Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  post-communist states
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Przestępczość i polityka karna w krajach postkomunistycznych: spojrzenie laika

100%
Siemaszko A.
Archiwum Kryminologii
|
2006
|
issue XXVIII
67-94
EN
Can we seriously analyse penal policy trends in the post-communist states if we have no idea on the penal legislation in these countries, on trends in crime combat and prevention or the current shape of the penal policy, including in particular penal code reforms that are being developed or implemented? We would naturally say no. The author, however, attempts to prove that such an analysis is possible provided one has access to relevant statistical data. The data are contained mainly in three publications: European Sourcebook of Crime and Criminal Justice Statistics, Penological Information Bulletin and Atlas przestępczości w Polsce [Overview of Crime in Poland]. For the purposes of this paper, the data were significantly modified not to include some of the post-communist states. For various reasons, mainly due to the data credibility and completeness, the author focussed only on ten such states, i.e. Croatia, Czech Republic, Estonia, Lithuania, Latvia, Poland, Romania, Slovakia, Slovenia and Hungary. Some comparisons also include Bulgaria. Firstly, an analysis of the data shows that the common characteristics of the post-communist states under discussion are their high crime levels, both in terms of dynamics and prevalence. An exceptionally high level of crime risk is also displayed in the victimological research results. Secondly, a comparison of crime reporting levels clearly shows that the crime level in our region is actually much higher than police statistics might suggest. This is also confirmed by the results of nationwide Polish research held every four years within the International Crime Survey. We usually are one of the last countries in terms of crime reporting levels. It seems that people in our region are generally quite reluctant to report crime (due to our mistrust in police effectiveness), which makes our official crime statistics extremely unreliable. Therefore, while victimological research in the Western European countries may be treated as an interesting alternative to police statistics (and we actually could do without the latter), in our region, such research is a must. Thirdly, due to the extremely unreliable police statistics, it is essential to initiate victimological research in the countries of our region, and ideally to include them in the International Crime Survey. Without reliable victimological studies, we will have to rely on the police data that sometimes seem to be a tactless joke.  The author's analysis, although not aimed at establishing any general rules, but rather at clearly describing the facts, naturally brings some obvious conclusions. The first conclusion is that all the former Soviet bloc countries were characterised by high crime levels at the turn of the 21st century. And the times are not conducive to softening penal repressions, which makes it obvious that most states under discussion continued their rather harsh penal policy compared to the Western countries. Poland was an interesting exception with its new and extremely liberal penal legislation having been introduced in the period of an extremely sharp crime growth. However, the author underlines that these developments had fortunately little influence on the judicial practice, all the more so since the main legislative and judicial changes to ease penal repressions had been introduced earlier. In other words, already before 1997 when the new penal codification was adopted, we had reached a dead end in crime policy liberalisation and there was no space left for more such changes for fear of mass protests and riots. The fact that the new and much more liberal penal code did not bring significant changes in the judicial practice proves the advantage of the judicial opinion over penal code solutions. This means and is clearly confirmed in the Polish experience that the form of penal legislation is much less important (though not unimportant) than specific judicial practice. All the states under analysis still show a disastrous structure of the length of unsuspended prison sentences. On the one hand, the shortest terms (up to one year, or even six months) are used too rarely, and on the other, too seldom are also the relatively long terms of ten and more years of prison. That makes sentence diversification seem insufficient. In all the states under discussion, the dominating group of imprisonment sentences are those from one to three years, which is inefficient from the criminology perspective, quite costly, and leads to the overpopulation of prisons. Therefore, it comes as no surprise that all these countries have such high imprisonment rates per 100,000 inhabitants.
2
Content available remote

Opór społeczeństwa Rzeszowszczyzny wobec działań Wydziału do Spraw Wyznań

93%
Fiejdasz L.
Studia z Prawa Wyznaniowego
|
2010
|
vol. 13
117-142
PL
Po II wojnie światowej partia komunistyczna przejęła w Polsce władzę. Bazując na ideologii marksistowsko-leninowskiej, podjęła ostrą walkę z Kościołem katolickim, zmierzając do jego zniszczenia. Jednym z elementów tej walki była eliminacja religii z życia publicznego i wykorzenienie wiary z ludzkich serc. W tym celu Partia stworzyła szereg organów państwowych oraz dostosowała prawo do tych potrzeb. Zasadnicza rola została powierzona Urzędowi do Spraw Wyznań i terenowym organom administracji państwowej. Urząd nie prowadził samodzielnej polityki wyznaniowej, ale realizował ustalenia Biura Politycznego KC PZPR, które określały kierunki polityki wyznaniowej. Konfrontując ówczesne prawo (stworzone przez komunistów i dostosowywane do bieżących zamówień politycznych) z niepublikowanymi, często tajnymi lub poufnymi dokumentami Wydziału do Spraw Wyznań w Rzeszowie i wytycznymi organów partyjnych, w niniejszym artykule zostały ukazane fakty łamania przez Wydział zasad konstytucyjnych: wolność sumienia i wyznania oraz swobody wypełnia funkcji religijnych. Na kilkunastu przykładach ukazano opór społeczeństwa Rzeszowszczyzny w realizacji zarządzeń Wydziału zmierzających do wyeliminowania nauki religii ze szkół oraz prób wyrugowania symboli religijnych z sal lekcyjnych, szpitali i innych miejsc publicznych. Charakterystyka i omówienie przykładów zaczerpniętych z dokumentów Wydziału do Spraw Wyznań, pochodzących z Archiwum Państwowego w Rzeszowie, stanowią zasadniczą treść artykułu.
EN
After World War II the government in Poland was overtaken by the communist party. Based on ideology of Marxism–Leninism, the communists had engaged in a fight against the Roman Catholic Church in order to destroy it. One of the used methods was to eliminate religion from public life and to root it out of Polish hearts. In order to achieve this goal, the Party had established several political bodies and adjusted the law to cover the necessary actions. The main role in that activity was delegated to the Office of Religion and the organs of state administration in the regions. Although, the Office had not established the religion policies, it had implemented the instructions of the Political Office of the Central Committee of the Polish United Workers' Party. Comparing the law of that time (established by the communists and adjusted to the current political demands) to the unpublished, often secret or confidential documents of the Rzeszów Department of Religion and the communist party’s instructions, the article presents the cases of the Department’s violation of the constitutional principles such as: freedom of conscience, freedom of religion and freedom of celebrating religious ceremonies. The article shows also several examples of the Rzeszów society’s resistance to implementation the Department’s regulations ordering elimination of religion from schools and religious symbols from classrooms, hospitals and other public places. The main part of the article focuses on presenting and discussing the case studies from the documents of the Religion Department of State Archives in Rzeszów.
3
Content available remote

Rola Wydziału do Spraw Wyznań Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie w laicyzacji służby zdrowia

93%
Fiejdasz L.
Studia z Prawa Wyznaniowego
|
2009
|
vol. 12
199-218
PL
W roku 1955 uchwałą nr 132 Rady Ministrów utworzono wydziały do spraw wyznań w prezydiach wojewódzkich rad narodowych oraz rad narodowych m.st. Warszawy i m. Łodzi. Podlegały one bezpośrednio Urzędowi do Spraw Wyznań, który realizował wytyczne partii komunistycznej. Oceniając wkład Wydziału do Spraw Wyznań w Rzeszowie w proces laicyzacji służby zdrowia na terenie woj. rzeszowskiego, trzeba zauważyć, że jego główna rola polegała na koordynacji zadań oraz merytorycznym uzgadnianiu stanowiska w danej sprawie z innymi jednostkami. Wydział, wbrew obowiązującemu prawu, realizował tajne wytyczne KC PZPR oraz Urzędu do Spraw Wyznań. Skutkiem tych działań, było instrumentalne stosowanie prawa, m.in. dekretu z dn. 31 grudnia 1956 r. o organizowaniu i obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych celem odmowy zatrudniania kapelanów w szpitalach, albo celem pozbywania się księży zbyt gorliwych. Normą było, że zatrudnienia odmawiano zakonnikom. Instrukcją Ministra Zdrowia z dn. 3 grudnia 1956 r. posługiwano się do ograniczania udzielania posług duszpasterskich chorym przebywającym w szpitalach i sanatoriach. Wydział, wbrew postanowieniom Instrukcji, opracował dla dyrektorów szpitali strategię, w jaki sposób mają oni nie dopuszczać do zatrudniania kapelanów. Jedną z metod było zamykanie kaplic ze względów bezpieczeństwa, z kolei brak kaplicy miał być wystarczającą podstawą do nie zatrudnienia kapelana. Inne działania Wydziału przyniosły skutek w postaci wyrugowania sióstr zakonnych ze szpitali, prawie całkowitej likwidacji kaplic szpitalnych oraz obowiązkowych szkoleń partyjnych dla pracowników personelu medycznego.
EN
In 1955 the Cabinet passed Resolution No. 132 establishing Departments of Denominations at the Executive Committees of the Voivodeship National Councils and the National Councils of Warsaw and Łódź. They reported directly to the Office for Denominations which would implement direct recommendations of the Communist Party. While assessing the influence of the Department of Denominations in Rzeszów over the secularisation of the NHS in Rzeszowskie Voivodeship, it should be noted that its primary role was to coordinate the operations and liaise with other local units on acting consistently on individual cases. Having taken unlawful measures, the department was acting in conformity with secret guidelines of the Central Committee of the Polish United Workers’ Party and the Office for Denominations. As a result, the existing law became a tool used to obstruct the employment of hospital chaplains or to lay off excessively ardent priests; an example of such a law was the Decree on the Organisation and Appointment to Ecclesiastical Offices dated 31 December 1956. Monks being denied employment was not uncommon. The instruction of the Ministry of Health of 3 December 1956 restricted pastoral care provided to the sick in hospitals and sanatoriums. Contrary to the instruction, the department prepared a strategy for hospital managers on how to evade the employment of chaplains. One of them was the closing down of chapels for safety reasons – a sealed chapel meant that no priest was needed. Other department’s initiatives concluded in the expelling of nuns from hospitals, almost entire elimination of hospital chapels and compulsory party trainings for medical personnel.
4
Content available remote

Projekt ustawy o majątku i finansowaniu kościołów i innych związków wyznaniowych w Republice Czeskiej z 2008 r. w świetle obowiązujących umów konkordatowych z państwami postkomunistycznymi

93%
Nemec D.
Studia z Prawa Wyznaniowego
|
2010
|
vol. 13
45-67
PL
Artykuł omawia propozycje ustawowe dotyczące uregulowania kwestii majątkowych i finansowania kościołów i związków wyznaniowych przygotowane przez rząd Republiki Czeskiej w 2008 roku, w szczególności w zestawieniu z umowami konkordatowymi obowiązującymi między Stolicą Apostolską i krajami postkomunistycznymi. Artykuł zwięźle omawia istniejące w tym zakresie regulacje począwszy od roku 1918 (od powstania Czechosłowacji) i dokładnie opisuje historię tworzenia i debatę na temat propozycji ustaw dotyczących majątku kościołów i związków wyznaniowych. Artykuł skupia się także na analizie proponowanych rozwiązań i dokonuje ich porównania z istniejącymi umowami konkordatowymi z państwami postkomunistycznymi w określonych obszarach: rodzaje rozwiązań prawnych (prawo państwowe, konkordaty, umowy z innymi kościołami), rozwiązania w zakresie majątku (połączenie ograniczonego zwrotu dóbr z określoną rekompensatą finansową), finansowanie pośrednie i bezpośrednie kościołów, korzyści podatkowe. Pomimo, że zaproponowane rozwiązania prawne zostały odrzucone przez specjalną komisję (utworzoną przez Izbę Deputowanych parlamentu Republiki Czeskiej w czerwcu 2008 roku) w trakcie jej ostatniego posiedzenia w marcu 2009 roku, można stwierdzić, że z jednej strony proponowane prawo znajduje odzwierciedlenie w demokratycznych standardach europejskich; z drugiej strony, wypracowano pewne podstawowe aksjomaty dla potencjalnych rozwiązań ustawowych w zakresie majątku i finansowania kościołów oparte na uzgodnieniach wszystkich 17 kościołów i związków wyznaniowych w Republice Czeskiej.
EN
The article presents the proposals of the law on property settlement with churches and religious societies and on their financing prepared by the Government of the Czech Republic in 2008, especially in comparison with actual concordat agreements between the Holy See and post-communist countries. It shows shortly the existing legislation on this matter since 1918 (since the origin of Czechoslovakia), and it describes accurately the history of the formation and debating of the proposal of the law on property settlement. The main matter is the analysis of the proposed law and its comparison with actual concordat treaties with the post-communist countries in singular areas: types of juridical solution (State law, concordat agreement, treaties with other churches), property settlement (combination of a limited reinstatement of goods and of a defined financial compensation), direct and indirect financing of churches, fiscal benefits. Although the proposed law has been refused by a special commission (created by the Chamber of Deputies of the Parliament of the Czech Republic in June 2008) during its final session in March 2009, we can state, that on the one hand the proposed law corresponds with the usual democratic European standards, on the other hand there has been founded fundamental axioms for any legal solution of the crucial problem of church property and financing, namely on the basis of common consent of all of 17 respective churches and religious societies in the Czech Republic.
5
Content available remote

Wpływ państwa na obsadę stanowisk kościelnych w latach 1950-1972 na przykładzie działań administracji wyznaniowej w Zielonej Górze wobec Kościoła gorzowskiego

93%
Mazurkiewicz D.
Studia z Prawa Wyznaniowego
|
2008
|
vol. 11
255-278
PL
Priorytetem władzy komunistycznej w Polsce było wyeliminowanie Kościoła z życia publicznego i uformowanie nowego „socjalistycznego człowieka”. Jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu były próby administracyjnego ograniczania podstawowego prawa rządców diecezji do swobodnego mianowania na stanowiska kościelne. Administracja wyznaniowa Polski Ludowej starała się w ten sposób doprowadzić do obsadzenia stanowisk kościelnych, zwłaszcza w kuriach, seminariach i na parafiach, księżmi uległymi władzy państwowej mając nadzieję na stworzenie kościoła narodowego, niezależnego od decyzji Stolicy Apostolskiej. Jako pierwszy do realizacji tego celu posłużył dekret z dnia 9 lutego 1953 r. Wprowadzał on nadzór władz państwowym nad tworzeniem, przekształcaniem, znoszeniem i obejmowaniem duchownych stanowisk kościelnych oraz umożliwiał usuwanie niewygodnych duchownych z zajmowanych urzędów. Kolejny dekret został wydany 31 grudnia 1956 r. Nie znosił on nadzoru państwa nad tworzeniem i obsadzaniem stanowisk kościelnych, ale liberalizował istniejące dotąd przepisy. Stał się jednak na długie lata narzędziem do ograniczenia polityki personalnej Kościoła. Stosowanie obydwu dekretów zostało przedstawione w artykule na przykładzie działań administracji wyznaniowej w Zielonej Górze wobec Kościoła gorzowskiego, ponieważ był on uważany przez władze państwowe za najbardziej wrogi pod względem przestrzegania ich postanowień. Duża zasługa w tym biskupa Wilhelma Pluty, który obsadzał parafie według swojej woli i bronił księży prześladowanych przez totalitarny system oraz tworzył tzw. wikariaty eksponowane, w których zamieszkiwał wikariusz formalnie zależny od administratora parafii, a praktycznie prowadzący samodzielny ośrodek duszpasterski. Zdecydowanej postawie duchowieństwa i świeckich należy przypisać również fakt, że Wydziałowi do Spraw Wyznań w Zielonej Górze nie udał się eksperyment z utworzeniem niezależnej od struktur kościelnych parafii w Gądkowie Wielkim, wobec czego – na podstawie analizy zachowanych dokumentów archiwalnych - należy wyciągnąć wniosek, że zielonogórska administracja wyznaniowa mimo znacznego nakładu sił i środków nie uzyskała znacznego wpływu na obsadzanie stanowisk kościelnych.
EN
The priority of the communist authorities in Poland was to eliminate the Church from public life and to form a new “socialist person”. One of the ways of achieving that aim were the attempts to curb the basic right of diocesan authorities to freely choose candidates for ecclesiastical posts. In that way, the ecclesiastical administration of the People's Republic of Poland intended to staff ecclesiastical posts, especially in curias, seminaries and parishes, with priests submissive to the state authorities, hoping to create a national church that would be autonomous from the decisions of the Holy See. The first step designed to help achieve this goal was the decree of 9 February, 1953. It introduced the supervision of the state authorities over creating, transforming, abolishing and taking ecclesiastical posts and made it possible to remove inconvenient priests from their positions. The next decree was issued on 31 December, 1956. It did not abolish the state’s supervision over creating and staffing ecclesiastical posts, but liberalized the existing regulations. However, it was an instrument for restricting the personal politics of the Church for many years. The application of both decrees is presented in the article on the example of the activity of the ecclesiastical administration in Zielona Góra towards the Gorzów Church, since that Church was considered by the state authorities as the most hostile as far as the observation of their decisions was concerned. The credit goes to bishop Wilhelm Pluta, who staffed the parishes in his own way and defended priests who were persecuted by the totalitarian system as well as created so-called exposed curacies, inhabited by a curate who was formally dependent on the parish administrator, but in practice was in sole charge of his pastoral centre. It is owing to the uncompromising attitude of the clergy and laity that the Office for the Matters Concerning Religions did not succeed in their trial to create a parish independent from the Church structures in Gądków Wielki. On that basis, after analyzing the extant archival documents, one is led to the conclusion that the ecclesiastical administration in Zielona Góra, in spite of remarkable efforts and means, did not gain any significant influence on the staffing of ecclesiastical posts.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.