The aim of the article is to present the characteristic elements of the political culture of Algeria, one of the so-called Third World countries. After 132 years of French dominance, it gained its independence due to the eight-year- long Algerian War 1954-1962. The heritage of the independence struggle continues to exist in the awareness and historical memory of the Algerians, thus contributing to the political culture of the country. The first part of the article is an analysis of the terms ‘memory’ and ‘history’, which is considered from a North-African perspective. The author claims that it is the subjective social memory that constitutes the main source of this region inhabitants’ awareness which is primarily based on either historical symbolism or symbolic words. Next, the author investigates the national historical discourse taking 1962 as a starting point. The conclusion is that being a principal creator of the historical policy, the state uses it by placing a current rivalry in a historical context. One of the most important elements legitimizing the political regime is historical education. Moreover, an analysis of the historical discourse was made. Regarding those who oppose the Algerian authorities, the first view was represented by fundamentalist groups, the so-called Islamism; the other view was favored by secular groups, the so-called Berberism. Finally, the author draws the conclusion that the Algerian War heritage is one of the foundations of the political culture in Algeria.
PL
Celem artykułu jest przedstawienie charakterystycznych elementów kultury politycznej jednego z krajów tak zwanego Trzeciego Świata – Algierii. Państwo to uzyskało niepodległość po 132 latach francuskiej obecności w wyniku ośmioletniej wojny o niepodległość z lat 1954-1962. Dziedzictwo walki o niepodległość jest wciąż żywe w świadomości i pamięci historycznej Algierczyków, co ma przełożenie na kulturę polityczną w kraju. Artykuł rozpoczyna się od analizy pojęć „pamięć” i „historia” w perspektywie północnoafrykańskiej. Autor stawia tezę, iż to właśnie subiektywna pamięć społeczna jest głównym źródłem świadomości mieszkańców regionu. Opiera się ona w głównej mierze na symbolice historycznej lub słowach-symbolach. Następnie autor analizuje państwowy dyskurs historyczny, poczynając od 1962 roku. Stwierdza, że państwo jest głównym kreatorem polityki historycznej i używa jej do bieżącej rywalizacji historycznej. Jednym z najważniejszych elementów legitymizujących reżim polityczny jest edukacja historyczna. Analizie poddane zostały również opozycyjne względem władz w Algierze dyskursy historyczne, tj. islamistyczny – reprezentowany przez ugrupowania fundamentalistyczne oraz berberyjski – reprezentowany przez ugrupowania laickie. Artykuł kończą wnioski, w których autor stwierdza, iż dziedzictwo wojny o niepodległość stanowi jeden z fundamentów kultury politycznej w Algierii.
The Office of the Plenipotentiary for Equal Treatment was established to strengthen the practice of egalitarian. While in Poland, the office has more than 30-yearold, its position and influence on legislation and social life are unsatisfactory. This is a consequence of the politicization of the office and giving the ideological context to its functioning. This is evidenced by the changing names and personal details. Until the Prime Minister decides who performs this function, the Office of the Plenipotentiary will remain as a part of the political game. This article is an attempt to approximate this problem by analyzing the changes that have occurred over three decades in the functioning of the Office.
PL
Urząd Pełnomocnika Rządu ds. Równego Traktowania został powołany w celu umacniania praktyki egalitarnej. Wprawdzie w Polsce urząd ten ma ponadtrzydziestoletnią historię, to jego pozycja i siła oddziaływania na prawodawstwo i życie społeczne – są niezadowalające. Jest to konsekwencją upolitycznienia urzędu i nadania jego funkcjonowaniu kontekstu ideologicznego. Świadczą o tym zmieniające się nazwy i personalia. Jedynie powołanie niezależnej pod względem politycznym, centralnej instytucji, która monitorowałaby kwestie związane z równouprawnieniem i jego naruszeniami, pozwoli na profesjonalizację urzędu. Dopóty, dopóki premier rządu decyduje o tym, kto sprawuje tę funkcję, urząd Pełnomocnika pozostanie elementem gry politycznej. Niniejszy artykuł stanowi próbę przybliżenia tego problemu poprzez analizę zmian, jakie przez trzy dekady zachodziły w zakresie funkcjonowania urzędu.
Kwestia badania narracji w ramach komunikacji politycznej, będąca wciąż przedmiotem dyskusji w naukach politycznych jako zjawisko wciśnięte pomiędzy nauki o mediach i nauki o polityce, stała się ciekawym wyzwaniem. Głównie z powodu rzeczywistości politycznej, w której słowo „narracja” stało się dość powszechne. Przykładem tego jest narracja polexitu, stosunkowo nowa fraza polityczna. Uwzględnienie narracji w badaniach politycznych może być fascynujące nie tylko pod względem metodologii, ale również pod względem realnych konsekwencji politycznych, w tym relacji między Unią Europejską a Polską. W związku z tym warto podjąć próbę odpowiedzi na dwa pytania: jak badać narrację w odniesieniu do polityki oraz jak stworzona opowieść – tutaj w przypadku hipotetycznego polexitu i nierzadko nasiąknięta ogólnikami i populizmem – wpływa na polityczną rzeczywistość, w tym na nierozumienie procesu integracji europejskiej.
EN
The issue of researching a narrative in terms of political communication, still being discussed by political sciences as a phenomenon classified between media science and political science, has become a challenging field. Mainly due to political reality, where a word “narrative” has emerged as a very common one. The Polexit narrative, a fairly new political phrase, is an example of it. Taking a narrative into account in research of political science might be fascinating not only in terms of methodology itself, but in terms of real political consequences, including the EU-Poland relationships. So that, the questions here are how to study a narrative in relation to politics, and how a created story – here in case of a hypothetical Polexit and not infrequently soaked with generics and populism – influences political reality, including the misunderstanding of the European integration process.
Artykuł dotyczy sytuacji politycznej w Korei Jeongyu podczas wojny, która wybuchła w 1597. Korpus dyplomatyczny Korei został wysłany do Pekinu w celu negocjacji i ochrony kraju. Dyplomaci przygotowywali się do rozmów gorliwie, osiągając ostateczne zwycięstwo i zamierzony cel. Książka o dyplomacji haidongzhuguoji zawiera pewne skomplikowane i subtelne znaczenie. Po pierwsze, ta książka dyplomatyczna stanowiła fundament stosunków chińsko-koreańskich za czasów dynastii Ming, wyjaśniając polityczną istotę związków pomiędzy krajami. Po drugie, stosunki dyplomatyczne wynikały z walk politycznych za czasów dynastii Ming, wyraźnie pokazując chińsko-koreańskie współzawodnictwo polityczne. Po trzecie, książka stała się ważnym punktem zwrotnym transformacji koncepcji polityki zagranicznej Korei.
KO
신숙주의 『해동제국기』는 조선 전기의 낙관적 대외관념을 잘 드러낸다. 그러나 도요토미 히데요시가 재차 조선을 침략한 정유재란 시기에 이 책은 명나라 관원 정응태가 조선을 책망하게 되는 주요한 근거가 되며, 이로 인해 조선의 왕과 신하, 정벌군 장군, 북경 관원 모두가 정치적 소용돌이 속으로 휘말려 들어가게 된다. 정응태의 책망은 조선 왕과 신하들의 격렬한 반응을 야기시켰고, 이런 상황 가운데 조선은 변론과 해명을 위해 북경에 사신을 파견하였다. 조선 사신은 북경에서 적극적으로 계획하고 행동하여 결국 외교적 승리를 얻어냈다. 그러나 금번의 서적 외교는 이미 서적에 대해 해명하는 문제를 넘어서고 있었으며, 복잡하면서도 미묘한 의미를 내포하는 것이었다. 첫째, 금번 서적 외교는 중국과 한국이 종주국과 속국의 관계라는 것을 검증하는 데에 있어서 시금석이 되는 것으로, 양국관계에서 정치관계의 본성을 보여주었다. 둘째, 금번 서적 외교는 명조와 조선의 당쟁에서 비롯되었고 마지막에도 명조와 조선의 당쟁으로 말미암아 해결되었는데, 이때 양국 상호간에 얽혀있는 당쟁 및 군신 간의 투쟁이 드러났다. 셋째, 금번 서적 외교는 조선의 대외 관념에 있어서 중요한 전환점이 되었는데, 조선의 ‘소중화’ 의식에서 ‘양이’관념이 강조되기 시작하였고, 이는 청대에 고조하게 되는 조선의 ‘소중화’ 의식의 사상적 준비기가 되었다고 볼 수 있다.
EN
Embodying an optimistic diplomatic mind in early Joseon Dynasty, haidongzhuguoji written by Shin Suk-ju became a main evidence of Chinese official Ding Yingtai impeaching Joseon in the Jeongyu War occurring in 1597 because of Toyotomi Hideyoshi’s second invasion. Ding Yingtai’s impeachment involved Joseon’s king, Chinese generals in Joseon and officials in Beijing in a political maelstrom, which aroused strong reactions of Joseon king and ministers. In this situation, Joseon’s diplomatic corps were dispatched to Beijing in order to justify and defend. They made preparations and took action zealously, winning the final victory and achieving the goal consequently. However, this book-diplomacy surpassed the problem of justifying a book, thus there were some complicated and subtle meanings in the process. Firstly, This book-diplomacy provided a touchstone of Sino-Korean relationship in Ming Dynasty, explaining the political essence of the relationship. Secondly, This diplomacy resulted from Ming Dynasty’s political fights and calmed down also because of Ming Dynasty’s political fights, intensively showing both Sino-Korean interdependent political fights and each liege fights. Thirdly, The book-diplomacy became an important turning point of the transformation of Joseon’s foreign concept, and Joseon’s “Smaller China” mind began to emphasize excluding barbarians, which made an idealistic preparation for the rising “Smaller China” mind in Qing Dynasty.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.