Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: religie dharmiczne

Sort By:

Limit search:

Islam a przestrzeń geograficzna – refleksja historiozoficzna

100%

Mikołajec J.

Nurt SVD

2016

issue 1

145-158

Artykuł dotyczy relacji islamu i chrześcijaństwa na płaszczyźnie geograficznej. Rozmieszczenie religii na powierzchni Ziemi nie jest przypadkowe, ale przejawia się tu swoisty ład przestrzenny. Klasycznym mechanizmem tworzenia się takiego ładu jest znana z okresu reformacji zasada Cuius regio, eius religio, która ma znaczenie uniwersalne. Islam ograniczony jest linią Brandta na północy, Saharą na południu oraz zachodnią granicą religii dharmicznych na wschodzie. Zarówno islam, jak i chrześcijaństwo aspirują do miana religii ostatecznych. Islam swe roszczenia realizuje w obrębie swych geograficznych granic, wypierając stamtąd chrześcijaństwo. Równocześnie usiłuje je przekroczyć, co wywołuje ruchy migracyjne między Afryką Północną a Europą. Wiarygodna ekstrapolacja współczesnych trendów zmian proporcji liczby wyznawców poszczególnych religii jest niemożliwa. Nic nie wskazuje na to, że którakolwiek z nich zdobędzie absolutną przewagę nad pozostałymi.

Geography of world religions is not accidental. There is a spatial organisation in their occupation of particular regions. The principle Cuius regio, eius religio has universal application. Both Islam and Christianity claim the status of the final revelation. Islam, restricted by the Brandt Line to the north, the Sahara Desert to the south and dharmic religions to the east, forces Christianity out and crosses its borders, causing migration from North Africa to Europe. It is impossible to extrapolate the present trends in the number of adherents of various religions. There are no indications that any of them is going to outnumber all the others.

Refine search results

1 Nurt SVD

1 Mikołajec J.

1 2016

Search results

Islam a przestrzeń geograficzna – refleksja historiozoficzna