Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: prorokowanie

Sort By:

Limit search:

Rozeznawanie duchowe w kontekście Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej

100%

Płusa S.

Polonia Sacra

2020

vol. 24

issue 3

Since the moment of creation God has been in active dialogue with mankind. Through sin this dialogue was made more difficult. That’s why words uttered by people in the name of the Lord need spiritual discernment. The church is based on the foundation of the apostles and the prophets. Words authentically inspired by God lead to the strengthening of the Church and to increasing peace and love. However there are also false prophecies. Spiritual discernment needs to be applied not only to the contents of the prophecies but also to the prophets themselves. What is essential is their congruity with the teaching of the Church but also their fruits in the community. In the heart of the Charismatic Renewal is hearing what the Holy Spirit wants say today, discernment of these inspirations and pass it on the people. The main responsible for their spiritual discernment should be the leaders of the community, especially the priests and the bishops.

Bóg od chwili stworzenia prowadzi dialog z człowiekiem. Przez grzech został on bardzo utrudniony. Dlatego słowa wypowiedziane przez ludzi w imieniu Boga podlegają duchowemu rozeznawaniu. Kościół jest zbudowany na fundamencie apostołów i proroków. Słowa wypływające z autentycznego natchnienia Bożego budują Kościół i przyczyniają się do pomnożenia pokoju oraz wzrostu w miłości. Istnieją jednak również fałszywe proroctwa. Rozeznawaniu duchowemu podlega nie tylko treść proroctw, lecz również osoba proroka. Liczy się zarówno ich zgodność z nauką Kościoła, jak również owoce, jakie rodzą one we wspólnocie, do której są skierowane. W sercu Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej jest wsłuchiwanie się w słowa Boże, rozeznawanie ich i przekazywanie innym. Pierwszymi odpowiedzialnymi za ich duchowe rozeznawanie są odpowiedzialni za wspólnotę, a w sposób szczególny prezbiterzy i biskupi.

Disco imperiów. Czesław Miłosz i przyszłość kultury

80%

Golubiewski M.

Stan Rzeczy

2018

issue 1 (14) Przyszłość w naukach społecznych

89-106

Artykuł skupia się na krytyce, której Czesław Miłosz poddaje rozrywkę imperialnych społeczeństw lat 70. XX wieku. Celem refleksji jest opis tego, jak doświadczenie imperiów jawi się w antropologicznym science fiction noblisty pt. Góry Parnasu, które ukazało się pośmiertnie w roku 2012 (pisane 1968–1972). Tekst nigdy niepublikowanej powieści zdawać by się mógł krytyką kapitalizmu amerykańskiego i rozruchów studenckich z okresu kontrkultury, lecz wiele fragmentów wskazuje także na sowiecką Rosję. Jego doświadczenie styku imperium i rozrywki zarówno w Polsce, jak i za granicą uwrażliwiło go na przecięcie się społecznej standaryzacji, nieludzkości nauki i religijnego zbawienia. Artykuł eksploruje to złożone równanie zawarte nie tylko w powieści, lecz także w innych pismach polskiego poety z lat 70. XX wieku, w których podobnie ujawniają się problemy kondycji ludzkiej. Choć Miłosz nie zdołał wypełnić popularnoliterackich zobowiązań gatunku, to jednak jego krytyka przyziemnej zabawy jest o wiele silniejsza w Górach Parnasu, niż w którymkolwiek z innych jego dzieł. W tej powieści Miłosz uznaje kulturę popularną za przegrany projekt, a antidotum proponowane ze strony państwa – za społeczną standaryzację. Rzucając swoją refleksję nad społeczeństwem w przyszłość, Miłosz wykorzystuje gatunek fantastyki naukowej, żeby przekazać wyobrażenie o rozwoju kultury. Tak użyte science fiction nie urzeczywistnia swojego potencjału znanego z kultury popularnej, jednak wciąż stanowi niezwykły prognostyk o przyszłości kultury, który wywodzi się z romantycznych źródeł wieszczenia o stanie społeczeństwa i wyobrażania sobie jego właściwej przyszłej tożsamości.

The article focuses on Czesław Miłosz’s criticism of the entertainment of the 1970s imperial societies. The aim is to describe how the experience of empires appears in Miłosz’s anthropological science fiction, The Mountains of Parnassus, which appeared posthumously in 2012 (written 1968–1972). The text may seem to be a critique of American capitalism and counterculture’s student riots, but many passages also point to Soviet Russia. Miłosz simultaneously writes about both empires. His experience of tangential points of empire and entertainment in Poland and abroad made Miłosz more sensitive to the crossroads of social standardization, inhumanity of science, and religious salvation. The article explores this complex equation contained in the novel as well as other Miłosz’s 1970s writings which also reveal the problems of the modern human condition. Although Miłosz failed to fulfill the commitments of the science fiction genre, his criticism of mundane play is much stronger in The Mountains of Parnassus than in any of his other works. In this novel, Miłosz considers popular culture a lost project and a state-instituted antidote of social standardization. By reflecting on the future of the society, Miłosz uses science fiction to convey his image of the development of culture. Such science fiction does not realize its potential known from popular culture, but it still is an extraordinary prognosis about the future of culture derives from the romantic sources of foreseeing the state of society and imagining its future identity.

Refine search results

1 Polonia Sacra

1 Stan Rzeczy

1 Golubiewski M.

1 Płusa S.

1 2020

1 2018

Search results

Rozeznawanie duchowe w kontekście Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej

Disco imperiów. Czesław Miłosz i przyszłość kultury