Search results

1

Moraltheologische Überlegungen zum Umgang mit der Sünde in der Bibel

100%

Kuźmicki T.

Studia Paradyskie

|

2021

|

issue 31

91-103

EN

Moral-theological Reflection on the Approach to a Sin in the Bible The moral-theological relfection on the issue of a sin in the Holy Scriptures reveals the rich semantics of the biblical understanding of human weakness and of the response to it. In the Old Testament, there is not a single concept reflecting the reality of a sin, but there are five concepts. Among them, the four most common Hebrew roots can be distinguished: ḥtʼ (negligence of something towards God or another human being), pšʽ (the commitment of crime), ʽwn (the consequences of a sin) and ršʽ (the commitment of an ofense). These variegated concepts concerning the human weakness are connected with forgiveness (salaḥ in Hebrew) as God's activity, with reconciliation (kpr, a Hebrew root) done thanks to the commitment of priests, as well as with the testimony of sins (jādāh in Hebrew). In the New Testament, the theme of a sin is expressed by two Greek concepts: hamartịa and adikịa . God's forgiveness (aphesis in Greek) connected with the confession of sins (exomológesis in Greek) is the response to a sin. Both in the Old Testament and in the New Testament, a sin can be committed towards God as well as towards another human being. In the New Testament, the salvific work of Jesus Christ implements a new dimension in overcoming a sin. In order to help a sinner in overcoming weaknesses, the community of the original Church introduced the practices of excommunication, as the means towards the improvement of a believer, and of the reconciliation, as the ritual of reinclusion of the penitent in the believers' community.

PL

Moralnoteologiczna refleksja nad problematyką grzechu w Piśmie świętym ukazuje bogatą semantykę biblijnego rozumienia ludzkiej słabości oraz odpowiedzi na nią. W Starym Testamencie nie pojawia się jeden termin oddający rzeczywistość grzechu, lecz zbiór pojęć. Spośród nich wyróżnić można cztery najczęściej występujące hebrajskie rdzenie: ḥṭʼ (zaniedbanie czegoś wobec Boga czy też innego człowieka), pšʽ (popełnienie przestępstwa), ʽwn (konsekwencje grzechu) oraz ršʽ (popełnienie występku). Te różnorodne terminy dotyczące ludzkiej słabości związane są z przebaczeniem (hbr. salaḥ) jako czynnością Boga, pojednaniem (hbr. rdzeń kpr) dokonującym się przy zaangażowaniu kapłanów oraz wyznaniem grzechów (hbr. jādāh). W Nowym Testamencie tematyka grzechu jest wyrażona przy pomocy dwóch greckich terminów: hamartịa oraz adikịa. Odpowiedzią na grzech jest przebaczenie Boga (gr. aphesis) związane z wyznaniem grzechów (gr. exomológesis). Zarówno w Starym jak i Nowym Tesatmencie grzech może odnosić się zarówno do Boga jak i do drugiego człowieka. W Nowym Testamencie zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa wprowadza nowy wymiar w przezwyciężeniu grzechu. Aby pomóc grzesznikowi w pokonywaniu słabości, wspólnota pierwotnego Kościoła wprowadziła praktykę ekskomuniki jako środka zaradczego dla poprawy wierzącego oraz rekoncyliacji jako obrzędu włączenia pokutnika na nowo do wspólnoty wierzących.

2

Neuinterpretation der Bußpraxis des frühen Christentums in Bezug auf die gegenwärtige Beichtpraxis

100%

Kuźmicki T.

Studia Paradyskie

|

2022

|

issue 32

75-86

EN

At the beginning of the 20th century, a return to the sources of Christianity took place. Its fruition was, among others, the new research on the practice of repentance in the original Church, for which the theology of holy baptism played an essential role. The original Christianity repentance is frequently identified with the first stage of the formation of today’s repeatable sacramental confession. The initial believers posed a question regarding the possibility of repentance and forgiveness of sins committed after holy baptism. The concept of the second penance (poenitentia secunda), introduced by Tertullian, particularly demonstrated the fact that the first Christians could, anew, take advantage of forgiveness and admission to the Church community. Simultaneously, the new interpretation of repentance poignantly manifested the openness of the original Church to the readmission of the repentant sinner. The possibility of renewed forgiveness made repentance a process extended to the whole Christian existence. The interpretation of life from the perspective of holy baptism led to the continued penitential attitude embracing the entire life of a Christian. The believers who sinned after holy baptism could, again, take advance of forgiveness and admission to the community of believers. The readmission consisted of three stages: excommunication, confession of sins, and reconciliation. At every single stage, the Church community played an essential role. The very bishop participated in reconciliation. Excommunication and reconciliation reveal the fact that repentance in original Church was a particular event embracing the entire life of a believer. This exceptional, initially once-in-a-lifetime, reconciliation practice seems to have had a different nature than that of the present confession. Contemporarily, in this repeatable “event of reconciliation,” the realization of spiritual life care is more observable than a one-time event in a life of a Christian.

PL

Nowa interpretacja praktyki pokuty we wczesnym chrześcijaństwie w odniesieniu do współczesnej praktyki spowiedzi Na początku XX wieku powrócono do źródeł chrześcijaństwa. Zaowocowało to m.in. nowymi badaniami nad praktyką pokuty w pierwotnym Kościele, dla którego teologia chrztu świętego odgrywała istotną rolę. Pokuta pierwotnego chrześcijaństwa jest często utożsamiana z pierwszym etapem kształtowania się dzisiejszej powtarzalnej spowiedzi sakramentalnej. Pierwsi wierzący stawiali sobie pytanie o możliwość pokuty i przebaczenia grzechów popełnionych po chrzcie świętym. Wprowadzone przez Tertuliana pojęcie drugiej pokuty (poenitentia secunda) w sposób szczególny ukazało, że pierwsi chrześcijanie mieli możliwość ponownego skorzystania z przebaczenia i przyjęcia do wspólnoty Kościoła. Tym samym nowa interpretacja pokuty pokazała dobitnie, że pierwotny Kościół był otwarty na ponowne przyjęcie pokutujących grzeszników. Ta możliwość ponownego przebaczenia sprawiała, że pokuta stała się procesem rozciagniętym na całą chrześcijańską egzystencję. Interpertacja życia z perspektywy chrztu świętego prowadziła do wzbudzenia stałej postawy pokutnej obejmującej całe życia chrześcijanina. Ci wierzący, którzy po chrzcie świętym popełnili grzech, mogli ponownie skorzystać z przebaczenia oraz przyjęcia do wspólnoty wierzących. Ponowne przyjęcie składało się z trzech etapów: ekskomuniki, wyznania grzechów oraz rekoncyliacji (pojednania). Na każdym z tych etapów wspólnota Kościoła odgrywałą istotną rolę. W trakcie rekoncyliacji sam biskup brał czynny udział. Ekskomunika i rekoncyliacja ukazują, że pokuta pierwotnego Kościoła była szczególnym wydarzeniem, obejmującym całe życie człowieka wierzącego. Ta wyjątkowa, pierwotnie jednorazowa praktyka pojednania wydaje się mieć inny charakter niż obecna spowiedź. Współcześnie w tym powtarzalnym „wydarzeniu pojednania” bardziej dostrzegalna jest realizacja troski o życie duchowe niż jednorazowe wydarzenie w całym życiu chrześcijanina. pierwotny Kościół, pierwotne chrześcijaństwo, pokuta, poenitentia secunda, ekskomunika, rekoncyliacja, spowiedź

3

Pneumatologiczno-rekoncyliacyjny wymiar sakramentu bierzmowania w teologii Ortodoksyjnego Kościoła Koptyjskiego

100%

Halkowicz K.

Studia Oecumenica

|

2016

|

vol. 16

187-199

EN

In the Coptic Orthodox Church the pneumatological and reconciliation meaning of the confirmation is emphasized. The pneumatological-reconciliation aspect of confirmation points to the ontological supplement which occurs during the administering the initiation sacraments. The Coptic theology of the sacrament of confirmation with its pneumatological-reconciliation meaning may be a creative impulse for the catholic theology and for the whole western Christianity be an inspiration in extending the theological horizons, discovering new aspects in sacramentology and ecclesiology.

PL

W Ortodoksyjnym Kościele Koptyjskim podkreśla się pneumatologiczne oraz rekoncyliacyjne znaczenie bierzmowania. Pneumatologiczno-rekoncyliacyjny wymiar sakramentu bierzmowania wskazuje na ontologiczne dopełnienie, które ma miejsce w czasie udzielania sakramentów inicjacyjnych. Koptyjska teologia sakramentu bierzmowania wraz z jej pneumatologiczno-rekoncyliacyjnym znaczeniem może być twórczym impulsem dla teologii katolickiej, a dla chrześcijaństwa zachodniego inspiracją w poszerzaniu horyzontów teologicznych, odkrywaniu nowych aspektów w sakramentologii i eklezjologii.

Refine search results

2 Studia Paradyskie

1 Studia Oecumenica

1 2022

1 2021

1 2016

2 Kuźmicki T.

1 Halkowicz K.

Moraltheologische Überlegungen zum Umgang mit der Sünde in der Bibel

Neuinterpretation der Bußpraxis des frühen Christentums in Bezug auf die gegenwärtige Beichtpraxis

Pneumatologiczno-rekoncyliacyjny wymiar sakramentu bierzmowania w teologii Ortodoksyjnego Kościoła Koptyjskiego