Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  temps
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Studying Pynchonʼs horology: Orthogonal time and Luddite sorrow in Mason & Dixon

100%
Misztal A.
Beyond Philology: An International Journal of Linguistics, Literary Studies and English Language Teaching
|
2013
|
issue 10
115-128
EN
This essay examines Thomas Pynchonʼs ideas of time and attitude towards lived temporality in his 1997 novel, Mason & Dixon. I argue here that Pynchon not only recognizes implicit and explicit dimensions of measuring and telling time, but also brings them into his articulations of time anxieties and temporal systems that constrained and shaped the twentieth-century experience. In Mason & Dixon Pynchon studies these anxieties and systems by tracing down their trajectories to the 18th century emergence of a new temporal order. An integral part of this order constitutes horology, which this paper seeks to discuss by examining some of the ideas of time in Pynchonʼs New York Times essays and his other novels. More specifically, this paper explores Pynchonʼs concepts of orthogonal time and dream time and applies them to delineate his distinctive attitude towards time and technology in Mason & Dixon.
FR
Le présent essai étudie les idées du temps de Thomas Pynchon et son attitude envers la temporalité vécue, dans son roman de 1997, Mason et Dixon. Je soutiens ici que Pynchon reconnaît les dimensions implicites et explicites de mesurer et de dire le temps, mais aussi qu’il les introduit dans ses articulations des anxiétés du temps et des systèmes temporels qui ont contraint et formé l’expérience du XXème siècle. Dans Mason et Dixon, Pynchon étudie ces anxiétés et ces systèmes et remontant leurs trajets jusqu’à l’apparition d’un nouvel ordre temporel au XVIIIème siècle. L’horologie, que le présent article cherche à discuter en examinant quelques idées du temps présentes dans les essais de Pynchon publiés dans New York Times et dans ses autres romans, constitue une partie intégrale de cet ordre. Pour être plus spécifique, l’article explore ses concepts du temps orthogonal et du temps de rêve pour les appliquer ensuite à décrire son attitude distinctive envers le temps et la technologie dans Mason et Dixon.
2
Publication available in full text mode
Content available

Le sablier, la vanité et le sermon protestant français au XVIIe siècle

100%
Thouin-Dieuaide C.
Quêtes littéraires
|
2018
|
vol. 8
21-30
EN
As a symbol of the passage of time, the hourglass is an important iconic element of vanitas paintings. It is also, in the 17th century, the object set on the pulpit of the Protestant preacher who, within the time limits of the hourglass, must exhort the faithful to make good use of their mortal life so they can expect eternal life. The theological and moral discourse of preachers is echoed in the aside sentences that recur in the texts about the little time left to the preacher to deliver his sermon, thus meaning that if human life is vanity, the very discourse conveying the idea must avoid it, banishing all hollow or swollen words, and remain within the limits of the hour-glass.
FR
Emblématique du temps qui passe, le sablier est un élément iconique majeur des tableaux de Vanités. Il est aussi, au XVIIe siècle, l ’objet qui figure sur la chaire du pasteur protestant qui, dans le temps imparti de l ’écoulement du sable, doit exhor-ter le fidèle à faire bon usage de son temps de mortel, pour aspirer au temps éternel. Le discours théologique et moral des prédicateurs rentre en collision avec les incises récurrentes dans les sermons sur le peu de temps qu ’il reste encore au prédicateur pour achever son sermon, signalant ainsi que si la vie humaine n ’est que vanité ; le discours qui le porte doit aussi s ’en garder, en évitant toute parole creuse ou enflée, et rester dans les limites fixées par le sablier.
3
Publication available in full text mode
Content available

Le concept de l'eternité du temps dans le "Liber de causis"

80%
Prokop M. P.
Rocznik Tomistyczny
|
2015
|
vol. 4
27-37
PL
Księga o przyczynach była w Średniowieczu podręcznikiem filozofii na uniwersytetach europejskich. Zachowało się ponad 200 kopii. Każdy znaczący uczony łaciński pisał komentarz do tego traktatu, nawet jeszcze w Renesansie. Także dzisiaj organizowane są kolokwia, na których dyskutuje się zagadnienia poruszane w tej księdze. Periodycznie historycy filozofii usiłują wskazać imię autora i miejsce powstania. Współcześnie Cristina d’Ancona Costa sugeruje, że może to być uczeń al-Kindiego z Bagdadu z IX w., natomiast A. Pattin utrzymuje, że autorem jest Ibn Dawud z Toledo z XI w. Ciekawe dlaczego żaden z arabizujących historyków nie zadał sobie pytania, jak to się stało, że Commentator (Awerroes +1198) nie sporządził komentarza do tego tekstu, który w jego czasach był tłumaczony z arabskiego na łacinę w Toledo przez Gerarda z Kremony (†1187), skoro arabski oryginał przypisywał autorstwo Arystotelesowi, jako pracę o czystym dobru (Kitab Aristutalis fi iydah al-hair al-mahd = Liber Aristotelis de expositione bonitatis purae)? Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, chociaż dziś większość historyków opowiada się za bagdackim pochodzeniem anonima. Zagadnienie wieczności i czasu, temat niniejszego artykułu, anonim łączy z podziałem „esse” na proste, które posiada każda, materialna rzecz znajdująca się w czasie oraz na hierarchicznie uporządkowane „esse superius”: to, które jest wieczne i identyczne z inteligencją; następnie to, które jest ponad wiecznością jako Pierwsza Przyczyna oraz to, które jest na horyzoncie wieczności i czasu, a jest nim dusza stwarzająca czas. Chociaż Anonim posługuję się metodą apofatyczną opisującą hierarchię bytów w odniesieniu do Pierwszej Przyczyny, będącej poza wiecznością i czasem, przez co idzie drogą z „Elementów teologii” Proklosa, niemniej posługuje się także terminologią Arystotelesa np. w określeniu pojęcia czasu. Ten traktat wpisuje się w arabską tradycję łączenia neoplatonizmu z arystotelizmem oraz monoteizmu, gdzie Pierwsza Przyczyna stwarza byty bezpośrednio, ale także za pośrednictwem przyczyn drugich (wyjątkiem wśród filozofów jest Ibn Tufayl † 1185, dla którego jedyną przyczyną sprawczą jest Bóg). Natomiast niezgodnie z arabską tradycją jest przypisanie Przyczynie Pierwszej atrybutu „czysty” (arab. al-hair), które to określenie nie występuje w kanonie 99 imion bożych.
EN
In the Middle Ages Liber de causis was a textbook of philosophy in European universities. It remained more than 200 copies. Every significant Latin scholar wrote a comment to this treaty, in the Renaissance too. Also today colloquia are organized which picked up the issues discussed in this book. Historians of philosophy periodically try to identify the author’s name and a place of its origin. Nowadays Cristina d’Ancona Costa suggests that it may be a student of Al-Kindi from Baghdad who lived in ninth century. A. Pattin maintains that this author Ibn Dawud from Toledo who lived in eleventh century. In that days this text was translated from Arabic into Latin in Toledo by Gerard of Cremona (+1187). Is why it is interesting that no one from among historians did not ask himself how did it happen that Commentator (Averroes +1198) did not write a comment to this text as Arabic the original ascribed the authorship to Aristotle as a work about pure good (Aristutalis Kitab fi al-hair iydah al-Mahd = Liber de Aristotelis Exposition bonitatis pura). Many questions remain unanswered, although today most historians declare in favour of Baghdad’s origin of Anonymous Person. The issue of eternity and time, the topic of this article, Anonymous Person connects with the classification of ‘esse’ for simple that has each, material thing located in time and the second one – hierarchically organized ‘esse superius’ which is eternal and identical with intelligence; next that which is beyond eternity as the First Cause; and thatwhich is on the horizon of eternity and time, and it is the soul which creates time. Although Anonymous Person used the method of apophatic which describes the hierarchy of beings in relation to the First Cause, who is beyond eternity and time – that goes by way of the Elements of Theology by Proclus – but he also uses the terminology of Aristotle, eg. in determining the concept of time. This treaty is a part of the Arabic tradition of connecting Neoplatonism with Aristotelianism and monotheism in which The First Cause creates beings directly but also through secondary causes (with the exception of Ibn Tufayl +1185 – according to him the only causative is God). Whereas ascribing the attribute of ‘pure’ (al-hair) to The First Cause is contradict Arabic tradition. This term is not included in the canon of 99 names of God.
4

Epistémologie du nom propre en traduction

71%
Ballard M.
Translationes
|
2011
|
vol. 3
|
issue 1
FR
Cette étude repose sur les principes de la traductologie réaliste, c’est-à-dire l’observation des produits de l’activité de traduction comme voie d’accès aux éléments et aux paramètres qui la constituent. La spécificité des noms propres constitue l’obstacle naturel à leur traduction au sens classique du terme mais leur potentiel sémantique peut, de façon naturelle ou par insertion dans des contextes de création littéraire ou pragmatique, générer des modes de traduction qui vont du littéralisme à la recréation, sans parler de ceux qui correspondent aux sollicitations de normes temporelles ou stylistiques. L’épistémologie du nom propre se construit en fin de compte dans le cadre d’une sémiotique qui intègre les fonctions du signe dans son contexte social de production et celles qu’on lui fait assumer dans les textes.
EN
This study is based on the principles of realistic translatology, i.e., the observation of the artifacts of translation practice as a means of revealing the components and parameters of their production. The specificity of proper names constitutes the barrier to their translation in the classical sense of the term, but their semantic potentiality can, naturally or within the context of literary or pragmatic creations, generate modes of translation ranging from literalism to recreation, not to mention those related to time period and stylistic norms. In other words, the epistemology of proper names constitutes itself within the frame of a semiotic approach integrating the functions of the sign within its social context of production and the function it comes to bear within texts.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.