Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: post-apocalyptic

Sort By:

Limit search:

Literatura zombiecentryczna jako narracje końca i początku

100%

Olkusz K.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

2016

vol. 34

issue 2

Although post-apocalyptic literature is particularly characterized by attempts to depict the world being destroyed by a cataclysm, some researchers emphasize its germinative nature. This predilection stems from the fact that the plots of the narratives of the dawn of the anthropocene era centre around characters-survivors, who – having endured the catastrophe – try to domesticate the danger area. While the chaotic and haphazard actions of many protagonists are not volitional, but rather a result of fortunate coincidences, they do in fact acquire specific goals, which may include finding a safe retreat, getting the lost family back together, or building the future in a completely new habitat. In this perspective, the end of the world actually signifies only the end of a certain era, or civilizational stage, and becomes a turning point indicating the beginning of a new order, different from the previous one. The prefix “post” in such narratives signals an aesthetic intention to create a “re-started” biotope, which is different from the constructs that imitate the reality known to the readers. Therefore, the worldbuilding strategies of the authors focus on the description of the end and subsequent revival, the new beginning.

Literatura postapokaliptyczna charakteryzuje się szczególnym dążeniem do prezentacji świata pochłanianego przez kataklizm, choć jednocześnie niektórzy badacze podkreślają paradoksalnie zawiązkowy charakter fabuł traktujących o zmierzchu antropocenu. Ta predylekcja wynika z usytuowania fabuły wokół losów bohaterów–ocaleńców, którzy – przetrwawszy ów punkt dywergencji – starają się oswoić przestrzeń zagrożenia. Wielu protagonistów czyni to wprawdzie niejako pozawolicjonalnie, raczej w efekcie fortunnego zbiegu okoliczności. Jednakże rezultatem ich chaotycznych i stochastycznych manewrów jest zyskanie skonkretyzowanego celu, jakim może być próba znalezienia azylu, odzyskania zaginionej rodziny, budowania przyszłości w zupełnie nowym habitacie. W tym ujęciu koniec świata oznacza w praktyce zaledwie finał jakiejś epoki, etapu cywilizacyjnego i staje się cezurą wyznaczającą odmienny od poprzedniego porządek istnienia. Przedrostek „post” wskazuje w takich narracjach na estetyczny zamiar kreacji biotopu w pewien sposób „zrestartowanego”, różnego od konstruktów imitujących znane czytelnikom realia. Wysiłek światotwórczy autorów skupia się zatem na deskrypcji końca i następującego po nim odrodzenia, nowego początku.

Postapokaliptyczna wizja nuklearnej zagłady w powieści Nevila Shute’a "Ostatni brzeg"

100%

Zwolak E. A.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

2016

vol. 34

issue 2

The article concerns the post-apocalyptic vision of the end of the world, which emerges from the novel by Nevil Shute – On the Beach, which was juxtaposed with its screen version from 1959, directed by Stanley Kramer. The main goal of the article was to demonstrate the validity of timeless masterpiece, which constitutes a part of post-apocalyptic trend. On the Beach is a fatalistic story of extinction of the human species which occurs as a result of a hasty and reckless decision to use nuclear weapons. The author of the novel reveals the annihilation of humanity in the perspective of individual existence, making the end of the world a personal experience. Shute frequently emphasizes that the disaster, which happened to people among whom there is still a glimmer of hope for survival, is the result of mistakes of an imperfect man who believed too much in the omnipotence of the human mind. It is important that Shute’s vision of nuclear holocaust of the world is an inexhaustible source of inspiration for the modern realization in terms of destruction motifs, because it is a modern image of the end, which stems from the depths of the twentieth century.

Artykuł dotyczy postapokaliptycznej wizji końca świata, jaka wyłania się z powieści Nevila Shute’a Ostatni brzeg, która została zestawiona z jej ekranizacją z 1959 roku w reżyserii Stanleya Kramera. Głównym celem przyświecającym artykułowi było oddanie rangi ważności ponadczasowego dzieła, wpisującego się w nurt postapokaliptyczny. Owa futurologiczna propozycja stanowi kasandryczny opis wyginięcia gatunku ludzkiego, które następuje w wyniku nieprzemyślanych i lekkomyślnych decyzji wykorzystania broni jądrowej. Autor powieści ukazuje zagładę ludzkości w perspektywie jednostkowej egzystencji, czyniąc koniec świata doświadczeniem osobistym. Shute w Ostatnim brzegu często podkreśla, że katastrofa, jaka spadła na ludzi, w których wciąż tli się iskierka nadziei na ocalenie, jest wynikiem pomyłki niedoskonałego człowieka, który zatracił się w wierze w oświeceniowe ideały wszechmocy rozumu ludzkiego. Istotne jest, że Shute’owska wizja nuklearnej zagłady świata stanowi niewyczerpane źródło inspiracji dla współczesnych zakresie

Refine search results

2 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

2 2016

1 Olkusz K.

1 Zwolak E. A.

Search results

Literatura zombiecentryczna jako narracje końca i początku

Postapokaliptyczna wizja nuklearnej zagłady w powieści Nevila Shute’a "Ostatni brzeg"