Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: travel directive

Sort By:

Limit search:

Transpozycja konsumenckich dyrektyw maksymalnych na przykładzie dyrektywy turystycznej 2015/2302 do polskiego porządku prawnego

100%

Marak K.

Prawo

2019

issue 329

343 - 352

Dyrektywy konsumenckie licznie uchwalane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku były oparte na metodzie minimalnej harmonizacji. Nie przyniosło to jednak spodziewanych rezultatów w zakresie zadawalającego zbliżenia systemów prawnych państw członkowskich i na początku XXI wieku prawodawca unijny zrezygnował z harmonizacji minimalnej na rzecz harmonizacji zupełnej (maksymalnej). Na gruncie usług turystycznych obowiązywała dyrektywa z 1990 roku w sprawie zorganizowanych wakacji, wycieczek i podróży, oparta na najniższym wspólnym mianowniku. Obecnie została ona zastąpiona dyrektywą z 2015 roku w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, wpisującą się w trend dyrektyw maksymalnych. W artykule poddano analizie i ocenie skuteczność zastosowania metody pełnej harmonizacji jako sposobu realizacji celów i założeń dyrektyw konsumenckich na przykładzie dyrektywy turystycznej z 2015 roku. W założeniu harmonizacja maksymalna powinna wydatnie przyczyniać się do urzeczywistniania idei wspólnego rynku, ułatwiać przedsiębiorcom świadczenie usług w sposób transgraniczny i jednocześnie zapewniać wysoki i jednolity poziom ochrony konsumentów. Jednakże analiza dyrektyw konsumenckich w kontekście ich transpozycji prowadzi do wniosku, że harmonizacja maksymalna raczej nie spełni pokładanych w niej oczekiwań. Nie doprowadzi do pełnego zbliżenia prawa w obszarach objętych zakresami dyrektyw; odrębności będą nadal występować i w dalszym ciągu będą zniechęcać konsumentów do usług transgranicznych. Natomiast negatywne konsekwencje transpozycji dyrektyw maksymalnych uwidoczniają się w postaci znacznej ingerencji w porządki prawne państw członkowskich i mogącym wystąpić negatywnym wpływem na stabilność krajowych systemów prawnych.

Consumer directives adopted in large numbers during the 1980s and 1990s were based on the method of minimum harmonisation. However, this did not bring the expected results in terms of satisfactory convergence of Member States’ legal systems and at the beginning of the 21st century the EU legislator abandoned minimum harmonisation in favour of full or maximum harmonisation. Tourist services were covered by the 1990 Directive on package holidays, package tours, and package travel, which was based on the lowest common denominator. Now it has been replaced by the 2015 Directive on package travel and associated tourism services, which follows the trend of the maximum directives. The article analyses and evaluates the effectiveness of the full harmonisation method as a way of achieving the objectives and guidelines of consumer directives based on the example of the Travel Directive of 2015. It is intended that maximum harmonisation should contribute significantly to the completion of the single market, facilitate the cross-border provision of services by traders, and at the same time ensure a high and uniform level of consumer protection. However, analysis of consumer directives in the context of their transposition leads to the conclusion that maximum harmonisation is unlikely to meet expectations. It does not appear that it will lead to full convergence of legislation in the areas covered by the Directives. Distinctness will continue to exist and will continue to discourage consumers from cross-border services. On the other hand, the negative consequences of the transposition of the maximum directives are manifested by considerable interference with the legal orders of Member States and may have a negative impact on the stability of national legal systems.

Refine search results

1 Prawo

1 2019

1 Marak K.

Search results

Transpozycja konsumenckich dyrektyw maksymalnych na przykładzie dyrektywy turystycznej 2015/2302 do polskiego porządku prawnego