Search results

1

Giovanni Gagliardi – wirtuoz i wizjoner akordeonu

100%

ROSIŃSKA E.

Edukacja Muzyczna

|

2019

|

issue 14

373–391

EN

Giovanni Gagliardi (1882–1964), an Italian composer and accordionist is now a forgotten artist. As early as in 1911, in Manualetto del fisarmonicista published in Paris, he postulated modifications in the construction of the accordion, so as to improve the instrument's technical performance. The suggested modernisation of the accordion contributed to the development of the accordion repertoire, with new sound possibilities and new aesthetics. The life of the artist, who began his career as an itinerant player and reached the position of a virtuoso who was highly appreciated by Paris’ bohemian artists, changed dramatically after the entry of Italy into World War I in 1915. His refusal to perform military service and after the end of the war also to perform public concerts, as well as 3.5 years of internment during World War II – show Gagliardi as a man engaged not only in musical matters, but also in public affairs. Until the end of his life, he played music in the comfort of his home, and in his correspondence with accordionists and in press interviews he promoted the instrument with free-bass system. Giovanni Gagliardi was decades ahead of his time, but it was him that the history proved right.

PL

Giovanni Gagliardi (1882–1964), włoski kompozytor i akordeonista, to postać obecnie zapomniana. Już w 1911 roku postulował – w wydanym w Paryżu Manualetto del fisarmonicista – zmiany w budowie akordeonu mające na celu ulepszenie techniczne tego instrumentu. Zaproponowana mo- dernizacja akordeonu przyczyniła się do rozwoju akordeonowego repertuaru, o nowych możliwościach brzmieniowych i nowej estetyce. Życie artysty, który swoją karierę rozpoczął jako wędrowny grajek, a doszedł do pozycji cieszącego się uznaniem paryskiej bohemy wirtuoza, zmieniło diametralnie przystąpienie Włoch do I wojny światowej w roku 1915. Odmowa służby wojskowej, a po zakończeniu wojny także publicznych koncertów, oraz 3,5-letnie internowanie w czasie II wojny światowej – przedstawiają Gagliardiego jako człowieka zaangażowanego nie tylko w sprawy muzyczne, ale i publiczne. Do końca życia muzykował w domowym zaciszu, a w korespondencji z akordeonistami oraz w wywiadach prasowych propagował instrument z manuałem melodycznym. Giovanni Gagliardi wyprzedzał poglądami o dziesiątki lat swoją epokę, ale to właśnie jemu historia przyznała rację.

2

POSTAĆ MUZYKA CYGAŃSKIEGO I ROMANTYCZNEGO WIRTUOZA. KRÓTKIE STUDIUM PODOBIEŃSTW I RÓŻNIC

100%

Piotrowska A. G.

Ars inter Culturas

|

2015

|

issue 4

163-174

EN

The paper discusses the identity of a Gypsy musician and explains the conditions under which this figure can be identified as a prototypical romantic virtuoso. Since improvising artists were heavily criticised in the early 19th century as those contaminating the true art, they soon became the objects of ambivalent perceptions: admired for their command of the instrument and, at the same time, eschewed by professional musicians. In the 1840s, Gypsy musicians became more appreciated as the their culture and history began gaining currency among scholars. Since Gypsy musicians relied heavily on oral tradition, they were often associated with the practice of improvisation. This common perception of the Gypsy musician – so deeply indebted in the romantic ideology of alienated genius – became one of the most stereotyped images of Gypsies in the European culture.

3

„Concerto symphonique pour le piano” [op. 9] Teodora Leszetyckiego w kontekście warsztatu wirtuozowskiego kompozytora

80%

Bogula E.

Muzyka

|

2020

|

vol. 65

|

issue 4

20-39

EN

Theodor Leschetizky (1830–1915), born in Łańcut, a pupil of Carl Czerny and Simon Sechter in Vienna, is known today primarily as an eminent piano teacher, but he began his musical career first and foremost as a pianist and composer. He notched up successes as a virtuoso, and his own music won critical acclaim. Like many other nineteenth-century pianists, Leschetizky wrote piano concertos, most likely with himself in mind as the performer of the solo parts. Analysis of Leschetizky’s early output and artistic activity, as described in press articles from the 1840s, 50s and 60s and in his early biographies (written during his lifetime), proves that he was successful both as a composer and a virtuoso. This article is devoted to Leschetizky’s one-movement Concerto symphonique pour le piano et l’orchestre in C minor, Op. 9, which he probably never performed, and to the autograph manuscript of this work, now held in the Library of Congress in Washington (US-Wc ML96.L4678 no. 1 Case). I investigate why this piece probably never entered the concert repertoire of its composer or any of his eminent pupils, and was only given its first performance in the twentieth century – in 1977, in the US.

PL

Teodor Leszetycki (1830–1915), urodzony w Łańcucie, wykształcony w Wiedniu pod kierunkiem Carla Czernego i Simona Sechtera, znany jest dzisiaj głównie jako wybitny pedagog fortepianu. Swoją muzyczną działalność rozpoczynał jednak przede wszystkim jako pianista oraz kompozytor. Osiągał sukcesy wirtuozowskie, a jego twórczość muzyczna zyskiwała uznanie krytyki. Podobnie jak wielu dziewiętnastowiecznych pianistów, Leszetycki sięgnął po gatunek koncertu fortepianowego i pragnął zapewne być wykonawcą solowych partii tego, jak i innych skomponowanych przez siebie utworów. Analiza wczesnej działalności artystycznej Leszetyckiego i jego młodzieńczego dorobku pozwala dowieść, że osiągał on sukcesy kompozytorskie i wirtuozowskie. Owe sukcesy kompozytora ilustrują artykuły prasowe z lat 40, 50, i 60-tych XIX wieku, a także pierwsze biografie twórcy spisane jeszcze za jego życia. W artykule zaprezentowane zostało jednoczęściowe dzieło Leszetyckiego, prawdopodobnie nigdy przez niego nie wykonany Concerto symphonique pour le piano et l’orchestre c-moll [op. 9] i autograf tejże kompozycji ze zbiorów Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie (US-Wc ML96.L4678 no. 1 Case). Niniejsze rozważania prowadzą do odpowiedzi na pytanie dlaczego utwór prawdopodobnie nigdy nie trafił do repertuaru koncertowego samego twórcy lub kogoś z grona jego wybitnych uczniów, a jego premiera odbyła się dopiero w XXI wieku, tj. w 1977 r. w Stanach Zjednoczonych.

4

Wokół narodzin Apolinarego Kątskiego – nowe źródła

80%

Chamczyk E.

Muzyka

|

2019

|

vol. 64

|

issue 1

135-143

EN

It is frequently difficult to establish the date and place of birth of artists from the past. In the case of Apolinary Kątski – a 19th-century Polish virtuoso violinist, pupil of Niccolo Paganini and founder-director of the Warsaw Music Institute – his birth date has also remained unknown until recently. For many years, several possible dates and places were quoted in the literature of the subject. Researchers pointed to three cities in the territory of Poland under the Partitions: Cracow, Poznań or Warsaw, while the date was given variously as 26 June 1825 / 1826, 2 July 1825 / 1826 or 23 October 1825 / 1826. These claims were not supported by any sources from the period. The present paper presents the story of the eventually successful search for Apolinary Kątski’s birth certificate.

PL

Komunikat stanowi prezentację najnowszych wyników badań nad życiem Apolinarego Kątskiego. Dotyczy daty urodzenia skrzypka, która dotychczas nie została w sposób jednoznaczny określona. Już za życia Kątskiego, zarówno w prasie, jak i literaturze przedmiotu funkcjonowało kilka dat i miejsc, w których wirtuoz mógł przyjść na świat. Autorka wskazuje wszelkie znane terminy, kreśląc tym samym obszar poszukiwań metryki chrztu świętego Kątskiego. Ponadto omawia proces dotarcia do nieznanych dotąd dokumentów – metryk Apolinarego i Władysława Kątskiego, którego nazwisko nie pojawiało się w badaniach nad losami muzycznej rodziny Kątskich.

5

Podbijając muzyczne centrum Europy: paryska dekada Apolinarego Kątskiego (1838–1848)

80%

Chamczyk E.

Muzyka

|

2018

|

vol. 63

|

issue 4

65-87

EN

Apolinary Kątski (1826–79) was an unusual and controversial figure. He is remembered in history as an eminent virtuoso violinist who took great care to promote himself; also as the founder and long-time director of the Music Institute in Warsaw. He held the post of soloist to His Imperial Highness in Petersburg and scored successes during his numerous tours of Russia, France’s departments, the provinces of the Kingdom of Poland (then part of Russia), and Greater Poland (first in Prussia, later in Germany), with concerts in such cities as Warsaw, London, Paris, Brussels and Vilnius. Despite all this, his work as a concert virtuoso and composer seems to be largely forgotten today. The current state of research, however, allows us to reconstruct his biography in more and more detail. Apolinary Kątski – one of the five prodigy children born to Grzegorz Kątski and Anna née Różycka, winning the hearts of audiences throughout Europe – arrived in Paris at the tender age of 10. This period of his artistic activity has remained the least known so far. We only knew the dates of his stay in France (1836–48), the date of his first public concert in Paris (1st February 1837), as well as the details of his visit to London (1838) and the list of French cities he may potentially have given performances in. The least documented was the time following his return from England in 1838, for which we only have very limited coverage in the French press. The study of the virtuoso’s scantily preserved correspondence and research in foreign press titles has made it possible to reconstruct Apolinary Kątski’s previously unknown biography from the years 1838–48, and complement the list of his compositions known to us thus far. This article presents the results of my research into the life and work of Apolinary Kątski and is an attempt to define his place in the musical panorama of 19th-century France.

PL

Apolinary Kątski (1826-1879) to postać nietuzinkowa i budząca spore kontrowersje. Na kartach historii zapisał się jako wybitny skrzypek-wirtuoz, niezwykle dbający o własną promocję, a także jako założyciel i wieloletni dyrektor Instytutu Muzycznego. Piastował on również posadę Skrzypka Solisty Jego Imperatorskiej Mości w Petersburgu oraz odnosił sukcesy artystyczne podczas wielokrotnych podróży, m.in. po Rosji, departamentach Francji, prowincji Królestwa Polskiego i Wielkopolsce, a także podczas koncertów w takich miastach jak Warszawa, Londyn, Paryż, Bruksela czy Wilno. Pomimo to, jego działalność w charakterze wirtuoza i kompozytora dzisiaj wydaje się być zapomniana. Obecny stan badań pozwala jednak na coraz pełniejsze odtworzenie biogramu artysty. Apolinary Kątski - jedno z pięciorga cudownych dzieci Grzegorza Kątskiego i Anny z Różyckich, podbijający muzyczne sceny Europy, przybył do Paryża w 1836 roku, mając zaledwie 10 lat. Ten okres działalności artystycznej skrzypka wymagał dotychczas największego wyjaśnienia. Znane były zaledwie graniczne daty jego pobytu we Francji (1836-1848), termin pierwszej publicznej prezentacji w Paryżu 1 lutego 1837 roku, a także szczegóły wizyty w Londynie w 1838 roku oraz lista potencjalnych miast francuskich, w których mógł on koncertować. Najwięcej niewiadomych pozostawiał jednak czas po powrocie Kątskiego z Anglii w 1838 roku, w niewielki tylko sposób udokumentowany na łamach prasy francuskiej. Badania nielicznie zachowanej korespondencji wirtuoza, a także kwerenda prasy zagranicznej pozwoliły odtworzyć nieznane losy Apolinarego Kątskiego w latach 1838-1848 oraz umożliwiły uzupełnienie listy jego dotychczas znanych kompozycji. Niniejszy artykuł stanowi prezentację wyników moich badań dotyczących życia i twórczości Apolinarego Kątskiego oraz próbę umiejscowienia jego osoby w panoramie muzycznej Francji XIX stulecia.

6

O skrzypcach oraz ich muzyce w wierszu do "artysty zapomnianego" - do Nikodema Biernackiego

71%

Łuczak B.

Studia Norwidiana

|

2013

|

vol. 31

91-116

XX

The present article points to the function that the motif of the violin performs in the poem To Nikodem Biernacki written by Norwid in Paris in 1857; it also contains an interpretation of the author’s remarks on an artist’s identity and of the tasks assigned to him that are expressed in that poetical text. Also, Norwid’s views on the meaning of what a violinist does and of art in general are shown. Knowledge of the life and work of the addressee of the poem, the Polish 19th century violinist Nikodem Biernacki, defined as a “forgotten musician”, is the context for the analysis of the poem. This knowledge also casts some light on history of Polish culture persecuted in the period of the Partitions of Poland. Also the contents of Norwid’s other works, among them of Chopin’s Piano, Promethidion and Historical Resurrection are an important context for the discussions included in the article. The poet’s thoughts contained in To Nikodem Biernacki are inscribed in the whole of Norwid’s philosophy of art.

7

O skrzypcach oraz ich muzyce w wierszu do „artysty zapomnianego” - Do Nikodema Biernackiego

71%

Łuczak B.

Studia Norwidiana

|

2013

|

vol. 31

91-116

EN

The present article points to the function that the motif of the violin performs in the poem To Nikodem Biernacki written by Norwid in Paris in 1857; it also contains an interpretation of the author’s remarks on an artist’s identity and of the tasks assigned to him that are expressed in that poetical text. Also, Norwid’s views on the meaning of what a violinist does and of art in general are shown. Knowledge of the life and work of the addressee of the poem, the Polish 19th century violinist Nikodem Biernacki, defined as a “forgotten musician”, is the context for the analysis of the poem. This knowledge also casts some light on history of Polish culture persecuted in the period of the Partitions of Poland. Also the contents of Norwid’s other works, among them of Chopin’s Piano, Promethidion and Historical Resurrection are an important context for the discussions included in the article. The poet’s thoughts contained in To Nikodem Biernacki are inscribed in the whole of Norwid’s philosophy of art.

8

Wokół „I koncertu fortepianowego h-moll” op. 79 Raoula Koczalskiego. Geneza i źródła

71%

Bogula-Gniazdowska E.

Muzyka

|

2023

|

vol. 68

|

issue 4

38-52

EN

Polish pianist-composer Raoul Koczalski, a pupil of Karol Mikuli (who was taught by Fryderyk Chopin), was renowned first and foremost as a piano virtuoso, an excellent interpreter of the works of Chopin. His rich output as a composer is less widely known today, though he wrote compositions in many genres, including piano, symphonic and even operatic works. He composed as many as six piano concertos, the first of which, the Piano Concerto in B minor, Op. 79, is the least known. This article presents Koczalski’s unpublished opus 79, hitherto practically ignored in discussions of his oeuvre. A brief outline of this work’s origins within Koczalski’s output as a pianist and composer is followed by reflection on the development of his compositional work in the context of his relatively short musical education, and the article concludes with a description of the little-known but abundant source materials of this composition held in Berlin’s Staatliches Institut für Musikforschung. Those sources make it possible to date the Concerto and place it within Koczalski’s oeuvre.

PL

Raoul Koczalski, polski pianista i kompozytor, uczeń Karola Mikulego (wychowanka samego Chopina), zasłynął przede wszystkim jako wirtuoz fortepianu, znakomity wykonawca dzieł Fryderyka Chopina. Mniej znany jest dzisiaj jego dorobek kompozytorski. Tymczasem Koczalski jest autorem bogatej twórczości, obejmującej dzieła różnych gatunków, w tym twórczość fortepianową, symfoniczną, a nawet operową. Jest także autorem aż 6 koncertów fortepianowych, z których najmniej wiadomo było dotąd o jego pierwszym dziele w tym gatunku, Koncercie fortepianowym h-moll op. 79. Artykuł stanowi prezentację praktycznie pomijanego dotąd w omówieniach na temat twórczości Raoula Koczalskiego, nigdy niepublikowanego I koncertu fortepianowego h-moll op. 79. Zawiera krótkie przedstawienie genezy dzieła w dorobku pianisty i kompozytora, refleksję nad rozwojem jego twórczości kompozytorskiej w kontekście stosunkowo krótkotrwałej edukacji artystycznej, w końcu opisuje mało znane, a niezwykle bogate materiały źródłowe tej kompozycji znajdujących się w zbiorach Staatliches Institut für Musikforschung w Berlinie. Na podstawie tych źródeł umiejscawia koncert w dorobku kompozytorskim Koczalskiego oraz umożliwia jego datowanie.

Refine search results

4 Muzyka

2 Studia Norwidiana

1 Ars inter Culturas

1 Edukacja Muzyczna

1 2023

2 2020

2 2019

1 2018

1 2015

1 2013

2 Chamczyk E.

2 Łuczak B.

1 Bogula E.

1 Bogula-Gniazdowska E.

1 Piotrowska A. G.

1 ROSIŃSKA E.

Giovanni Gagliardi – wirtuoz i wizjoner akordeonu

POSTAĆ MUZYKA CYGAŃSKIEGO I ROMANTYCZNEGO WIRTUOZA. KRÓTKIE STUDIUM PODOBIEŃSTW I RÓŻNIC

„Concerto symphonique pour le piano” [op. 9] Teodora Leszetyckiego w kontekście warsztatu wirtuozowskiego kompozytora

Wokół narodzin Apolinarego Kątskiego – nowe źródła

Podbijając muzyczne centrum Europy: paryska dekada Apolinarego Kątskiego (1838–1848)

O skrzypcach oraz ich muzyce w wierszu do "artysty zapomnianego" - do Nikodema Biernackiego

O skrzypcach oraz ich muzyce w wierszu do „artysty zapomnianego” - Do Nikodema Biernackiego

Wokół „I koncertu fortepianowego h-moll” op. 79 Raoula Koczalskiego. Geneza i źródła