Search results

1

Art, participation and aesthetics

100%

Sztabiński G.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

43-59

EN

The authors of the principal concepts that combine art with participatory issues use the term "aesthetics" to refer to their theories. The aim of the article is to examine the aspects in which these authors refer to the traditional issues of aesthetics and how they modify them. The discussion focuses on three concepts. In Nicolas Bourriaud's relational aesthetics, the notion of "form", modified in such a way as to include human relations appearing in connection with artistic situations, plays an important role. This way viewers and their behavior become part of the works of art. In the article this issue is confronted with the theory of the Umberto Eco's concept of "open work". Selected works by Rirkrit Tiravanija, Felix Gonazalez-Torres and Liam Gillick are also discussed as examples of relational art. Grant Kester's dialogical aesthetics is presented as an example of the link between art and participation, in which experience is brought to the foreground and ethical values dominate. Claire Bishop, on the other hand, believes that participatory art makes far-reaching changes in the understanding of aesthetics necessary. Referring to Jacques Rancière's philosophical concept, she argues that the inconclusive nature of aesthetic experience entails the necessity of questioning the way in which the world is organized. Therefore, the “sensible sharing” that takes place in participatory art is at the same time a political judgment. Moreover, the English author places emphasis not the harmonization of interpersonal relations (presumed in relational aesthetics), but the antagonism that allows us to constantly redefine and make social problems the subject of debates. The article concludes with a question whether relational, dialogical and participatory aesthetics opens up a new field for aesthetic reflection built over artistic phenomena.

PL

Autorzy głównych koncepcji łączących sztukę z problematyką partycypacji używają w odniesieniu do swych teorii nazwy „estetyka”. Celem artykułu jest rozważenie, pod jakimi względami autorzy ci nawiązują do tradycyjnej problematyki estetycznej oraz jakim modyfikacjom ją poddają. Rozważania skoncentrowane są na trzech koncepcjach. W estetyce relacyjnej Nicolasa Bourriauda istotną rolę pełni pojęcie „formy” zmodyfikowane w taki sposób, żeby objąć nim stosunki międzyludzkie pojawiające się w związku z sytuacjami artystycznymi. W ten sposób odbiorcy i ich zachowania stają się częścią dzieł sztuki. W artykule zagadnienie to skonfrontowane jest z teorią „dzieła otwartego” Umberta Eco. Omówione są też, jako przykłady sztuki relacyjnej, wybrane dokonania Rirkrita Tiravanji, Felixa Gonazaleza-Torresa i Liama Gillicka. Estetyka dialogiczna Granta Kestera przedstawiona została jako przykład powiązania sztuki z partycypacją, w którym na pierwszy plan wysuwane jest doświadczenie i dominują wartości etyczne. Natomiast Claire Bishop uważa, że sztuka partycypacyjna prowadzi do konieczności daleko idących zmian w pojmowaniu estetyki. Nawiązując do koncepcji filozoficznej Jacquesa Rancièra twierdzi, że nierozstrzygalność doświadczenia estetycznego pociąga za sobą konieczność zakwestionowania sposobu zorganizowania świata. W związku z tym następujące w sztuce partycypacyjnej „dzielenie postrzegalnego” jest jednocześnie osądem politycznym. Angielska autorka akcentuje też nie harmonizację relacji międzyludzkich (zakładaną w estetyce relacyjnej), a antagonizm pozwalający wciąż na nowo zarysowywać i czynić przedmiotem debat problemy społeczne. Artykuł zamyka pytanie o to, czy estetyka relacyjna, dialogiczna i partycypacyjna otwiera nowe pole dla uprawiania refleksji estetycznej nadbudowywanej nad zjawiskami artystycznymi.

2

Polityczny wymiar sztuki – estetyczny wymiar polityki

100%

Tryka B.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2014

|

vol. 5

|

issue 4

067-086

PL

W artykule Autorka omawia zagadnienie sztuki zaangażowanej, która zyskuje coraz mocniejszą pozycję we współczesnej kulturze. Artyści zaangażowani, podobnie jak ruchy awangardowe, swe ideowe podstawy czerpie z myśli lewicowej. Jako taka stanowi ważny element lewicowej polityki. Dzieje się tak, ponieważ głównie środowiska lewicowe podkreślają pozytywną wartość tych praktyk, dążąc do zminimalizowania negatywnych skojarzeń powstałych wokół związku sztuki i polityki. Celem artystów zaangażowanych jest przekształcanie otaczającego świata zgodnie z ich takimi ideami, jak poprawa warunków społecznych czy kształtowanie świadomości społecznej. Znaczenie sztuki dla polityki podkreśla m.in. francuska filozofka o orientacji postmarksistowskiej Chantal Mouffe. Jej zdaniem działania artystyczne zawsze w pewnym stopniu mają znaczenie polityczne. W teoriach estetycznych również usiłuje się obronić tezę, że między sztuką a polityką istnieje trwała relacja, przykładem jest np. koncepcja estetyki relacyjnej Nicolasa Bourriauda lub Jacques’a Rancière’a koncepcja estetyki jako polityki.

EN

In this paper the Author presents the matter of ‘engaged art’ which is being appreciated in contemporary culture. ‘Engaged artists,’ similar to avant-garde movement, are rooted in leftist ideology. This art is an important element of leftist politics. Leftist groups stress the positive value of that art by underplaying negative associations of art and politics. The ‘engaged artists’ purpose is to change the world according to their ideas like improvement of social conditions and creating the social awareness. The importance of art to politics is emphasised by post-Marxist philosopher Chantal Mouffe. In her theory, artistic activity always has a political meaning. On the other hand, in aesthetics theories like Nicolas Bourriaud’s relational aesthetics or Jacques Rancière’s conception of aesthetics as politics, a kind of permanent relation between art and politics is maintained.

3

Aesthetic Participation as a Realisation of Social and Cultural Poiesis

80%

Lorenc I.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2018

|

vol. XX (XXIX)

11-27

EN

In this essay, I will attempt to present a model of aesthetics based on a distinctive way of understanding artistic participation, relying on examples from the conceptions of Michel Maffesoli and Nicolas Bourriaud. My characterization does not claim to provide a complete description of the phenomenon in art and in contemporary theoretical approaches. Instead,I will attempt to show that the model, despite its narrow formula, provides a good opportunity to showcase certain shifts that have occurred in contemporary aesthetics due to late modern (especially characteristic of the post-industrial age) processes of de-autonomization. These shifts can be traced in the space of tension between two categories: distance and engagement. I will also show that the shifts open a new way of defining the subject of artistic creation. The subject no longer has an individual or intentional nature, nor yields to a substantialising characterization. The creative force is the self-articulating social life converged in human practices (and, among others – in artistic practices). In a way, Bourriaud and Maffesoli reuse a well-known philosophical template: one in which the poietic power of creation is alternately bestowed upon Nietzsche’s life, Heidegger’s or late Merleau-Ponty’s Being, Dufrenne’s self-creating Nature etc. Bourriaud and Maffesoli, in their conceptions of artistic and aesthetic participation, fall within – and this is my overall conclusion which serves as the guideline for the present analysis – in such a generally understood poietic model.

PL

W niniejszym eseju ukazuję model estetyki oparty na swoistym sposobie rozumienia partycypacji artystycznej opierając się na przykładach dwóch koncepcji: Michela Maffesolego i Nicolasa Bourriauda. Moja charakterystyka nie rości sobie prawa do wyczerpania opisu zjawiska, jakim jest powodzenie kategorii partycypacji w sztuce i we współczesnych ujęciach teoretycznych. Postaram się pokazać, iż opisywany model jest mimo swojej dość wąskiej formuły, dobrą okazją do pokazania pewnych przesunięć, jakie dokonywane są w estetyce współczesnej wskutek późnonowoczesnych (zwłaszcza charakterystycznych dla doby postindustrialnej) procesów jej dezautonomizacji. Przesunięcia te rysują się w polu napięć między dwiema kategoriami: dystansu i zaangażowania. Pokażę również, że przesunięcia te prowadzą do nowego sposobu definiowania podmiotu artystycznej kreacji. Nie ma on charakteru jednostkowego, intencjonalnego, ani tym bardziej nie podlega charakterystyce substancjalizującej. Siłą tworzącą jest samoartykułujące się życie społeczne, ogniskowane w ludzkich praktykach (m.in. w praktyce artystycznej). Bourriaud i Maffesoli powielają w pewien sposób matrycę dobrze znaną filozofii: poietyczną siłą kreacji obdarzane w niej bywa samo życie (Nietzsche), Bycie (Heidegger), Byt (późny Merleau-Ponty), samostwarzajaca się Natura (Dufrenne) itp. Bourriaud i Maffesoli w swojej koncepcji artystycznej i estetycznej partycypacji mieszczą się – to jest najogólniejsza teza, która ukierunkowuje moje analizy – w tak ogólnie rozumianym modelu pojetycznym.

4

What the avant-garde stands for today

80%

Guzek Ł.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2017

|

vol. XIX (XXVIII)

45-56

EN

The main question of this article expresses doubts as to whether the end of the avant-garde was not in fact declared too early. Did we state too hastily that postmodernism has completely nullified the significance of the concept of the avant-garde? The resulting question that must be also asked is whether we need the avant-garde today. And if so, how do we use the methods and the theory of the avant-garde in the current context? This article assumes that the characteristics of the avant-garde continue to be recognized in contemporary art. In the beginning of my paper, I will summarize those characteristics as distinguished by Mieczysław Porębski, looking at them from the perspective of Nicolas Bourriaud's conception of relational aesthetics. Its emphasis on intersubjective relationships in their social environment and on the present moment, extends the ideas of the historical avant-garde. Here it meets the theory of encounters – icontrology. Among the historical avant-garde artists it is Marcel Duchamp who is indicated here in a pivotal role, especially with regard to his concept of the ready-made, which was extended by Joseph Kosuth. The concept of Documenta 14 was linked to the historiography of Frank Ankersmit, based on micronarrations that function as ready-mades. The exhibition of Documenta 14 is shown here as composed of such micro-histories and at the same time, organized around key narratives. Small narratives make up a grand narrative – the story of an open and tolerant United Europe which is against racism and xenophobia and invites the presence of migrants. This is the practical lesson that we draw today from the Holocaust. This is the grand European narrative told in Documenta 14.

PL

Główne pytanie zadane w artykule wyraża wątpliwość, czy nie za wcześnie rozstaliśmy się z awangardą? Czy nie zbyt pośpiesznie stwierdziliśmy, że postmodernizm dokonał całkowitego unieważnienia znaczenia pojęcia awangarda? I wynikające stąd pytanie, czy awangarda jest dziś potrzebna? A jeżeli tak, to jak dziś na terenie sztuki wykorzystujemy metody działania i teorię awangardy? Teza artykułu zakłada, iż cechy awangard rozpoznajemy także w sztuce współczesnej. Na początku mojego artykułu streszczam cechy awangardy wyróżnione przez Mieczysława Porębskiego. Następnie cechy te zostały zestawione z założeniami estetyki relacjonalnej Nicolasa Bourriaud. Budowanie relacji międzyludzkich zostało tu wskazane jako idea najlepiej dziś rozszerzająca cechy historycznej awangardy. I tu spotyka ona teorię spotkań - ikontrologię. Wśród artystów historycznej awangardy to Marcel Duchamp został wskazany jako postać pośrednicząca, a szczególnie jego koncepcja ready made, rozszerzona przez Josepha Kosutha. Natomiast koncepcja Doumenta 14 została powiązana z koncepcją historiograficzną Franka Ankersmita, opartą na mikronarracjach funkcjonujących tak jak ready made. Wystawa Documenta 14 została pokazana jako złożona z takich mikrohistorii, a zarazem zorganizowana wokół narracji kluczowych. Małe narracje składają się na wielką narrację – opowieść o otwartej i tolerancyjnej Zjednoczonej Europie, występującej przeciw rasizmowi i ksenofobii wobec obecności migrantów. To praktyczna lekcja jaką dziś wyciągamy z Holokaustu. To wielka narracja europejska opowiedziana w Documenta 14.

5

Kultura Zrzuty trzydzieści lat później

80%

Dziamski G.

Sztuka i Dokumentacja

|

2012

|

issue 7

66-69

EN

The “Pitch-In Culture” began functioning at the end of 1981 within a circle of people connected with the Łódź Kaliska group, but very soon its strongest presence was reflected by the Artist pilgrimage, Long live art! (Łódź 2-4.09.1983). This was when two meanings of the term “Pitch-In Culture” emerged: a narrow one, meaning people connected with the Łódź Kaliska group and those whose concept of art was closely associated with the group and broader intrepretation – meaning the way the artists acted who wanted to keep their independence during the martial law. Józef Robakowski on the occasion of an exhibition organised in Belgium entitled The Polish avant-garde wrote that the Pitch-In Culture was “independent of politicians, police, church, administration and artists themselves”, it expresses in gestures and slogans, “that is why it may be everywhere, in our homes, streets, forest, bar, park, tram, queue at the butchers shop and even on the train from Łódź to Koszalin and back”. Martial law forced artists to search for new forms for their activities, but this did not blur the previous personal and artistic differences. For Józef Robakowski the Pitch-In Culture was a new form for the activities of independent artists; for Łódź Kaliska it was a new artistic form. In the first case the ‘Pitch-In Culture’ was only a means; in the second – it was an aim. Of course, the second is more interesting but it requires us to answer a question: what was the art form about? Some critics thought of Jacek Kryszkowski as one of the Pitch-In Culture leaders, although he considered that the Pitch-In Culture was supposed to break with the production model of art. Kryszkowski never explained how this post-production art shall look. Today, even though Kryszkowski would not have been happy about this, since many times he attacked the dependence of Polish criticism upon art terminology and theories worked out in the West, we could say that post-production art actually resembles the relational aesthetics of Nicolas Bourriaud.

Refine search results

3 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Roczniki Kulturoznawcze

1 Sztuka i Dokumentacja

2 2018

1 2017

1 2014

1 2012

1 Dziamski G.

1 Guzek Ł.

1 Lorenc I.

1 Sztabiński G.

1 Tryka B.

Art, participation and aesthetics

Polityczny wymiar sztuki – estetyczny wymiar polityki

Aesthetic Participation as a Realisation of Social and Cultural Poiesis

What the avant-garde stands for today

Kultura Zrzuty trzydzieści lat później