aesthetics conventions of New Adventure Cinema.
Celem artykułu jest przedstawienie postaci księgowych występujących w popkulturze i porównanie ich z obiegowym stereotypem. Metodą badawczą była analiza wybranych utworów filmowych i artykułów prasowych. Publikacja w oryginalny sposób zestawia portrety księgowych zawarte w dostępnych powszechnie utworach. Wśród pozycji filmowych wykorzystano zarówno te, w których księgowy jest postacią pierwszoplanową, jak i takie, gdzie pojawia się w epizodzie. W doniesieniach prasowych analizowano przypadki, kiedy bohater artykułu wykonywał zawód księgowego, a autorzy publikacji zwracali na ten fakt uwagę. Podstawowym wnioskiem jest istotna rozbieżność między sposobem przedstawiania księgowych w popkulturze w stosunku do stereotypowego obrazu. W większości przypadków można wręcz mówić o wykorzystywaniu w utworach kontrastu między stereotypem a przedstawianą postacią.
Głównym celem artykułu jest prezentacja (na wybranych przykładach) zastosowania toposu latania w amerykańskich komiksach o superbohaterach w pierwszej fazie ich rozwoju (lata 30. i 40. XX wieku). Motyw postaci o nadludzkich umiejętnościach, potrafiących pokonać grawitację został omówiony w szerszym kontekście dzieł kultury masowej, które miały realny wpływ na wyodrębnienie nowego gatunku historyjki obrazkowej i zdefiniowania nowoczesnego modelu popkulturowego nadczłowieka.. Poszczególne tytuły i postaci przywołane zostały w porządku chronologicznym, poczynając od folkloru XIX-wiecznej Anglii i powieści groszowych epoki wiktoriańskiej, poprzez klasyczną literaturę science-fiction, japoński teatr uliczny kamishibai, amerykańskie czasopisma pulpowe i zeszyty obrazkowe po rozpoczęcie tzw. Złotej Ery Komiksu (Golden Age of Comic Books) i lata II wojny światowej.
EN
The prime intention of this article is to present (upon the basis of selected examples) the application of the topos of flying in American comic books about superheroes during the first phase of the former’s development (the 1930s and 1940s). The motif of persons endowed with super-human abilities and capable of overcoming the force of gravity is discussed in a wider context of mass culture works, which exerted a genuine impact on the appearance of the picture book genre defining the modern pop culture model of man. Particular titles and protagonists are mentioned in chronological order, spannig from the folklore of nineteenth-century England and the penny dreadfuls of the Victorian epoch, classical science-fiction literature, the Japanese kamishibai street theatre, and American pulp magazines to the onset of the so-called Golden Age of Comic Books and the Second World War.
Michał SnopekWydział Dziennikarstwa i Nauk PolitycznychUniwersytet Warszawski Zło i dobro jako elementy japońskiej kultury popularnej Recenzja pozycji: Barańska Dorota. Brak absolutu: pojęcia dobra i zła w japońskiej popkulturze. Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych UNIVERSITAS. Kraków 2014, 231 ss.
Przedmiotem artykułu jest próba wskazania przyczyn, w wyniku których polityka staje się podobna do reality show. Autor dowodzi, że wielką rolę w demokracji odgrywa zaangażowanie społeczne. Następnie wskazuje trzy główne źródła zmian w sposobie postrzegania polityki: spadek aktywności obywatelskiej i zainteresowania polityką, ewolucję mediów oraz zmianę sposobu działania polityków. W dalszej części scharakteryzowano istotę reality show i wskazano analogię pomiędzy nim a polityką.
EN
The paper presents the causes which make the politics become similar to a reality show. The author demonstrates that social engagement is one of the most important issues in democracy. Then he points to three main sources of changes in the perception of politics: decline in civic participation and interest in politics, the evolution of the media and change of the behavior of politicians. In the following part the reality show has been presented and the analogy between it and the politics has been shown.
W kontekście hip-hopu, truizmem jest stwierdzenie, że Didier Awadi jest jedną z jego wpływowych postaci. Słynny muzyk z Senegalu wykorzystuje hip-hop jako medium do upowszechnia jego wartości na świecie. Twórczość Awadiego ma na celu uświadomienie Afrykanom, że ich nieszczęście, według niego, wynika ze zinternalizowanej negatywności na swój temat. W „Dans mon rêve” uświadamia o tym, przedstawiając Martina Luthera Kinga jako historyczny punkt odniesienia i źródło inspiracji. W artykule autor stara się podkreślić, dlaczego użycie hip-hopu jako medium popkultury nie służy skutecznie temu godnemu pochwały celowi. Omówiony zostaje również prowokacyjny trop afrykańskiego pop-artysty jako współczesnego griota, zidentyfikowany dziesięć lat temu przez amerykańskich badaczy. Koncepcja kultury Stuarta Halla i teoria Guya Deborda stanowią podstawę niniejszych badań.
Nadrzędnym celem artykułu jest omówienie popkulturowego życia historycznych dzieł sztuki w wybranych reklamach humorystycznych. Po pierwsze, przedstawiono działanie teorii humoru dotyczące rozwiązywania niezgodności (incongruity-resolution) i opozycji względem tzw. scenariusza (script opposition). Następnie autorka przechodzi do tematu popkulturyzacji sztuki wizualnej w reklamach. Na koniec zwraca uwagę na konkretne przypadki popkulturyzacji i „ufajniania” sztuki w kilku multimodalnych reklamach, co pozwala dostrzec mechanizmy wzbudzania humoru wynikające z ciągłego procesu przenoszenia historycznych dzieł sztuki do świata popkultury i reklamy. W tym celu autorka prezentuje anglojęzyczne reklamy, w których do wprowadzenia humoru wykorzystuje się sztuki wizualne.
Artykuł przedstawia analizę popularno-naukowego programu MythBusters wskazującą na różne sposoby wykorzystania w nim nauki. Na podstawie przeprowadzonej analizy, po pierwsze, twierdzę, że popkultura początku XXI wieku generuje produkty, w których wykorzystanie nauki na różnorakie sposoby urasta do roli standardu. Po drugie, sugeruję, że takie zastosowanie nauki przekłada się na jej upraszczanie na korzyść promocji rozrywki, nawet w programach, które są lub przynajmniej zdają się być wycelowane w przekazywanie wiedzy.
The author examines repeated in the texts of popular culture theme of monsters of varying shapes. She argues that their monstrosity is not about frightening appearance, but about the loss of form. The examples of monsters presented are involved in the same kind of monstrosity related to inability to control the chaotic matter by form. The author uses this definition of monstrosity and the concept of formlessness derived from Georges Bataille’s heterology to prove that monstrosity is not a feature or a motif, but an operation.
Artykuł zajmuje się relacją między rozwojem dogmatów a kulturą popularną.Autor postuluje potrzebę „popkulturowego zwrotu” w rozumieniu rozwoju dogmatówi aktualizującej interpretacji dogmatów. Sugeruje, że język (języki) kulturypopularnej dojrzał do tego, by nazywać i przekazywać tajemnice wiary, którymKościół nadał postać dogmatów sensie szerszym, tj. doktryna, nauczanie Kościoła, i dogmatów w sensie ścisłym (por. Międzynarodowa Komisja Teologiczna, Interpretacja dogmatów, III, 2-3).
The article analyzes the case-law of the Court of Justice of the EU regarding widely understood pop-culture icons. The cases concerning such goods have been present before the cjeu for few years and pertain to products like Coca-Cola, LEGO and Rubic’s cube. The article aims to answer the question if the pop-culture, despite of its ephemerality, can be efficiently protected. The presented case-law has been analyzed in the light of the European Union law in the context of the omnipresent mass culture.
PL
Artykuł analizuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące szeroko rozumianych ikon popkultury. Takie sprawy pojawiają się od kilku lat na wokandzie TSUE i dotyczą m.in. takich produktów, jak Coca-Cola, LEGO czy kostka Rubika. Artykuł stawia sobie za cel odpowiedź na pytanie, czy popkultura ze względu na swoją efemeryczność zasługuje na ochronę prawną i czy owa ochrona jest realna. Prezentowane orzeczenia są analizowane w świetle prawa Unii Europejskiej na szerokim tle wszechobecnej kultury masowej.
The previous attempts to present Tadeusz Miciński’s The Polish Thermopylae on the stage ended in either a complete failure or at least unfulfilled expectations. The multi-dimensional text-charade, full of numerous historical and philosophical references, constitutes a true challenge for an audience and a director. The ideological potential of the text encourages risky updates and simplifications. The plot of Miciński’s play is set in the years 1787–1813, starting with the meeting of King Stanisław August with Empress Catherine II and ending with the death of Prince Józef Poniatowski in the Elster River; yet, it takes place in the head of the dying prince. The Polish Thermopylae condenses time in a mysterious way and provokes the spectator to interpret historical events from the perspective of a mystery play. Jan Klata, the director, abandons allusions to a mystery play, uses many cliches from the sphere of pop-culture, and exposes the presence of the grotesque in Miciński’s play. In his impressive post-modern show, reality is arranged like a video clip: a juxtaposition of war and sports and erotic conquest, a conventional presentation of Empress Catherine II as the insatiable Messallina, a gymnastic amploi of Patiomkin as an allusion to Putin’s muscle flexing are not an intellectual challenge for the contemporary audience. And the ideal of Miciński’s theatre is the theatre being the judgement of conscience, the theatre being the mirror, the “mouse-trap” that never becomes out of date.
Liturgia to żywy organizm, w którym Bóg wychodzi do człowieka i zaprasza go do zaangażowanego w zbawczy dialogu. Tajemnica wolności Boga i wolności człowieka spotykają się w niej i osadzone na porządku i prawie tworzą wyjątkową przestrzeń, w której uczestniczący człowiek jest w wstanie wyrazić siebie w pełni i zrealizować drogę zbawienie. Przez to spotkanie tworzy się kultura wyrazu nowego człowieka, który doświadczając Boga opisuje świat, siebie i inne osoby w Bożym kluczu. Człowiek nie tylko tworzy ale i jest również tworzony w przestrzeni swojego życia religijnego, społecznego i domowego, czyli prze kulturę. Ale kiedy ten człowiek zaczyna odrzucać Boga i zaczyna tworzyć wszystko po swojemu, to wówczas ten zbawczy, liturgiczny dialog jest utrudniony a czasem nawet niemożliwy. Twórczość w takich wypadkach często już nie ma w sobie znamienia boskości ale totalne zabarwienie antropocentryczne. Trudno wówczas szukać w niej przestrzeni liturgicznej, a czasami nawet można wyczuć jakąś wrogą, agresywnie kontestującą aurę. Wydaje się, że dziś przychodzi nam żyć w rozwiniętym świecie, który już nie żyje kulturą, ale popkulturą o intensywnym antropocentrycznym kształcie. W tekście artykułu możemy odnaleźć refleksję dotyczącą relacji liturgii, jej porządku i wolności do popkultury, w której przychodzi nam żyć. Jest to też próba odpowiedzi na pytanie, bez uzurpowania sobie praw do ostatecznych wyjaśnień i rozwiązań, jaką postawę powinien podjąć Kościół w relacji do tej mało transcendentnej przestrzeni twórczości człowieka jaką jest popkultura.
EN
Liturgy is a living thing, in which God reaches people, and invites them to engage in a dialogue aimed at salvation. During the liturgy, the mystery of human and God’s freedom meet, and are based on law and order. Furthermore, they constitute an exceptional space, in which people are able to wholly express themselves and follow the way leading to salvation. This uncanny meeting initiates the creation of man’s cultural expressions. In fact, people who experience God describe themselves, the world around them and others through the prism of „God’s key”, and therefore they discern values and qualities praised by God. Moreover, not only do people create, but they are also created by culture in their religious, social, and family lives. Nevertheless, when someone starts to reject God and begins to devise everything by himself, the liturgical dialogue aimed at salvation becomes aggravated or even impossible. In that case, the act of creating is not influenced by God’s will, but becomes a purely anthropocentric act, which means that a person regards himself as if he was in the centre of the universe. Thereby, in such an act of creating, it is hardly possible to find an exceptional liturgical space in which God meets with a human. What is more, a hostile aura can be sensed, and it seems to call into question the almightiness of God. Hence, by looking at today’s developed world, it can be said that rather than being dominated by culture, it is controlled by pop culture, which is an expression of the contemporary people’s belief in their anthropocentricity. This article is a reflection concerning the relationship between pop culture and the liturgy, including its order and freedom. Without providing the readers with a definite answer, it also constitutes an attempt to cogitate on what the attitude of the church towards pop culture should be, considering the fact that it permeates the lives of contemporary people.
Przedmiotem analizy jest japońsko-rosyjsko-kanadyjski projekt Pierwszy Oddział (Первый отряд) podejmujący temat Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Składają się na niego: wideoklip First Squad (2005) rapera Legalize, pełnometrażowy film anime Pierwszy oddział: Moment prawdy (Первый отряд. Момент истины) w reżyserii Yoshiharu Ashino, manga autorstwa Enki Sugihara Первый отряд: Момент истины, oraz powieść Anny Starobiniec Первый отряд. Истина (2009). Ten uznany przez niektórych krytyków za kontrowersyjny (głównie z uwagi na zaskakującą formę – manga i anime) projekt (choć niepozbawiony wad i niedociągnięć) jest niezwykle ważny, ciekawy i inspirujący zarówno w kontekście zjawiska przenikania i wzajemnego wzbogacania się kultur, jak i procesu dalszej poprawy, do dziś obciążonych historycznymi zaszłościami, stosunków pomiędzy Rosją i Japonią.
EN
The aim of the article is to analyze the Japanese, Russian and Canadian Project First Squad, which touches upon the question of the Great Patriotic War. The project consists of a video clip, a full-length anime movie, a manga and a novel. First Squad is a multi-code project, which, despite its fl aws and imperfections, is a bold, original and important undertaking.
Procesy rekontekstualizacji oraz reapropriacji w kontekście dyskursów dotyczących mniejszości seksualnych uznawane są za podstawowe zabiegi umożliwiające znoszenie narzucanych na tą grupę stygmatów. W odnie¬sieniu do wspomnianych procesów, niniejsza praca podejmuje problematykę zmiany konotacji oraz znaczenia silnie uwarunkowanego historycznie symbolu różowego trójkąta. Autorzy poprzez prześledzenie różnych kon¬tekstów, w których współcześnie występuje wspomniany symbol – komemoracyjnych, emancy-pacyjnych oraz związanych z kulturą pop – podejmują refleksję nad konsekwencjami związanymi z dążeniami do odłą¬czenia różowego trójkąta od symboliki holocaustowej. Poprzez zastosowanie metafory kradzieży dodatkowo podjęta zostaje próba zwrócenia uwagi na fakt, że ograniczenia dotyczące prawa własności dotyczą nie tylko przed¬miotów materialnych, ale również wartości symbolicznych. Praca w oparciu o kon¬cepcję performa¬tywności aktów mowy J. Butler, reapriopriacji w ujęciu A. Crooma oraz Goffmanowskie rozumienie piętna zawiera ana¬lizę sposobów wykorzystywania symbolu różowego trójkąta w ramach współczesnych dyskursów tworzonych w USA. Główne pytanie stawiane przez autorów dotyczy kwestii własności. Do kogo zatem współ¬cześnie należy różowy trójkąt – do byłych więźniów, dla których jest on piętnem, do środowisk LGBT noszących go z dumą, czy może do użytkowników współczesnej kultury, używających go jako dodatek do różnego rodzaju gadżetów?
EN
The processes of recontextualization and reappropriation are said to be the basic ways to neutralize the stigma that is imposed on the sexual minority groups. In light to such processes this article looks at the issue of changing connotations and meanings of the historically strongly conditioned symbol of the pink triangle. By the investigation of different contexts in which the symbol occurs today – commemorative, emancipatory, and connected with pop-culture – the authors undertake the reflection on the consequences related to the attempts to dis¬connect the pink triangle from the Holocaust symbolism. Additionally, through the usage of the theft metaphor, the authors pay attention to the fact that the limitations of property rights apply not only to material items, but also to symbolic values. On the basis the J. Butler’s performativity concept, A. Croom’s understanding of reappropriation and E. Goffman’s concept of social stigma, the paper analyzes the ways the pink triangle symbol is used in the framework of contemporary discourses created in the USA. The main question concerns the issue of property. To whom does the pink triangle belong? To the ex-prisoners for whom it is stigmatizing, or to LGBT groups, who wear it with pride, or maybe to the users of contemporary culture, who use it as a supplement to different kinds of gadgets?
W katolicyzmie Maryja odrywa szczególną rolę pośród świętych – jest matką Jezusa, Syna Bożego. Jej wyjątkowość odbija się także w kulturze, która wyrasta z chrześcijaństwa. W kulturze tej jest ona prototypem kobiecości i macierzyństwa, łącząc w sobie nie tylko kult Maryi, ale także pozostałości przedchrześcijańskiego kultu pramatki. W pobożności ludowej, a zwłaszcza w jej wiejskiej wersji, postać Maryi ujawnia się w dwojaki sposób: jako Maryi z Nazaretu, znanej z kart Ewangelii, oraz jako przychodzącej z nieba Matki Bożej. W obu przypadkach Maryja jest tą, która przebywa z ludźmi, dzieląc ich troski życiowe. Wraz z urbanizacją, ten kulturowy model został przeniesiony do miasta, jak to ukazują w swoich powieściach Sylwia Chutnik i Salcia Hałas. Współczesny obraz kulturowy Maryi często wykracza poza teologiczną ortodoksję, co widać na przykład w „ewangelizacyjnych” działaniach Ady Karczmarczyk, a także wykorzystania wizerunku Maryi w sztuce, kulturze popularnej oraz w modzie. Opisane w artykule przykłady pokazują, że osoba Maryi odgrywa wciąż bardzo ważną rolę we współczesnej kulturze, choć funkcjonuje w niej często w sposób niezgodny z jej ewangelicznym i teologicznym obrazem
EN
In Catholicism, Our Lady’s role among the saints is special, as she is the mother of Jesus, Son of God. Her uniqueness is reflected also in the culture stemming from Christianity. Here she constitutes the prototype of womanhood, maternity and mother-figure combining the cult of Our Lady and the relics of the pre-Christian cult of mother goddess. In popular piety, and especially in its rural version, the figure of Our Lady appeares in two ways: as Mary of Nazareth, known from the pages of the Gospel, and as the coming from heaven Mother of God. In both cases she is the one who lives with people, sharing their life concerns. Along with urbanization, this cultural model was transferred to the city, as it is shown in the novels of Sylwia Chutnik and Salcia Hałas. The contemporary cultural image of Mary often goes beyond theological orthodoxy, as it can be seen in Ada Karczmarczyk’s “evangelization” attempts, as well as in the use of Mary’s image in art, pop-culture and fashion. The examples presented in the paper indicate that Mary as a character still plays an important part in the contemporary culture, although the way she functions in it is often inconsistent with her image in the Gospel and theology.
This article is an attempt to include comics into a broader field of research, namely into the topic of Holocaust. In this context, understanding of the topic is related to motifs recurring in this kind of writing. In his text, Sławomir Buryła has enumerated the following keywords: another world, smoke, silence, shmaltsovnik, torturer, selection, trains, Muslim etc. Their presence and functioning in Polish and foreign comics is discussed in the article. Additionally, the author focuses on another motif – photography – which is featured in comics on various different levels. It invokes the reality which is outside a text and, in a way, authenticates the vision presented by comics. The summary elaborates on the dangers of simplification which is characteristic for pop culture. Hence, the article is an attempt to answer the question posed by Giorgio Agamben: “What remains of Auschwitz?”
PL
Niniejszy artykuł jest próbą włączenia komiksu do szerszego pola badawczego, a mianowicie do tematu Holokaustu. W tym kontekście rozumienie tematu wiąże się z motywami powracającymi w tego rodzaju piśmiennictwie. W swoim tekście Sławomir Buryła wylicza słowa-klucze: inny świat, dym, cisza, szmalcownik, oprawca, selekcja, pociągi, muzułmanin itp. W artykule omówiono ich obecność i funkcjonowanie w komiksie polskim i zagranicznym. Dodatkowo autor skupia się na innym wątku – fotografii – który pojawia się w komiksach na różnych poziomach. Przywołuje rzeczywistość, która jest poza tekstem i niejako uwiarygodnia wizję przedstawianą przez komiks. Omówiono także niebezpieczeństwa uproszczeń, które są charakterystyczne dla popkultury. Artykuł jest więc próbą odpowiedzi na pytanie postawione przez Giorgio Agambena: „Co pozostało z Auschwitz?”
In Poland, a discourse on the relationship between the canon and pop culture has been going on for almost thirty years. It is dominated by the belief that these methods of cultural communication are completely divergent. The canon is understood as a bastion of tradition and values and as such is in contradiction with popular culture. This conflict has educational consequences. Creates a resonance in the relationships and teachers,who more and more often show greater knowledge of pop culture phenomena than the so-called cultural canon. The impasse that the school is currently experiencing requires a reaction, and this seems to be possible by drawing attention to the subject of education and turning to the "here and now". In order to explain the possibility of breaking the “cold war” situation between the canon and pop culture, the article cites the transitive principle as a method of building a dialogue between both sides of the dispute.
PL
W toczącym się w Polsce od niemal trzydziestu lat dyskursie na temat relacji kanonu i popkultury dominuje przekonanie o całkowitej rozbieżności tych przestrzeni doświadczenia w komunikacji kulturowej. Niechęć obrońców kanonu jako bastionu tradycji i wartości wobec kultury popularnej przekłada się także na płaszczyznę edukacji, która stoi w obliczu kryzysu sensowności podejmowanych działań. Wiąże się to zarówno z odbiorcami, jak i samymi nauczycielami, którzy coraz częściej wykazują się większą znajomością zjawisk z zakresu popkultury niż tzw. kanonu kulturowego. Impas, jaki obecnie przeżywa szkoła, wymaga reakcji, a ta wydaje się jest możliwa poprzez zwrócenie uwagi na podmiot kształcenia i zwrot ku temu co „tu i teraz”. Dla wyjaśnienia możliwości przełamania sytuacji „zimnej wojny” pomiędzy kanonem a popkulturą w artykule pozostaje przywołana zasada tranzytywna jako metoda budowania dialogu pomiędzy obiema stronami sporu.
Rozważania dotyczące humoru towarzyszą człowiekowi od starożytności. Również obecnie pojawiają się publikacje poświęcone tej tematyce. Humor badany jest przez filozofów, kulturoznawców i socjologów, w artykule istotna jest jednak perspektywa językoznawcza. Jedną z klasyfikacji zjawiska dowcipu językowego jest podział zaproponowany przez Danutę Buttler (1968/2001), która wyróżniła kilka podstawowych mechanizmów, na których opiera się dowcip językowy. Są to rozmaite zniekształcenia formy wyrazów, określone zestawienia słów, w tym powiązanie słów z różnych rejestrów języka, rymy i neologizmy. Zabiegi te mają na celu zaskoczyć odbiorcę, czasem wykreować nierzeczywisty świat, co może mieć efekt komiczny. W artykule przeanalizowano przykłady dowcipów językowych poszczególnych kategorii, jakie pojawiły się w tekstach utworów polskiej grupy heavymetalowej Nocny Kochanek. Analiza wykazała, że w tekstach zespołu można odnaleźć przykłady wszystkich typów dowcipu językowego wyróżnionych w teorii Buttler, choć wydają się przeważać mechanizmy ogólnokomiczne, związane z użyciem słów potocznych lub wulgarnych, co jest związane z tematyką badanych utworów.
EN
Humour has been an object of human reflection since ancient times. Even today, publications related to this topic are published. Humour is studied by philosophers, researchers of cultural studies and sociologists, but in the paper the linguistic approach is predominant. One of several classifications of linguistic humour is the typology by Danuta Buttler (1968/2001) who identified several basic mechanisms of linguistic humour. These are various word deformations, specific juxtapositions of words belonging to different registers, rhymes and neologisms. All of these mechanisms aim to surprise the recipient and create an unreal world, which may have a comic effect. In the paper, examples of linguistic humour were identified and analysed in the lyrics of Nocny Kochanek, a Polish heavy metal band. The research shows that all the categories of linguistic humour described by Buttler can be found in the lyrics of the band, general comic mechanisms related to the use of colloquial and vulgar words being the most popular ones, which is related to the subject of the lyrics studied.
The theme of the article are expertisation of the motherhood in the media. It is a study about the issue of the growing importance of experts in the postmodern societies, which replaces the traditional opinion leaders, intellectuals and scientists. The author refers to the dimensions of expertisation of the motherhood including the asymmetry in the relationship of a mother and a child, the asymmetry in relations between a mother and an expert, the asymmetry in the relationship between personal knowledge and expertise knowledge, instructions of experts, the lack of qualifications and skills of mothers in their role of a mother. The dimensions are discussed on the basis of the discourse of experts about motherhood in TV-programm ”I Ty możesz mieć superdziecko”.
PL
Tematem artykułu jest ekspertyzacja macierzyństwa w mediach. Omówiono zagadnienie wzrostu znaczenia ekspertów w społeczeństwach ponowoczesnych zastępujących tradycyjnych liderów opinii, intelektualistów, naukowców. Wymienione zostały wymiary ekspertyzacji macierzństwa, m.in. asymetria w relacji matki i dziecka, asymetria w relacji matki i eksperta, asymetria w relacji wiedzy osobistej i wiedzy eksperckiej, instrukcje eksperckie, brak kwalifikacji i umiejętności matek w pełnieniu roli matki. Poszczególne wymiary omówiono w oparciu o dyskurs ekspercki o macierzyństwie w programie „I Ty możesz mieć superdziecko”.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.