Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 18

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  self-portrait
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

ARTYSTYCZNE GRY ZE ŚMIERCIĄ WE WSPÓŁCZESNEJ SZTUCE

100%
Śnieciński M.
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
|
2017
|
vol. 24
18-35
EN
The text emphasizes the difference between two artistic approaches. The first one of them is rare and comprises various kinds of artistic games with death undertaken by the artists, whereas the second one depends on playing with the subject of death, where death plays the part of an „embellishment” or some kind of attraction, which should draw the attention of the viewer. The text concentrates on such artistic realizations, in which the first of the mentioned approaches is visible. The selected „games with death” in the works by, among others, K. Kozyra, A. Szapocznikow, R. Opałka and Ch. Boltanski, are analysed. The analyses make use of theoretical works by, among others, H.G. Gadamer, P. Ariès, H. Belting, R. Barthes and G. Steiner.
2
Content available remote

Manus Dureri: The role of gesture in Albrecht Dürer’s self portrait of 1500

100%
Pokora J.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2012
|
vol. 74
|
issue 1
33-43
EN
The article, published in English, proposes new interpretation of gesture of benediction in Albrecht Dürer’s self-portrait of 1500 (Alte Pinakothek, Munich).
3
Content available remote

Artistic Thinking – Thinking of the Essence (the Self-portraits of Rembrandt van Rijn)

88%
Rubiś W., Tendera P.
Estetyka i Krytyka
|
2014
|
issue 3(34)
101-118
EN
Looking at Rembrandt’s self-portraits we follow the course of his artistic development, which clearly reflects three significant stages of the artist’s life. But can these stages be applied to the life of any man? We ask this question because of the main problem discussed in this article – the problem of the essence, which Rembrandt fulfilled in his work. In general, the topics, Rembrandt undertakes, concern the ethos, and similarly in his self-portraits we encounter the ethos of an adolescent, mature and elderly man.
4
Content available remote

Artystka w Sukiennicach

88%
Sosnowska J.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2012
|
vol. 74
|
issue 1
77-83
EN
The article is dedicated to the way of exposing Anna Bilińska’s Self-Portrait, painted in 1887 and awarded with a medal at a Paris Salon, in the newly reopened after the renovation of the Cloth Hall Gallery of the 19 th -Century Polish Painting of the National Museum in Cracow.
5
Content available remote

Facepoeia: The Author Becoming a Photographic Subject. The Example of Tadeusz Różewicz

75%
Bruś T.
Anglica Wratislaviensia
|
2018
|
issue 56
35 - 44
EN
This paper reflects on the visual practices involving the circulation of portraits of authors in their publications, and in public sphere. The photographic portrait of the author interjects the belief that the presence of the author through and in the image familiarizes and intensifies its subject’s presence and declares the author’s identity. As a visual paratext, a portrait becomes an autobiographical space of self-invention and self-construction. I wish to illustrate these processes by focusing on Tadeusz Różewicz’s (1921–2014) complex ways of accessing visibility and manners of “fixing” his identity in the collaborative work he produced with the photographer Adam Hawałej under the title Rubbish Dump (2015).
6
Publication available in full text mode
Content available

Majeutyczny autoportret – obraz człowieka w hermeneutycznej praxis Kierkegaarda

75%
Brejdak J., Szulc A.
Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne
|
2012
|
issue nr 19
87-111
EN
From the theologian Wilhelm Herrmann, who influenced both Rudolf Bultmann and Martin Heidegger comes the formulation that we can say about the God only as much as He did to and with us. In the article above I try to show that the same can be said about the human being and its idea: all we can atribute to it is what we have experienced. It means: a theologia experientiae implies an antropologia experientiae, a certain anthropology of experience and from an experience. I try to describe it in relation to the existential maieutics of Kierkegaard. What I claim is: a reliable idea of man is without such an existential maieutics not possible.
7
Content available remote

„Nieszczęsny (auto)portret” Anny Bilińskiej-Bohdanowicz

75%
Bagińska A.
Biuletyn Historii Sztuki
|
2012
|
vol. 74
|
issue 1
67-76
EN
Anna Bilińska (1857-1893), an outstanding painter active in Paris in the late nineteenth century who focused first of all on portrait painting has sunk into oblivion. The oblivion of her and her oeuvre may result from the image of the artist created at the turn of the nineteenth and twentieth centuries as an extremely talented promising artist whose premature death stopped her from creating some valuable works. Bilińska was therefore considered an unfulfilled artist and therefore all the works she executed lost their importance. They were perceived as merely some practice anticipating her ‘true’ works. The symbol of the artist’s unfulfilled career has been found in the unfinished Self-Portrait from 1892 regarded to be her last painting before she was due to enter the path of great art.
8
Publication available in full text mode
Content available

Socjolog „kreślący znaki wieczne”. Jana Szczepańskiego autoportret rozproszony

63%
Szkaradnik K.
Zagadnienia Rodzajów Literackich
|
2015
|
vol. 58/115 z. 1
41-55
EN
The subject of this article are the strategies as well as paradoxes of creating by Jan Szczepański his self-portrait in various genres of texts. The authoress displays how the sociologist gives a signature to his articles and essays, generalizing his personal experience (peasant roots, the Protestant primacy of a duty), and also how complex relations appear between his publications and diary. In that scattered self-portrait a key issue turns out to be the repetitions and transformations of several leitmotifs, and moreover their involving in rhetoric, which, like autocreation, both disturbs and helps with recounting “who I am”. With reference to the conceptions of i.a. Lejeune, Beaujour and Ricoeur, the authoress analyses how Szczepański arranges the project of his life and how in his works he contends with frustration resulted from (apparent) not carrying that project out. The destination of this article is to show that despite evident dissonance between the word and life in the sociologist’s writings, the imperative of creation of “work” remains his biography’s axis and the creating of self-portrait does not mean imposing an artificial order on life.
PL
Przedmiotem artykułu są strategie oraz paradoksy tworzenia przez Jana Szczepańskiego swojego autoportretu w tekstach o różnej przynależności gatunkowej. Autorka pokazuje, jak nadaje on sygnaturę artykułom i esejom, uogólniając osobiste doświadczenie (chłopskie korzenie, protestancki prymat obowiązku), a także w jak złożone relacje wchodzą publikacje socjologa z jego dziennikiem. W tym autoportrecie rozproszonym kluczowe okazują się nawroty i transformacje kilku lejtmotywów oraz ich uwikłanie w retorykę, która wraz z autokreacją tyleż przeszkadza, co pomaga w o(d)powiedzeniu „kim jestem”. W nawiązaniu do koncepcji m.in. Lejeune’a, Beaujoura i Ricoeura autorka analizuje, jak Szczepański układa projekt własnego życia i jak w tekstach przepracowuje frustrację z powodu jego (pozornego) niewykonania. Punktem dojścia artykułu jest ukazanie, że mimo wyraźnego w pismach socjologa rozdźwięku między słowem a życiem i działaniem imperatyw stworzenia „dzieła” pozostaje dla niego osią biografii, a tworzenie autoportretu nie jest narzuceniem życiu sztucznego porządku.
9
Publication available in full text mode
Content available

Analiza fotograficznego medium w cyklu autoportretów Pawła Żaka pt. Bliski znajomy

63%
Mazela A.
Ogrody Nauk i Sztuk
|
2014
|
issue 4
633-638
PL
Celem artykułu jest analiza cyklu fotografi i Pawła Żaka pt. Bliski znajomy, a dzięki temu odkrycie również istoty fotografii i jako fenomenu kulturowego. P. Żak jest artystą, któremu dokumentalizm fotografi i nie wystarcza, używa więc metafory zwierciadła do ukazania gry, jaka toczy się między osobą i jej lustrzanym odbiciem, a także między poszczególnymi zdjęciami. Cały cykl z 2004 r. stanowi metaforę wewnętrznego dialogu człowieka z samym sobą, opowieść o ludziach w ogóle, a także o artyście i jego narzędziu – fotografii.
EN
The aim of this article is commentary on Paweł Żak’s photographic series entitled A Close Acquaintance and, through this, to reveal the essence of photography as a cultural phenomenon. Paweł Żak is an artist, for whom the documentary character of photography is not sufficient. He uses the mirror as a a metaphor to show the game between the person and his mirrored image, as in the case of photographs. All series constitute a parable of an internal dialogue of the human with himself. They constitute a story about both a man in general, and about the artist and his tool, photography.
10
Publication available in full text mode
Content available

Face Substances. The rhetoric of Kapists’ self-portraits: between self-reflection and confession

63%
Kiepuszewski Ł.
Ikonotheka
|
2020
|
vol. 30
51-67
EN
Self-portraits are specific kinds of pictures where the subject’s experience is closely combined with the act of painting. Such works constitute a mixture of internal iconic power with external reality, e.g. the artist’s body, his thought, and theory, etc. This applies in particular to self-portraits painted by the members of the Paris Committee since the idiomatic nature of painting was the primary quality on which they based the language and poetics of their art. This paper analyses selected self-portraits by Józef Czapski (1896–1993), Zygmunt Waliszewski (1897–1936), Piotr Potworowski (1898–1964), Artur Nacht-Samborski (1898– 1974), and Jan Cybis (1897–1972). The focus on the strategy of incorporating physiognomy into the matter of painting stems from the fact that on this particular level the intensification of the relationship between the author’s image and his painterly gesture gains the strongest self-reflective potential. This allows for a reading of self-portraits as developing the artist’s reflections about art and himself, included in theoretical writings and intimate journals. Analyses presented in this paper can, therefore, be defined as an attempt to recreate rhetoric of the painterly trace on the basis of choices particular for given work. In this optic, crucial are these aspects of painting that manifest a form of the author’s subjective investment in artistic activity: from emphasising the distance through which the painting presents itself as a code offered to the viewer to decipher (as in Nacht-Samborski’s work) through to declarations to blur the boundary between the artist and the work, which results in an almost organic communion of the body and the matter of painting (Cybis).
11
Publication available in full text mode
Content available

Idea twórczości i figura artysty w singeries Davida Teniersa Młodszego, Antoine’a Watteau i Jeana Chardina

63%
Strzemecka J.
Artifex Novus
|
2020
|
issue 4
194-205
EN
This article presents the issue of artistic imitation on the example of monkeys that are depicted as painters, sculptors and art connoisseurs by David Teniers the Younger, Antoine Watteau and Jean Chardin. These scenes were a part of a visual art genre called singerie. The name has been given from French word singe – monkey, ape. Although the practise dates back to medieval drôlerie, their greatest popularity in European art fell in the 17th and 18th century. The depictions of monkeys imitating human behaviours were a perfect parody of  human nature, not only in a moral way, but also in connection with creativeness. The Flemish painter David Teniers the Younger popularised the subject of the artist as an ape. This tradition was subsequently adopted by Antoine Watteau and Jean Chardin in France. The monkey was an important symbol of imitation. In result, this meaning of an animal was associated with the art imitating reality and the expression of this analogy was the metaphor ars simia naturae (art is an ape of nature). The singeries of the mentioned artists refer to the topos of imitating nature and have strong historical significance that continues the aesthetics discussions about the mimetic role of art. These, apparently funny depictions, carry much more serious meaning – emphasize the questions of originality and artistic identity. Like an art „apes” nature that the monkey became an alter ego of the painters.
PL
Niniejszy artykuł prezentuje problematykę artystycznego naśladownictwa na przykładzie przedstawień małp jako malarzy, rzeźbiarzy i koneserów sztuki, autorstwa Davida Teniersa Młodszego, Antoine’a Watteau i Jeana Chardina. Sceny te należały do gatunku satyrycznych przedstawień funkcjonujących w języku francuskim pod nazwą singerie (fr. singe - małpa, singerie - dosł. małpiarnia), ukazujących małpy podczas parodiowania przeróżnych ludzkich czynności. Niekwestionowanym mistrzem gatunku stał się flamandzki malarz David Teniers Młodszy, który spopularyzował temat małp w rolach artystów, a za nim, prawie stulecie później, podążyli Antoine Watteau i Jean Chardin. Skłonności naśladowcze, przypisywane małpie od starożytności, zaowocowały skojarzeniem zwierzęcia z mimetyczną rolą sztuki, a dosłownym wyrazem tej analogii stała się metafora ars simia naturae (sztuka małpą natury). Singeries wymienionych twórców nie tylko nawiązują do toposu naśladowania rzeczywistości, ale i przewrotnie go przekształcają w charakterystyczny dla tego tematu, ironiczny sposób. Małpa uwikłana zostaje w toczące się od czasów renesansu spory teoretyczno-artystyczne, których omawiane przedstawienia stanowią niejako kontynuację. Za pośrednictwem zwierzęcia artyści dotykają problemu imitatio i inventio, co w przypadku Watteau i Chardina przyjęło formę sprzeciwu wobec tendencji akademickich. Te, na pozór jedynie zabawne przedstawienia, niosą ze sobą znaczenie o wiele poważniejsze – poruszają kwestie oryginalności i artystycznej tożsamości. Podobnie jak sztuka „małpowała” naturę, tak dla malarzy małpa stała się ich alter ego, dlatego w artykule zaznaczony został także kontekst autoportretu.
12
Content available remote

Witold Gombrowicz: autobiografizm w trzech odsłonach

63%
Kunz T.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2014
|
issue 2(3)
15-32
PL
Artykuł jest próbą analizy trzech trybów autobiograficznego pisarstwa Witolda Gombrowicza. Pierwszy z nich, zorientowany prospektywnie, służy przede wszystkim autokreacji i rzutowaniu w przyszłość kolejnych, tworzonych przez pisarza podmiotowych autoprojekcji. Realizację tej podmiotowej strategii przynosi Dziennik, któremu przypada szczególne miejsce między autonomiczną, eksperymentalną fikcją literacką a tradycyjną narracją autobiograficzną. Drugi tryb ma charakter retrospektywny, najbardziej zbliżony do tradycyjnej autobiografii. Wyróżnia go dominacja narracji wspomnieniowej, podporządkowanej chronologicznemu następstwu zdarzeń. Spotykamy się z nią we Wspomnieniach polskich oraz w Testamencie. Trzeci tryb, wykorzystany przez Gombrowicza w Kronosie, realizuje się w postaci swoistego kalendarium czy inwentarza, nawiązującego do nieliterackich, użytkowych form osobistych zapisków, i nie mieści się w żadnym z dwóch przywołanych wcześniej strategii pisarstwa autobiograficznego, lokując się na obrzeżach zarówno narracyjnej konwencji wspomnieniowej, jak i konwencji dziennikowej podporządkowanej zasadzie eseistyczno-autoportretowej. Analiza tych trzech odmian tekstu autobiograficznego ma pokazać, że nie składają się one na żadną spójną, wieloaspektową wizję podmiotu, każdy z nich odsłania bowiem na swój sposób właściwą Gombrowiczowskiej formule autobiografizmu nieciągłość i pustkę odkrywaną w miejscu powracającego uporczywie pragnienia osobowej, mocnej obecności.
EN
This article is an attempt to analyse the three modes of autobiographical writing of Witold Gombrowicz. The first of the modes is prospectively oriented and its purpose is to self-create and project into the future the successive subjective self-images created by the author. Diary, which takes a particular place between the autonomous, experimental fiction and traditional autobiographical narration, brings implementation of this strategy. The second mode is retrospective in nature and the most similar to the traditional autobiography. It is distinguished by the dominance of the reminiscent narration subordinated to the chronological sequence of events. We encounter it in Polish Memories and in A Kind of Testament. The third mode used by Gombrowicz in Kronos is implemented in the form of a specific historical calendar or inventory alluding to non-literary practical forms of personal notes and does not fit in any of the two previously mentioned autobiographical writing strategies, locating itself on the edge of both; the narrative convention of memories, as well as the diary convention subject to essayistic and self-portrait principles. Analysis of these three varieties of the autobiographical text shows that they do not make up for any coherent, multi-faceted vision of the subject. Each of them reveals in their own way the “Gombrowicz-like” autobiographical formula of discontinuity and emptiness that are discovered in the place of persistently recurring desire of a strong personal presence.
13
Publication available in full text mode
Content available

Artysta – emigrant – pielgrzym. O norwidowskim autoportrecie „Ipse ipsum”

63%
Chlebowska E.
Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka
|
2021
|
vol. 116
|
issue 4
181-193
EN
This article offers an interpretation of Cyprian Norwid’s self-portrait Ipse ipsum created in 1857 in Paris. Given its intriguing approach, references to the poet’s biography and literary works, as well as rich symbolism, the drawing occupies a particular place in the collection of over 20 cartoon self-portraits by the author of Promethidion. Its presentation is accompanied by an outline of its turbulent history and a brief literature overview. The circumstances in which it was drawn prove crucial for the understanding of Norwid’s approach to his own image. Selfcreation is adopted as the pivotal perspective in the light of which the self-portrait is interpreted as an image presenting the author of Vade-mecum as an artist, an emigrant, and a pilgrim, with the historical, biographical, and literary contexts playing important roles in all three representations. The poems Czy podam się o amnestię [Shall I Request Amnesty] and Pielgrzym [The Pilgrim] shed some extra light on the drawing of Norwid standing on the map of the world and surrounded by barking dogs, allowing us to search for deeper meanings in the poet’s spiritual profile.
14
Publication available in full text mode
Content available

«Автопортрет» и проблемы визуального в российской поэзии XX века

63%
Малкина В.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica
|
2021
|
issue 14
157-168
EN
The paper analyses visual poetics in a number of poems entitled “Self-portrait”. The author construes the visual in literature as a category of poetics which assumes the visibility of the inner world of the poem for the lyrical subject and for the reader. The visual in the lyric poetry can be expressed in various ways, including allusions to the genres of visual arts, for example, to self-portraiture. The topic undertaken is relevant, given the currently growing interest in intermediality in literature in general and in poetry in particular. What is new about the present research is that poetic self-portraits are considered here from the point of view of visual poetics. The main purpose of the paper is to analyse the ways in which the lyrical subject visually represents his or her own image. The following aspects are touched upon: the interaction of poetry and painting, the common and the differentiating features of a pictorial and a lyrical self-portrait; the use of visual details; the subjective structure of poems and the lyrical plot. There is also an attempt to build a typology of poetic self-portraits, depending on how the lyrical subject sees himself/herself as another. The material of the study includes poems by Aleksandr Kushner, Ilya Selvinsky, Andrei Voznesensky, Osip Mandelshtam, Konstantin Bolshakov, Valentin Katarsin, Nikolai Rylenkov, and others.
RU
В статье анализируется поэтика визуального в стихотворениях, озаглавленных «Авто- портрет». Визуальное при этом понимается как категория поэтики, предполагающая зри- мость внутреннего мира стихотворения для лирического субъекта и для читателя. Визуаль- ное в лирике может выражаться разными способами, в том числе и аллюзиями на жанры визуальных искусств, например, на автопортрет. Актуальность статьи заключается в выросшем в последнее время интересе к ин- термедиальности в литературе вообще и в лирике, в частности. Новизна работы состо- ит в рассмотрении поэтических автопортретов с точки зрения поэтики визуального. Ос- новная цель статьи – анализ способов визуальной репрезентации лирическим субъектом своего собственного образа. Затрагиваются следующие аспекты: взаимодействие лирики и живописи, общие и различные черты между живописным и лирическим автопортре- том; использование визуальных деталей; субъектная структура стихотворений и лири- ческий сюжет. Также делается попытка выстроить типологию автопортретов в лирике в зависимости от способов ви́дения лирическим субъектом себя: «Я» как взаимодействие «Я» и другого; «Я» как другой либо «Я» с точки зрения других. Материалом исследования послужили стихотворения А. Кушнера, И. Сельвинского, А. Вознесенского, О. Мандель- штама, К. Большакова, В. Катарсина, Н. Рыленкова, и др.
15

Sobowtórzenie Witkacego

51%
Dybel P.
Pamiętnik Literacki
|
2021
|
vol. 112
|
issue 1
57-74
PL
W artykule autor wychodzi od analizy relacji, w jakiej Witkacy pozostaje ze swoimi czterema odbiciami lustrzanymi na znanej jego fotografii „Autoportret wielokrotny w lustrach”. Wydobywając strukturę tych relacji pokazuje, że stanowi ona swoistą metaforę dysocjacyjnej struktury tożsamościowej Witkacego, gdyż każdy z jego zwierciadlanych sobowtórów to jedno z wcieleń jego samego. Zarazem jego dokonujące się na fotografii roz-po-czwórzenie jest punktem wyjścia do dokonującego się później w życiu pisarza sobowtórzenia, czyli nieustannego przybierania przez niego kolejnych póz i masek. Pokazuje też, że odniesieniu pisarza do każdego z jego sobowtórów odpowiadają rozliczne motywy oraz karykaturalnie skonstruowane widmowate postaci w jego dramatach i powieściach. W tym sensie struktura relacji pisarza do jego czterech sobowtórów na „Autoportrecie” może służyć za wyjściowy klucz interpretacyjny w odniesieniu do całego jego pisarskiego dorobku.
EN
The author’s basic principle in the article is an analysis of the relation borne between Witkacy and his four mirror images in the famous photography “Autoportret wielokrotny w lustrach” (“Multiple Self-Portrait in Mirrors”). Extracting the structure of the relations, the paper shows that it is conceived of as a peculiar metaphor of Witkacy’s dissociative identity structure as each of the mirror lookalikes is one of his own incarnations. Witkacy’s dividing-into-four seen in the photography is a starting point to the lookalike-converting taking place in the writer’s private life, i.e. to constant striking poses and putting on masks. The study also shows that the writer’s reference to each of the lookalikes corresponds with the many motifs and caricaturally constructed phantom-like figures in his dramas and novels. In this sense the structure of the Witkacy’s relation to the four of his lookalikes in “Autoportret wielokrotny w lustrach” (“Multiple Self-Portrait in Mirrors”) may be seen as an initial interpretive key in reference to the whole of his literary output.
16
Content available remote

Praktyki autobiograficzne Ewy Kuryluk

51%
Grzemska A.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2016
|
issue 2(7)
93–106
PL
Tekst dotyczy malarskiej, literackiej, autofotograficznej i przestrzennej twórczości Ewy Kuryluk. Autorka interpretuje autonomiczny i idiomatyczny projekt Kuryluk, który niekiedy bywa nawet autoteliczny, funkcjonuje jako świadectwo minionej epoki oraz zalicza się do międzynarodowych nurtów sztuki nowoczesnej, ale przede wszystkim kształtuje i reprezentuje doświadczenia artystki, wpisane w ramy modalne różnych dziedzin sztuki. Przedrostek auto- spaja, modeluje i transponuje twórcze działania i procesy biograficzne, które przekładają się na konsekwentnie realizowane przez Kuryluk działania artystyczne w polu autobiograficznym. W jego obrębie wyróżnić można trzy najbardziej znaczące obszary: autoportret i autofotografię, autonarrację, autokomentarz.
EN
The text refers to painting, literary, auto-photographic and spatial creation by Ewa Kuryluk. The author interprets the autonomous and idiomatic, almost auto-telic project by Kuryluk which operates as a testament of past time and falls into the international trends of modern art, but most of all shapes and represents the experience of the artist, encompassed the modal frames of various fields of art. The prefix “auto-” binds, shapes and transposes creative activities and biographical processes which transform into Kuryluk’s consistently implemented artistic activities in the autobiographical field. Within the field one can single out three most important areas: self-portrait and auto-photography, auto-narrative, self-commentary.
17
Content available remote

„Przyświecały mi pewne ideały…" Autokreacyjne strategie i pułapki we wspomnieniach i korespondencji Jana Wantuły

51%
Szkaradnik K.
Autobiografia. Literatura. Kultura. Media
|
2016
|
issue 2(7)
137–156
PL
W artykule rozpatrywane są sposoby kreowania obrazu autora we wspomnieniach i korespondencji Jana Wantuły (1877–1953) – chłopa i hutnika z Ustronia, samouka, znawcy historii Śląska Cieszyńskiego, starodruków i ewangelicyzmu, publicysty, pisarza ludowego i wytrawnego bibliofila. Analizie podlegają wzorce, do których nawiązuje on, tworząc własny wizerunek w listach i Pamiętnikach, centralne elementy tego wizerunku i jego znaczenie. Wskazane zostają tu typowe motywy z pamiętników chłopskich, ale również złożone strategie, jakimi posługuje się Wantuła. Zasadniczym problemem jest pytanie, czy portret bojownika o sprawy narodowe i społeczne oraz wybitnego samouka nie pada łupem konwencji. Autorka dowodzi wartości retoryki jako kulturowej przestrzeni porozumienia, a zarazem ukazuje, jak w omawianych tekstach następuje przełamywanie schematów za pomocą tego, co lokalne, konkretne, cielesne i czasowe.
EN
This article’s aim is to present the ways of creating the author’s image in memoirs and letters by Jan Wantuła (1877–1953) – a peasant and steel worker from Ustroń, self-taught person, expert on the Cieszyn Silesia’s history, old prints and Protestantism, writer, publicist and a famous bibliophile. In the sketch the author analyzes the patterns Wantuła employs while creating his self-portrait, as well as central elements of that portrait and its purport. Not only typical leitmotifs from peasant memoirs are indicated, but also complex endeavors, which the booklover uses. The principal question here is whether this social and national campaigner’s portrait has not been influenced by the means of expression it has been written in. The authoress recognizes the value of rhetoric as cultural space of agreement, but she also portrays how in Wantuła’s texts patterns are broken by that what is local, specific, physical and temporary.
18
Publication available in full text mode
Content available

Biblical Inspirations in Nikifor’s Paintings

51%
Wałczyk K.
|
2019
|
vol. 26
|
issue 3
31-46
PL
Zasadnicza teza artykułu „biblijne inspiracje Nikifora” sprowadza się do pokazania, że autoportrety są przejawem szczególnej samoświado­mości malarza utożsamiającego twórczość artystyczną (malarską) ze sprawowaniem liturgii, inaczej z uobecnianiem religijnego konteks­tu rzeczywistości, a konkretnie z uobecnianiem dziejów Chrystusa. Z autoportretami Nikifora wiąże się także intuicja antropologiczna, realizowanie człowieczeństwa poprzez utożsamianie się z Chrystu­sem. Pejzaże ze świątynią nie są tylko urokliwym przedstawieniem okolic Krynicy i innych miejscowości z południa Polski. Głębsza intui­cja malarza dotyczy Bożego źródła ładu i harmonii w pejzażach. Jego pejzaże to wręcz epifanie boskiego porządku. Teologia (także Biblia) używa na określenie takich intuicji pojęcia „objawienie naturalne”.
EN
Nikifor Krynicki (Epifaniusz Drowniak, 1895-1968) was one of the most popular non-academic Polish painters worldwide. To show the biblical inspiration in his creative output I chose two categories from various thematic aspects: self-portraits and landscapes with a church. There are plenty of Nikifor’s paintings showing him as a teacher, as a celebrating priest, as a bishop, or even as Christ. A pop­ular way to explain this idea of self-portraits is a psychological one: as a form of auto-therapy. This analysis is aims to show a deeper expla­nation for the biblical anthropology. Nikifor’s self-portraits as a priest celebrating the liturgy are a symbol of creative activity understood as a divine re-creation of the world. Such activity needs divine inspira­tion. Here are two paintings to recall: Potrójny autoportret (The triple self-portrait) and Autoportret w trzech postaciach (Self-portrait in three persons). The proper way to understand the self-identification with Christ needs a reference to biblical anthropology. To achieve our re­al-self we need to identify with Christ, whose death and resurrection bring about our whole humanity. The key impression we may have by showing Nikifor’s landscapes with a church is harmony. The painter used plenty of warm colors. Many of the critics are of the opinion that Nikifor created an imaginary, ideal world in his landscapes, the world he wanted to be there and not the real world. The thesis of this article is that Nikifor created not only the ideal world, but he also showed the source of the harmony – the divine order.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.