Search results

1

To nie moja wina… – obraz oskarżonego usprawiedliwiającego się w tekstach protokołów przesłuchań

100%

Marszałek J.

Rozprawy Komisji Językowej ŁTN

|

2016

|

vol. LXIII

69-86

PL

Celem niniejszej pracy była próba opisania językowych sposobów usprawiedliwiania się oskarżonych; opis ten stanowi podstawę rekonstrukcji obrazu oskarżonego w tekstach protokołów przesłuchań. Analizowany materiał językowy pochodzi z akt spraw prowadzonych w Wydziale II Karnym Sądu Rejonowego w Krośnie. W artykule omówiono teoretyczne zagadnienia istotne dla językoznawczej analizy materiału – odniesiono się m.in. do problematyki językowego i tekstowego obrazu świata oraz pojęcia tekstu. Z analizy wynika, że sposoby usprawiedliwienia się w tekstach protokołów przesłuchań są zróżnicowane: oskarżeni wymieniają prowokację, wpływ osób trzecich i kolegów współsprawców, zdarzenia i okoliczności zewnętrzne, na które nie mają wpływu, pragnienie zemsty, szczególną sytuację rodzinną czy niewiedzę o przestępczym charakterze czynu, jak również fakt, że ich czyn nie wywarł negatywnych skutków oraz że zdarzył się im po raz pierwszy. Szukają więc winy w okolicznościach zewnętrznych, poza sobą, co tworzy ich obraz jako osób biernych i niesamodzielnych.

EN

The aim of this study was to describe ways of justification in the language of the accused. This description is the basis for the reconstruction of the image of the accused in the texts of the interrogation protocols. The analyzed material comes from the language of case files from the Department II of Criminal District Court in Krosno. The article discusses the theoretical issues as far as they are relevant to the linguistic analysis of the material – inter alia, the issues of language and text vision of the world and the concept of text. The analysis shows that the methods of justification in the texts of the interrogation protocols are varied: the accused tend to mention the provocation, the influence of third parties and friends accomplices, events and external circumstances, which they do not control, the desire for revenge, the particular situation of their family or ignorance about the criminal character of their action, as well as the fact that their action had no negative effects, and that it happened fo the first time. They put the blame on external circumstances, beyond them, that creates their image as people passive and dependent.

2

Immediacy principle in the Roman criminal procedure

80%

Chmiel A.

Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

|

2016

|

vol. 8

|

issue 2

2-16

PL

Analizując historyczny rozwój rzymskiego procesu karnego, należy stwierdzić, iż zasada bezpośredniości towarzyszyła mu niemalże od najdawniejszych czasów, aż do Justyniana. Fakt przestrzegania tej zasady najlepiej potwierdza zarówno sposób przeprowadzania określonych dowodów w rzymskim procesie karnym, jak również ich sądowa ocena. O tym, jak dużą wagę przywiązywali Rzymianie do omawianej zasady, może świadczyć przede wszystkim przykład dowodu z zeznań świadka. Zeznania składane osobiście przez świadka przed sądem były już w czasach republiki przedkładane ponad zeznanie złożone w postaci dokumentu. Wyrazem przestrzegania zasady bezpośredniości w rzymskim procesie karnym był fakt sporządzania protokołów, początkowo jedynie z określonych rozstrzygnięć np. wyroków, a w późniejszym okresie już z wszystkich czynności procesowych. Także w okresie cesarstwa rzymski proces karny był zdominowany przez zasadę bezpośredniości. Fakt przestrzegania tejże zasady w wyraźny sposób potwierdzają zarówno reskrypty wydane przez cesarza Hadriana, wyrażające postulat bezpośredniego przeprowadzania dowodów przed sądem, reforma urzędu irenarchae dokonana przez Antoninusa Piusa, jak również potwierdzony przez Justyniana zakaz pomocy sądowej w sprawach karnych. Dopuszczalne były pewne wyjątki od zasady bezpośredniości, zwłaszcza przedstawianie podczas rozprawy przygotowanych poza procesem pisemnych laudationes oraz sporządzonych w trakcie postępowania protokołów przesłuchań świadków, jak również możliwość wykorzystywania dowodów poszlakowych.

EN

In analysing the historical development of the Roman criminal procedure it should be observed that it followed the immediacy principle from the earliest times until the Justinian period. Adherence to this rule is best confirmed by the manner in which particular evidence was taken in the Roman criminal procedure, as well as by its judicial evaluation. The significance attached by Romans to the principle in question is corroborated primarily by an example of evidence obtained from a witness’s testimony. Already in the Republic period, testimony given personally by a witness before the court was preferred to testimony in the form of a document. Adherence to the immediacy principle in the Roman criminal procedure was manifested by the fact of preparing reports, initially comprising only certain decisions, e.g. judgements, and later all procedural actions. In the Empire period, the Roman criminal procedure was also ominated by the immediacy principle. The fact that the principle was adhered to is explicitly confirmed by the rescripts issued by Emperor Hadrian, expressing the demand that direct evidence be taken before the court, the reform of the irenarchae’s office implemented by Antoninus Pius, as well as a ban on legal assistance in criminal cases, confirmed by Justinian. Certain exceptions to the immediacy principle were allowed, such as submitting at a trial written laudationes prepared out of court and reports on interrogation of witnesses compiled during the proceedings, as well as admissibility of circumstantial evidence.

3

TAKTYKA I TECHNIKI PROWADZENIA ROZMÓW I PRZESŁUCHAŃ

71%

Kosmaty P.

Przegląd Policyjny

|

2019

|

vol. 134(2)

141-169

PL

Artykuł naukowy uwzględnia praktykę stosowania prawa w zakresie metod przesłuchań oraz dopuszczalnych uprawnień przesłuchującego związanych z szeroko rozumianą swobodą wypowiedzi. W artykule odmiennie niż w części I — Taktyki i technik prowadzenia rozmów i przesłuchań — odniesiono się wyłącznie do aspektów procesowych prowadzonych przesłuchań. Jakiekolwiek odstępstwo od ściśle określonych zasad procesowych przedstawionych w artykule naukowym pozwala na zgromadzenie dowodów określanych w teorii procesu karnego „owocami z zatrutego drzewa”, co w doktrynie i w samym stosowaniu prawa wciąż sprawia wiele trudności interpretacyjnych. W tekście określono normatywne granice wykorzystania dozwolonych metod przesłuchania. Wskazano expressis verbis na czynności niedozwolone.

Refine search results

1 Krytyka Prawa. Niezależne studia nad prawem

1 Przegląd Policyjny

1 Rozprawy Komisji Językowej ŁTN

1 Chmiel A.

1 Kosmaty P.

1 Marszałek J.

1 2020

2 2016

To nie moja wina… – obraz oskarżonego usprawiedliwiającego się w tekstach protokołów przesłuchań

Immediacy principle in the Roman criminal procedure

TAKTYKA I TECHNIKI PROWADZENIA ROZMÓW I PRZESŁUCHAŃ