Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: stosunki chrześcijańsko-muzułmańskie

Sort By:

Limit search:

Spór wokół hidżabu w Nigerii

100%

Siwierska E.

Nurt SVD

2016

issue 1

111-129

Wprowadzenie szariatu jako oficjalnego prawa muzułmanów w większości stanów północnej Nigerii zapoczątkowało proces rewitalizacji islamu. Jeden z jego widocznych przejawów stanowi zaadaptowanie hidżabu. Większość wyznawców islamu jest zgodnych co do tego, że noszenie tego stroju oznacza skromność i posłuszeństwo Bogu. Hidżab utożsamia się z wolnością i bezpieczeństwem, wiarą oraz niekwestionowanym obowiązkiem. Jest on ponadto wyrazem krytyki wpływów zachodnich. Natomiast z punktu widzenia niemuzułmanów hidżab symbolizuje zniewolenie i łamanie praw kobiet. Jego przeciwnicy uważają go za narzędzie, przy pomocy którego mężczyźni kontrolują kobiety. Pojawienie się hidżabu wywołało poważne dyskusje zarówno w kręgach uczonych, jak i wśród zwykłych mieszkańców Nigerii. Zakaz jego noszenia w instytucjach publicznych powoduje liczne kontrowersje. Brak akceptacji hidżabu muzułmanie uważają za oczywiste łamanie ich konstytucyjnego prawa do wolności religii oraz kontynuację długotrwałej wrogości Zachodu wobec islamu.

Islamic revivalism is very strong in the northern part of Nigeria, where most of the states have formally declared Islamic law as their legal code. One of the outward expressions of this revivalism is the adoption of the hijab for Muslim females. Majority of Muslims agree that wearing hijab is a matter of faith and undisputable obligation, as it demonstrates modesty and obedience to God. Hijab guarantees freedom and safety of the Muslim women. It also connotes the rejection of Western influence. From the non-Islamic perspective, however, hijab is seen as the symbol of oppression and violation of women's rights; a tool in the hands of men to control them. The introduction of hijab has generated heated debates among scholars and people in Nigeria. Ban on wearing it in public institutions has stirred much controversy. Many Muslims see it as an outright violation of their constitutional right to freedom of religion and yet another manifestation of the long-standing hostility of the West towards Islam.

Stosunki dawnej Rzeczypospolitej z Turcją i Tatarami: Czy naprawdę byliśmy przedmurzem Europy?

70%

Kołodziejczyk D.

Praktyka Teoretyczna

2017

vol. 26

issue 4

16-36

Contrary to enduring stereotypes, war rarely broke out in relations between Poland-Lithuania and the Ottoman Empire. Instead, relations were mutually characterized as a way to maintain peaceful neighborliness. Admittedly, the Polish court readily used the phrase the bulwark of Christianity in its relations with other European capitals, especially with papal Rome. However, only with the post-partition era, mainly due to the influence of literary works by Henryk Sienkiewicz, did the names “Turk” and “Muslim” become synonymous with the enemy, though Sienkiewicz did this to avoid censorship from the partitioning states. Nevertheless, studies on the era of the Jagiellonian dynasty reveal that Jagiellonian kings took a pragmatic attitude in their relations with Muslims, which involved having a familiarity with their customs, religious fests and calendar, as well as an openness towards forming political and military alliances. This attitude was unchanged during the times of elective kings, when the phrase “defense of Christianity,” which was applied for domestic use and especially in relations with the West, often coincided with a respect for Muslim partners and a lack of religious bias in mutual relations. Current efforts to instrumentalize the person of John III Sobieski for anti-Muslim propaganda must be regarded as a misunderstanding, since the said monarch valued Oriental culture, spoke the Turkish language, maintained regular contacts with Muslim capitals, and his decision to led his army to Vienna was motivated by political pragmatism rather than religious concerns.

Wbrew pokutującym stereotypom, wojny Rzeczypospolitej z Imperium Osmańskim zdarzały się rzadko, a we wzajemnych stosunkach przeważało dążenie do zachowania pokojowego sąsiedztwa. Frazeologia przedmurza chrześcijaństwa była natomiast chętnie wykorzystywana przez dwór polski jako argument przetargowy w stosunkach z innymi stolicami Europy, zwłaszcza z papieskim Rzymem. Jednak dopiero w okresie zaborów, głównie dzięki twórczości Henryka Sienkiewicza, Turek i muzułmanin stał się niejako substytutem wroga, zastępując ze względów cenzuralnych reprezentantów państw zaborczych. Tymczasem studia nad epoką Jagiellonów ujawniają pragmatyczny stosunek członków tej dynastii do relacji z muzułmanami, wzajemną znajomość obyczajów, świąt religijnych i kalendarza, oraz otwartość na tworzenie sojuszy politycznych i wojskowych. Nie zmieniło się to i w czasach królów elekcyjnych, gdy frazeologia obrony chrześcijaństwa, stosowana na użytek wewnętrzny i zwłaszcza w stosunkiem z Zachodem, szła często w parze z szacunkiem dla muzułmańskich partnerów i brakiem uprzedzeń religijnych we wzajemnych stosunkach. Nieporozumieniem są dzisiejsze próby wykorzystywania postaci Jana Sobieskiego dla celów antymuzułmańskiej propagandy, monarcha ten bowiem cenił kulturę orientalną, znał język turecki, utrzymywał regularne kontakty z muzułmańskimi stolicami, idąc zaś pod Wiedeń kierował się politycznym pragmatyzmem, a nie względami o charakterze religijnym.

Refine search results

1 Nurt SVD

1 Praktyka Teoretyczna

1 2017

1 2016

1 Kołodziejczyk D.

1 Siwierska E.

Search results

Spór wokół hidżabu w Nigerii

Stosunki dawnej Rzeczypospolitej z Turcją i Tatarami: Czy naprawdę byliśmy przedmurzem Europy?