Search results

1

„Najtrudniej opisywać to co najważniejsze”. O Płynie Lugola Bohdana Zadury

100%

Opacka-Walasek D.

Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Literacka

|

2012

|

issue 19

189-198

EN

The starting point for the interpretation of the poem Płyn Lugola, [Lugol’s solution] written by B. Zadura, is the rift between the classical form of the sonnet and the title that prompts the interventionist character of the poem and that indicates journalistic involvement in and the implications of the events in Chernobyl. This in turn leads to identification of further structural tensions and dissonances (in the verse course, at the level of imaging and in shaping the mood of the poem). The descriptive category for the essence of the composition and underlined overtones of the work is the sublime, in particular as it is viewed by modern aesthetics (proposed by Lyotard, Derrida, but also Burke). What surfaces is the microscale of imaging clashed with the macroscale phenomena formalized in lyrical situation, violation of the substance of the world, stability encroached by liquidity. A particularly validated layer of the work is the sound structure of the poem: in the finely and precisely controlled instrumental line, almost equivalent to the anagram, connotes the word “Chernobyl”, though the word is not expressed explicitly in the text. The interpretation intends to prove that the stake here is the articulation of sublimity charged and permeated with a metapoetic reflection – and that “the most important is, at the same time, the most difficult to describe”.

2

Ностальгические мотивы в сонете Адама Мицкевича Аккерманские степи и их отражение в русских переводах

87%

Козырева М.

Studia Rossica Posnaniensia

|

2019

|

vol. 44

|

issue 2

61-68

RU

The paper deals with the nostalgic motives in Adam Mickiewicz’s sonnet The Ackerman Steppe, expressed in the imagery of the poem, and their reflection in Russian translations, which were published in different periods from the 19th century up to our times. The author examined how the epoch and the translator’s position influenced the perception of the images.

3

Toneta Pretnarja prevod sonetov Jana Nepomucena Kamińskega

73%

Šurla A.

Przekłady Literatur Słowiańskich

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

271-285/286-300

SI

V bogatem prevodnem opusu Toneta Pretnarja je tudi 14 sonetov Jana Nepomucena Kamińskega, pomembnega organizatorja poljskega gledališkega in kulturnega življenja v Lvovu v 1. polovici 19. stoletja. Leta 1827 napisane sonete je tedanja kritika zavrnila, večje pozornosti pa jim ne namenja niti poznejša literarna zgodovina. Pretnar se je za njihov prevod odločil (po lastni izjavi) zaradi avtorjevih tesnih zvez z Matijem Čopom, pomembno osebnostjo slovenske intelektualne in umetniške scene istega obdobja. A medtem ko so bile Kamińskemu očitane (poleg kompozicijskih težav) tudi jezikovne slabosti, so Pretnarjevi prevodi jezikovno čisti in lepo tekoči. Pozornost pritegnejo 'prešernizmi': citati in aluzije na pesniški jezik največjega slovenskega ro‑ mantika Franceta Prešerna. Z njimi je prevajalec svoj prevod uspešno umestil v čas, v katerega je (kljub nekaterim poznejšim poskusom oživitve zanimanja) ostal zaprt original. Ni pa izključeno (čeprav ostane bralcu, ki ozadij literarne zgodovine ne pozna, skrito), da so 'prešernizmi' tudi genialna prevajalčeva rešitev, kako v prevodu realizirati to, kar so nekateri kritiki videli (ali hoteli videti) v originalu: parodijo lirike najpomembnejšega poljskega pesnika dobe, Adama Mickiewicza.

EN

The extensive translation work of Tone Pretnar includes within it the fourteen sonnets of Jan Nepomucen Kamiński, an important organiser of the Polish theatre and cultural life in Lvov in the first half of the nineteenth century. The sonnets, which were written in 1827, were rejected by critics of the period, and were not afforded any greater attention by later literary historians. According to his own account, Pretnar decided to undertake the translation of these works due to the author’s close links with Matija Čop, an important figure in the intellectual and artistic scene of that time. While Kamiński’s works were criticised for their linguistic and compositional fail‑ ings, Pretnar’s translations are linguistically pure and flow with inherent beauty. Attention is often focused on those elements within them that are reminiscent of Prešeren — namely quotations and allusions to the poetic language of the greatest Slovene romantic poet, France Prešeren. With these elements, the translator succeeded in firmly placing his translation in a time, interest in which (apart from some subsequent attempts to revitalise interest) remained, like the sonnets themselves, restricted and confined. Nor can it be ruled out (even though for the reader who is unaware of the literary and historical background it may not be immediately apparent) that those elements that are reminiscent of Prešeren also in fact represent the translator’s ingenious solution to the problem as to how best realise in translation the very elements which some critics had seen (or wanted to see) in the original: namely, a lyric parody of the greatest Polish poet of that period, Adam Mickiewicz.

4

Super size me: Experiments with the shape and size of contemporary sonnets in English

73%

Wącior S.

Roczniki Humanistyczne

|

2016

|

vol. 64

|

issue 11: Anglica

213-224

EN

The paper discusses theoretical issues of the development of contemporary sonnets in English with special attention devoted to the size and shape of the poems. The sonnet’s verbal space of fourteen decasyllabic lines arranged in quatrains and tercets undergoes a drastic re-arrangement in the texts of modern sonneteers. The most characteristic experiments with the form of the sonnet concern, among other things, expanding its structure by means of doubling the poem’s length, redefining the concept of the line of verse and substituting a decasyllabic iambic pentameter line with a block of lines stripped off any metrical beat and often prosaic in rhythm or immuring the sonnet within other texts and thus multiplying its meanings. The other tendency operating in contemporary sonnets is hybridization of the form by means of amalgamating the verbal with the visual, a process which expands the sonnet generically and makes of it an inter-art form.

PL

Artykuł podejmuje złożoną tematykę rozwoju gatunkowego współczesnego sonetu angielskiego ze szczególnym uwzględnieniem problematyki formalnego ukształtowania tego typu wierszy, przede wszystkim jego rozmiarów oraz interakcji, w jakie wchodzi z innymi formami sztuki. Najbardziej charakterystyczną tendencją, z jaką mamy obecnie do czynienia, jest między innymi wydłużanie struktury sonetu poprzez podwajanie liczby linijek, redefiniowanie pojęcia wersu ze struktury zbudowanej z pojedynczej linijki do blokowego układu nawet kilku zdań, często pozbawionego cech poetyckiego wyrażania, czy wreszcie zanurzenie sonetu w słownej substancji innego tekstu nierzadko stworzonego z dowolnie dobranych sekwencji słów bądź fragmentów prozy. Drugą istotną cechą jest łączenie sonetu jako utworu literackiego ze sztukami wizualnymi i wyzyskiwanie potencjału intertekstualnego wynikającego z takiej amalgamacji odległych sobie tekstów artystycznych.

5

Schodzenie do Hadesu jako dramat wygnania. Na marginesie siedmiu sonetów do Persefony Jerzego Stanisława Sity

73%

Guty Z.

Roczniki Humanistyczne

|

2014

|

vol. 62

|

issue 1: Literatura Polska

145-155

PL

Autorka interpretuje cykl sonetów Stanisława Jerzego Sity jako dzieło podejmujące problem wygnania. Wskazuje na obecność warstwy mitu o Persefonie oraz na kreacje podmiotu lirycznego przeżywającego tę opowieść. Zdaniem badaczki Sito stosuje strategie demitologizacyjne mające na celu reinterpretację mitycznej opowieści. Autorka zauważa obecność odwołań biblijnych: wygnanie z raju, psalamiczne lamentacje, księga Ezechiela oraz słowa świętego Pawła oraz dialog z Sonetami krymskimi Adama Mickiewicza. Ponadto, wskazuje na paralele pomiędzy sytuacją podmiotu a sytuacją Persefony – życie jako wygnanie.

EN

The author interprets the series of sonnets by Stanisław Jerzy Sito as a work that tackles the problem of exile. She points to the presence of the layer of the myth of Persephone and to the creations of the lyrical ego experiencing the tale. In the author’s opinion Sito uses demythologizing strategies aiming at reinterpretation of the mythical story. The author notices the presence of Biblical references: expulsion from Eden, Psalmic lamentations, the Book of Ezekiel and St Paul’s words as well as a dialogue with Adam Mickiewicz’s The Crimean Sonnets. Moreover, she point to parallels between the situation of the subject and that of Persephone – life as exile.

6

Das Sonett und die Musik: Poetiken, Konjunkturen, Transformationen, Reflexionen, eds. Sara Springfeld, Norbert Greiner, and Silke Leopold, Heidelberg 2016 Universitätsverlag Winter, pp. 358, ISBN 978-3-8253-6209-6

73%

Chemotti A.

Muzyka

|

2020

|

vol. 65

|

issue 1

127-130

7

Sonet, cykl sonetowy i wieniec sonetów w poezji polskiej i europejskiej

73%

Darasz W. J.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica

|

2017

|

issue 12

34-50

EN

This paper is devoted to the history of a sonnet and bigger collections built of sonnets, a sonnet cycle and a wreath of sonnets, i.e. a specific cyclic work of a particular internal structure based on repeating verses within the whole. Also, a formal diversity of the sonnet form has been presented. The basic variants of the genre include: Italian and French sonnets, as well as an English sonnet in its several forms. Moreover, the rhyme schemes, which are the indicators of those variations, have been analysed, as well as metric patterns most often used in the sonnet. Another issue discussed in the paper is the sound structure in sonnets, i.e. orchestration, especially vocal harmony. Names of poets, who mostly contributed to the codification of the sonnet as a genre and popularizing this form in international literature, have been mentioned. All the ideas are illustrated with examples from the works written by the most distinguished Polish and European poets.

8

К вопросу о специфике творчества молодого павлодарского поэта Ильи Аргентума

73%

Новосёлова Е., Иост О.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Rossica

|

2021

|

issue 14

275-284

EN

The article is devoted to the study of poetry of Ilya Argentum, a Russian-speaking author of the Pavlodar region in Kazakhstan. The article presents an attempt to identify traits that characterise the creative output of this contemporary author. In the analysis, special attention is paid to how the worldview provides foundations for Argentum’s writing. When addressing issues such as the meaning of life, the true and false values, death and immortality, love, the role of the poet in modern life, the role his hometown has played in his own destiny, the young poet undoubtedly proves his individuality, both artistically and in terms of worldview. The poet’s significant creative potential and his original manner of writing help legitimizing the claim about the strengthening of the position of the local literature of the Pavlodar region in the contemporary literary process.

RU

Статья посвящена творчеству Ильи Аргентума (псевдоним Ильи Приходченко), одно- го из наиболее интересных представителей нового поколения русской поэзии – с ее идейно- художественными особенностями и формами творческой презентации. Дана попытка выя- вить мировоззренческую и художественную специфику творчества современного автора, который представляет русскую поэзию Казахстана. Дается краткая биография, в том чис- ле творческая, молодого поэта, указаны его поэтические достижения. Выявлены характер- ные особенности творчества, при этом акцент сделан на ее мировоззренческих основах. Задаваясь философскими вопросами, размышляя о назначении поэта и поэзии, о родном городе, лирический герой обнаруживает метафизические противоречия, отражающие не- завершенность его мировоззренческой системы. Эта незавершенность проявляется в пре- дельной субъективности, фрагментарности бытия, эгоцентризме, экзистенциальной игре. В статье рассматривается также поэтика стихов Аргентума: обращение к жанру сонета, использование латинских слов и изречений, особенности стихосложения, система тропов и фигур. Авторы статьи делают вывод о том, что Илья Аргентум – один из ярких предста- вителей новой поэтической генерации. Он демонстрирует богатство и сложность картины мира, ее художественной реализации, основанной на принципе творческой свободы и тра- дициях русской и мировой литературы. Есть основания полагать, что молодой поэт сумеет достичь художественной и духовной зрелости.

9

Podmiot gatunkowo usytuowany. Sonet i bajka w twórczości poetyckiej Adama Wiedemanna

73%

Dalasiński T., Redakcja pisma „Inter-Literatura-Krytyka-Kultura”, Tomasz Dalasiński – doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa (dysertacja obroniona w 2014 roku na UMK w Toruniu) p., tdalasinski@gmail.com

Czytanie Literatury. Łódzkie Studia Literaturoznawcze

|

2015

|

vol. 04

PL

Artykuł porusza problem gatunkowego usytuowania podmiotu mówiącego w wierszach Adama Wiedemanna. Problem ten analizowany jest w odniesieniu do tradycyjnych form gatunkowych: stricte literackich oraz sytuujących się na przecięciu literatury „oficjalnej” i tradycyjnej (oralnej), tj. sonetu i bajki ezopowej. Autor artykułu wskazuje, że reorientacje gatunkowych wzorców wypowiedzi lokalizują „ja” mówiące w wierszach Wiedemanna w obszarze dialektyki: między świadomością konieczności odnoszenia się do tradycji a jej dekonstruowaniem, między generowaniem literackich inwariantów a podleganiem wpływowi konwencji literacko-kulturowych, wreszcie – między aprobatą własnej fikcjonalności a poszukiwaniem autentyzmu w przekraczaniu ustalonych reguł.

EN

The article addresses the issue of the genre of the speaking “I” in the poems by Adam Wiedemann. The issue is analysed in relation to traditional genre forms: both purely literary and those that are the cross between “official” and traditional (oral) literature, namely the sonnet and the Aesopian fable. The article indicates that the reorientation of genremodels of expression locate the speaking “I” in Wiedemann’s poetry in the field of dialectics: between the awareness of the need to refer to tradition and its deconstruction, between generating literary invariants and being subject to the influence of literary and cultural conventions, and finally – between approving of its own fictionality and the search for authenticity in crossing the established rules.

10

Übersetzen ohne Kenntnis der fremden Sprache. Rainer Maria Rilke und die „portugiesischen“ Sonette von Elizabeth Barrett Browning

58%

Unglaub E.

Slovo a smysl - Word & Sense

|

2020

|

vol. 17

|

issue 1

199-220

EN

Professional practice seems to preclude translating texts from a language over which the translator has not achieved mastery. However, 20th century German literature has at least two prominent examples of such cases. Rainer Maria Rilke translated the sonnets of the English poet Elizabeth Barrett Browning and Karl Kraus the Sonnets of Shakespeare. Looking to Rilke, it is apparent that such a project can succeed under the right conditions. Collaborators and friends provided preliminary and prose versions, making possible a translation process analogous to the act of creation. Rilke illustrates this process with Stendhal’s picture of ‘crystallization’. Meanwhile, the creation of the collection Sonnets from the Portuguese reveals some questions and problems associated with the act of translation, also evident in the title and authorship of the publications.

11

Databáze českých meter a výzkum českého verše 19. století = : Database of Czech meters and research into 19th century Czch poetry

58%

Kolář R., Plecháč P.

Česká literatura (Czech Literature)

|

2015

|

vol. 63

|

issue 2

236-246

12

Gatunkowe obrazy świata: sielanka, litania, sonet

58%

Sadowski W.

Pamiętnik Literacki

|

2021

|

vol. 112

|

issue 2

181-193

PL

W artykule termin „obraz świata” jest rozumiany za tradycją niemiecką jednocześnie jako Weltbild (dosł. ‘obraz świata’) oraz Lebensanschauung (‘pogląd na życie’). Na podstawie dwóch cech: konserwatyzmu formalnego i selektywności, opisywane są analogie między gatunkowym obrazem świata a językowym obrazem świata. Następnie na przykładzie sielanki i litanii, czyli konwencji poetyckich, które wykształciły swoje tradycje malarskie i muzyczne, omówione zostają gatunki, w których obraz świata wykracza ponad poziom językowej wyrażalności. Tekst wieńczą rozważania na temat sonetu jako formy, która obecnie uchodzi za modelowy przykład braku ideowych odniesień, jednakże, zdaniem autora artykułu, w początkowym okresie również ona mogła być wyposażona w swój własny gatunkowy obraz świata.

EN

In this essay the term “worldview” is understood, according to German tradition, both as a Weltbild, or ‘world picture,’ and Lebensanschauung, or ‘outlook on life’. The article describes the analogies between generic worldview and linguistic worldview, taking into account their two properties, namely formal conservatism, and selectivity. Subsequently, genres whose worldviews expand beyond the level of linguistic expressibility are discussed on the example of the idyll and litany, i.e. poetic conventions which inspired their own painting and musical traditions. The article concludes with considerations on the sonnet as a convention that, nowadays, is regarded as emblematic for the lack of ideological commitment. However, as the author of the paper argues, in the initial period, the sonnet might have also been equipped with its own generic worldview.

13

Czy należy bać się śmierci? John Donne i poetycka tajemnica nieśmiertelności

58%

Gładkowska D.

Prace Literaturoznawcze

|

2014

|

issue 2

9-28

EN

It seems that J. Donne’s metaphysical vision of the world has been described in detail. However, there still remains an aspect of his poetry that is not fully appreciated, which results from the separation of his love lyrics (Songs and Sonnets) from the religious sonnets (Holy Sonnets). In this article I aim to reveal the structural and thematic bonds between Donne’s poems from both collections. They definitely reinterpret one another and together complete the picture of the world in which immortality is achieved through love and unity. Thanks to the exceptional fusion of structure and sense, Donne’s works become a phenomenon that can be observed and an intellectual puzzle. The poet’s creative genius carries the reader to deeper and deeper levels of interpretation, constantly leaving them with a sense of incompleteness and the need to search the stanzas for another element, which may bring them a little closer to the concept of Death, be not proud […] or The Canonization. Donne not only creates a poetic world in which death is not „mighty and dreadful”, but also allows the reader to experience it through the composition of his verses.

14

Kim był Bonawentura Pleciuch, autor wiersza Prośba do Aniołów Stróżów, aby nas zachowali od gotycyzmu (1822)?

58%

Pluta P.

Tematy i Konteksty

|

2021

|

vol. 16

|

issue 11

390-399

EN

The purpose of this paper is an attempt to determine the authorship of a poem entitled “A Plea to Guardian Angels to save us from gothicism” published in 1822 under the pseudonym of Bonawentura Pleciuch. In my analysis I propose a hypothesis that the poem’s satirical tone and the place of its publication, local periodical Krakus, allow us to link it with the name of Konstanty Majeranowski. I discuss Majeranowski’s literary activity, paying special attention to his feature columns entitled A Philospohical Scrap, all of which in high probability suggests his authorship of “A Plea to Guardian Angels…”.

PL

Przedmiotem artykułu jest próba ustalenia autorstwa opublikowanego w 1822 roku pod pseudonimem Bonawentura Pleciuch wiersza Prośba do Aniołów Stróżów, aby nas zachowali od gotycyzmu. Przeprowadzona w rozprawie interpretacja utworu zwraca uwagę na jego satyryczny charakter, natomiast miejsce publikacji wiersza – czasopismo „Krakus” – pozwala łączyć utwór z Konstantym Majeranowskim. Omówienie działalności pisarskiej Majeranowskiego, a zwłaszcza jego felietonów ukazujących się pod tytułem Świstek Filozoficzny pozwala z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że autorem Prośby do Aniołów Stróżów… był właśnie Konstanty Majeranowski.

15

Romantyczne sonety o wolności artystycznej

58%

Stanisz M.

Tematy i Konteksty

|

2023

|

vol. 18

|

issue 13

231-246

EN

In the presented article, I demonstrate how the idea of artistic freedom was expressed in romantic sonnets and how their authors referred in them to the principles of poetic art. I argue that the expression of artistic freedom at that time included such motifs and metaphors as: the motif of freeing oneself from the limitations of the sonnet form, images of breaking the existing literary conventions, motifs of flying into the sky and climbing to the top. The awareness of creative freedom was also triggered by images of sublime nature and the motifs of reading. In my discourse, I focus mainly on Polish romantic sonnets, but I also refer to sonnets written in other European countries.

PL

W przedstawionym artykule ukazuję, w jaki sposób w romantycznych sonetach wyrażano ideę wolności artystycznej i jak odnoszono się w nich do reguł sztuki poetyckiej. Dowodzę, że wyrazem wolności artystycznej były takie motywy i metafory, jak: motyw przełamywania ograniczeń sonetowej formy, obrazy wyzwolenia z ograniczeń konwencjami literackimi, motywy lotu ku niebu oraz wędrówki na szczyt. Świadomość wolności twórczej wyzwalały również obrazy wzniosłej przyrody, a także motywy lektury. W swoich rozważaniach skupiam się na polskich sonetach romantycznych, ale sięgam również do sonetów powstałych wówczas w innych krajach europejskich.

16

Reading the city: Edwin Morgan’s “Glasgow Sonnets” as a contemporary urban sonnet sequence

58%

Wącior S.

Roczniki Humanistyczne

|

2015

|

vol. 63

|

issue 11: Anglica

291-307

EN

This essay is an analytical study of a ten-poem sequence of sonnets written by Morgan in the seventies of the twentieth century. In it the late Scottish Makar creates a sophisticated poetic map of the city’s dynamic architectonic and sociological mutations by means of sophisticated language patterns. The poetic strategies used by Morgan in this cycle of sonnets aim at rendering the social and political problems of a modern city through equally advanced and amorphous linguistic operations. A detailed analysis and interpretation of all ten sonnets creates a poetic map of Glasgow with its characteristic and randomly chosen places, populated by people who find it difficult to accommodate there. Morgan’s sequence of sonnets becomes a refined and compound structure which, while relying on traditional motifs and patterns of Renaissance sonnets, transforms most of them and creates their modern unconventional lyrical equivalents.

PL

Artykuł niniejszy to studium sekwencji dziesięciu sonetów napisanych przez szkockiego poetę narodowego Edwina Morgana na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. W artykule tym autor próbuje prześledzić sposoby odwzorowania współczesnej rzeczywistości szkockiej metropolii w końcu dwudziestego wieku za pomocą kanonicznej formy sonetu, stworzonej w trzynastym wieku głównie do wyrażania uczuć wysokich takich jak miłość. Szczegółowa analiza wszystkich dziesięciu wierszy cyklu potwierdza oryginalną tezę, iż złożoność uwarunkowań ekonomicznych, społecznych i politycznych w jakich funkcjonuje współczesny Glasgow, determinuje użycie równie skomplikowanej materii językowej do jego właściwego literackiego odwzorowania.

17

Intertextual Imprints of Edwin Morgan’s Sonnets from Scotland

58%

Wącior S.

Roczniki Humanistyczne

|

2014

|

vol. 62

|

issue 5: Neofilologia

307-317

EN

The paper postulates that Morgan’s cycle is a particularly appropriate object of intertextual study as his poetry is rich with textual correspondences and cultural inter-relationships. Morgan’s formal method of composition emulates in its intertextual propensity the general theme of the sequence: a multidimensional peregrination through space and time of Scotland’s history and geography in search of its national identity. The intertextual correspondences in Morgan’s Sonnets from Scotland are predominantly language-oriented or aesthetic. Morgan enhances the meaning of his sonnets with linguistic coloring which covers the whole spectrum of languages and their registers from slang and local Glaswegian dialects through modern languages like German, French or Arabic, to ancient Latin, Greek or even extinct Pictish. The second dominant variable which qualifies the senses of the entire cycle is broadly understood art, both in its verbal as well as visual form of representation. Synergic cross-fertilization of these dominant connotative fields of signification allows Morgan to create sonnets of unsurpassed dexterity in modern British poetry.

PL

Artykuł dotyczy złożonej problematyki intertekstualności w cyklu współczesnych sonetów pierwszego szkockiego Makara – poety narodowego Szkocji. Autor stara się ukazać złożoną siatkę relacji intertekstualnych między poszczególnymi utworami cyklu a innymi tekstami wchodzącymi w wyrafinowany sposób w liczne relacje semantyczne. Analizy wybranych wierszy potwierdzają tezę o prymarności estetycznych, a w szczególności językowych dominant intertekstualnych, które wzbogacają strukturę znaczeniową utworów, wprowadzając w jej tkankę kolejne warstwy znaczeń zapożyczanych z innych tekstów. Językowe matryce zaczerpnięte z tak różnorodnych języków jak łacina, piktyjski, szkocki, francuski czy niemiecki, w połączeniu z różnorodnymi rejestrami społecznymi języka stanowią o unikalności poetyki Morgana i jego cyklu sonetów szkockich.

18

Kiedy debiut jest pożegnaniem. Ostatni mój sonet Norwida i Adieux à la poésie Louise Ackermann

58%

Kowalska M.

Studia Norwidiana

|

2021

|

vol. 39

135-150

EN

This article offers a comparative interpretation of two poems: “Ostatni mój sonet” [My Last Sonnet] by Cyprian Norwid and “Adieux à la poésie” by Louise Ackermann. Although these two authors differ in terms of sex, nationality, artistic style as well as the national and European reception of their work, these two poems are only four years apart. Both prove to be interesting material for study due to their simultaneous “debut” and “late” character: they describe gestures of bidding farewell to poetry in some specific aspect and in general. The lonely existence of the lyrical “I” in Ackermann’s poem and its sombre mood can be juxtaposed with the relation between “I” and “you” and the increasing scale of emotions in the lyric by Norwid, leading to 150 the conclusion that both works elaborate on the theme of human indifference to the feelings of others, and on the misunderstanding of both authors’ poems by their readers. What dominates in the case of Ackermann is the fear of lack of empathy, while Norwid emphasizes the problem of conventions that hinder real communication. What this is proves is that in these “debuts” the two authors bid farewell only to certain properties of poetry characteristic of the period’s lyricism (expression of the feelings of the lyrical subject and the convention of sonnet-like love lyricism), while these two poems themselves open passages to different stages of poetic creation.

PL

W artykule przedstawiono interpretację porównawczą utworów: Ostatni mój sonet Cypriana Norwida i Adieux à la poésie Louise Ackermann. Autorów dzieli płeć i narodowość, a także styl artystyczny oraz krajowa i europejska recepcja, ich wiersze powstały w odstępie czterech lat. Te dwa utwory okazują się interesującym materiałem do badania z powodu ich jednoczesnego debiutanckiego i „późnego” charakteru: opisano w nich gesty pożegnania z poezją w ogóle i w pewnym jej wymiarze. Obecność samotniczej egzystencji „ja” lirycznego w wierszu Ackermann oraz jednostajnie smutnego nastroju w tym utworze, a relacji między „ja” i „ty” lirycznym w utworze Norwida oraz większej skali emocji prowadzi do wniosków, że tym, co łączy omawiane dzieła, jest motyw ludzkiej obojętności wobec uczuć innych i niezrozumienia ich poezji przez odbiorców. U Ackermann dominuje lęk przed tym brakiem współodczuwania, Norwida zaś uwypukla problem konwencji, które uniemożliwiają prawdziwą komunikację. Udowodniono zatem hipotezę, że tym, co w istocie żegnają w swoich debiutach twórcy, są tylko pewne właściwości poezji typowe dla liryki im współczesnej (ekspresja uczuć osoby mówiącej w wierszu, konwencje sonetowej liryki miłosnej), a utwory te stanowią przejście do innego etapu ich poetyckiej kreacji.

Refine search results

„Najtrudniej opisywać to co najważniejsze”. O Płynie Lugola Bohdana Zadury

Ностальгические мотивы в сонете Адама Мицкевича Аккерманские степи и их отражение в русских переводах

Toneta Pretnarja prevod sonetov Jana Nepomucena Kamińskega

Super size me: Experiments with the shape and size of contemporary sonnets in English

Schodzenie do Hadesu jako dramat wygnania. Na marginesie siedmiu sonetów do Persefony Jerzego Stanisława Sity

Das Sonett und die Musik: Poetiken, Konjunkturen, Transformationen, Reflexionen, eds. Sara Springfeld, Norbert Greiner, and Silke Leopold, Heidelberg 2016 Universitätsverlag Winter, pp. 358, ISBN 978-3-8253-6209-6

Sonet, cykl sonetowy i wieniec sonetów w poezji polskiej i europejskiej

К вопросу о специфике творчества молодого павлодарского поэта Ильи Аргентума

Podmiot gatunkowo usytuowany. Sonet i bajka w twórczości poetyckiej Adama Wiedemanna

Übersetzen ohne Kenntnis der fremden Sprache. Rainer Maria Rilke und die „portugiesischen“ Sonette von Elizabeth Barrett Browning

Databáze českých meter a výzkum českého verše 19. století = : Database of Czech meters and research into 19th century Czch poetry

Gatunkowe obrazy świata: sielanka, litania, sonet

Czy należy bać się śmierci? John Donne i poetycka tajemnica nieśmiertelności

Kim był Bonawentura Pleciuch, autor wiersza Prośba do Aniołów Stróżów, aby nas zachowali od gotycyzmu (1822)?

Romantyczne sonety o wolności artystycznej

Reading the city: Edwin Morgan’s “Glasgow Sonnets” as a contemporary urban sonnet sequence

Intertextual Imprints of Edwin Morgan’s Sonnets from Scotland

Kiedy debiut jest pożegnaniem. Ostatni mój sonet Norwida i Adieux à la poésie Louise Ackermann