Search results

1

Duch Święty w sakramencie Eucharystii

100%

Samiec Ł.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 2

233-247

PL

Duch Święty w Eucharystii utożsamia człowieka z Chrystusem, a w ten sposób przemienia w synów Bożych i włącza w swoje Ciało, jakim jest Kościół. Za sprawą Ducha Świętego Eucharystia przyjmuje „ciało” w Kościele. Duch Święty utożsamia wierzącego z Synem, przemieniając w „synów w Synu”. Tak więc życie chrześcijańskie to nic innego jak życie na sposób dzieci Bożych, mających udział w Jego miłości. Tak zostaje zastosowana w człowieku cała moc Misterium Paschalnego – przechodzi on ze śmierci do życia. Ten sam Duch, który „namaścił” Słowo Przedwieczne człowieczeństwem i odcisnął w Nim ludzką naturę, jest odciśnięty również w sercach ludzkich jako żywa pieczęć, aby namaścić człowieka boską naturą. Duch Święty czyni człowieka chrystusopodobnym w Chrystusie-Eucharystii.

2

Ja, ucieleśniona w ruchu, czyli o biegowej drodze z autoetnografią

94%

Szyma-Ziembińska K.

|

2021

|

vol. 17

|

issue 1

42-55

EN

The article shows how autoethnography can enrich research on sport. As a former competitive runner, the author describes how she has used tools such as autoethnographical movie, photography, or research diary for a complex anthropological illustration of the running experience. The researcher observer the expanding scope of ways in which this technique can be applied to a variety of research topics, with a special consideration of the anthropology of body. She also tackles the problem of the linguistic incommunicability of experiencing the body in sport as well as she suggests solutions. The article is based on the book Embodied in Motion: Polish Female Professional Runners in Anthropological Perspective, but also supplemented with new observations. As its author writes, “For me, autoethnography is valuable also in that it is an interesting engagement between the interlocutors and the researcher, during which an exchange of experiences and opinions takes place. It is a certain work on the relationship. This way, both parties expose themselves; both risk something, and this can result in interesting conclusions” [the editor’s translation].

PL

Artykuł pokazuje, w jaki sposób autoetnografia może wzbogacić badania nad sportem. Na podstawie swoich doświadczeń jako byłej biegaczki wyczynowej autorka opisuje, w jaki sposób wykorzystała narzędzia takie jak: film autoetnograficzny, fotografia czy dziennik badawczy do kompleksowego antropologicznego opisu zmysłowego doświadczenia biegu. Badaczka obserwuje poszerzający się zakres wykorzystania autoetnografii w różnorodnych tematach badawczych ze szczególnym pochyleniem się nad antropologią ciała. Mierzy się z problemem językowej niewyrażalności doświadczenia ciała w sporcie i proponuje własne rozwiązania. Tekst został napisany na podstawie książki Ucieleśnione w ruchu. Polskie biegaczki wyczynowe w perspektywie antropologicznej oraz uzupełniony o nowe spostrzeżenia. Jak pisze autorka: „Autoetnografia ma dla mnie wartość również w tym sensie, że jest ciekawą konfrontacją rozmówców z badaczem, podczas której zachodzi wymiana doświadczeń i opinii. Jest to swego rodzaju praca nad relacją. W ten sposób obie strony się odsłaniają, obie coś ryzykują, a to może prowadzić do ciekawych wniosków” (Szyma 2019: 32).

3

„co jest między kto i gdzie…”. Z fenomenologii krajobrazu

84%

Wójtowicz A.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 110

|

issue 3

122-135

EN

The question about landscape, its possible qualities and place in the physical, geographical, and panoramic territory, when studied as a subject of a specific visual inspection, falls within the research repertoire of phenomenology. The constellation of conditions for its experiencing and thinking about it remains open for all aspects of the experienced world. How does this constellation operate? How does it reveal itself in terms of cognition when landscape is the studied object? As a phenomenon that occurs in those who perceive it, landscape comes from within the subject. It emerges along with the subject’s history and its ambiguities embedded in all possible meaningful combinations that result from it. Within the phenomenal field, the image of the state manifests itself as a landscape – the environmental icon of the ego. Our image is defined through the place we occupy and cultivate. Landscape is an imago, it implies a certain perspective, distance, and harmony. It emerges out of the process of experiencing and learning. The iconic nature of landscape poses the problem of defining the ego. This article offers an insight into studying landscape from the vantage point of Maurice Merleau-Ponty’s phenomenology of perception and Christopher Tilley’s phenomenology of landscape.

4

Niepokorne słowa butō Hijikaty Tatsumiego z perspektywy praktyczki i teoretyczki tańca butō

84%

Pastuszak K.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2020

|

vol. 111

|

issue 4

57-72

EN

This article attempts to situate the language of Hijikata Tatsumi’s butō in a broader critical context, allowing the legacy of Hijikata to be introduced into the contemporary choreographic and performative practice. The author returns to her first encounter with the words of Hijikata, i.e. the essay Kaze Daruma (Wind Daruma), which constitutes a starting point for an in-depth reflection on Hijikata’s ankoku butō. Her discussion of this concept extends beyond a biography study, determinism, and essentialism. The author analyses the complex choreographic method of ‘notational butō’, which uses words as the key element and a trigger of choreographic processes and structures. The article also takes the reader closer to the somatic experience of Hijikata’s butō, thus being a methodological suggestion and an invitation to combine the somatic practice of butō with critical theoretical research.

5

Ucieleśniony odbiór tańca w filmie. Przypadek „Climaksu” Gaspara Noé

84%

Kiełpiński Ł.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

issue 111 Zmysły i afekty

54-70

PL

Taniec ukazany na ekranie kinowym może wywierać silniejsze wrażenie na odbiorcy, niż gdyby był oglądany „na żywo”. Krytycy filmowi pisali o pierwszej scenie tańca w Climaksie (2018) Gaspara Noé, używając określeń sugerujących jej wyjątkowo intensywne, fizjologicznie pobudzające oddziaływanie. Taniec wzmocniony audiowizualną oprawą filmu prowokuje szczególny rodzaj somatycznego zaangażowania, przejawiającego się przede wszystkim na poziomie wrażeń płynących z ciała odbiorcy. Zmysłowa teoria kina wydaje się więc szczególnie użyteczną metodologią do wyjaśniania zjawisk z rejestru ucieleśnionego odbioru tańca w filmie. Podczas analizy tego zjawiska na przykładzie Climaksu autor korzysta z proponowanej przez Vivian Sobchack perspektywy sensuous theory, zagadnień fenomenologii tańca, a ponadto odnosi się do teorii afektu, teorii performansu oraz odkrycia neuronów lustrzanych. W końcowej części tekstu autor przywołuje także psychoanalityczne mechanizmy zaangażowania w filmowy taniec.

EN

Dance shown on the cinema screen may make a stronger impression on the viewer than if it was watched live. Referring to Climax (2018) by Gaspar Noé, film critics wrote about the first dance scene using terms that suggest its highly intense, physiologically stimulating effect. The on-screen dance is intensified by the audio-visual setting of the film, which provokes a special kind of somatic engagement, manifested through sensations coming from the viewer’s body. Thus, sensuous theory seems to be a particularly adequate methodology for explaining phenomena of the embodied reception of film dance. Analyzing this phenomenon on the example of Climax, the author uses the perspective of Vivian Sobchack’s sensuous theory, referring also to dance phenomenology, affect studies, performance theory and the discovery of mirror neurons. Towards the end of the text, psychoanalytic mechanisms of affective involvement in on-screen dance are also briefly indicated.

6

Poeta zmysłów

84%

Łapiński Z.

Studia Norwidiana

|

2013

|

vol. 31

5-15

PL

The article is an attempt to explain sensual depictions that are constantly present in Norwid’s works – albeit they are sometimes hidden – by means of cognitivistic categories. On the example of two texts two different ways are shown, in which these depictions are used by the poet. A fragment from the drama Cleopatra and Caesar illustrates Norwid’s technique of realistic description, and the poem Fate – the technique of allegory.

7

Post-Patienthood. Health Risks and the Reflexivity of Self-Embodiment

84%

Burzyński T.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2023

|

issue 46

31-42

PL

Skupiając się na rozważaniu społecznych i technologicznych przemian w obrębie medycyny artykuł ten jest próbą nakreślenia nowego modelu tożsamościowego, w którym cielesność jednostki jest włączona w obręb zaawansowanych biotechnologii, a zwłaszcza genetyki i genomiki. Proponowane pojęcie „post-pacjenta” określa wymiar tożsamości indywidualnej rozumianej jako konstrukt kulturowy, który odnosi obecny stan zdrowia jednostki do całego spektrum możliwych scenariuszy sformułowanych na podstawie oceny stopnia genetycznej podatności pacjenta na określone jednostki chorobowe. W tym kontekście geny są postrzegane w kategoriach zindywidualizowanych czynników ryzyka stosowanych do oceny stopnia podatności jednostki na choroby cywilizacyjne. Post-pacjent nie jest zatem ani zdrowy ani chory, a jego obecny stan nie ma większego wpływu dla ukształtowanie się subiektywnego poczucia cielesności.

EN

By discussing social and technological developments in the system of biomedicine, the article aims to postulate an identity pattern in which human embodiment is inscribed in the context of advanced biotechnologies, especially genetics and genomics. The concept of post-patienthood refers to individual identity as a construct that relates the person’s present medical condition to a range of possible future scenarios, each formulated on the basis of genetic susceptibility to a particular disease. The post-patient, therefore, is neither healthy nor ill, and the present medical condition could be irrelevant to their sense of embodiment.

8

Osobista narracja jako sposób wyrażenia intersekcjonalnego aktywizmu ucieleśnionego w internecie: przypadek Eve C.

84%

Męcińska L.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2018

|

issue 10(1)

38-58

PL

Artykuł omawia intersekcjonalne przejawy/przedstawienia tożsamości aktywistycznej w internecie. Śledząc działania Evelyn (Eve) C., artykuł rozważa pozycję tak zwanych nowych ekspertów wśród peer-supporterek i blogerek w społecznościach internetowych skupionych na perinatalnym zdrowiu psychicznym i karmieniu piersią. Celem artykułu jest zbadanie wzmacniających możliwości indywidualnych przedstawień złożonych tożsamości aktywistów, mogących prowadzić do zwiększenia poparcia dla kolektywnych celów aktywistek zainteresowanych zagadnieniami związanymi ze zdrowiem.

EN

The article looks at the intersectional performances of activist identity online. By tracing the work of Evelyn C., the article considers the position of emergent experts among the peer supporters and bloggers in online communities centred on perinatal mental health and breastfeeding. Through this, it seeks to explore the augmenting possibilities embodied in individual performances of complex activist identities for collective advancement of identity-based health-concerned activist groups.

9

Expansion and Contraction: The Play Spaces of Todd and the Vampire

67%

Heisel E.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2020

|

issue 40

163-170

PL

Co dzieje się kiedy muzyka i przestrzeń operowa, tradycyjnie prezentowane „na żywo”, zostają poddane procesowi digitalizacji? Jakie konsekwencje dla społeczności artystów niesie ze sobą ich odizolowanie, kiedy przestrzeń tworzenia z teatru – miejsca relacji interpersonalnych – przeniesiona zostaje w świat wirtualny? Jakie taka zmiana rodzi możliwości i niebezpieczeństwa dla twórców? Czy można dostrzec tu podobieństwa z innymi dziedzinami sztuki, które powstały lub rozwinęły się w oparciu o technologie nowych mediów? Niniejszy artykuł rozważa powyższe kwestie w kontekście powstawania animowanej opery/filmu youtubowego Todd and the Vampire, skomponowanego i stworzonego przez Ronena Shai oraz przy udziale muzyków i przedstawicieli sztuk wizualnych pracujących równolegle, choć niezależnie, w różnych miejscach świata. W jaki sposób ostateczny produkt wykorzystuje technologię by rzucić wyzwanie i wyjść poza tradycyjne rozumienie przestrzeni i tożsamości? I wreszcie, jakie konsekwencje niesie ze sobą ów nieco odcieleśniony twórczy proces dla artystów, odbiorców i dla samej sztuki?

EN

What happens when the music production processes and spaces of a traditionally live art form such as opera are digitized? What is the relationship between community and isolation for artists when their workspace is lifted from the theatre-with its interpersonal connections-and placed in the virtual world? What opportunities and what risks does this pose for performers? Are there parallels to other art forms that developed or expanded as the result of new media technologies? This article will explore these issues by considering the production processes of the animated YouTube opera/movie Todd and the Vampire, composed and created by Ronen Shai, with contributions by musicians and visual artists working simultaneously, but independently, around the world. How does this piece utilize technology to challenge and transcend traditional notions of space and identity? What are the implications of this somewhat disembodied process for performers, audiences, and for the art form itself?

10

Bodies in Polyphony

67%

Kisiel A.

Świat i Słowo

|

2019

|

vol. 32(1)

159-164

EN

The article is a review of Talking Bodies: Interdisciplinary Perspectives on Embodiment, Gender and Identity, a collection of eleven essays edited by Emma Rees. Although they stem from different fields and tackle various issues, all the contributions share an interest in corporeality as a site of formative experiences. The range of subjects covers normativity (contemporarily, and in the 19th and 20th centuries), body modification, self-image, violence, (trans)gender, intimate pain, and trauma; the result is a highly heterogeneous, polyphonic volume.

11

Filozofia tu i teraz. Ontologia procesu jako podstawa filozoficznego coachingu

67%

Leśniak P.

Studia Philosophiae Christianae

|

2018

|

vol. 54

|

issue 3

111-147

EN

This article sketches a conception of philosophical coaching – a new practical discipline offered at the University of Opole since 2016. In the first part of the essay, Plato’s ontology is considered through the lenses of process philosophy. Following this interpretation, Plato’s ontology becomes a kind of metaphysics of experience. The so-called „true Being” is not the realm of abstract realities. Rather, it refers to a kind of experience that discloses to us the real meaning of particular life situations, i.e.. their meaning viewed from the perspective of the Good. Plato’s philosophy turns out to be a logotherapy or spiritual practice, which consists in liberating the mind by diverting it from pathological pseudo- -meanings and directing it towards the Meaning. Finally, the last part of the article details the skills which students graduating in Philosophical Coaching should possess.

PL

Artykuł zawiera szkic ontologicznych podstaw coachingu filozoficznego – nowej dyscypliny praktycznej, która od roku 2016 stanowi składnik oferty edukacyjnej Uniwersytetu Opolskiego. Jest rozwinięciem idei zawartych w moim tekście „Filozofia jako ćwiczenie duchowe – coachingowy model uprawiania filozofii”. W drugim paragrafie przedstawiono ontologię Platona z perspektywy filozofii procesu. Widziana z tej perspektywy ontologia Platona jest rodzajem metafizyki doświadczenia – byt nazywany przez Platona „prawdziwym” nie jest rzeczywistością abstraktów, lecz tym, czego doświadczamy w chwilach, gdy rozpoznajemy znaczenie konkretnych sytuacji życiowych w perspektywie Dobra. Filozofia Platona okazuje się rodzajem filozoficznej logoterapii – praktyki duchowej polegającej na uwalnianiu umysłu przez odwracanie go od pato-logicznych pseudoznaczeń w stronę Sensu. Przyjęcie tej perspektywy oznacza uznanie doświadczenia medytacyjnego za punkt odniesienia refleksji filozoficznej. Oznacza też skierowanie uwagi w stronę doświadczenia wewnętrznego, również w stronę odczuć płynących z ciała jako istotnego składnika tego doświadczenia. Jako konkretny przykład starożytnego coachingu filozoficznego opisano w tekście stoicką praktykę „wytyczania teraźniejszości”. Dla zilustrowania idei współczesnego coachingu filozoficznego opisano ćwiczenie „Moje tu i teraz” – jedno z narzędzi opracowanych na potrzeby indywidualnej praktyki coachingowej. Opiera się ono na założeniach zarysowanej wcześniej ontologii doświadczenia. Tekst kończy opis kompetencji uzyskiwanych przez absolwenta kierunku Coaching filozoficzny.

12

Filozoficzna koncepcja człowieka na gruncie posthumanizmu

67%

Krupa A.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2021

|

vol. 56

75-94

EN

The article analyses the concept of posthuman from a philosophical perspective. The paper aims to present and determine the meaning of the notion of posthuman. The considerations are based on the assumption that posthumanist philosophy can be distinguished within posthumanism. The subject matter of posthumanist philosophy is human being and human situation in the changing world due to the development of science and technology. The starting point for the analysis is the posthumanist postulate of ‘working-through’ the humanist tradition, which results in a non-essentialist and non-anthropocentric concept of posthuman. The article presents the process of shaping this concept in reference to works of D. Haraway and N.K. Hayles. Then the paper analyses the standpoint of R. Braidotti in order to show that posthumanism was inspired by feminism and deconstructivism (these inspirations had a significant impact on the vision of posthumanity). The characteristics of posthuman are presented in reference to Braidotti’s conception of relational subjectivity. The article elucidates why the posthuman subject is materialistically embedded in order to explain the thesis about significant role of human embodiment. The paper shows how the abolition of the opposition between body and thinking leads to a post-dualistic conception of human being.

PL

Artykuł analizuje koncepcję postczłowieka z filozoficznej perspektywy. Celem pracy jest przedstawienie oraz dookreślenie znaczenia pojęcia postczłowieka. Rozważania opierają się na założeniu, że w ramach nurtu posthumanizmu można wyróżnić filozofię posthumanistyczną, której przedmiotem namysłu jest człowiek oraz jego sytuacja w zmieniającym się świecie za sprawą rozwoju nauki i techniki. Punktem wyjścia dla analiz jest posthumanistyczny postulat przepracowania tradycji humanistycznej, którego rezultatem jest nieesencjalistyczna oraz nieantropocentryczna koncepcja postczłowieka. Artykuł przedstawia kształtowanie się koncepcji postczłowieka w odwołaniu do twórczości D. Haraway oraz N.K. Hayles. Następnie analizuje stanowisko R. Braidotti, aby wykazać feministyczne oraz dekonstruktywistyczne inspiracje posthumanizmu, które miały znaczący wpływ na wizję postczłowieczeństwa. Charakterystyka postczłowieka zostaje przedstawiona w odwołaniu do koncepcji Braidotti ujmującej ludzką podmiotowość relacyjnie. Artykuł tłumaczy, czemu służy materialistyczne umocowanie podmiotu posthumanistycznego, aby następnie wyjaśnić twierdzenie o istotnej roli ludzkiego ucieleśnienia. Praca ukazuje, jak zniesienie opozycji między cielesnością a myśleniem prowadzi do post-dualistycznej koncepcji człowieka.

13

Duch Święty w sakramencie Eucharystii

67%

Samiec Ł.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 2

233-247

EN

The Holy Spirit in the Eucharist identifies man with Christ, and thus transforms into the sons of God and incorporates into his Body the Church. By the Holy Spirit, the Eucharist accepts the “body” of the Church. The Holy Spirit identifies the believer with the Son, transforming them into “sons in the Son.” So Christian life is nothing more than to live as God’s children, sharing in His love. In this way the whole power of the Paschal Mystery is applied in man and he is passed from death to life. The same Spirit, who “anointed” the Everlasting Word with humanity and imprinted human nature in him, is also imprinted in human hearts as a living seal to animate man with divine nature. The Holy Spirit makes a man Christlikeness in the Christ-Eucharist.

PL

Duch Święty w Eucharystii utożsamia człowieka z Chrystusem, a w ten sposób przemienia w synów Bożych i włącza w swoje Ciało, jakim jest Kościół. Za sprawą Ducha Świętego Eucharystia przyjmuje „ciało” w Kościele. Duch Święty utożsamia wierzącego z Synem, przemieniając w „synów w Synu”. Tak więc życie chrześcijańskie to nic innego jak życie na sposób dzieci Bożych, mających udział w Jego miłości. Tak zostaje zastosowana w człowieku cała moc Misterium Paschalnego – przechodzi on ze śmierci do życia. Ten sam Duch, który „namaścił” Słowo Przedwieczne człowieczeństwem i odcisnął w Nim ludzką naturę, jest odciśnięty również w sercach ludzkich jako żywa pieczęć, aby namaścić człowieka boską naturą. Duch Święty czyni człowieka chrystusopodobnym w Chrystusie-Eucharystii.

14

Odczuwanie obcości. Afektywność współczesnego science fiction

67%

Szczekała B.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

issue 111 Zmysły i afekty

179-198

PL

Artykuł jest afektywną analizą współczesnych filmów science fiction z perspektywy specyfiki kobiecego doświadczenia. Cechą charakterystyczną najnowszych produkcji fantastycznonaukowych jest afektywno-emocjonalny kontakt z pozaziemską obcością. Doświadczenie to jest ucieleśniane także przez widzów. Mimo ikonografii oraz prób popularyzacji nauki właściwych gatunkowi, trybem narracyjnym omawianych filmów (m.in. Anihilacji /2018/, Interstellara /2014/ i Nowego początku /2016/) jest melodramat, w którym bohaterki poznają i działają nie tylko dzięki wiedzy i rozumowaniu, lecz także poprzez emocje i afekty. W artykule analizowane są następujące aspekty filmów science fiction ostatniej dekady: cielesne doświadczanie obcości, afektywne sprzężenia między obcym a swoim, alternatywne doświadczanie czasu mediowanego niestandardową narracją, fokalizacja i kinodynamika kosmicznych spektakli oraz afektywne doświadczenia odbiorcze: ucieleśnienie, empatia i identyfikacja.

EN

The article presents an affective analysis of contemporary science-fiction films, exploring the specificity of female experience within the phenomenon. I argue that affective and emotional contact with extra-terrestrial estrangement is a significant symptom of genre modification. This experience is also embodied by viewers. Despite the iconography and attempts to popularize science specific to the genre, the narration mode of Interstellar (dir. Christopher Nolan, 2014), Arrival (dir. Denis Villeneuve, 2016) and Annihilation (dir. Alex Garland, 2018) is melodrama, and the characters think and act not only through knowledge or reasoning, but also through emotions or affects. The article analyzes the following aspects of the latest science-fiction films: corporeal notion of estrangement, affective feedback between the known and unknown, alternative experience of time mediated by achronological narration, focalization and kinodynamics of cosmic spectacles, as well as affective audience experiences: embodiment, empathy and identification.

15

Kinaesthetic anthropology, kinetic-aesthetic embodiment, and the preservation of De Campo 123 Original

67%

Parkes R. J., Pagaling P., Parkes R. J.

Ido Movement for Culture. Journal of Martial Arts Anthropology

|

2023

|

vol. 23

|

issue 3

18-33

EN

Problem. This paper explores a highly influential, but not widely practiced, system of Filipino Martial Arts, De Campo 123 Original, that has survived from the Juego Todo era of stick-fighting duels in the Philippines, but has been in danger of dying out, representing the loss of an intangible Filipino cultural heritage. The art can be recognised by its kinetic-aesthetic peculiarities, which are often misunderstood as simply affectations. Method. A hermeneutic-phenomenological approach we call ‘kinaesthetic anthropology’ is adopted, that involves ‘thick participation’ [Samudra 2008], in which the cultural knowledge recorded in the practitioner-researcher’s body becomes the object of study. Specific attention is paid to exploring three kinetic-aesthetic peculiarities of the De Campo system. Insights are developed through immersive practice with a view to mastery, and considered in relation to the historical context and philosophies of the system’s founder. Results. Exploration of the unique kinetic-aesthetic peculiarities of De Campo reveals that they are more than idiosyncratic affectations, and are instead techniques that consistently shave off time between strikes, allowing the practitioner to deliver more strikes in a shorter amount of time, consistent with the founder’s documented ‘fast draw’ philosophy, and the historical circumstances of the Juego Todo duels, in which the art was developed. Conclusion. We argue that ‘kinaesthetic anthropology’ involving a focus on kinetic-aesthetic embodiment facilitated by immersive practice with a view to mastery, not only allows for deeper insights than those which can be gained by dabbling or sitting on the sidelines, but also engages respectfully with the martial art systems and practices being investigated; and has the potential to document and contribute to the renewal and preservation of endangered martial arts systems, that often represent intangible cultural assets.

PL

Problem. Niniejszy artykuł bada wysoce wpływowy, ale nie powszechnie praktykowany, system filipińskich sztuk walki, De Campo 123 Original, który przetrwał z ery Juego Todo pojedynków na kije na Filipinach, ale był zagrożony wymarciem, reprezentując utratę niematerialnego filipińskiego dziedzictwa kulturowego. Sztukę tę można rozpoznać po jej kinetyczno-estetycznych osobliwościach, które często są błędnie rozumiane jako zwykła afektacja.Metoda. Przyjęte zostało podejście hermeneutyczno-fenomenologiczne, które nazywamy „antropologią kinestetyczną”, zakładające „gęste uczestnictwo” [Samudra 2008], w którym wiedza kulturowa zapisana w ciele praktyka-badacza staje się przedmiotem badań. Szczególną uwagę poświęca się badaniu trzech kinetyczno-estetycznych osobliwości systemu De Campo. Spostrzeżenia są rozwijane poprzez immersyjną praktykę w celu osiągnięcia mistrzostwa i rozpatrywane w odniesieniu do kontekstu historycznego i filozofii twórcy systemu. Wyniki. Eksploracja unikalnych kinetyczno-estetycznych osobliwości systemu De Campo ujawnia, że są one czymś więcej niż tylko idiosynkratycznymi afektami, a zamiast tego są technikami, które konsekwentnie skracają czas pomiędzy uderzeniami, pozwalając ćwiczącemu na wyprowadzenie większej ilości uderzeń w krótszym czasie, zgodnie z udokumentowaną filozofią założyciela systemu „szybkiego losowania” i historycznymi okolicznościami pojedynków Juego Todo, w których sztuka ta została rozwinięta. Wnioski. Autorzy twierdzą, że „kinestetyczna antropologia” obejmująca skupienie się na kinetyczno-estetycznym ucieleśnieniu, ułatwionym przez immersyjną praktykę z myślą o mistrzostwie, nie tylko pozwala na głębsze spostrzeżenia niż te, które można uzyskać przez nieformalne podejście lub obserwacje z dystansu, ale także angażuje się z szacunkiem w systemy i praktyki sztuki walki, które są badane. Ma także potencjał, aby udokumentować i przyczynić się do odnowienia i zachowania zagrożonych systemów sztuk walki, które często stanowią niematerialne dobra kultury.

16

The embodied I: P.F. Strawson’s philosophy of self

59%

Schetz A., Schetz A.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2019

|

issue 4

17

Zwięzła genealogia i anatomia habitusu

51%

Wacquant L.

Praktyka Teoretyczna

|

2016

|

vol. 21

|

issue 3

163-173

EN

Retracing the philosophical origins and initial usage of habitus by Bourdieu to account for the historical disjuncture wrought by theAlgerianwar of national liberation and the postwar modernization of the French countryside allows us to clear up four recurrent misunderstandings about the concept: (1) habitus is never the replica of a single social structure but a dynamic, multiscalar, and multilayered set of schemata subject to ‘permanent revision’ in practice; (2) habitus is not necessarily coherent and unified but displays varying degrees of integration and tension; (3) because it is not always congruent with the cosmos in which it evolves, habitus is suited to analysing crisis and change no less than cohesion and perpetuation; but (4) it is not a self-sufficient mechanism for the generation of action: the dissection of dispositions must always proceed in close connection with the mapping of the system of positions that alternately excite, suppress, or redirect the socially constituted capacities and inclinations of the agent. Crucially, in Bourdieu’s hands, habitus is not an abstract concept issued from and aimed at theoretical disquisition, but a stenographic manner of designating a research posture that puts the genetic mode of thinking at the heart of social analysis.

PL

Prześledzenie filozoficznych źródeł i wczesnych zastosowań habitusu u Bourdieu – które wyjaśniały historyczne zerwania, spowodowane czy to wojną wyzwoleńczą w Algierii, czy to powojenną modernizacją francuskiej wsi – pozwala na skorygowanie czterech uporczywie powracających nieporozumień dotyczących tego pojęcia: (1) habitus nie jest nigdy repliką pojedynczej struktury społecznej, stanowi raczej, wielopoziomowy i dynamiczny zestaw schematów, który podlega „permanentnej rewizji” w praktyce; (2) habitus niekoniecznie jest koherentny i spójny, odznacza się raczej zróżnicowanymi poziomami integracji i napięcia; (3) ponieważ nie zawsze pozostaje w zgodności ze światem społecznym, w którym się rozwija, habitus jest tak samo odpowiedni do analizowania kryzysu i zmiany, jak do badań spójności i trwania; (4) nie jest samowystarczalnym mechanizmem generującym działanie: wnikliwa analiza dyspozycji musi więc przebiegać w ścisłym związku z odwzorowaniem całego systemu pozycji, które naprzemiennie pobudzają, tłumią bądź przekierowują skłonności podmiotu działającego. Co kluczowe, w ujęciu Bourdieu habitus nie jest abstrakcyjną koncepcją będącą wynikiem teoretycznych dywagacji i przeznaczoną dla tego typu rozważań; jest on przede wszystkim stenograficznym sposobem wyznaczającym postawę badawczą, który stawia w sercu analizy społecznej genetyczny sposób myślenia.

Refine search results

Duch Święty w sakramencie Eucharystii

Ja, ucieleśniona w ruchu, czyli o biegowej drodze z autoetnografią

„co jest między kto i gdzie…”. Z fenomenologii krajobrazu

Niepokorne słowa butō Hijikaty Tatsumiego z perspektywy praktyczki i teoretyczki tańca butō

Ucieleśniony odbiór tańca w filmie. Przypadek „Climaksu” Gaspara Noé

Poeta zmysłów

Post-Patienthood. Health Risks and the Reflexivity of Self-Embodiment

Osobista narracja jako sposób wyrażenia intersekcjonalnego aktywizmu ucieleśnionego w internecie: przypadek Eve C.

Expansion and Contraction: The Play Spaces of Todd and the Vampire

Bodies in Polyphony

Filozofia tu i teraz. Ontologia procesu jako podstawa filozoficznego coachingu

Filozoficzna koncepcja człowieka na gruncie posthumanizmu

Duch Święty w sakramencie Eucharystii

Odczuwanie obcości. Afektywność współczesnego science fiction

Kinaesthetic anthropology, kinetic-aesthetic embodiment, and the preservation of De Campo 123 Original

The embodied I: P.F. Strawson’s philosophy of self

Zwięzła genealogia i anatomia habitusu