Search results

1

Kamera i wideo jako narzędzia politycznego dyskursu w tańcu współczesnym

100%

Szymajda J.

Panoptikum

|

2008

|

issue 7(14)

357-365

EN

The paper introduces the question of video and camera application to the political discourse of contemporary dance. The first reflection regards the general topic of the political potential of contemporary dance and the relation between the type of political regime and status of the dance as art (with an accent on the case of the German Ausdrucktanz). Afterwards, the American postmodernist choreographers’s works are recalled as an example of the pioneer employment of the camera in the political discourse of dance. In that context Merce Cunningham’s ideas of fortuity and democratization of the theatrical representative space by using both computer and camera, emerge. The second part of this paper is the study of recent performances of Anna Teresa de Keersmeaker (Once, 2002) and Robyn Orlin ( L’Allegro, il Penseroso ed il Moderato, 2007). De Keersemeaker is a Belgian choreographer, pedagogue of Rosas Company and the founder of P.A.R.T.S. – the school of contemporary dance in Brussels. In Once, her last solo performance, she examines the possibility of the protest in our contemporary society by recalling the political and social atmosphere of sixties in United States. She uses for that a kind of memory games with Joan Baez’s and Bob Dylan’s songs as well as with the D.W. Griffith’s film The birth of the nation which is considered to be an affirmation of the Ku-Klux-Klan racists practices and ideas. The South-African artist with a very multicultural background, Robyn Orlin, is known as one of the most political contemporary choreographers. In her productions she dares to touch such a fragile question as AIDS, post-colonialism or African poverty. Very often she uses the cameras as stage objects. L’Allegro... to Handel’s music is her last performance ordered by Opera Garnier Paris. This performance mixes the various genres, such as dance, opera, music and video. Simultaneously with a scenic action the film made especially for this performance is projected on the enormous screen up over the stage. The images were taken in the different regions of South Africa and the videofilm is inter-acting with dancers’s bodies performing on the stage owing to bring into play the small cameras capturing directly the dancing bodies. Similarly to many of her performances, Orlin introduces here an ironic meta-reflection on the classical ballet as one of the symbols of colonialism. In the context of eurocentrism and post-colonialism, the example of Le Sacre du Printemps (2004) of Company Heddy Maalem is introduced, and next the videoproduction of Katarzyna Kozyra deriving from the same source of inspiration and treating the question of the author’s power on the performer’s body. The aim of this modest panorama, accented in conclusion, is to bring to light the idea of dance as political by nature.

2

Urszula Czartoryska – działalność pisarska i muzealnicza

75%

Lechowicz L.

Muzealnictwo

|

2022

|

vol. 63

120-127

PL

Urszula Czartoryska (1934–1998) w pierwszym okresie aktywności zawodowej zajmowała się krytyką. Jej głównym przedmiotem była fotografia oraz jej relacje z innymi zjawiskami artystycznymi, szczególnie z twórczością pogranicza gatunków artystycznych, obejmujących również film i wideo. Podsumowanie tej fazy twórczości pisarskiej stanowiły dwie książki: Przygody plastyczne fotografii (1965) i Od pop-artu do sztuki konceptualnej (1973). Obszar aktywności zawodowych Czartoryskiej poszerzył się w 1977 r. o nową sferę, kiedy zaczęła pracę jako kierownik i kustosz nowo powstałego Działu Fotografii i Technik Wizualnych Muzeum Sztuki w Łodzi, jednego z pierwszych w muzealnictwie światowym działu multimedialnego (fotografia, film, wideo, instalacje multimedialne), stanowiącego część Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej (udostępnionej publiczności w 1931 r.). Praca w Muzeum Sztuki wiązała się nie tylko z budową kolekcji Działu, lecz także z zaangażowaniem w działalność całego Muzeum, w jego aktywność wystawienniczą i wydawniczą. Wpłynęło to także na jej twórczość pisarską, która poszerzyła się o pracę o charakterze badawczym, skoncentrowaną głównie na problemach wielowątkowej sztuki interczy multidyscyplinarnej. Obok pracy pisarskiej i muzealniczej w latach 1978–1993 prowadziła także działalność dydaktyczną w Uniwersytecie Łódzkim (1978–1986), Wyższym Studium Fotografii w Warszawie (1985–1993) oraz w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu (1989–1993). Urszula Czartoryska reprezentowała typ krytyka, muzeologa i badacza otwartego na wielość relacji występujących w sztuce współczesnej oraz inspirującego się wieloma metodami ich analizy i opisu.

3

Kanały wideo jako instrument performance marketingu

51%

Gregor B., Kaczorowska-Spychalska D.

Handel Wewnętrzny

|

2018

|

issue 4 (375) tom II

38-48

PL

Performance marketing, nazywany także marketingiem efektywnościowym, stanowi jeden z kluczowych obszarów zainteresowania firm i marek, wpływając na poziom optymalizacji realizowanych przez nie kampanii marketingowych. Jego głównym celem jest nakłonienie konsumenta do wykonania określonej aktywności, która najczęściej sprowadza się do intensyfikacji sprzedaży, zwiększenia ruchu na stronie i/lub w e-sklepie czy pozyskania jak największej ilości leadów sprzedażowych. Kierunki rozwoju technologii ICT oraz dynamika ich absorpcji w biznesie pozwalają przypuszczać, że zmierzamy do coraz bardziej interaktywnych i wciągających form kontentu, wśród których znaczącą rolę odgrywa format wideo. Vlogi i programy w kanale YouTube pozwalają na pełniejsze skonkretyzowanie i urzeczywistnienie istniejących relacji pomiędzy firmami/markami a ich konsumentami. Ważna okazuje się nie tylko chęć zaangażowania się w interakcje z marką, ale także partnerstwo z nią. Artykuł ma charakter teoretyczno-empiryczny, a jego celem jest identyfikacja możliwości wykorzystania kanałów wideo w obszarze performance marketingu. Rozważania oparto na literaturze przedmiotu oraz wynikach badań empirycznych. Badania te stanowią kontynuację analiz i studiów nad rozwojem polskiej blogosfery, z uwzględnieniem przesłanek i zakresu komercyjnego wykorzystania.

EN

Performance Marketing, also known as effectiveness marketing, is one of the key areas of interest of companies and brands, which influences the level of optimisation of conducted marketing campaigns. Its main aim is to encourage the consumer to perform a specific activity that usually boils down to intensification of sales, an increase in website traffic and/or in an online shop or to obtain the biggest number of sales leads. Directions of the ICT development and dynamics of their absorption in business enable to assume that we are heading for increasingly interactive and engaging forms of content, among which a video format plays a significant role. Vlogs and shows on YouTube channel enable more comprehensive specification and realisation of the existing relations between companies/brands and their consumers. What is of crucial importance is not only a willingness to engage in the interactions with a brand, but also in a partnership. The article is of the theoretical and empirical nature and its aim is to identify the possibilities for using video channels in the area of performance marketing. The discussion is based on the literature on the subject and results of empirical studies. The studies are a continuation of analyses and studies on the development of the Polish blogosphere taking into account the premises and the range of commercial application.

RU

Перформанс-маркетинг, называемый тоже маркетингом эффективности, представляет собой одну из основных сфер интереса фирм и брендов, влияя на уровень оптимизации осуществляемых ими маркетинговых кампаний. Его основная цель – склонить потребителя выполнить определенное действие, которое чаще всего сводится к интенсификации продаж, повышения движения на вебсайте и/или в э-магазине, или же к получению по возможности наибольшего числа потенциальных клиентов. Направления развития технологии ICT и динамика их восприятия в бизнесе позволяют предполагать, что мы стремимся ко все более и более интерактивным и вовлекающим формам контента, в числе которых значительную роль играет видеоформат. Влоги и программы по каналу YouTube позволяют более полную конкретизацию и реализацию существующих отношений между фирмами/марками и их потребителями/клиентами. Важным оказывается не только желание включиться в интеракции с маркой, но и партнерство с ней. Статья имеет теоретико-эмпирический характер, а ее цель – выявить воз- можности использовать видеоканалы в области перформанс-маркетинга. Рассуждения основали на литературе по предмету и результатах эмпирических исследований. Эти исследования – продолжение анализов и изучения разви- тия польской блогосферы с учетом предпосылок и диапазона коммерческого использования.

4

Anety Grzeszykowskiej schizoanalityczne sporządzanie Ciała bez Organów

51%

Oczkowska K.

Kwartalnik Filmowy

|

2020

|

issue 111 Zmysły i afekty

39-53

PL

Punktem wyjścia tekstu jest tryptyk wideo artystki wizualnej Anety Grzeszykowskiej Black (2007), Ból głowy (2008) i Bolimorfia (2008). Autorka omawia te prace z perspektywy schizoanalizy, której materialistyczny i transcendentalny program Gilles Deleuze i Félix Guattari wyłożyli w dwóch tomach Kapitalizmu i schizofrenii. Centralnym problemem staje się w niniejszym wywodzie kategoria Ciała bez Organów, a więc podstawowy przedmiot praktyki schizoanalitycznej, opartej na nowej koncepcji nieświadomego i produkcji pragnienia. W artykule została podjęta próba odpowiedzi na pytanie, czy ucieleśnienie w eksperymentalnych filmach artystki pozwala na sporządzenie Ciała bez Organów oraz jak odbiorca lub odbiorczyni za pomocą afektywnego odczuwania doświadcza schizoanalitycznego stawania-się, bowiem w ujęciu Deleuze’a i Guattariego afekt jest podstawowym elementem współczesnego kina.

EN

The starting point of the text are three short films by visual artist Aneta Grzeszykowska: Black (2007), Ból głowy (Headache, 2008) and Bolimorfia (Painmorphia, 2008), analyzed from the perspective of the Gilles Deleuze and Félix Guattari’s schizoanalysis, whose materialistic and transcendental program they proposed in Capitalism and Schizophrenia. The central problem in the essay is Body without Organs, the basic object of schizoanalytic practice, which draws on a new concept of the unconscious and the production of desire. The text attempts to determine whether the embodiment of the artist’s experimental films allows her to prepare a Body without Organs, and, secondly, how the spectator experiences it affectively. In Deleuze and Guattari’s view, the affect is a basic element of modern cinema.

5

Constructed Stories of (Non) Belonging to Europe: Performative Videos of Marina Gržinić and Aina Šmid

51%

Kosmala K.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2013

|

vol. XV (XXIV)

65-88

EN

In the video and new media art of Marina Gržinić and Aina Šmid, the abstract quality of a technologically generated image and the mediated world becomes an expressive and politically informed means of a communication strategy across the region of post-Socialist Europe also called the former East. Working collaboratively for over thirty years now, and using mostly the medium of video, the artists juxtapose the memories of the Communist past and its symbolism with the paradoxes of the post-Socialist condition, and in doing so, engage in a critique of Western hegemony and global capitalism. Gržinić and Šmid's performative practice can be also viewed as a sort of leeway for the enacting of identities. For gender articulation, this artistic strategy also includes female masquerade and performance of sexuality. Their ambivalent performance of identities, at times contradicting one another, is realised through deconstruction, appropriation and narrative critique. Gržinić and Šmid have always been working with a critique of ideologies portrayed as fluid, changing systems, revealing their rhetorical functions in the production of culture. Ideology is represented and manifested in their works in the body, history, and culture. This paper will examine some examples of their most recent works, discussing the opportunities for resistance tactics in contemporary art.

PL

W sztuce wideo oraz nowych mediów Mariny Gržinić i Ainy Šmid abstrakcyjność świata przedstawianego i poznawanego przy pomocy nowoczesnej techniki staje się dzisiaj środkiem ekspresji w strategiach komunikowania całego regionu post-socjalistycznej Europy, obszaru tak zwanej dawniej Europy Wschodniej. Pracując razem przeszło trzydzieści lat w obszarze sztuki wideo, Marina Gržinić i Aina Šmid zestawiają wspomnienia o komunistycznej prze-szłości i jej symbolice ze sprzecznościami rzeczywistości post-socjalistycznej, angażując się przy tym w krytykę hegemonii Zachodu i globalnego kapitalizmu. Ironia gry sztuką pogłębia ich krytyczne sposoby przedstawiania uprzedmiotowienia i różnych form zależności. Pozowa-nie można tutaj postrzegać jako swobodną przestrzeń dla odtwarzanych tożsamości. Przy iden-tyfikacji genderowej oznacza to także formę maskarady oraz performatywność tożsamości seksualnych. Ta ambiwalentna gra tożsamości, niekiedy sprzecznych ze sobą wartości, reali-zuje się przez dekonstrukcję, przywłaszczanie materiałów kultury masowej i mediów, oraz krytykę narratywną. Performatywność odnosi się tutaj do działań w obrębie kultury i praktyk artystycznych, polegających na strategiach udawania i przyjmowania tożsamości oraz ich form. Gržinić i Šmid zajmują się krytyką ideologii przedstawionych jako płynne, zmienne systemy, przez co ukazują ich retoryczne funkcje w wytwarzaniu kultury. Ideologia w ich pracach manifestuje się w ciele, historii i kulturze. Artykuł analizuje ich nowsze prace, nawią-zując jednocześnie do tematu oporu i protestu we współczesnej sztuce.

Refine search results

1 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Handel Wewnętrzny

1 Kwartalnik Filmowy

1 Muzealnictwo

1 Panoptikum

1 Gregor B.

1 Kaczorowska-Spychalska D.

1 Kosmala K.

1 Lechowicz L.

1 Oczkowska K.

1 Szymajda J.

1 2022

1 2020

1 2018

1 2013

1 2008

Kamera i wideo jako narzędzia politycznego dyskursu w tańcu współczesnym

Urszula Czartoryska – działalność pisarska i muzealnicza

Kanały wideo jako instrument performance marketingu

Anety Grzeszykowskiej schizoanalityczne sporządzanie Ciała bez Organów

Constructed Stories of (Non) Belonging to Europe: Performative Videos of Marina Gržinić and Aina Šmid