Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: współorzekanie przymiotów

Sort By:

Limit search:

Epifanijne znaczenie konania Jezusa w Ogrójcu w świetle communicatio idiomatum

100%

Strumiłowski J. P.

Polonia Sacra

2017

vol. 21

issue 2(47)

185-203

Zjednoczenia hipostatyczne w Chrystusie charakteryzuje się tym, że w orzeczeniach chrystologicznych możemy właściwości obu natur przypisywać jednej osobie wcielonego Słowa, przy świadomości odrębności każdej z nich, co czyni zadość określnikom chalcedońskim „bez zmieszania i bez zmiany”. Charakter tegoż zjednoczenia zakłada jednak także, że w myśl dwóch pozostałych określników „bez podzielenia i bez rozłączenia”, owe natury tak ściśle do siebie „przylegają”, iż poprzez jedną naturę wyraża się druga (Bóstwo objawia się w człowieczeństwie), co jest warunkiem epifanijności faktu wcielenia. W świetle tych założeń w niniejszym artykule została podjęta próba odczytania wydarzenia cierpienia Jezusa w Ogrójcu w taki sposób, żeby nie przypisywać właściwości natury ludzkiej (cierpienie) naturze boskiej, ale żeby wydobyć z tego wydarzenia jego potencjał epifanijny, czyli odczytać, co cierpienie Jezusa w Ogrójcu może objawiać o naturze boskiej.

The hypostatic union in Christ consists in that, in Christological statements, we may attribute the qualities of both natures to the unique person of the Incarnated Word, having in mind their distinctiveness, which corresponds with the Chalcedonian Definition: “unconfusedly, unchangeably”. However, the character of this union assumes also that, given the other determiners: “indivisibly” and “inseparably”, both natures adhere one to the other so closely, that through one nature the other is expressed (the divinity is revealed in humanity), which constitutes the condition of the epiphanial character of the incarnation. In the light of these assumptions the present article attempts to interpret the Jesus’ agony in Gethsemane not by attributing the features of the human nature (suffering) to the divine one, but by extracting from this occurrence all its epiphanial potential. In other words, the point is to read what the Jesus’ suffering in Gethsemane may reveal of his divine nature.

Why Catholic Theology Needs Metapshysics: A Christological Perspective

100%

White T. J.

Teologia w Polsce

2019

vol. 13

issue 2

41-62

Chalcedoński symbol wiary zawiera prawdę o Chrystusie jako jednej osobie Syna Bożego w dwóch naturach, boskiej i ludzkiej. Doktryna współorzekania przymiotów musi być istotna dla życia i praktyki Kościoła, skoro stwierdzamy, że cechy boskie i ludzkie należą do jednego podmiotu Słowa, które stało się ciałem. Takie orzekanie nie może prowadzić do zmieszania dwóch natur lub ich odrębnych właściwości. Twierdzenie, że w Chrystusie jest boska i ludzka natura, jest jednak możliwe tylko wówczas, gdy człowiek może analogicznie myśleć o tym, czym jest boska natura, a także jednoznacznie ujmować to, czym jest natura ludzka. W przeciwnym razie nie byłoby możliwe zrozumienie boskiej natury Chrystusa i objawienie pozostawałoby zupełnie obce wobec ludzkiej myśli, nawet przy założeniu, że takie zrozumienie ma swój początek w łasce. Podobnie nie możemy myśleć o solidarności Syna z nami w ludzkiej naturze, jeśli nie przyjmujemy wspólnej nam wszystkim natury ludzkiej. Można więc stwierdzić, że Kościół może wyznawać prawdę Chalcedonu tylko wówczas, gdy istnieje wiekuista metafizyka, wewnątrz której można koherentnie myśleć o boskiej i ludzkiej naturze w ramach przyrodzonych możliwości ludzkiego rozumu. Oznacza to, że Kościół pełni funkcję „metafizycznego apostolatu” w swoim nauczaniu, w swoich tradycjach filozoficznych, jak również w swoich twierdzeniach biblijnych i doktrynalnych.twierdzeniach biblijnych i doktrynalnych.

The Chalcedonian confession of faith asserts that Christ is one person, the Son of God, subsisting in two natures, divine and human. The doctrine of the communication of idioms is essential to the life and practices of the Church insofar as we affirm there to be properties of deity and humanity present in the one subject, the Word made flesh. Such affirmations are made without a confusion of the two natures or their mutually distinct attributes. The affirmation that there is a divine and human nature in Christ is possible, however, only if it is also possible for human beings to think coherently about the divine nature, analogically, and human nature, univocally. Otherwise it is not feasible to receive understanding of the divine nature of Christ into the human intellect intrinsically and the revelation must remain wholly alien to natural human thought, even under the presumption that such understanding originates in grace. Likewise we can only think coherently of the eternal Son’s solidarity with us in human nature if we can conceive of a common human nature present in all human individuals. Consequently, it is only possible for the Church to confess some form of Chalcedonian doctrine if there is also a perennial metaphysical philosophy capable of thinking coherently about the divine and human natures from within the ambit of natural human reason. This also implies that the Church maintains a “metaphysical apostolate” in her public teaching, in her philosophical traditions, as well as in her scriptural and doctrinal enunciations.

Refine search results

1 Polonia Sacra

1 Teologia w Polsce

1 2019

1 2017

1 Strumiłowski J. P.

1 White T. J.

Search results

Epifanijne znaczenie konania Jezusa w Ogrójcu w świetle communicatio idiomatum

Why Catholic Theology Needs Metapshysics: A Christological Perspective