Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 2

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  razón
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

¿Qué es la teología? Vida y teología en Joseph Ratzinger

100%
Sarto P. B.
Roczniki Teologii Dogmatycznej
|
2009
|
vol. 1(56)
79-117
PL
Profesor Uniwersytetu Nawarry analizuje specyfikę teologii Josepha Ratzingera, starając się wykazać, na ile teologia ta jest syntezą wiary i rozumu. Omawiana teologia widziana jest jako wiara przemyślana, jako doktryna wiary − fides quaerens intellectum, zgodnie z klasycznym określeniem anzelmowym. Jednocześnie wskazuje na źródła i inne dyscypliny, które mogą współdziałać w tej szczególnej nauce, będącej zarazem życiową praktyką i mądrością. Wiara, rozum i piękno stanowią tu trzy kolumny, które podtrzymują cały ten teologiczny gmach. Analizowane treści dotyczą teologii Josepha Ratzingera, a nie magisterium papieża BenedyktaXVI. Zdaniem Blanco, teologia, jaką prezentuje Ratzinger, jest jednocześnie wiedzą, praxis imądrością. Jest wiedzą z racji jej racjonalnej i spekulatywnej dokładności, w czym pomocą staje się metoda filozoficzna. Jest mądrością, gdyż zakłada również wiedzę praktyczną dotyczącą samego życia, zarówno naturalnego, jak i nadprzyrodzonego. Tak rozumiana nauka, zarówno w wymiarze praktycznym, jak i spekulatywnym, źródło swoje posiada w Biblii, a jej rozwój dokonuje się w Kościele, przez co przybliża się z wielkim szacunkiem i uwagą do liturgii iświadectwa Ojców Kościoła. Jednocześnie przywiązuje wielką wagę do dorobku historii, wymogów języka, doświadczenia świętych, a nawet piękna sztuki chrześcijańskiej. Ponadto – zdaniem Ratzingera – wszelka teologia winna być nauką oświeconą, mądrością partycypowaną: powinna starać się być jednocześnie wiedzą Chrystusa i mądrością Ducha (por. 1 Kor 2, 1-5). Ratzinger przypomina, iż w chrześcijaństwie, w odróżnieniu od innych religii, rozum zajmuje miejsce centralne, co też staje się fundamentem naukowości teologii. Wiara chrześcijańska stwierdza, iż Jezus żył, umarł i zmartwychwstał w konkretnej epoce historycznej, a Bóg, który stał się człowiekiem w Chrystusie, jest jednocześnie Stworzycielem świata. Przez takie stwierdzenia wiara chrześcijańska pozostawia poza sobą obszar poznania czysto symbolicznego, a zagłębia się w przestrzeń rozumu historycznego i filozoficznego; usiłuje przemówić wprost do rozumu, a tym samym pozyskać go jako „motor” aktu nawrócenia. Wiara i teologia, podobnie jak inne rodzaje wiedzy i mądrości, są poznaniem, w którym osoby (nie tylko Boskie) odgrywają decydującą rolę. Ten głęboko personalistyczny wymiar teologii ukazał Ratzinger w konferencji, opublikowanej w 1966 pod tytułem Pojęcie osoby wteologii. Wiedza i życie, ontologia i historia, dogmat i doświadczenie życiowe: teologia nie jest jednak jedną z wielu nauk pozytywnych, lecz stanowi wiedzę sui generis, dostosowaną do swojego przedmiotu i treści. Jedną z jej cech szczególnych jest jej relacja z tym, co duchowe. W 1986 Ratzinger pisał, iż „jedność teologii i świętości nie jest jakimś sentymentalnym czy pobożnym dyskursem, lecz posiada swój fundament w logice rzeczy, a na jej korzyść przemawia świadectwo całej historii”. Jest to więc w konsekwencji wymóg metodologiczny. W ten sposób wymiary naukowy, mądrościowy i duchowy teologii ukazane są, w myśli teologicznej Ratzingera, jako głęboko ze sobą złączone. Prezentację myśli ratzingerowskiej prof. Blanco dokonuje w następujących sekwencjach tematycznych: Biblia, Kościół i teologia; wiara, rozum i teologia; Kościół, teologia i pluralizm; historia, język i teologia; nauka, praktyka i mądrość; miłość, prawda i piękno. Dla polskiego środowiska naukowego artykuł posiada wartości poznawcze, ukazujące wizję teologii J. Ratzingera i sposób jej recepcji przez określone środowiska współczesnej teologii zachodniej. Może być perspektywą inspirującą polskich badaczy „Mozarta teologii” i ukierunkować dialog naukowy polskiej i zachodniej teologii.
2
Publication available in full text mode
Content available

La otredad de la filosofía. Miguel de Unamuno y la función de la razón (The otherness of philosophy. Miguel de Unamuno and the role of reason)

100%
Andersen K. H.
Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio I – Philosophia-Sociologia
|
2015
|
vol. 40
|
issue 1
EN
Spanish thinking has till the beginning of the 20th Century been marginalised within the history of European philosophy due to its literary form and lack of systematic doctrines, but especially due to the idea of reason. Speculative reason never had the same influence on Spanish thinking as it did on thinking in the rest of Europe, and with Miguel de Unamuno the idea of reason and its philosophical use becomes explicitly problematized. The present study analyses and discusses the definition and the function of reason in the philosophy of Unamuno. It analyses the relationship between reason and language and between reason and belief. Also the consequences of Unamuno’s scepticism towards the primacy of reason are discussed in relation to his vision of man and to his philosophical method.
ES
El pensamiento español ha sido marginalizado dentro de la historia de la filosofía europea hasta principios del siglo XX, en gran parte debido a su carácter literario y su falta de doctrinas sistemáticas, pero en especial debido al concepto de la razón. La razón lógico-especulativa nunca tuvo la misma influencia en España que en el resto de Europa, y con Miguel de Unamuno el concepto de la razón y su función filosófica se problematiza explícitamente. El presente estudio analiza y discute la definición y la función de la razón en la filosofía unamuniana. Analiza la relación entre la razón y el lenguaje y entre la razón y la fe. Además, se discuten las consecuencias de su escepticismo hacia la primacía de la razón para su visión del hombre y para su método filosófico.
PL
El pensamiento español ha sido marginalizado dentro de la historia de la filosofía europea hasta principios del siglo XX, en gran parte debido a su carácter literario y su falta de doctrinas sistemáticas, pero en especial debido al concepto de la razón. La razón lógico-especulativa nunca tuvo la misma influencia en España que en el resto de Europa, y con Miguel de Unamuno el concepto de la razón y su función filosófica se problematiza explícitamente. El presente estudio analiza y discute la definición y la función de la razón en la filosofía unamuniana. Analiza la relación entre la razón y el lenguaje y entre la razón y la fe. Además, se discuten las consecuencias de su escepticismo hacia la primacía de la razón para su visión del hombre y para su método filosófico.  
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.