Search results

1

Prezentacja prac studentów z Pracowni Tkaniny Dekoracyjnej Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi

100%

Krogulska-Czekalska D.

Powidoki

|

2019

|

issue 2: Re-konstruktywizm

188-193

EN

The heritage of the Bauhaus school is the benchmark for the activities of each and every jacquard fabrics designer. Juxtaposing the operating strategies of the German university and the Lodz Academy appears particularly interesting. For the latter the fabric became fundamental in its beginnings, and has still been important today. The projects inspired by Bauhaus were created in the Decorative Fabrics Studio at the Academy of Fine Arts in Łódź in the summer semester of the 2018/2019 academic year.

2

Drogowskazy do nowych przestrzeni i inne notatki z podróży

38%

Brennand-Wood M.

Powidoki

|

2020

|

issue 3

50-57

EN

Michael Brennand-Wood regards himself as an independent explorer of visual territories. There are two ongoing spatial considerations in his practice, the spaces within and the spaces between. He has always been drawn to the border areas, the margins between disciplines, the points at which ideas overlap, blurring distinctions as to whether it’s a textile or sculpture, applied or fine art piece. Definitions of an area’s ideology are often a form of protectionism and control; he belongs firmly to the what if school of thought. The relationship between music and rhythm, has been a constant source of fascination in his work. His works recognized no hierarchy of materials; his visual language is a synthesis of painterly, sculptural and stitched traditions.

3

Zachowane baldachimy procesyjne na terenie Małopolski z wieku XVII i XVIII

32%

Tracz S.

Folia Historica Cracoviensia

|

2018

|

vol. 24

|

issue 1

EN

During 17th and 18th centuries processional canopies took a form of a decorative canopy usually made of fabric stretched on a frame, attached to ornamental poles. As a result, this construction enabled people to carry those canopies. First of all, processional canopies were used during theophoric processions. Such canopies were usually made of non-durable materials, and, therefore, only a few of them are still preserved. Based on information provided in various archival sources as well as remaining examples of processional canopies, one can divide them, due to their shape, into two types.The first type that is also the most numerous are canopies with a wooden or metal frame on a rectangular projection that is close to the square, with two or four poles. The second type are oval canopies in the shape of an umbrella, set on single poles, with an example of the 18th-century canopy in Bielany near Kęty.In both types, the most important decorative element was fabric stretched on a frame that formed an inside ceiling of a canopy as well as its top, also forming its sides with a frill or pelmet. Generally, the inside ceiling and the top of the canopy were made of two different kinds of fabrics. The top of the canopy was usually flat, but there were examples of more dynamic forms, e.g. a canopy from the 2nd half of 18th century in Kacwina. Also, some decorative elements such as braids, laces, fringes, tapes, embroideries and tassels were used. Canopy poles were carved and painted. The best examples of a classic baroque canopy are the oldest remaining canopy in Lesser Poland dated approximately for 1663 in Polanka Wielka and a canopy made of the 17th-century fabric in the church of St. Anna in Kraków. Sometimes the top of a canopy was surrounded with openwork, a richly carved and gilded frame, such as a canopy from the 3rd quarter of the 18th century in Krzywaczka or in the church of St. Anna in Nowy Targ (2nd half of 18th century).An interesting type of canopies were the canopies made entirely of wood and decorated with painted and gilded woodcarvings. The examples of such canopies include the canopies preserved in Spisz, in the church in Frydman (2nd half of 18th century), in Krempachy (2nd half of 18th century) and Trybsz and, last but the least, a well-known from archival photographs but currently non-existing canopy from the end of the 18th century in Łapsze Niżne. The most important decorative elements of these canopies are richly carved and gilded wooden frames with their tops made of fabric or plank.The second type of canopies in the shape of an open and folded umbrella is represented by a currently non-existent 18th-century umbrella in Bielany near Kęty.The canopies from the following two centuries mostly took a shape based on a simple wooden frame with a textile top and straight sides or on a form of a pelmet. Also, there are examples of canopies in which wood carvings are added to the textile elements.

PL

Baldachimy procesyjne na terenie Małopolski w wieku XVII i XVIII przyjmowały formę dekoracyjnego daszku wykonanego zazwyczaj z tkaniny rozpiętej na stelażu, przymocowanego do ozdobnych drążków, co umożliwiało ich przenoszenie. Przede wszystkim baldachimów używano podczas procesji teoforycznych. Wykonywano je z zasady z nietrwałych materiałów, stąd też zachowało się ich tylko kilka. Na podstawie źródeł archiwalnych oraz zachowanych przykładów baldachimy procesyjne można podzielić ze względu na kształt na dwa rodzaje.Pierwszy, najliczniejszy, stanowią baldachimy o drewnianym lub metalowym stelażu na rzucie prostokąta zbliżonego do kwadratu, zaopatrzone w dwa lub cztery drążki. Drugi to baldachimy owalne na jednym drążku w kształcie parasola. W obu grupach najistotniejszym elementem dekoracyjnym była tkanina rozpięta na stelażu tworząca podniebie oraz dach baldachimu, kształtująca także jego boki za pomocą falbany lub lambrekinu. Podniebie i dach baldachimu wykonywane były zasadniczo z dwóch różnych tkanin. Dach baldachimu najczęściej był płaski, ale występowały także przykłady o dynamicznych formach, czego przykład stanowi baldachim w Kacwinie z drugiej połowy XVIII wieku. Dodatkowo stosowano dekoracyjne uzupełnienia w postaci obszycia galonem, koronką, frędzlą, taśmami i haftem, a także chwostami. Najczęściej drzewce baldachimów były rzeźbione i malowane. Najlepszym przykładem klasycznego baldachimu barokowego stanowi najstarszy zachowany w Małopolsce baldachim z roku ok. 1663 w Polance Wielkiej lub baldachim wykonany z XVII-wiecznej tkaniny w kolegiacie św. Anny w Krakowie. Zdarzało się, że dach baldachimu był obwiedziony ażurowym, bogato rzeźbionym i złoconym obramieniem, jak np. baldachim z trzeciej ćwierci XVIII wieku w Krzywaczce lub w kościele św. Anny w Nowym Targu (2. poł. XVIII w.). Ciekawą grupę tworzyły baldachimy w całości drewniane dekorowane malowaną i złoconą snycerką, które zachowały się na Spiszu, w kościele we Frydmanie (2. poł. XVIII w.), Krempachach (2. poł. XVIII w.) i Trybszu oraz znany ze zdjęć archiwalnych niezachowany baldachim z końca XVIII wieku w Łapszach Niżnych. Zasadniczym elementem dekoracyjnym wymienionych baldachimów jest bogato rzeźbiony i złocony drewniany stelaż, do którego przytwierdzany był dach wykonany z tkaniny bądź z deski.Drugi rodzaj baldachimów w formie rozkładanego i składanego parasola reprezentowała niezachowana obecnie XVIII-wieczna umbella w Bielanach k. Kęt.Powstające w następnych stuleciach baldachimy generalnie przyjęły formę opartą na prostym drewnianym stelażu z tekstylnym dachem i bokami prostymi lub w formie lambrekinu. Spotykane są także rozwiązania, w których do elementów tekstylnych dodawano akcenty snycerskie.

4

Ornat – geneza, symbolika, sposoby dekoracji

26%

Mościcki M.

Teologiczne Studia Siedleckie

|

2016

|

issue XIII/13

91-115

XX

Chasuble is a decorative outer vestment used by Catholic priests to celebrate Mass. Its decorativeness, as well as the decorativeness of all vestments, emphasizes the celebrant and the significance of the liturgical activities. Chasuble comes from the Roman „paenula”, that is a light coat protecting from rain. It was commonly used by Christian priests since the fourth century, and it became a characteristic feature of the priesthood from the seventh century. Liturgical vestments started to develop since the ninth century, when they were used only for liturgical purposes by blessing. Over the centuries chasubles were the subject of different modifications. From the twelfth to the fifteenth century chasubles had the shape of the bell, and they were called gothic chasubles. After that time, especially after the Council of Trent, they were gradually modified. Chasubles were shortened until the violin shape – these were the so called Roman chasubles. First chasubles had ornamental patterns of the fabrics they were made of. However, Roman „paenule” had vertical stripes, the so called „clavi”, which later formed a decorative column sometimes adopting the form of a cross. Chasubles were made from the best silk fabrics. From the fourteenth to the first half of the seventeenth century the most popular were Italian fabrics, and from the second half of the seventeenth century – French fabrics. The main decorative motifs are embroidered orphreys. In medieval times they were mainly figural representations and since the Renaissance they became more plastic and decorative thanks to goldsmith’s additives. In the time of Renaissance plant ornamentation is the dominant. However, since the Counter-Reformation vestment embroidery was dominated by plant-flower ornamentation, with heavy and complex compositions. A common feature of the presented vestments is their cut, formed finally after the Council of Trent. In this form it has survived over 400 years, until the Second Vatican Council. Throughout this time we can see a variety of fabrics, techniques and ornamentation methods used in the production of vestments. Each of the examples has its original decorativeness.

5

Post-Tridentine chasubles presented on permanent exhibition in Diocesan Museum in Siedlce

26%

Mościcki M.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 4: Historia sztuki

103-114

EN

Chasuble is a decorative outer vestment used by Catholic priests to celebrate Mass. It comes from the Roman paenula, that is a light coat protecting from rain. It was commonly used by Christian priests since the 4th century, and it became a characteristic feature of the priesthood from the 7th century. Over the centuries chasubles were the subject of different modifications. After the Trent Council planets were shortened until the violin shape – these were so-called Roman chasubles. First chasubles had ornamental patterns of the fabrics they were made of. However, Roman paenule had vertical stripes, so-called clavi, which later formed a decorative column sometimes adopting the form of a cross. Chasubles were made from the best silk fabrics. Diocesan Museum in Siedlce has the exhibition of the Post-Tridentine chasubles. The embroidered chasuble from the 17th century is an example of Italian design. The chasubles from the 18th century are came from the Radziwiłł foundation from Biała Podlaska. The first is an example of French embroidery, whereas the second was made in a local manufacture. The red chasuble with the Star of the Order of the White Eagle is a very interesting exhibit, vere rarely decoration of liturgical vestments. The chasuble with the kontusz sash it is the Polish tradition of storage in memory of noble costume. The last example it is the funeral vestment with a very rich embroidery with the Passion of the Christ motifs. Throughout the time we can see a variety of fabrics, techniques and ornamentation methods used in the production of vestments. Each of the examples has its original decorativeness.

PL

Ornat jest ozdobną szatą wierzchnią używaną przez katolickich duchownych do sprawowania Mszy świętej. Swoją genezę wywodzi z rzymskiej paenuli, czyli lekkiego płaszcza chroniącego przed deszczem. W Kościele jest stosowana od IV w., a VII w. uznano ją za strój liturgiczny. Na przestrzeni wieków ornaty były poddawane różnorodnym modyfikacjom. Po Soborze Trydenckim planety uzyskały formę przypominającą skrzypce, są to tzw. ornaty rzymskie. Pierwsze ornaty posiadały wzory ornamentalne tkanin, z których były wykonywane. Jednak rzymskie paenule miały pionowe pasy, tzw. clavi, które z czasem utworzyły ozdobną kolumnę przyjmującą niekiedy kształt krzyża. Do wyrobu ornatów stosowano najlepsze tkaniny jedwabne. Głównym motywem dekoracyjnym są haftowane preteksty. Muzeum Diecezjalne w Siedlcach posiada ekspozycję ornatów potrydenckich. Haftowany ornat z XVII wieku jest przykładem wzornictwa włoskiego. Ornaty z XVIII wieku pochodzą z fundacji Radziwiłłów z Białej Podlaskiej. Pierwszy jest przykładem hafciarstwa francuskiego, natomiast drugi został wykonany w miejscowym warsztacie. Ciekawym eksponatem jest czerwony ornat z gwiazdą Orderu Orła Białego – rzadko spotykana forma dekoracji szat liturgicznych. Ornat z pasa kontuszowego to polska tradycja przechowywania w pamięci stroju szlacheckiego. Ostatnim przykładem jest szata liturgiczna żałobna z bardzo bogatym haftem o tematyce Męki Pańskiej. Na przestrzeni tego czasu widać różnorodność tkanin, technik i sposobów ornamentyki stosowanych do wyrobu szat liturgicznych. Każdy z przykładów charakteryzuje się oryginalną dekoracyjnością.

Refine search results

2 Powidoki

1 Folia Historica Cracoviensia

1 Roczniki Humanistyczne

1 Teologiczne Studia Siedleckie

1 2020

1 2019

2 2018

1 2016

2 Mościcki M.

1 Brennand-Wood M.

1 Krogulska-Czekalska D.

1 Tracz S.

Prezentacja prac studentów z Pracowni Tkaniny Dekoracyjnej Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi

Drogowskazy do nowych przestrzeni i inne notatki z podróży

Zachowane baldachimy procesyjne na terenie Małopolski z wieku XVII i XVIII

Ornat – geneza, symbolika, sposoby dekoracji

Post-Tridentine chasubles presented on permanent exhibition in Diocesan Museum in Siedlce