Search results

1

The Aporetic Method in Plotinus’ Enneads

100%

Stróżyński M.

Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

|

2014

|

vol. 24

|

issue 1

17-31

PL

There seem to be two tendencies in the Plotinian scholarship concerning spiritual method of the Enneads. First is more general and the other more specific and focused on the analysis of the text. The paper follows the second type of study and attempts to present and analyze Plotinian use of aporia as a spiritual exercise. Traditionally aporia was used as a point of departure for philosophical discussion (e.g. by Aristotle) and sometimes Plotinus follows this tradition. But at other times he uses aporia as a point of arrival – he creates a painful tension due to the fact that discursive thought is unable to know the nature of the One (or, less frequently, also Intellect). The tension becomes a sort of spiritual labor in which the contemplation is born and the tension is released. Several passages from the Enneads are analyzed to show various uses of that method.

2

Reclaiming Time Aesthetically: Hadot, Spiritual Exercises and Gardening

88%

Favara-Kurkowski M.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

|

2021

|

vol. 5

|

issue 2

7-21

EN

Pierre Hadot’s legacy is a vision of ancient philosophy not only as a system of abstract concepts and logical procedures but as a practical philosophical methodology. A key element of this interpretation is consideration of ancient philosophical practice as a series of spiritual exercises to improve one’s own life. The present paper aims to show, more humbly, that by highlighting the aesthetic dimension of the practice of gardening we can consider it part of the set of philosophically charged spiritual exercises. Gardening supports the improvement of one’s own experience of the world through the meeting of different temporal experiences. The appropriation of such different temporal nuances in stark contrast to the accelerated pace of modern life, or periods of tiresome repetition, makes it possible to question one’s own rhythm in the world. In other words, I defend the thesis that horticulture can be considered therapeutic also from a philosophical perspective.

3

Meditating on the Vitality of the Musical Object: A Spiritual Exercise Drawn from Richard Wagner’s Metaphysics of Music

75%

Kramer E.

Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

|

2019

|

vol. 3

|

issue 3(9)

29-42

EN

In 1870, Wilhelm Richard Wagner (1813-1883) wrote an essay to celebrate the centennial of Beethoven’s birth. In this essay Wagner made the case that music is, unlike any other object we create or are attentive to in experience, in an immediate analogical relationship with the activity of the Schopenhauerian “will” and is always enlivened. By drawing on this idea, we can not only conceive of music as in an immediate analogical relationship with our personal experience, but as perhaps the only object of cognition that is in a constant state of personal vitality. It is by that very continuous vitality that it can return us to our own personhood with deeper insight and perspective. The essay concludes by exploring how attending to the musical object as a spiritual (existential) exercise might reconnect us to our roots in sensus communis, educate us on our common personhood, and play an ethical role in our lives.

4

Between medicine and rhetoric: therapeutic arguments in Roman Stoicism

71%

Łapiński K.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2019

|

vol. 9

|

issue 1

11-24

EN

In this paper, I intend to focus on some rhetorical strategies of argumentation which play crucial role in the therapeutic discourse of Roman Stoicism, namely in Musonius Rufus, Epictetus, Seneca, and Marcus Aurelius. Reference is made to Chaim Perelman’s view of ancient rhetoric as an art of inventing arguments. Moreover, it is pointed out that in rhetorical education (cf. Cicero, Ad Herennium, Quintilian, etc.) as well as in therapeutic discourse the concept of “exercise” and constant practice play a crucial role.

5

Filozofia jako ćwiczenie duchowe. Coachingowy model uprawiania filozofii

51%

Leśniak P.

Studia Philosophiae Christianae

|

2018

|

vol. 54

|

issue 3

5-36

EN

The claim that philosophy should be cultivated in a coaching style is the main thesis of this article. In the first part of the essay, I explain the distinction between a coaching (Socratic) paradigm and a scholastic (Aristotelian) paradigm of philosophy . In the second part , I present Frankl’s logotherapy as an example of Socratic or coaching philosophy. The coaching model of philosophy, neglected by mainstream philosophy, found its place in humanistic psychotherapy. Finally, the last section of the article contains some practical examples of coaching methods applied to the teaching of philosophy (epistemology).

XX

Główną tezą tekstu jest uznanie tzw. modelu coachingowego za pierwotny i wciąż żywy sposób uprawiania filozofii. Twierdzę, że filozofia akademicka, która od kilku stuleci tkwi w tradycji scholastycznej, może być uprawiana w modelu coachingowym. W drugim paragrafie przedstawiam odróżnienie dwóch rodzajów filozofowania: Sokratejskiego – określonego w tekście mianem „coachingowego” – oraz Arystotelesowskiego, nazywanego tutaj „scholastycznym”. W trzecim paragrafie pokazuję, w jaki sposób Wiktor Frankl nawiązuje do coachingowej tradycji uprawiania filozofii w swojej praktyce terapeutycznej. W czwartym przedstawiam przykłady zastosowania modelu coachingowego w dydaktyce filozofii.

6

Metafizyczne doświadczenie niestałej Arche

51%

Sikora P.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2018

|

vol. 41

25-42

EN

In my paper I sketch a conception of metaphysical experience as the experience of Arche – a ground of being and existence. I argue that Arche is unstable and fluid, but hidden beneath our everyday, commonsense experiences of the world consisting of beings with firmly established identities. I also sketch the way leading from that everyday experience of the world towards the experience of the hidden Arche.

PL

W swoim artykule szkicuję koncepcję doświadczenia metafizycznego jako doświadczenia Arche - podstawy bycia i egzystencji podmiotu. Argumentuję, że Arche jest nietrwała i płynna, lecz ukryta pod naszym codziennym doświadczeniem świata jako składającego się bytów o trwale ustalonych tożsamościach. Szkicuję także drogę prowadzącą od doświadczenia codziennego do doświadczenia ukrytej Arche.

7

Ćwiczenie się w samopoznaniu jako motyw spajający kompozycję Augustyńskich "Wyznań"

45%

Skorupka W.

Edukacja Filozoficzna

|

2021

|

issue 72

125-158

PL

Wychodząc od współczesnej dyskusji na temat niejednoznacznej formy Augustyńskich Wyznań i odwołując się do rozumienia filozofii jako ćwiczenia duchowego, w artykule niniejszym zwracam uwagę na zasadniczą rolę, jaką w tekście Augustyna spełnia motyw samopoznania oraz zawarta w X księdze refleksja na temat pamięci. W tym celu rozpoczynam od zarysowania specyficznie podmiotowego charakteru augustyńskiej filozofii oraz wskazania na filozoficzne znaczenie autobiograficznej części Wyznań. Zestawiając następnie przedstawione przez autora trzy etapy filozoficzne oraz trzy przełomy w rozumieniu samego siebie, księgę X interpretuję jako centralny punkt conversio i transformacji podmiotu, który łączy część autobiograficzną i egzegetyczną w jedną, spójną całość. Co więcej, celem tej zawartej w Wyznaniach, niejednoznacznie autobiograficznej oraz posiadającej zarazem znaczenie ogólnoantropologiczne opowieści, okazuje się być porwanie za sobą czytelnika, który zgodnie z poglądami Augustyna na naturę naszego poznania, to w sobie samym odkrywa prawdę dotyczącą źródła i celu swojego doczesnego życia. W tym też sensie tekst Wyznań spełnia rolę partytury ponadczasowego duchowego ćwiczenia, prowadzącego do rozpoznania samego siebie jako podmiotu egzystencjalnie oraz poznawczo zależnego od Boga.

EN

I begin this article by looking at the contemporary discussion on the ambiguous form of Augustine’s Confessions and by referring to the understanding of philosophy as a spiritual exercise. Then I draw my attention to the fundamental role played in Augustine’s text by the theme of self-knowledge and by the reflection on memory contained in Book X. To this end, I begin by outlining the specifically subjective character of Augustinian philosophy and by pointing to the philosophical meaning of the autobiographical part of Confessions. Next, comparing the three philosophical stages and three breakthroughs in self-understanding which we can find in Augustine’s text, I interpret book X as the central point of conversio and transformation of the subject, which combines the autobiographical and exegetical parts into one uniform whole. Moreover, the goal of this ambiguously autobiographical story turns out to be to inspire the reader who, according to Augustine’s views on the nature of our cognition, discovers in himself the truth about the source and purpose of human temporal life. In this sense, the text of Confessions plays the role of a carrier for a timeless spiritual exercise leading to the recognition of oneself as existentially and cognitively dependent on God.

Refine search results

2 Eidos. A Journal for Philosophy of Culture

1 ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

1 Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

1 Edukacja Filozoficzna

1 Studia Philosophiae Christianae

1 Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae

2 2021

2 2019

2 2018

1 2014

1 Favara-Kurkowski M.

1 Kramer E.

1 Leśniak P.

1 Sikora P.

1 Skorupka W.

1 Stróżyński M.