Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  widow
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Pozycja prawna wdowy w prawie cechowym do połowy XVIII wieku w perspektywie archeologii prawnej na przykładzie miasta Prudnika na Górnym Śląsku

100%
Husak M.
Prawo
|
2015
|
issue 319
119 - 140
EN
There is no doubt that legal norms regulating the status of widows in guild law were universal and far from particular. As a rule, as seen in guild statutes, the rights of widows in the towns and cities of Wielkopolska were similar to those in Prudnik, Upper Silesia. Nevertheless, as the issue is analysed from the perspective of legal archaeology, it becomes possible to verify the application of statutory law in practice or the existence of customary law, and to examine the practice of everyday life of artisan guilds. When it comes to the town of Prudnik and the local artisan guilds, it has to be said that the 1668 guild chest kept in the Prudnik Museum definitely originated in the town and most likely belonged to the local bakers’ build. It was funded not only by members of the corporation, but also by widows, who had limited guild rights, in particular the right to run a business in their own right. As the most important provisions of the 1547 and 1555 statutes of the Prudnik bakers’ guild show, in the light of the 1668 guild chest, it has to be said that the legal status of widows was a significant exception to the exclusive nature of the guild. Moreover, there is no doubt that women could be members of the Prudnik bakers’ corporation.
2

„Краще сім раз горіти, ніж один раз вдовіти”: поняття ‘вдівство’ у мовній свідомості українців

84%
Barabasz-Rewak O.
Slavica Wratislaviensia
|
2019
|
vol. 170
109-123
EN
From the analyzed folklore texts, containing linguistic means of expression of the term “widowhood,” a very comprehensive picture of a widowed person emerged, deserving a broader study. Research shows that the linguistic picture of the world of Ukrainians is characterized by more frequent lexemes referring to the term “widow,” which is refl ected, among other things, in the more complicated life of a widow (in comparison with a widower). Some of the attributes of the analyzed subject, e.g. “a special bond with higher powers,” “the ability to enchant,” cause a negative connotation of the notion of “marriage to a widow” and highlight an important aspect of the lexeme’s “abnormal social phenomenon.” An important element of the linguistic image of a widow/widower are the names of the concepts of “deeds of widowed persons,” which are clearly dominated by lexical structures and microtexts defi ning: a) evident joy of not getting married to a disliked person (which indicates numerous cases of forced weddings); b) actions aimed at finding a new husband (in connection with hard physical work on the farm). Within the most widespread “widow-mother” conceptual scheme, we have noted the most extensive linguistic means of expressing the dominant concepts of “mother giving everything to children” and “children’s ingratitude.” On the contrary, the linguistic implementation of the idea of “a widower’s action” occurs on a much smaller scale and is most often the nomination of acts of marriage/non-marriage.
PL
Z przeanalizowanych tekstów folkloru mieszczących językowe środki wyrazu pojęcia „wdowieństwa” wyłonił się niezwykle wszechstronny obraz osoby owdowiałej, zasługujący na szersze studium. Badania pozwalają na stwierdzenie, iż w językowym obrazie świata Ukraińców większą częstotliwością charakteryzują się leksemy nazywające pojęcie „wdowa”, na co przekłada się między innymi bardziej skomplikowane życie wdowy (w porównaniu z wdowcem). Niektóre z atrybutów analizowanego podmiotu, na przykład „szczególna więź z siłami wyższymi”, „umiejętność czarowania”, powodują negatywną konotację pojęcia „ślub z wdową” oraz uwydatniają ważny aspekt leksemu wdowa — „anormalne zjawisko społeczne”. Ważnym elementem językowego obrazu wdowy/wdowca są nazwy pojęć „czyny owdowiałych osób”, wśród których wyraźnie dominują struktury leksykalne i mikroteksty określające: a) wyraźną radość z powodu zerwania ślubu z nielubianą osobą (co wskazuje na liczne wypadki zawierania przymusowych ślubów); b) działania mające na celu znalezienie nowego męża (w związku z ciężką fizyczną pracą w gospodarstwie). W ramach najbardziej rozpowszechnionego schematu pojęciowego „wdowa–matka” odnotowaliśmy najwięcej środków językowych wyrażających dominujące pojęcia „matka oddająca wszystko dzieciom” oraz „niewdzięczność dzieci”. Natomiast językowa realizacja pojęcia „działania wdowca” ma znacznie mniejszą skalę i najczęściej jest nominacją czynów mających/niemających na celu zawarcie ponownego małżeństwa.
3

The Self Lost, the Self Adjusted: Forming a New Identity in Bereavement Memoirs by American Women

84%
Małecka K.
Studia Anglica Posnaniensia
|
2015
|
vol. 50
|
issue 2-3
155-174
EN
Most Western cultures place a great value on autonomy. American society in particular has always stressed the need to succeed via self-reliance, a characteristic which, in recent decades, has additionally manifested itself in an increasing inclination for self-examination reflected in the deluge of autobiographical writing, especially memoirs. This analysis focuses on memoirs of spousal loss, a specific subgenre of life writing in which, due to the loss of a loved one, the narrating self realizes how unstable a sense of autonomy is. In their bereavement narratives, Joan Didion, Anne Roiphe, and Joyce Carol Oates admit that after losing a life partner their world crumbled and so did their sense of self. The article examines the following aspects of the grieving self: 1. how grief tests one’s self-sufficiency; 2. how various grief reactions contribute to self-disintegration; 3. the widow as a new and undesirable identity; and 4. writing as a way of regaining one’s sense of self.
4
Publication available in full text mode
Content available

Postać wdowy w Ewangelii Łukasza jako symbol Kościoła w tradycji łacińskiej

84%
Bardski K.
Vox Patrum
|
2022
|
vol. 83
21-46
EN
The article analyzes ancient and medieval interpretations of the figure of the widow in the Gospel of Luke in the tradition of the Western Church. From Ambrose (+397), through Bede the Venerable (+735), to the compilation Glossa Ordinaria (twelfth century), the figure of the widow was mostly associated with Ecclesia, or the Church. The following research problems were addressed in the course of the deliberation: How does the biblical text suggest such an association? What potential symbol-forming motifs of the biblical text lead to this association, and what are the further implications? What was the interpretative procedure of the commentators of that time, which led to the creation of such symbolism? And finally, to what extent can it be inspiring for the modern audience? The widow Anna, who longs with hope to see God's face (Lk 2:36-38), the widow of Zarephath of Sidon, who is threatened with starvation (Lk 4:25-26), the widow of Nain, who suffers from the death of her son (Lk 7:11-17), the widow persistently begging the judge to intercede for her (Lk 18:1-8) and the widow throwing two pennies into the treasury (Lk 21:1-4) portray the Church looking with hope for the resurrection in the last times, receiving the spiritual nourishment of the Body of the Lord, trusting in the power of Christ, who restores life to her spiritually dead sons, persistently praying to God and basing her entire existence on Him.
PL
W artykule zostały przeanalizowane starożytne i średniowieczne interpretacje postaci wdowy w Ewangelii Łukasza w tradycji Kościoła zachodniego. Poczynając od Ambrożego (+397), przez Bedę Czcigodnego (+735), aż po kompilację Glossa Ordinaria (XII w.), postać wdowy przeważnie kojarzona była z Eklezją, czyli Kościołem. W toku rozważań zostały podjęte następujące problemy badawcze: W jaki sposób tekst biblijny sugeruje takie skojarzenie? Jakie potencjalne motywy symbolotwórcze tekstu biblijnego prowadzą do tego skojarzenia i jakie wynikają stąd dalsze implikacje? Jak wyglądał proceder interpretacyjny ówczesnych komentatorów, który prowadził do stworzenia takiej symboliki? I w końcu, na ile może być ona inspirująca dla współczesnego odbiorcy? Wdowa Anna, która z nadzieją tęskni, by ujrzeć Boże oblicze (Łk 2,36-38), wdowa z Sarepty Sydońskiej, której zagraża śmierć głodowa (Łk 4,25-26), wdowa z Nain, która cierpi z powodu śmierci syna (Łk 7,11-17), wdowa wytrwale błagająca sędziego, by wstawił się za nią (Łk 18,1-8) oraz wdowa wrzucająca dwa grosze do skarbony (Łk 21,1-4), obrazują Kościół wyglądający z nadzieją zmartwychwstania w czasach ostatecznych, otrzymujący duchowy pokarm Ciała Pańskiego, ufający w moc Chrystusa, który przywraca życie jej duchowo umarłym synom, wytrwale modlący się do Boga oraz na Nim opierający całą swoją egzystencję.
5
Publication available in full text mode
Content available

Stereotyp językowy kobiety w przysłowiach francuskich i polskich

67%
Pelletier C.
Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury
|
1996
|
vol. 8
185–199
PL
Celem i przedmiotem rozprawy jest skonfrontowanie obrazu kobiety polskiej i francuskiej utrwalonych w przysłowiach. Są to obrazy-stereotypy, które mają charakter wyjątkowo silny i trwały, mimo że często traktuje się je żartobliwie. Przysłowia polskie i francuskie odnoszące się do kobiety skupiają się wokół następujących podstawowych haseł: kobieta/femme, żona/femme, dziewczyna/fille, panna/demoiselle, stara panna/vieille fille, wdowa/veuve. Autorka poprzez zestawienie najistotniejszych cech semantycznych oraz przekonań i symboli ukazuje podstawowe różnice i podobieństwa, jakie zachodzą w funkcjonowaniu pojęcia kobiety w języku polskim i francuskim. Podstawowe różnice dotyczą: (1) leksemów (w języku polskim jest ich siedem, zaś pole leksykalne we francuskim jest uboższe), (2) znaczeń konotacyjnych przypisanych do tych leksemów (cechy konotacyjne kobiety/femme tworzą zbiór bardzo bogaty i można go uporządkować według następujących kategorii: aspekt fizyczny, aspekt psychiczny, aspekt społeczny, aspekt seksualny).
EN
The aim and object of this paper is to confront the image of the Polish woman and the French woman as fossilized in proverbs. These are images-stereotypes that are particularly strong and persistent, despite the fact that they are oftentimes treated jokingly. Polish and French proverbs related to women concentrate on the following words: kobieta/ femme [woman], żona/ femme [wife], dziewczyna/ fille [girl], panna/ demoiselle [maiden/ young lady], stara panna/ vieille fille [spinster], wdowa/ veuve [widow]. Through a comparison of the most important semantic features, beliefs, and symbols, the author shows the most essential differences and similarities in the ways the notion of woman functions in Polish and French. The underlying differences concern: (1) lexemes (in the Polish language there are seven lexemes; the lexical field in French is much less complex), (2) connotational meanings ascribed to these lexemes (the connotational features of kobieta/ femme form a very rich set, which can be organized according to the following categories: ‘physical aspect’, ‘psychological aspect’, ‘social aspect’, and ‘sexual aspect’).
6
Publication available in full text mode
Content available

Wdowy w starożytności chrześcijańskiej i ich posługa w Kościele

67%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2002
|
vol. 42
303-318
IT
L'articolo sviluppa un'indagine storico-teologica sulla figura e sulla ministeriailta della vedova nella Chiesa primitiva, anche sullo sfondo dell'attuale problema dogmatico-ecumenico del sacerdozio femminile. In particolare, sono stati presi in considerazione i seguenti temi: il ministero pastorale delle vedove nei secoli II e III, nella Siria Orientale, nelle Chiese monofisite, nella Chiesa bizantina, nella Chiesa in Egitto, nella Chiesa romana, della Gallia della Spagna.
7
Publication available in full text mode
Content available

Chrystocentryczny wymiar postu i umartwienia w pismach św. Hieronima ze Strydonu

67%
Sienkiewicz E. J.
Vox Patrum
|
2020
|
vol. 74
93-118
EN
Jerome of Stridon is most often presented as a great exegete, expert and translator of the Bible. Sometimes, we are also reminded of his significant achievements in theological dispute. Meanwhile, in his numerous writings and activities, Jerome presents himself to contemporaries and the following generations as an ascetic person who is very demanding of himself and of others. Practicing the monastic lifestyle in the desert and devoting himself to scientific work, he sought to know Jesus Christ as best as possible, to imitate Him as much as possible and unite with Him through his personal experiences. Therefore, he considers these two paths, i.e., the study of the Bible and penance and renunciation as the best ways to achieve that; besides – as he often emphasizes – these tow paths condition and support each other. In his ascetic theology, there are topics related to the deserving character of Christian mortification. Jerome sees the basis of in his very clear eschatological bias, which is fundamental to his assessment of the vanity of all that is temporal in relation to what is eternal and spiritual. The idea of the Kingdom of God, understood by him in a Christocentrical way and already present in temporality, becomes the essential argument for having Christians live lives that properly and fully realize this reality in Heaven. In his opinion, this is best served by renunciation up to the point of sacrificing one's life. And this is best explained by the way of the Saviour, who calls on people to live with Him in the glory of Heaven by sharing His mortification.
PL
Hieronim ze Strydonu, przedstawiany jest najczęściej jako wielki egzegeta i znawca oraz tłumacz Pisma Świętego. Niekiedy przypomina się również o jego znaczących dokonaniach w sporach teologicznych. Tymczasem sam Hieronim w swoich licznych pismach i działaniach, przedstawia się sobie współczesnym i potomnym jako bardzo wymagający od siebie i od drugich asceta. Praktykując mniszy styl życia na pustyni i poświęcając się pracy naukowej, dążył do jak najlepszego poznania Jezusa Chrystusa, aby Go jak najlepiej naśladować i przez swoje osobiste doświadczenia z Nim się jednoczyć. Dlatego też te dwie drogi, czyli studium Biblii oraz pokutę i wyrzeczenie, uznaje za najlepsze w tym celu. Poza tym – jak często podkreśla – wzajemnie się warunkujące i wspomagające. W jego teologii ascetycznej do głosu dochodzą tematy związane z zasługującym charakterem chrześcijańskiego umartwienia. Podstawę tego Strydończyk dostrzega w swoim bardzo wyraźnym wychyleniu eschatologicznym. Stanowi ono podstawowe kryterium w określaniu przez niego marnością wszystkiego co doczesne ze względu na to co wieczne i duchowe. Chrystocentrycznie rozumiana przez niego idea Królestwa Bożego, obecnego już w doczesności, staje się najważniejszym argumentem w wymaganiu od chrześcijan życia właściwego pełnej realizacji tej rzeczywistości w niebie. Najlepiej temu służy – w jego przekonaniu – wyrzeczenie aż po ofiarę z własnego życia. Najlepiej zaś to tłumaczy taka właśnie droga Zbawiciela, wzywającego do wspólnego z Nim życia w chwale nieba, przez wspólne z Nim umartwienie na ziemi.
8
Publication available in full text mode
Content available

The Basis of John Chrysostom’s Teaching on Widowhood

67%
Konieczko M., Uciecha A.
Vox Patrum
|
2022
|
vol. 83
67-86
PL
Artykuł przedstawia genezę nauczania Jana Chryzostoma na temat wdowieństwa. Autor analizuje w nim najważniejsze czynniki, które wpłynęły na kształt nauki Ojca Kościoła skierowanej do wdów. Pierwszym czynnikiem było jego osobiste doświadczenie, czyli relacje z matką oraz z wdowami, którymi się zajmował lub z którymi się przyjaźnił. Drugim był silny wpływ nauczania św. Pawła, szczególnie w Liście do Efezjan i w Pierwszym Liście do Koryntian. Ostatni czynnik był konsekwencją dokonanego przez Jana Chryzostoma rozróżnienia między egzystencjalnymi i esencjalnymi źródłami wdowieństwa. Źródła egzystencjalne, tj. głównie naśladowanie dziewictwa, są wynikiem spojrzenia Ojca Kościoła na antropologię, źródła esencjalne natomiast są zakorzenionew jedności boskich hipostaz i wynikają z poglądu Jana Chryzostoma na chrześcijańskie małżeństwo. Jego koncepcja dotycząca wdowieństwa przybiera spójną wertykalną strukturę, w której można dostrzec ślad wpływów filozofii i wykształcenia, jakie otrzymał.
EN
The paper presents the origins of John Chrysostom's teaching on widowhood. The author analyses the most important factors that contributed to the shaping of John’s teaching aimed at widows. The first factor was his personal experience, such as the relationship with his mother or with befriended widows. The second factor was being under a strong influence of St. Paul’s teachings, especially the Letter to the Ephesians and the First Letter to the Corinthians. The last factor was a consequence of John's distinction between the existential and essential sources of widowhood. The existential sources, i.e. mainly the imitation of virginity, are the result of John’s understanding of anthropology, while the essential sources are rooted in the unity of divine hypostases and arise from his view on Christian marriage. Chrysostom’s concept of widowhood takes on a concrete and vertical structure in which one can see a trace of the influence of philosophy and education which he received.
9
Publication available in full text mode
Content available

Legal Consequences of the Prohibition on Widows’ Remarriage in Roman Law

51%
Niczyporuk P., Kołodko P.
Zeszyty Prawnicze
|
2018
|
vol. 18
|
issue 3
151-177
PL
Skutki prawne zakazu zawierania małżeństw wdowom w prawie rzymskim   Streszczenie W okresie archaicznym pogwałcenie zakazu odnoszącego się do żałoby było czynnością określoną jako nefas i dlatego miała tutaj zastosowanie sankcja prawa sakralnego. Wdowa powinna była złożyć ofiarę ekspiacyjną zwaną piaculum, którą była bovis feta. Norma sakralno-obyczajowa doznawała przeobrażeń i przekształciła się w ius. Zakaz zawarcia ponownego małżeństwa przez wdowę w okresie tempus lugendi był postrzegany w epoce przedklasycznej przede wszystkim przez pryzmat sankcji ius civile. Zachodziła bowiem obawa co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. W tekście edictum perpetuum zostały wymienione osoby, które podlegały infamii w przypadku złamania zakazu secundae nuptiae wdowy po śmierci męża. Nie mogły one działać postulare pro aliis ani też występować jako procurator lub cognitor. Pretorska infamia pociągała za sobą niemożność ustanawiania tych zastępców procesowych. Epoka klasyczna przyniosła zasadnicze zmiany w kwestii secundae nuptiae. Cesarz August, pomimo że zachęcał do zawierania powtórnych związków małżeńskich, to jednak w swoich ustawach pozostawił wdowie pewien okres (vacatio) w czasie którego mogła ona powstrzymać się od powtórnego małżeństwa. Regulacje te miały swój związek z żałobą a przede wszystkim były próbą okazania przez cesarza szacunku dla univira. Cesarz August utrzymał w mocy przepisy, które okrywały niesławą osoby naruszające zakaz powtórnego małżeństwa wdowy po śmierci męża. Aktualność tych regulacji spowodowała, że stały się przedmiotem komentarzy jurystów, chociażby ze względu konieczność uniknięcia niepewności co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. Unormowania mogą też świadczyć o tym, że ich twórcom przyświecała idea, by małżeństwa były zawierane liberorum procreandorum causa, co w rezultacie miało doprowadzić do kontynuacji rzymskich rodzin w przyszłości, a szczególności sfery ich sacra, nomina czy pecunia.
EN
In the archaic period violations of the prohibition relating to mourning was regarded as a nefas and hence subject to penalisation under religious law. A widow guilty of an infringement was required to make an expiatory sacrifce known as a piaculum, viz. a bovis feta. This religious and customary practice underwent a series of transformations and eventually became a law (ius). In the pre-classical period the prohibition on the remarriage of widows in the period of mourning was perceived primarily as subject to penalties laid down by civil law. This was due to the question of the paternity of any offspring such a widow might bear in the tempus lugendi. The edictum perpetuum names the persons who were liable to infamy if they committed a breach of the prohibition on the remarriage of a widow within the period of mourning for her deceased husband. Such persons could neither engage in postulare pro aliis nor act as a procurator or cognitor. One of the consequences of a sentence of praetorian infamy was the convicted person’s forfeiture of the right to appoint his or her plenipotentiaries for legal proceedings. The classical period brought fundamental changes in the law on remarriage. Nonetheless, even though Augustus encouraged citizens to remarry, yet his legal provisions left widows a certain period of time following the loss of their husband in which they could refrain from remarrying. The reason behind this legal arrangement was not so much mourning as such; it was rather a question of Augustus wanting to show his respect for univirae (women who had been married only once). Augustus kept in force the provisions that gave a bad reputation to people who violated the prohibition of widows’ remarriage. The significance and effectiveness of these regulations made them a subject for jurists’ commentary, on account of the need to avoid situations where the paternity of children born to widows was uncertain. The prohibition on the remarriage of widows also shows that the creators of these regulations wanted marriage to be contracted primarily for the purpose of procreation, which would ensure the continuation of Roman families, especially as regards the perpetuation of their sacra, nomina, and pecunia.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.