Search results

1

„Żadnej metafizyki. Idioci!” Teatr postdramatyczny – ateizm – polityka

100%

Kościelniak M.

Pamiętnik Teatralny

|

2017

|

vol. 66

|

issue 1-2(261-262)

199-208

EN

In the article “‘No Metaphysics. Idiots!’” Marcin Kościelniak undertakes a reading of Tadeusz Różewicz’s open theatre, particularly The Interrupted Act and The Card Index, in accordance with the sequence defined in the subtitle: postdramatic theatre, atheism, and politics. Following a suggestion put forth by Mateusz Borowski and Małgorzata Sugiera that we look at the theatrical project underlying The Interrupted Act from the perspective of postdramatic theatre, the author points out that Hans-Thiers Lehmann’s conception of the postdramatic is based not only on aesthetic but also on political criteria, and the latter are as important and fundamental as the former. This makes it possible to pose the question about the epistemological and axiological criteria underlying the decay of dramatic form in Różewicz’s open theatre. Citing passages from Różewicz’s poetry and referring to interpretations by Ryszard Nycz and Aleksander Fiut, the author proposes that we see the political grounds of Różewicz’s postdramatic theatre in his atheism. Following this lead, the author views the central aesthetic categories of both postdramatic theatre and Różewicz’s open theatre, i.e. “the here and now,” reality in place of an illusion, as political gestures as well (rejection of metaphysics, materialism). In this light, the “brutal realism” proclaimed by Różewicz is as much about drawing the theatrical spectacle closer to performance as it is about the lack of transcendence. The author seizes upon the opinions expressed by Jan Błoński and Małgorzata Dziewulska who accused Różewicz of being too fond of decay, as it is precisely the most valuable quality of his creative work. “Różewicz as an atheist, materialist, and realist—this is a stupendous source of his art,” Kościelniak states and proposes that we reclaim the subversive potential of Różewicz’s theatre, which consists in its being radically apart from the dominant Romantic and Christian tradition of Polish theatre.

2

Emerging postdramatic aesthetics and Shakespeare in Hungarian theatre

88%

Deres K.

Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)

|

2021

|

vol. 24

|

issue Special_Issue

105-120

EN

The essay aims at examining the ways postdramatic aesthetics meet Shakespearean plays in Hungarian theatre. Offering a context for postdramatic strategies in European theatre practices and touching upon its regional differences, a main goal is to analyse how postdramatic strategies affect the schemes of interpretation and reception in the Central European geopolitical region. Presenting two case studies of staging Romeo and Juliet on Hungarian stages between 1996 and 2019, the article argues that a new relation of visuality, performativity, and textuality, emerging in these productions, can lead to rediscovering and reinterpreting Shakespearean dramas after 1989.

3

„...i o niczym nie myśli”. Dramaturgia pustki Pawła Priażki

75%

Lappo I.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2013

|

vol. Zeszyt specjalny 2013

199-210

EN

The article presents an analysis of genre transformations in the literary output of Pavel Pryazhko, who has been considered to be a leader of the youngest generation of Russia’s New Drama movement. Following a series of hyper-naturalistic dramas, written with the use of the verbatim technique, dramaturgic self-awareness of the young writer finds its creative outlet in monologue-confession, after which there comes a ‘winding up of the discourse’ and a series of anti-dramatic shows/performances performed as a duet with Dmitry Volkostrelov. Pryazhko shifted attention from the content to the form of drama, from the theme to the language, worked out his own type of hero and type of conflict. The playwright searches for new, radical theatrical forms, carefully listens to contemporary language, and therefore, also the awareness reflected by this language.

4

A Postdramatic Engagement with Robinsonade Motifs in Tim Crouch’s I, Caliban

62%

Özmen Ö.

Porównania

|

2019

|

vol. 25

|

issue 2

101-112

PL

Ja, Kaliban Tima Croucha to postdramatyczna adaptacja Burzy Shakespeare’a wchodząca w skład zbioru Ja, Shakespeare, w którym odtworzone zostały najbardziej zmarginalizowane postaci z Szekspirowskich dzieł. Adaptacja koncentruje się na Kalibanie, który próbuje przetrwać po tym, jak Prospero i inni opuszczają wyspę. W odróżnieniu od postkolonialnych przeróbek sztuk Szekspirowskich w tej wersji Kaliban nie jest pochłonięty myślami o zemście. Jako że jest sam na wyspie, skupia się głównie na potrzebie interakcji społecznej. Na podstawie zarówno strukturalnych porównań pomiędzy Burzą a Robinsonem Crusoe Daniela Defoe, jak i podobnych tematów takich jak wyspa, relacja pan – sługa, ekspansja kolonialna i polityka władzy, celem niniejszego artykułu jest omówienie adaptacji Croucha jako przykładu transformacji typowych motywów dla robinsonady w odpowiedzi na ideologiczne adaptacje tekstów Shakespeare’a. Wśród tego typu transformacji wymienić można pojęcie przeżycia, które w dziele Croucha ukazane jest poprzez percepcję tubylców. Tym razem zamiast osoby obcego, który zmaga się z życiem na nieznanym terytorium, przedstawiona jest osoba tubylca, który staje się niewolnikiem na wyspie w znajomym sobie środowisku. Izolacja jest kolejnym motywem użytym w sposób alternatywny. Nie jest ona przedstawiona jako stymulator wprowadzania cywilizacji tylko jako trauma psychologiczna Kalibana, którą analizuje za pomocą opowieści jako element postdramatyczny. Nie tylko narracja jest tu wykorzystana w inny sposób. Inne postdramatyczne elementy to między innymi izolacja na niezamieszkałej wyspie, która wzmocniona jest zabawkowymi stateczkami i odgłosem morza. W artykule odchodzę od analizy dzieła Croucha jako postkolonialnej odpowiedzi na sztukę Shakespeare’a. Skupiam się natomiast na tym, w jaki sposób użycie motywów wyspy i izolacji zbliża dzieło do robinsonady. Kolejnym celem jest odpowiedź na pytanie, czy adaptacja może też być odczytana w relacji do takiego dzieła, które niekoniecznie jest pierwotnym tekstem źródłowym.

EN

Tim Crouch’s I, Caliban is a postdramatic adaptation of Shakespeare’s The Tempest included in a collection titled I, Shakespeare in which he recreates Shakespeare’s most marginalised characters. The focus in this sequel adaptation is on Caliban who tries to survive after Prospero and all others have left the island. Different from the representation of Caliban in postcolonial reworkings of Shakespeare’s play, Caliban, in this work, is not preoccupied with taking revenge. Instead, he emphasises the need for social interaction as he has been left alone on his island. Drawing on former structural comparisons of The Tempest and Daniel Defoe’s Robinson Crusoe based on their common themes such as the island setting, master-servant relationship, colonial expansion, and power politics, the aim of this paper is to discuss Crouch’s adaptation as a transformation of common motifs of the Robinsonade in its attempt to respond to the ideologicalformations of Shakespeare’s text. Among such transformations, the concept of survival, for instance, is handled from the native’s viewpoint in Crouch’s work. Instead of the figure of the stranger who finds life on an unknown land difficult to cope with, this time, the native turns into a captive on the island though it is a familiar setting. Another motif used in an alternative manner is isolation, which is not presented as fuel for civilisation but as Caliban’s psychological trauma, which he explores through storytelling as a postdramatic element. Apart from the narration, the play demonstrates other uses of postdramatic elements to suggest an isolated figure on an uninhabited island like the use of objects such as toy boats and tape of sea sounds. Instead of seeing Crouch’s work as a postcolonial response to Shakespeare’s work, this paper will try to investigate how the use of island setting and the theme of isolation can make it closer to a Robinsonade. By this means, it will also try to ask whether an adaptation could also be read in relation to a work that is not intended as its source text.

5

DOS ESTRATEGIAS DEL TEATRO POSDRAMÁTICO FAUSTO 3.0 DE LA FURA DELS BAUS Y WYCINKA. HOLZFÄLLEN DE KRYSTIAN LUPA

51%

Kacprzak K.

Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

|

2017

|

issue 52(1) Filologia

55-66

ES

La autora reflexiona sobre algunos rasgos del llamado teatro posdramático, concepto de Hans-Thies Lehmann, aplicado aquí a la actividad creadora del grupo español La Fura dels Baus y el director de escena polaco, Krystian Lupa. En el artículo se presentan, sobre todo, elementos de dos obras de los artistas mencionados (Fausto 3.0 y Tala) que se pueden englobar bajo dos conceptos: “dramaturgia visual” y “montaje por variaciones”. Ambos son elementos que podemos considerar atributos del teatro posdramático. Aunque en el artículo se clasifica tanto a La Fura dels Baus, como a Krystian Lupa como creadores del teatro posdramático, se considera que dos estrategias divergentes se perfilan bajo aquella denominación común.

EN

The Author inquires into the Hans-Thies Lehmann’s postdrama concept features that appear in the performances of the Spanish La Fura dels Baus troupe and those of Krystian Lupa, a Polish theatre director. The paper discusses two performances: Fausto 3.0 of La Fura dels Baus and Wycinka. Holzfällen of Lupa. The productions reveal the features of “visual dramaturgy” and “variations driven montage”. Both belong to the postdrama repository. However, the Author argues that this common denominator conceals different strategies of the artists.

PL

Autorka zastanawia się nad niektórymi cechami tzw. teatru postdramatycznego (pojęcie wprowadzone przez Hans-Thiesa Lehmanna), występującymi w twórczości hiszpańskiej grupy La Fura dels Baus oraz polskiego reżysera Krystiana Lupy. W artykule analizowane są elementy dwóch spektakli tych artystów (Fausto 3.0 oraz Wycinka. Holzfällen), które można by zamknąć w kategoriach „dramaturgii wizualnej” i „montażu za pomocą wariacji”. Oba te elementy możemy uznać za cechy teatru postdramatycznego. Choć w poniższym tekście zarówno La Fura dels Baus, jak i Krystian Lupa są uznani za przedstawicieli tego właśnie rodzaju teatru, dowodzi się jednocześnie, że pod wspólną nazwą mogą kryć się dwie, dość różne strategie.

6

Transformativní charakter performance: od symbolického jednání k liminalitě a politickému divadlu

51%

Došlová T.

Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)

|

2021

|

vol. 24

|

issue 2

78-95

EN

This article works with the transformation of the actor-spectator relationship which happened in theatre along with the performative turn. First, the author conducts a survey of the philosophical roots of the 'liminality' concept in the German theatrology, with special focus on the works of German theatrologist Erika Fischer-Lichte, who uses liminality in order to describe the transformative character of contemporary performances. The second part of the article presents a case study, in which the author, using the liminality perspective, analyses the project of the theatre group Rimini Protokoll named Träumende Kollektive. Tastende Schafe /Staat 3/ [Dreaming Collectives. Tapping Sheep (State 3)], staged in Schauspielhaus, Dresden. Using this selected interactive project, the article focuses on the way audience leave their well-known, comfort zone and enter a liminal state, characterised by a strengthened self-reflection. Rimini Protokoll's project is examined as an example of contemporary postdramatic tendency in political theatre, which has a potential to influence the audience and their reassessment of their standpoints and opinions through the liminal experience. The case study therefore describes the way politicum can be incorporated into the participatory theatre aesthetics.

CS

Překládaná studie vychází z proměny vztahu mezi divákem a aktérem, která se udála v souvislosti s performativním obratem. V první části autorka mapuje myšlenkové kořeny konceptu liminality v německé teatrologii s důrazem na práci německé teatroložky Eriky Fischer-Lichte, které liminalita slouží k popisu transformativního charakteru současných performance. Druhá část textu má podobu případové studie, v níž autorka analyzuje projekt souboru Rimini Protokoll s názvem Träumende Kollektive. Tastende Schafe /Staat 3/ [Snící kolektivy. Tápající ovce (Stát 3)], uvedeného v drážďanském Schauspielhausu. Na vybraném interaktivním projektu studie ukazuje, jakým způsobem se diváci dostávají ze svých komfortních zón do hraničních stavů. Projekt souboru Rimini Protokoll je v textu zkoumán jakožto příklad současné postdramatické linie politického divadla, která má potenciál ovlivnit diváky ve smyslu přehodnocování jejich dosavadních postojů a názorů, a to právě díky liminálnímu zážitku. Ukazuje tedy, jakým způsobem může být politikum vtěleno do samotné participativní divadelní estetiky.

Refine search results

2 Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

1 Pamiętnik Teatralny

1 Porównania

1 Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula

2 2021

1 2019

2 2017

1 2013

1 Deres K.

1 Došlová T.

1 Kacprzak K.

1 Kościelniak M.