Według Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn przemoc wobec kobiet jest przejawem historycznej nierówności sił w stosunkach pomiędzy kobietami a mężczyznami, która doprowadziła do zdominowania i dyskryminacji kobiet przez mężczyzn oraz stanowi barierę dla pełnego awansu kobiet. To właśnie kobiety bardzo często stają się ofiarami przemocy domowej. Jest to zjawisko dość popularne, czego nie należy negować. Szacuje się, że w krajach Europy przemoc domowa mieści się w przedziale od 20% do 50% przypadków i przejawia się ona najczęstszym wskaźnikiem śmiertelności w kategorii wiekowej 15–44 lata1. W 2004 roku przeprowadzono w Polsce badania, z których wynika, że co trzecia kobieta ukończywszy 16 rok życia doznała przemocy fizycznej; szacuje się, że co szósta przemocy seksualnej, a 18% badanych kobiet doznało przemocy fizycznej lub seksualnej w dzieciństwie. Odnotowano, że spośród badanych kobiet żadnej formy przemocy nie doznało 59%, natomiast co szósta kobieta, będąc dorosłą, doznała przemocy ze strony partnera. Przemoc wobec kobiet stanowi bardzo ważny problem, dyskryminuje kobiety i narusza prawa człowieka i podstawowe wolności (na przykład prawo do życia i zdrowia).
The present status of women in social life and economy has been formed for many centuries and it has been influenced by a variety of cultural and economic events. In the past, the role of women was limited to the narrow scope of household environment. The first women movements began in the USA in the late 18th century. In the late 50-ties, the European Community was created and the Treaties of Rome were signed. In the 70-ties participation of women in the labour market increased and, consequently, women were more often exposed to symptoms of discrimination. In Poland, the first women movements did not appear before the 30ties. Polish access to the structures of the European Union in 2004 entailed a rapid change in the equality policy
The author of the paper focuses on the discrepancies between the new feminism and the practice of the institutional Church. New feminism is approached here as an inherent part of the contemporary social teaching of the Catholic Church. Its practice is analyzed on the examples of statements uttered by Church officials as concerns the role of women in the Church, and the concrete activities and decisions of the institutional Church. The author seeks the reasons for these discrepancies in tradition, on the one hand, and on the other, in the fear of losing power.
PL
Autorka artykułu koncentruje się na rozbieżnościach między założeniami nowego feminizmu a praktyką Kościoła instytucjonalnego. Nowy feminizm traktowany jest tutaj jako immanentna część współczesnej nauki społecznej Kościoła katolickiego. Natomiast praktyka Kościoła instytucjonalnego została przeanalizowana w oparciu o przykłady wypowiedzi hierarchów na temat udziału kobiet w Kościele oraz konkretne działania i decyzje Kościoła instytucjonalnego. Przyczyn tychże rozbieżności autorka upatruje, z jednej strony, w tradycji, z drugiej – w obawie o utratę władzy.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.