Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  the laity
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Apostolstwo świeckich w parafii

100%
Lipiec D.
Roczniki Pastoralno-Katechetyczne (Pastoral and Catechetical Annals)
|
2009
|
vol. 1(56)
45-56
EN
Pope John Paul II taught that the parish is the “first community” for God’s People. It supports and enlivens contemporary Christians’ faith, it prepares one to liturgical life and introduces him into it, and it stimulates one to practice Christian love and to build a brotherly community. The Pope also pointed to the need of lay Catholics’ apostolic involvement in the life of the parish. Their main apostolic task is building the parish community as a community of faith, cult and love. The community should be at the same time a missionary community. Such an apostolic task concerns all the parish members. Religious associations and parish pastorate councils are a special field of lay people’s involvement in the life of the parish.
2

Księdza prof. Adama Ludwika Szafrańskiego promocja laikatu

100%
Wojaczek K.
Roczniki Teologiczne
|
2015
|
vol. 62
|
issue 6: Teologia pastoralna
177-188
EN
Promotion of the laity by Professor Szafrański has three primary influences: ecclesiological, sacramentological and pastoral. Within the ecclesiological inspiration Professor Szafrański sees laity in the Church, which is a sign of unity: God with the people and men among themselves. Szafrański believes that the laity should play an active role in the construction of the sign of unity. This is particularly important in their respective conditions of life: family, work, culture politics etc. For this purpose it is necessary, in his opinion, the activation of the laity. The laity are, according to Professor Szafrański called to fulfill its mission on the basis of the sacraments of Baptism and Confirmation, rather than the hierarchy mandate. He believes that to make them aware of this is an important factor of their activation. Finally indicates their commitment under the terms of complementarity of competence hierarchy and laity and their cooperation in the fulfillment of the Church's mission. It was then that the Church is able to contribute to the improvement of the world.
XX
Ks. prof. dr hab. Adam Ludwik Szafrański był znany w środowisku jako promotor ludzi świeckich w Kościele. Dotyczyło to przede wszystkim, choć nie wyłącznie, ludzi świeckich studiujących teologię, co w okresie posoborowym było pewną nowością, ale też rodziło opory, obecne zresztą do dnia dzisiejszego. Zaangażowanie ks. Szafrańskiego w promocję laikatu wynikało z jego rozległej i głębokiej wiedzy teologicznej, szerokich horyzontów myślenia i otwartości. Wydaje się, że można zarysować trzy główne nurty uwarunkowań, które stanowiły podstawę promocji ludzi świeckich. Należą do nich uwarunkowania eklezjologiczne, uwarunkowania sakramentologiczne i uwarunkowania pastoralne.
3

Odnowione misje ludowe narzędziem nowej ewangelizacji

100%
Makowski A.
Roczniki Teologiczne
|
2017
|
vol. 64
|
issue 12: Homiletyka
99-116
EN
Popular missions exist in the Church's activities for almost 500 years. Introduced by the Council of Trent they are a phenomenon of dynamic renewal of pastoral life. Over the centuries, from the very beginning as they had appeared, they became a worldwide one of the features of renewal of faith in the Catholic Church. Also, in the current era of new evangelization, traditional missions are an indispensable means of periodic renewal of Christian life (CT 47). In this article they are shown the directions of renewal of popular missions in the spirit of the new evangelization. Renewed missions like ages ago so now serve the ordinary pastoral care. They help in the realization of the pastoral initiatives of the universal Church, both at national and local levels.
PL
Misje ludowe istnieją w działalności Kościoła od niemal 500 lat. Wprowadzone przez Sobór Trydencki są fenomenem dynamicznego odnowienia życia duszpasterskiego. Przez wieki, od samego początku jak się pojawiły, stały się na całym świecie jedną z cech odnowy wiary w Kościele katolickim. Również w obecnej dobie nowej ewangelizacji misje ludowe stanowią niezastąpiony środek okresowej odnowy życia chrześcijańskiego (CT 47). W artykule ukazane są kierunki odnowy misji ludowych w duchu nowej ewangelizacji. Odnowione misje, tak jak przed wiekami, tak i teraz służą duszpasterstwu zwyczajnemu. Są pomocą w realizacji inicjatyw duszpasterskich Kościoła powszechnego, zarówno na poziomie narodowym, jak i lokalnym.
4

Wybrane aspekty posłannictwa wiernych świeckich według Kodeksu Prawa Kanonicznego

100%
Krzywkowska J.
Kościół i Prawo
|
2015
|
issue 4 (17) nr 2
39-53
PL
Wierny to ten, który przez chrzest został włączony do wspólnoty Kościoła. W aspekcie prawnym chrzest oznacza nabycie praw i zaciągnięcie zobowiązań właściwych chrześcijanom. Prawa te i obowiązki zostały określone w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. Osobowości prawnej nabytej w Kościele, ze względu na jej charakter sakramentalny, nie można utracić ani jej znieść. Świeccy, odznaczający się odpowiednią wiedzą i nieposzlakowaną opinią mogą być dopuszczeni do pełnienia niektórych urzędów i zadań kościelnych. Na tego rodzaju udział Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. nie zezwalał, rezerwując całą władzę jurysdykcji dla duchownych. Wpływ na dopuszczenie wiernych świeckich do kościelnej władzy jurysdykcyjnej miały postanowienia Soboru Watykańskiego II wyrażone przede wszystkim w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium oraz Dekrecie o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem. Przepisy zezwalają wiernym świeckim – zarówno mężczyznom, jak i kobietom – na pełnienie wielu funkcji sądowych. Ponadto katolicy świeccy wchodzą w skład rad duszpasterskich (diecezjalnych i parafialnych), mogą brać udział w synodach diecezjalnych. Z powodu braku duszpasterzy, jeśli tego domaga się konieczność, również wierni świeccy mogą przewodniczyć modlitwom liturgicznym, udzielać sakramentu chrztu św. i Komunii św. Obserwuje się współcześnie rozwój ruchów i stowarzyszeń o charakterze religijnym, które realizują wiele inicjatyw w społeczności lokalnej. Coraz częściej misja świeckich w Kościele jest dostrzegana i uznawana.
EN
The believer is the one who was incorporated into the Church through a baptism. In the legal aspect baptism means the acquisition of rights and incurring commitments typical for Christians. These rights and obligations are set out in the Code of Canon Law of 1983. A legal personality attained in Church, because of its sacramental character, cannot be lost or abolished. The laity, characterized by the appropriate knowledge and unblemished reputation, may be allowed to hold certain offices and ecclesiastical tasks. The Code of Canon Law from 1917 did not grant permission to this kind of participation, reserving all the power of jurisdiction for the clergy. The resolutions of the Second Vatican Council, expressed primarily in the Dogmatic Constitution on the Church Lumen gentium and the Decree on the Apostolate of the Laity Apostolicam Actuositatem, had an impact on the admission of the laity to the power of ecclesiastical jurisdiction. The regulations allow the lay people; both men and women; to serve a number of judicial functions. Moreover, lay Catholics are members of the pastoral councils (diocesan and parish) and can participate in diocesan synods. Due to the lack of priests, if necessary, the laity can preside over liturgical prayers, confer the sacrament of baptism and Holy Communion. Nowadays, there has been the development of movements and associations of a religious nature, which implements many initiatives in the local community. The mission of the laity in Church is more and more frequently perceived and recognized.
5

Problem spójności polityki społecznej z konstytucją soborową Gaudium et spes

80%
Mazur J.
Roczniki Teologiczne
|
2016
|
vol. 63
|
issue 6: Teologia pastoralna
109-130
EN
This text deals with the issue of making social policy coherent with the social message of the Second Vatican Council Pastoral Constitution Gaudium et Spes. It seems essential to examine the particular relationship between politics and religion in Poland. Politics, and in particular social policy is carried out by people who, in the main, belong to the two communities simultaneously: and religious ones. They are active politicians and also Christians. The problem of coherence between what they do in politics and what they confess because of their Christian identity arises here. The author of the article investigates the issue, framed in this way. He does this by referring to the concept of politics practiced “in a Christian way”. For reasons of clarity, he accentuates the need to adopt an appropriate axiology and appropriate ethics. The right basis is needed for social policy, and this is integral anthropology, especially Christian personalism. According to the social message of Gaudium et Spes, social policy should take up its tools with the aim of “prudent care for the common good”. In practice, this means care primarily for the family. In Poland, due to the religious structure of the population, it is a task incumbent primarily on lay Catholics. They, in turn, expect appropriate formation of conscience on the part of the hierarchical Church. In practicing “Christian” social policy, one has to be realistic, in order not to get entangled in utopia. However, the postulate of realism does not exclude carrying out such a policy project. The idea is firmly rooted in the abilities of man, and man finds in the Church exceptional strength and creative potential, which make rational care for the common good and its development possible. The Second Vatican Council pointed out how to go in this very direction.
PL
W prezentowanym tekście chodzi o problem spójności polityki społecznej z przesłaniem społecznym konstytucji pastoralnej Gaudium et spes Soboru Watykańskiego II. Zwrócenie uwagi na tego rodzaju związek, który jest relacją polityki z religią, w warunkach polskich wydaje się koniecznością. Albowiem politykę, w szczególności politykę społeczną, uprawiają ludzie, którzy w przeważającej większości przynależną do dwóch społeczności jednocześnie: politycznej i religijnej. Są aktywnymi politykami i zarazem chrześcijanami. Pojawia się więc problem spójności tego, co uprawiają w ramach polityki z tym, co wyznają z racji swej chrześcijańskiej tożsamości. Autor artykułu dokonuje intelektualnego wglądu w tak postawiony problem. Czyni to poprzez odwołanie się do pojęcia polityki uprawianej „po chrześcijańsku”. Dla jasności rozważań akcentuje potrzebę przyjęcia odpowiedniej aksjologii i etyki. Dla polityki społecznej potrzebna jest właściwa podstawa, którą jest antropologia integralna, w szczególności zaś personalizm chrześcijański. Wedle orędzia społecznego konstytucji Gaudium et spes, polityka społeczna powinna uruchomić swoje instrumenty tak, aby „roztropnie troszczyć się o dobro wspólne”. W praktyce oznacza to troskę, która w pierwszej kolejności dotyczy rodziny. W Polsce, z uwagi na strukturę wyznaniową ludności, jest to zadanie spoczywające głównie na katolikach świeckich. Ci z kolei oczekują na odpowiednią formację sumień ze strony Kościoła hierarchicznego. W uprawianiu polityki społecznej „po chrześcijańsku” trzeba być realistą, bo w przeciwnym razie można właśnie uwikłać się w utopię. Jednak postulat realizmu wcale nie wyklucza realizacji projektu takiej polityki. Jej idea mocno osadzona jest w możliwościach człowieka, który w Kościele znajduje wyjątkową siłę i możliwości twórcze, zdolne do racjonalnych starań o dobro wspólne i jego rozwój. Sobór Watykański II ukazał drogi do pójścia w tym właśnie kierunku.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.