Search results

1

On the sidelines of new media. "Life after life" without the prefix "smart" (?)

100%

Orzeł B.

Anthropos?

|

2016

|

issue 25 Na uboczu

158-167

EN

The main question of this article is: how should we think about new media in the age of excess, timelessness and non-places? Is it possible to live without the prefix "smart" and to exist on the sidelines of new media? Undoubtedly the new ways of communication (for example mobile applications, social media, social gaming, the phenomenon of "selfie") and increasing consumption of technology and data has changed the way we consider about our work and leisure time, face-to-face communication, friends and even everyday need. In the light of these circumstances it will be necessary to reassess our picture of mobile media - to think over the change of habits, to appreciate the role of communication.

2

The Concept of Timelessness Applied to Advergames

75%

Mago Z.

Acta Ludologica

|

2018

|

vol. 1

|

issue 2

18-33

EN

Advergames have been appearing alongside digital games since the very beginning. Although they had been originally created as marketing tools, their gaming nature has made from them an important part of digital-gaming industry heritage. At the same time, advergames, which persisted over time, may represent significant advantages for the brands they promote. The aim of the study is an examination of advergames’ timelessness based on a theoretical framework and a qualitative-quantitative content analysis of advergames released across their history up to 2000, taking into account aspects of both digital games’ and advertising timelessness. Besides general popularity, archetypal character, current playability and preservation, the analysis also focuses on the advergame design and brand implementation forms.

3

Magičeskaja muzyka sutartinės kak simbol garmonii i porjadka

51%

Račiūnaitė-Vyčinienė D.

Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

|

2001

|

vol. 13

179–196

PL

Polifoniczne pieśni litewskie zwane sutartinės stanowią wedle autorki przykład archaicznego muzykowania rytualnego, w którym dźwięki i ruchy wykonawców mają walor symboliczny, odwzorowują harmonię i kosmiczny porządek świata. Magiczne działanie tej muzyki ma oparcie w strukturze melodii i tekstu oraz w sposobie wykonywania całego utworu. Ważnym elementem magii sutartinės jest już sama barwa głosu, skupiona na samogłoskach i ewokująca efekt „gęgania” czy „gdakania”. Barwa ta stanowi swego rodzaju „maskę dźwiękową”, nakładaną w czasie wykonywania pieśni. Muzyka sutartinės płynie po niemającym końca symbolicznym kręgu, brak w niej sygnału początku, kulminacji i końca, rytmiczne powtarzanie formuł daje efekt pulsacji, pozwala wykonawcom i słuchaczom zanurzyć się w hipnotycznym bezczasie, podobnie jak to ma miejsce w tantryzmie z mantrami. Refreny litewskich sutartinės przypominają hinduskie mantry także poprzez różne gry dźwiękowe, np. modyfikacje jednego słowa typu laduto – ladoto – lodata itp. Charakterystyczny przyśpiew lado – znany też słowiańskim pieśniom obrzędowym – któremu towarzyszy klaskanie, miał prawdopodobnie sens głębszy, mitologiczny, podobnie jak niektóre apostrofy do bóstw w sakralnych tekstach starohinduskiej Rigwedy. Śpiew sutartinės daje się porównać z czynnością tkania za pomocą formuł słowno-muzycznych i odpowiednich ruchów, co dało podstawę dla wprowadzenia specjalnej notacji tego śpiewu nie za pomocą nut na pięciolinii, lecz małych kwadracików na papierze milimetrowym. Maniera zlewania głosów i śpiewania sutartinės w zamkniętym kole wykonawców służy osiągnięciu efektu dzwonów, których głos także daje podstawę do przeżywania harmonii ze światem. Nazwa pieśni sutartinės wywodzi się od litewskiego czasownika sutarti ‘być w harmonii, zgadzać się’.

EN

A claim is made that polyphonic Lithuanian songs called sutartines are examples of archaic ritual music in which the sounds and movements of the performers are symbolic in nature and reflect the world’s harmony and cosmic order. The magical function of the music is based on the structure of the melody and text, as well as on the way in which a particular piece is performed. An important element of the magic of sutartines is the very timbre of the performer’s voice, emphasizing vowels and creating the ‘gaggling’ or ‘cackling’ effect. The timbre is a ‘sound mask’ put on with the intention of preforming a song. The music of sutartines flows in an endless symbolic circle. It lacks signals of the beginning, culmination and end. Rhythmic repetitions of formuli create a pulsating effect, thanks to which the performers and the listeners can be emmersed in hypnotic timelessness, as it is done in Tantric mantras. The choruses of Lithuanian sutartines resemble Hindu mantras also due to various plays on sounds, e.g. modifications of one word, such as laduto — ladoto — lodata, etc. The characteristic chant lado — also present in Slavonic ritual songs — accompanied by clapping, probably had a deeper mythological sense, similarly to certain apostrophes to deities in sacral texts of Old-Hindu Rig-Veda. Singing sutartines can be likened to weaving with the use of verbal-musical formuli and appropriate movements, which is why a special notation for recording the singing has been introduced, based on little squares on graph paper, rather than on notes and the staff. Merging of voices and performing sutartines in a closed circle creates the effect of bell sounds, which enable one to experience harmony with the world. The term sutartines derives from the Lithuanian verb sutarti ‘be in harmony, tally’.

4

From crisis to stasis: depicting history in Czech opera after 1948

45%

Havelková T.

Hudební věda (Musicology)

|

2023

|

vol. 60

|

issue 1

49-68

EN

Every time the Czech nationhood has appeared to be threatened, stage (re) interpretations of national history have been produced with renewed urgency. This was the case after the Munich Agreement of 1938 and the following Nazi occupation, and again after the Warsaw Pact invasion in 1968. In this article, I engage with the ways motives and themes used to raise national awareness in these times of crisis were naturalized, or neutralized, to serve the cultural politics of state socialism in the decades that followed, and especially the period of “normalization” in the 1970s and 1980s. I focus on two contemporary operas on historical themes that were produced at the Prague National Theatre in relation to its centenary celebrations: Zuzana Vojířová by Jiří Pauer (NT 1959 and 1981) and Mistr Jeroným by Ivo Jirásek (NT 1984). They both help demonstrate the paradoxical demand for grand themes from national history on the one hand, and absence of concrete meaning on the other. I argue that Zuzana Vojířová ultimately served the political needs of “normalization” much better than Mistr Jeroným. Pauer’s “folk opera” used traditional dramaturgy and conventionalized musical means and capitalized on the popularity of its subject matter during World War II. With its romanticized depiction of the past and generic form of nationalism, it could be consumed as a politically neutral and “timeless” product of high culture. Mistr Jeroným proved much more controversial, due to its ambiguous depiction of the eponymous Hussite hero as well as its modernist music. The libretto was written by the blacklisted poet Karel Šiktanc, a fact that remained well hidden at the time. Like Zuzana Vojířová, Mistr Jeroným was discursively framed through references to World War II, which worked to suppress the more recent historical parallels the opera could evoke (e.g., to the self-immolation of the Czech student Jan Palach in protest of the 1968 invasion). While the opera thus carried a certain subversive potential, I suggest that it was so obscured as to effectively become unreadable to contemporary audiences.

CS

Vždy, když se zdálo, že je česká státnost ohrožena, vznikaly s novou naléhavostí scénické (re)interpretace národních dějin. Tak tomu bylo po Mnichovské dohodě v roce 1938 a následné nacistické okupaci a znovu po invazi vojsk Varšavské smlouvy v roce 1968. V této studii se zabývám způsoby, jakými byla témata používaná ke zvýšení národního uvědomění v dobách krize naturalizována nebo neutralizována, aby sloužila kulturní politice státního socialismu v následujících desetiletích, a zejména v období „normalizace“ v 70. a 80. letech 20. století. Zaměřuji se na dvě soudobé opery s historickou tematikou, které byly uvedeny v pražském Národním divadle v souvislosti s oslavami jeho stého výročí: Zuzanu Vojířovou Jiřího Pauera (ND 1959 a 1981) a Mistra Jeronýma Ivo Jiráska (ND 1984). Obě pomáhají ukázat paradoxní poptávku po velkých tématech z národní historie na straně jedné a absenci konkrétního významu na straně druhé. Docházím k závěru, že Zuzana Vojířová sloužila politickým potřebám „normalizace“ mnohem lépe než Mistr Jeroným. Pauerova „lidová opera“ s tradiční dramaturgií a konvencionalizovanými hudebními prostředky těžila z popularity svého námětu za druhé světové války. Díky romantizujícímu zobrazení minulosti a generické formě nacionalismu mohla být konzumována jako politicky neutrální a „nadčasový“ produkt vysoké kultury. Mistr Jeroným se ukázal jako mnohem kontroverznější, kvůli nejednoznačnému ztvárnění titulního husitského hrdiny i modernistické hudbě. Libreto napsal zakázaný básník Karel Šiktanc, jeho autorství však zůstalo dobře utajeno. Stejně jako Zuzana Vojířová byl Mistr Jeroným diskurzivně rámován odkazy na druhou světovou válku, patrně s cílem potlačit novější historické paralely, které opera mohla evokovat (např. sebeupálení Jana Palacha na protest proti invazi z roku 1968). Ačkoli tak opera nesla určitý subverzivní potenciál, byl nakonec natolik zastřen, že se stal pro soudobé publikum fakticky nečitelným.

5

Problem (a)czasowości Boga

32%

Łagosz M.

Studia Philosophiae Christianae

|

2020

|

vol. 56

|

issue 1

79-102

EN

This paper considers the problem of the (a)temporality (un-changeability) of God, which is analysed from a dialectical point of view – especially from an Hegelian perspective. The conclusion we argue for is that the temporality (changeability) of God is very different from the temporality of the physical world because the former is not determined by the principle of causality. ------------- Received: 30/11/2019. Reviewed: 10/01/2020. Accepted: 19/01/2020

PL

W artykule tym rozważana jest kwestia (nie)zmienności Boga, której „pochodną” – biorąc pod uwagę stwierdzenie Arystotelesa, że „substratem” czasu jest ruch – jest tytułowy problem (a)czasowości Boga. Aby uwyraźnić i uchwycić wiążące się z tymi zagadnieniami trudności i dylematy, odwołano się do teologii chrześcijańskiej, a w szczególności do problematyki stworzenia, objawienia, a także – co się z tym wiąże – wcielenia oraz zbawienia. Wyprowadzono wniosek, że należy przyjąć, iż w Bogu realizuje się zupełnie inna niż kauzalna zasada ruchu, stąd też i struktura Jego zmienności („Boski czas”) musi być radykalnie odmienna. Ten domniemany rodzaj Boskiej czasowości można nazwać czasem absolutnym i uznać, że przypomina on coś, co z naszej ludzkiej perspektywy da się za Heglem określić teraźniejszą obecnością. ------------- Zgłoszono: 30/11/2019. Zrecenzowano: 10/01/2020. Zaakceptowano do publikacji: 19/01/2020

Refine search results

1 Acta Ludologica

1 Anthropos?

1 Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

1 Hudební věda (Musicology)

1 Studia Philosophiae Christianae

1 2023

1 2020

1 2018

1 2016

1 2001

1 Havelková T.

1 Mago Z.

1 Orzeł B.

1 Račiūnaitė-Vyčinienė D.

1 Łagosz M.

On the sidelines of new media. "Life after life" without the prefix "smart" (?)

The Concept of Timelessness Applied to Advergames

Magičeskaja muzyka sutartinės kak simbol garmonii i porjadka

From crisis to stasis: depicting history in Czech opera after 1948

Problem (a)czasowości Boga