Search results

1

The Problem of Recognition of Human Rights: Does Explicative-Existential Justification Really Work?

100%

Hapla M.

Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej

|

2021

|

issue 2(27)

5-15

PL

Artykuł analizuje eksplicytno-egzystencjalne uzasadnienie praw człowieka zaproponowane przez Roberta Alexy’ego. Autor niniejszego artykułu identyfikuje kilka problemów, które się z nim wiążą. Analiza eksplicytnego argumentu Alexy’ego wskazuje, że argument ten nie radzi sobie z problemem przejścia od faktów do norm. W szczególności nie wyjaśnia, dlaczego jego wymagania nie mogą zostać unieważnione przez jakiś inny powód moralny (na przykład zasadę użyteczności). Odpowiedź, którą Alexy proponuje w swoim argumencie egzystencjalnym, nie jest uznawana przez autora niniejszego artykułu za wystarczającą. Chociaż argument ten uzupełnia konieczne przesłanki normatywne, decyzja egzystencjalna preferowana przez Alexy’ego nie jest jedyną, konieczną. Można przyjąć, że dla wielu osób taka decyzja jest atrakcyjna. Jednak nawet jeśli przyjmiemy, że uzasadnienie eksplicytno-egzystencjalne jest w pewnym kontekście wiarygodne, to słuszne jest stosowanie go tylko do praw osób, a nie do praw istot ludzkich. W ostatniej części autor artykułu pokazuje, że twierdzenie, iż teoria ta może uzasadniać nawet prawa istot ludzkich, które nie są osobami, jest nie do obrony. [tłumaczenie Redakcja]

EN

This paper analyses Robert Alexy’s explicative-existential justification of human rights. The author identifies several problems that are associated with it. An analysis of Alexy’s explicative argument suggests that it cannot cope with the transition from facts to norms. Notably, this argument does not explain why its requirements cannot be overruled by some other moral reason (for example, the utility principle). The answer that Alexy offers in his existential argument is not considered sufficient by the author of this paper. Although this argument complements the necessary normative premises, the existential decision preferred by Alexy is not the only one necessary. It can be admitted that for many people such a decision is attractive. However, even if we accept that explicative-existential justification is credible in some context, it is correct to apply it only to the rights of persons and not to the rights of human beings. In the final part, the author shows that the claim that this theory can justify even the rights of human beings who are not persons is indefensible.

2

Univerzalita lidských práv : metafyzika vs. mezinárodní konsenzus

100%

Holíková J.

Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

|

2020

|

vol. 159

|

issue 3

238-248

EN

Human rights originated in Western culture as a descendent of theologically based natural rights; thus, they contain specific cultural characteristics. Metaphysical universality posing individual rights above positive law and social norms is one of them. Even though Western civilization is not entirely consistent in respecting human rights norms, there is no doubt that all members of Western society comprehend their meaning, and that the concept has great moral significance in our society. The nature of human rights, given its historical background, however, might not be compatible with subjective rights in Asian countries, because it stands on different values. Nevertheless, civilizations can still come to mutual understanding and agreement regardless of regional preferences in individual, communal, or family interests. Since the Asian values debate in the 90’s, human rights treaties have been emphasizing cultural diversity as a result of such international communication. Eastern world is satisfied with the acceptance of cultural pluralism and does not officially question the universality and morality of human rights. Philosophical discussion about cultural incommensurability is thus outdated, and concern about practical political problems has taken the lead. Apparently, John Rawls’ overlapping consensus has been implemented in practice, because philosophical, religious, and ideological propositions are of no substantial importance to reach globally accepted principles beneficiary to everyone.

CS

Lidská práva vznikla v západní kultuře jako „potomek“ teologicky založených přirozených práv, a proto mají specifické kulturní charakteristiky. Mezi ně patří metafyzická univerzalita, stavící individuální práva nad pozitivní zákon a společenské normy. I když Západ není zcela konzistentní v respektu k lidskoprávním normám, není pochyb, že jim všichni členové společnosti rozumějí a že mají v naší kultuře uznávanou morální váhu. Povaha lidských práv, daná historickým pozadím, ale nemusí být kompatibilní s asijskými národy, protože stojí na odlišných hodnotách. Nicméně ať už jsou v regionech preferovány zájmy jedince, komunity, nebo rodiny, různé civilizace si stále mohou porozumět a dojít k jistým vzájemným dohodám. Od debaty o asijských hodnotách v 90. letech se jako výsledek mezinárodní komunikace zdůrazňuje kulturní diverzita v lidskoprávních listinách. Uznání variability naplňuje východní potřeby respektu k jejich způsobu života, přičemž univerzalitu nebo morálnost lidských práv nikdo oficiálně nezpochybňuje. Tím se překonává filozofická diskuse o kulturní nesouměřitelnosti a pozornost se přenáší na praktické politické problémy. Uplatňuje se překrývající se konsenzus Johna Rawlse, podle kterého nezáleží na filozofických, náboženských nebo ideologických stanoviscích společnosti ke světovému přijetí principů, ze kterých budou všichni profitovat.

3

Plato and the Universality of Dignity

80%

Piechowiak M.

Themis Polska Nova

|

2015

|

issue 2(9)

5-25

PL

Istotny argument na rzecz relatywizmu kulturowego i przeciwko powszechności godności i wynikających z niej praw człowieka, oparty jest na poglądzie, że godność uznana została dopiero w czasach nowożytnych. Analiza fragmentu mowy Demiurga z Platońskiego dialogu Timajos ujawnia, że Platon rozwinął refleksję nad czymś, co stanowi o jakościowej różnicy między pewnymi istotami (bogami i ludźmi) a światem rzeczy, i co jest podstawą szczególnego traktowania tych istot, a co językiem współczesnym zasadnie można określić jako godność. Zbieżna jest charakterystyka tej godności z charakterystyką przyjmowaną współcześnie. Co więcej, Platon daje propozycję odpowiedzi nie tylko na pytanie, jaka jest godność, ale także na pytanie, czym jest godność. Jest ona doskonałością egzystencjalną, ugruntowanym w szczególnie doskonałym sposobie istnienia, opartym na szczególnej wewnętrznej jedności bytu. Jako doskonałość istnienia ogarnia ona cały byt, wszystkie jego cechy; jest nieoddzielalna od bytu (jest przyrodzona i niezbywalna). Jako pierwotna wobec partykularnych cech, jest niezależna od ich nabywania lub utraty. Platońskie ujęcie pozwala w oparciu o ujęcie godności formułować postulaty zbieżne z formułowanymi dziś dyrektywami nakazującymi traktować osoby jako cele same w sobie i zakazującymi traktowania osób w sposób czysto instrumentalny, przedmiotowy. Okazuje się, że – zdaniem Platona – jednostki nie wolno traktować czysto instrumentalnie dla dobra państwa; zarówno państwo, jak i prawo są podporządkowane dobru jednostki.

EN

An important argument in favour of recognising the cultural relativism and against universality of dignity and human rights, is the claim that the concept of dignity is a genuinely modern one. An analysis of a passage from the Demiurge’s speech in Timaeus reveals that Plato devoted time to reflecting on the question of what determines the qualitative difference between certain beings (gods and human being) and the world of things, and what forms the basis for the special treatment of these beings – issues that using the language of today can be described reasonably as dignity. The attributes of this form of dignity seem to overlap with the nature of dignity as we know it today. Moreover, Plato proposes a response both to the question of what dignity is like, as well as the question of what dignity is. It is existential perfection, rooted in a perfect manner of existence, based on a specific internal unity of being. Dignity is therefore primordial in regard to particular features and independent of their acquisition or loss. Plato’s approach allows him to postulate that people be treated as ends in themselves; an approach therefore that prohibits the treatment of people as objects. Both the state and law are ultimately subordinated to the good of the individual, rather than the individual to the good of the state.

4

Proč být utilitaristou? O smyslu a zdůvodnění lidských práv

80%

Hapla M.

Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

|

2023

|

vol. 162

|

issue 11

1080-1094

EN

The article is a response to the polemical papers to the book Utilitarianism and Philosophy of Human Rights. It provides a coherent set of arguments against the objections to the utilitarian justification of human rights. In the first part, the author discusses the criteria by which we should evaluate the relevance of theories of normative ethics. In doing so, he stresses that it does not make good sense to apply those that are in the character of moral evaluations and follow directly from an alternative approach of this type. In the second part, he deals with the criticisms associated with defining the concept of utility or pleasure. In what follows, the author addresses objections related to the conflict of utilitarian conclusions with our moral intuitions and the ability of this attitude to justify human rights. In doing so, he emphasizes that absoluteness cannot be central to the idea of human rights and that utilitarians do not make do with the language of duties alone. The article thus shows that the rights mentioned do not conflict with the utilitarian ethic but rather represent its flowing outgrowth.

CS

Článek představuje odpověď na polemické příspěvky ke knize Utilitarismus a filozofie lidských práv. Předkládá ucelený soubor argumentů proti námitkám, které rozporovaly v ní představené utilitaristické zdůvodnění lidských práv. Ve své první části rozebírá, na základě jakých kritérií máme hodnotit relevanci teorií normativní etiky. Zdůrazňuje přitom, že nedává dobrý smysl uplatňovat taková, která mají charakter morálního hodnocení a přímo vyplývají z nějakého alternativního přístupu tohoto typu. Ve druhé se vypořádává s kritikou spojenou s vymezením konceptu užitku, respektive potěšení. V následujících pasážích řeší výhrady související s rozporem utilitaristických závěrů s našimi morálními intuicemi a samotnou schopností tohoto směru justifikovat lidská práva. Upozorňuje, že absolutní charakter nemůže být centrální pro ideu lidských práv a že si utilitaristé nevystačí pouze s jazykem povinností. Text tak ukazuje, že uvedená práva nejsou v rozporu s utilitaristickou etikou, ale naopak představují její organické vyústění.

Refine search results

2 Právník. Teoretický časopis pro otázky státu a práva (The Lawyer - Scientific Review for Problems of State and Law)

1 Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej

1 Themis Polska Nova

2 Hapla M.

1 Holíková J.

1 Piechowiak M.

1 2023

1 2021

1 2020

1 2015

The Problem of Recognition of Human Rights: Does Explicative-Existential Justification Really Work?

Univerzalita lidských práv : metafyzika vs. mezinárodní konsenzus

Plato and the Universality of Dignity

Proč být utilitaristou? O smyslu a zdůvodnění lidských práv