W artykule podjęto problematykę asystentury rodzinnej z perspektywy pracy z rodziną biologiczną dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej. Wspieranie rodzin realizowane przez asystentów polega na wspomaganiu w przezwyciężaniu trudności w celu zapobieżenia odebrania dzieci i umieszczenia w środowisku zastępczym, a gdy już do tego doszło, działania koncentrują się na dążeniu do wprowadzenia zmian i stworzenia bezpiecznych warunków do powrotu. Badania przytoczone w tekście wskazują, że rodzice biologiczni borykają się z wieloma problemami, wśród których najczęściej występuje uzależnienie od alkoholu. Asystent pracujący z rodziną ma do zrealizowania wiele zadań, których efekty zależne są od zaangażowania rodziców, współpracy z innymi podmiotami odpowiedzialnymi za wspieranie rodzin doświadczających trudności, kontynuowania wspomagania rodziców po powrocie dziecka. W artykule podjęto także próbę nakreślenia czynników zwiększających szansę na powrót dziecka do rodziny, za najważniejszy uznając utrzymywanie kontaktów między rodzicami a dziećmi przebywającymi w pieczy zastępczej oraz współpracę między asystentami a rodzinami biologicznymi, zastępczymi, osobami prowadzącymi rodzinne domy dziecka czy przedstawicielami placówek opiekuńczo-wychowawczych i innymi podmiotami w ramach systemu pomocy.
Celem artykułu jest analiza funkcjonowania rodzin wspierających. Pełnią one istotną rolę w procesie wsparcia rodziny naturalnej przeżywającej trudności w sprawowaniu opieki nad dziećmi oraz ich wychowaniu. W pracy z rodziną realizują zadania z zakresu opieki i wychowania dzieci, prowadzenia gospodarstwa domowego, kształtowania i pełnienia ról społecznych. Rodziny wspierające powoływane są oraz funkcjonują z ramienia gminy w oparciu o Ustawę z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W artykule zawarte zostały aspekty prawne oraz dane liczbowe dotyczące działania rodzin wspierających. Aspekt prawny przedstawia zasady funkcjonowania, schemat rekrutacji z uwzględnieniem szeregu wymogów oraz zakres zadań realizowanych przez rodziny wspierające. Dane statystyczne prezentują analizę tendencji zmian w obszarze liczby funkcjonujących rodzin, czasu przebywania dzieci pod opieką rodzin wspierających i liczby rodzin objętych wsparciem. Rodziny wspierające stanowią coraz szerszy krąg jako forma wsparcia rodziny naturalnej przeżywającej trudności opiekuńcze i wychowawcze. Osoby, obejmując rodzinę wsparciem, wstępują w rolę autorytetu postępowania dla rodziców i wzorca „pozytywnego dorosłego” dla dzieci. Rodzina wspierająca jest wzorem rodzicielstwa, autorytetem pełnienia ról społecznych, przewodnikiem dokonywanej zmiany i nauczycielem życia codziennego rodziny. Poprzez realizację powierzonych zadań wynikających z ustawy oraz zawartej umowy z wójtem czuwa nad całościowym rozwojem rodziny jako systemu oraz indywidualnych jej członków.
W Polsce prawo do edukacji jest zagwarantowane przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (art. 70). Pełnoprawnymi beneficjentami powszechnego systemu oświaty są również osoby z niepełnosprawnością. Realizacja prawa do edukacji (Ustawa Prawo oświatowe z dnia 14 grudnia 2016 roku. Dz.U. 2017 poz. 59, art. 1 pkt 6, 7). zagwarantowała dzieciom/uczniom z niepełnosprawnościami możliwość edukacji we wszystkich typach placówek oświatowo-wychowawczych, zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami, a także możliwość realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania. Dzieciom/uczniom tym, ze względu na ich specjalne potrzeby edukacyjne wynikające z niepełnosprawności, przyznano również prawo do wszelkich oddziaływań mających na celu kompensowanie, korygowanie i usprawnianie zaburzonych procesów psychicznych i fizycznych. Kompleksowe wsparcie dziecka/ucznia z niepełnosprawnością w procesie edukacji polega nie tylko na wspomaganiu jego wszechstronnego rozwoju, ale też na kształtowaniu jego kompetencji, które pozwolą mu skutecznie komunikować się (werbalnie i niewerbalnie), twórczo i krytycznie myśleć, rozwiązywać problemy z uwzględnieniem przewidywania konsekwencji dla siebie i społeczeństwa, podejmować decyzje, kierować sobą i radzić sobie w różnych sytuacjach, budować własny system wartości, postaw i zachowań oraz współdziałać i współpracować w grupie. Wsparcie to powinno być zróżnicowane w zależności od wieku dziecka/ucznia, rodzaju i stopnia jego niepełnosprawności, podejmowanej aktywności (edukacyjnej, rehabilitacyjnej, zawodowej), zainteresowań, uzdolnień.
Powołanie kilka lat temu zawodu asystenta rodziny stanowi jakościową zmianę w polskim systemie pomocy społecznej, koncentrującym się dotąd w znacznej mierze na wypłacaniu świadczeń i niezbyt szeroko podejmowanych próbach bardziej intensywnej pracy socjalnej z jednostkami i rodzinami Zadaniem tego specjalisty jest świadczenie pomocy rodzinom przeżywającym trudności w codziennym funkcjonowaniu, zwłaszcza w realizacji funkcji opiekuńczo-wychowawczej. Asystentura rodziny jest indywidualną, intensywną pracą „w” rodzinie, „z” rodziną i „dla” rodziny, przy jej czynnym uczestnictwie. Asystent rodziny to przedstawiciel służb społecznych, który przez pewien czas towarzyszy rodzinie i wspiera ją, aby w przyszłości samodzielnie potrafiła pokonywać trudności życiowe, zwłaszcza dotyczące opieki i wychowania dzieci. W jego pracy istotna jest dobrowolność, zaufanie, współudział rodziny na każdym etapie procesu wsparcia oraz symetryczna relacja między wspierającym a wspieranym. Do tej formy pomocy społecznej klient ma prawo, ale w oparciu o zasadę subsydiarności. Powinien on w pierwszej kolejności wykorzystać własne zasoby, uprawnienia i możliwości poprawy własnej sytuacji. Nie wolno wyręczać jednostki w samodzielnym podejmowaniu przez nią działań oraz inicjatywy w rozwiązywaniu trudności życiowych W tekście scharakteryzowana została istota oraz specyfika działalności zawodowej asystentów rodzin, ich zadania oraz stosowane przez nich metody pracy. Ukazano aktualnie obowiązujące przepisy prawne, regulujące w naszym kraju działalność tych specjalistów. Przytoczono też wybrane wyniki przeprowadzonych dotąd badań, których przedmiotem były różne aspekty pełnienia przez asystentów rodziny ich roli zawodowej.
Prezentowany artykuł poświęcony jest zawodowi asystenta rodziny oraz złożoności jego środowiska pracy. W ramach badań empirycznych starano się uzyskać odpowiedzi na pytania dotyczące współpracy asystenta rodziny z rodzinami wspieranymi, jak również z przedstawicielami instytucji pomocowych: policjantami, koordynatorami rodzinnej pieczy zastępczej, przedstawicielami edukacji i sądownictwa oraz pracownikami socjalnymi. Badano, jak kształtują się wzajemne relacje między grupami społecznymi i jaką pozycję społeczno-zawodową zajmują asystenci rodziny oraz jak oni sami wypowiadają się o swojej pracy. Badania empiryczne przeprowadzono w paradygmacie metodologii jakościowej, na terenie województwa opolskiego. Uczestnikami badań było 111 respondentów. Posłużono się techniką wywiadu pogłębionego, na podstawie trzech odrębnych kwestionariuszy wywiadu, po jednym dla asystentów rodziny, przedstawicieli służb pomocowych oraz rodzin wspieranych. Zebrany materiał empiryczny poddano analizie treści i wyodrębniono liczne wnioski.
Rodziny wychowujące dzieci z niepełnosprawnościami napotykają wiele codziennych problemów. Są akceptowane przez społeczeństwo, a niekiedy są odrzucane lub traktowane obojętnie. W prezentowanych badaniach starano się rozpoznać, jak rodziny wychowujące dzieci z różnymi niepełnosprawnościami radzą sobie w codziennym życiu i jak postrzegają swoje problemy, oraz jak traktowane są ich dzieci przez innych ludzi. Wyniki badań wskazują, że poza wsparciem psychicznym i emocjonalnym dla badanych rodzin ważne jest wsparcie materialne, utrzymanie rodziny przy dodatkowych kosztach związanych z rehabilitacją, specjalistyczną opieką medyczną, zakupem lekarstw i odpowiedniego sprzętu medycznego utrudnia bowiem ich codzienną egzystencję.
Każda choroba przewlekła dotyka całą rodzinę i jest źródłem stresu. Często pozbawia członków rodziny poczucia bezpieczeństwa, wprowadza chaos, niepewność, lęk oraz destabilizuje dotychczasowe życie. Stan apaliczny, popularnie zwany śpiączką, powoduje określone następstwa psychosomatyczne i społeczne. Opieka nad człowiekiem w śpiączce jest niezwykle trudna. Ta grupa chorych, obok koniecznej pielęgnacji, powinna doświadczać wszechstronnych działań medycznych, terapeutycznych, rehabilitacyjnych. Równocześnie, w miarę trwania śpiączki, szanse na wybudzenie pacjenta gwałtownie maleją. Opieka nad chorym „obecnymnieobecnym” jest niezwykle obciążająca. Uwzględniająca specyfikę potrzeb rodzin pacjentów w stanie wegetatywnym diagnoza pomaga zaplanować skuteczne wsparcie.
Do zadań asystenta rodziny należy udzielanie wsparcia emocjonalnego i instrumentalnego oraz wzmacnianie rodziny w jej podmiotowości. Ponieważ wychowywanie dziecka z ASD niesie za sobą wiele specyficznych wyzwań (m.in. brak ogólnodostępnego, kompleksowego systemu pomocy), asystent powinien umiejętnie pokierować rodzinę do odpowiednich placówek. Celem artykułu jest wskazanie na konieczność znajomości specyfiki zaburzeń ze spektrum autyzmu przez asystentów rodziny. Ponadto, na podstawie ustawy „Za życiem”, opisano dostępne świadczenia i usługi oferowane dla kobiet w ciąży, dzieci z ASD i ich rodziny oraz przedstawiono spis placówek niosących wsparcie.
W artykule zostaje podjęta próba odpowiedzi na pytanie o rolę, jaką odgrywają osoby bezrobotne korzystające z sieci wyspecjalizowanego wsparcia. W tym celu autor omawia sposób wspomagania osób pozostających bez zatrudnienia i relacje panujące pomiędzy nimi a osobami udzielającymi im wsparcia. Istotnym kontekstem jest profesjonalizacja służb pomocowych, która może przesłonić cel ich działania – pomoc w przezwyciężeniu życiowych kryzysów. W artykule głos oddany zostaje bezrobotnym, a wsparcie przedstawione tak, jak sami je postrzegają. Podjęcie tego tematu jest rezultatem dokonującej się profesjonalizacji służb pomocowych, która niesie za sobą ryzyko utraty nadrzędnego celu wspierania, jakim jest pomoc w przezwyciężeniu trudnej sytuacji życiowej. Kwestie wsparcia zostają przedstawione tak, jak widzą je sami bezrobotni. Aby podkreślić, jak niewiele zmian nastąpiło w omawianym obszarze, autor porównuje panujące relacje pomocowe i obecną sytuację bezrobotnych z historiami sprzed niemal dwudziestu lat przedstawionymi w Pamiętnikach bezrobotnych.
Czasy, w których przyszło nam żyć, skłaniają nas do zadania pytania, co będzie ze światem po zakończeniu pandemii. Walka z COVID-19 i związane z nią zmiany nie pozostaną bez śladu w umysłach wielu ludzi. Jedni tracą bliskich, których nie mogą pochować; inni żyją w ciągłym strachu o zdrowie i dalsze funkcjonowanie. Świat już nigdy nie będzie taki sam. Ludzie już nigdy nie będą tacy sami, jak przed tym traumatycznym wydarzeniem. Niewidzialny wróg, którym jest koronawirus, na długo zostawi ślad w ich pamięci. Wielu będzie potrzebowało wsparcia, z którym może przyjść poradnictwo specjalistyczne. Długo będą borykać się z traumą, która uniemożliwi im powrót do „normalności”. Za traumatyczne przeżycie uznaje się doznanie przez jednostkę urazu psychicznego, który wywołany jest silnym, gwałtownym bodźcem. Bodziec ten jest na tyle intensywny, że może powodować zmiany w obszarach soma, psyche i polis, a także bezpośrednio zagrażać zdrowiu lub życiu człowieka. Osoby po przeżyciu traumatycznym wymagają kompleksowej pomocy w powrocie do normalnego funkcjonowania. Aktualnie tym bodźcem jest śmiertelny wirus. W artykule zostanie opisana rola poradnictwa specjalistycznego w pracy socjalnej z jednostką i rodziną po doświadczeniu traumatycznym.
Artykuł stanowi próbę namysłu nad istotnymi aspektami etyczne go znaczenia doświadczenia wparcia w relacji pedagogicznej w świetle osiągnięć współczesnej pedagogiki fenomenologicznej. Prezentowana refleksja odwoływać będzie się do propozycji metodologicznych oraz refleksji etycznej i pedagogicznej jednego z najważniejszych reprezentantów pedagogiki inspirowanej fenomenologią na świecie Maxa van Manena, emerytowanego profesora University of Alberta w Kanadzie. Zasadniczym celem podjętej problematyki jest pogłębienie rozumienia natury i znaczenia wsparcia w procesie budowania i rozwoju relacji pedagogicznej i w kontekście refleksji nad pojęciem taktu pedagogicznego. Refleksja nad relacją pedagogiczną wskazuje na konieczność troski o głębsze rozumienie fenomenu wsparcia w procesie wychowania i edukacji. Proponowana próba eksploracji znaczenia wsparcia w relacji pedagogicznej odnosi się do etycznego i pedagogicznego wymiaru refleksji nad znaczeniem heteronomii i bezbronności dziecka oraz odpowiedzialności dorosłego.
Funkcjonowanie rodziny z dzieckiem niepełnosprawnym wiąże się z wieloma trudnościami i problemami, których nie doświadczają rodziny z dziećmi w pełni sprawnymi. Biorąc pod uwagę fakt, że to głównie kobieta, matka jest odpowiedzialna za opiekę nad niepełnosprawnym dzieckiem, to również ona zwykle boryka się z problemami i trudnościami związanymi z wychowywaniem dziecka nie w pełni sprawnego. Zazwyczaj to właśnie na matce spoczywa cały ciężar związany z rehabilitacją i pielęgnacją niepełnosprawnego dziecka, z dbaniem o jego higienę, wyżywienie, wychowanie. Codzienna opieka i rewalidacja dziecka niepełnosprawnego, jak też sam fakt niepełnosprawności są czynnikami stresogennymi, które sprzyjają powstawaniu wszelkich zaburzeń i wypalaniu się sił. Na to zjawisko częściej narażone są matki niż ojcowie właśnie z racji pełnienia przez nie szeregu czynności opiekuńczych, porządkowych, pielęgnacyjnych i wychowawczych. Wyjątkowo trudna sytuacja jest udziałem przede wszystkim tych kobiet, które samotnie wychowują niepełnosprawne dziecko, gdyż zwykle są one nadmiernie obciążone obowiązkami i dodatkowo nie mają wsparcia ze strony osób bliskich. Prezentowany artykuł podejmuje tematykę sytuacji kobiety w rodzinach z dzieckiem niepełnosprawnym, koncentrując się na specyficznych trudnościach, których matki doświadczają w konsekwencji posiadania dziecka niepełnosprawnego we wszystkich sferach życia.
Celem artykułu jest przybliżenie idei gospodarstw opiekuńczych, które od końca XX w. rozwijają się na obszarach wiejskich w wielu krajach europejskich, natomiast w Polsce funkcjonują wciąż w pionierskiej formie. Gospodarstwa opiekuńcze w polskich realiach mogą być miejscem pobytu dla osób starszych i przybierać formy organizacyjne charakterystyczne dla jednostek systemu pomocy społecznej w postaci dziennych domów pomocy, rodzinnego domu pomocy oraz placówki całodobowej opieki. W artykule zaprezentowano obszary funkcjonowania gospodarstw opiekuńczych, sposoby ich organizacji, formy wsparcia na rzecz różnych kategorii beneficjentów. Szczególną uwagę zwrócono na Holandię – kraj, w którym liczba gospodarstw opiekuńczych jest największa. Ostatnia część tekstu została poświęcona kwestiom prawnym zakładania i funkcjonowania tego typu gospodarstw w Polsce.
W artykule ukazano funkcjonowanie podmiotów ekonomii społecznej na obszarach wiejskich na przykładzie spółdzielni socjalnych. Na podstawie przeprowadzonych badań scharakteryzowano 14 jednostek, które określiły swoją kondycję finansową jako dobrą. Analiza uzyskanych w pracy wyników pozwala stwierdzić, że znaczącą rolę w tym sukcesie odgrywa wielobranżowy profil działalności, wsparcie ze strony organizacji pozarządowych, współpraca z lokalnym samorządem oraz dofinansowanie ze środków krajowych i unijnych.
EN
The article presents the functioning of social economy in rural areas based on a case study of social cooperatives. 14 units were characterized basing on a survey, which had declared their financial condition as good. According to the research a key role in this success plays a multiple business profile, a support from NGOs, a cooperation with the local self-government and funding from national and European funds.
Przez wiele lat osoby z niepełnosprawnością intelektualną (NI) były postrzegane jako niezdolne do pełnienia ról rodzicielskich, stając się ofiarami takich praktyk jak instytucjonalizacja lub przymusowa sterylizacja, których celem było niedopuszczenie do zostania przez nich rodzicami. Obecnie zmiany w prawie oraz teorii pedagogiki specjalnej, w tym uznanie idei emancypacji i normalizacji, idą w parze ze zmianami w podejściu do praw osób z NI w zakresie równego uczestnictwa w życiu społecznym, także w kwestii rodzicielstwa. W artykule autorka poddaje analizie badania dotyczące skali występowania rodzicielstwa wśród osób z NI i sytuacji ich rodzin, jak również przywołuje dane dotyczące przypadków objęcia dzieci procedurami ochrony oraz utraty władzy rodzicielskiej przez tych rodziców. Rozważa także problem kompetencji rodzicielskich rodziców z NI oraz wpływu tej niepełnosprawności i czynników środowiskowych na wystąpienie zaniedbania dziecka przez rodzica.
EN
For many years now people with intellectual disabilities have been perceived as unable to fulfill parental roles, becoming the victims of practices like institutionalization or involuntary sterilization whose aim was to prevent them from becoming parents. At present, changes in the legal system and theory of special pedagogy (including accepting the concept of emancipation and normalization) co-exist with the changes in the attitude towards human rights of persons with intellectual disabilities and their equal participation in society, also in the sphere of parenthood. In the paper the author examines available research on the prevalence of parenthood among people with intellectual disabilities and the situation of their families as well as examines the data on cases of child protective services and losing custody by these parents. The problems of parental competencies of parents with intellectual disabilities and the influence of intellectual disability and environmental factors on parental neglect are also analyzed.
This article deals with the issue of support during the period of mourning through a skillful free time management. The authors of the article describe the problems of support, mourning and free time. They point out that a good organization of leisure time can be helpful in dealing with experiences associated with a grieving process. The article provides knowledge about free time, loss and ways of supporting people after the loss. It is also an attempt to draw attention of people working in the area of social welfare to the fact that a well-thought-out, selected and personalized form of free time can help in passing the period of mourning.
PL
Niniejszy artykuł przedstawia tematykę wsparcia w okresie żałoby poprzez umiejętną organizację czasu wolnego. Autorki artykułu opisują problematykę wsparcia, żałoby i czasu wolnego. Wskazują, iż dobra organizacja czasu wolnego może być pomocna w walce z przeżyciami związanymi z przechodzeniem procesu żałoby. Artykuł dostarcza wiedzę na temat czasu wolnego, straty oraz propozycję wspierania osób po stracie. Jest to też próba zwrócenia uwagi osobom pracującym w obszarze pomocy społecznej, iż można pomóc w przejściu okresu żałoby poprzez przemyślane, dobrane i dopasowane do danej osoby formy czasu wolnego.
Wyniki, jakie uzyskano w badaniach przeprowadzonych na próbie 5 000 osób niepełnosprawnych, mieszkających na terenach wiejskich w Polsce, wskazują na problemy, które występują w funkcjonowaniu osób niepełnosprawnych i na bariery w uzyskaniu wsparcia w ich rozwiązywaniu. Część wyników była analizowana w porównaniu z danymi ogólnopolskimi dotyczącymi sytuacji osób z niepełnosprawnością. Pozwoliło to na ocenę, w jakim stopniu osoby niepełnosprawne z obszarów wiejskich mają możliwość uzyskać wsparcie na tym samym poziomie, na jaki wskazują dane ogólnopolskie. Podjęto również próbę określenia, jak respondenci oceniają aktywność poszczególnych gminnych instytucji i formy działań podejmowane na ich rzecz przez gminy, w których zamieszkują i czy, w związku z tym, można mówić o wsparciu czy ekskluzji osób z niepełnosprawnością na terenach wiejskich.
EN
The results that were obtained in a study conducted on a sample of 5,000 persons with disabilities living in rural areas in Poland indicate problems that occur in the functioning of persons with disabilities and barriers to obtaining support in solving them. Part of the results was analyzed in comparison with nationwide data on the situation of persons with disabilities. This enabled an assessment to what extent persons with disabilities in rural areas can receive support at the same level, at which nationwide data show. An attempt was also made to determine how respondents evaluate the activity of individual communal institutions and forms of actions taken on their behalf by the communes in which they live and therefore, whether we can talk about the support or the exclusion of persons with disabilities in rural areas.
Proces żałoby jest doświadczeniem trudnym, wymagającym przepracowania wszystkich kolejnych właściwych dla niego etapów – szoku, rozpaczy, złości, ogromnego smutku, by ostatecznie móc się pogodzić ze śmiercią bliskiej osoby. Szczególnej troski i uwagi wymaga dla otoczenia sytuacja, gdy żałoba pojawia się w okresie adolescencji – pokrywa się ona wówczas z naturalnym kryzysem rozwojowym związanym z budowaniem autonomiczności jednostki. Współcześnie okazuje się, że miejscem w którym nastoletnia osoba może zacząć poszukiwać źródeł wsparcia w sytuacji żałoby jest Internet. Poczucie anonimowości, wielość i szybkość pozyskania informacji, łatwość nawiązania nowych relacji opartych na autokreacyjnych możliwościach nowej technologii może okazać się ważniejszym elementem wsparcia społecznego niż najbliższe otoczenie. Prezentowane w artykule wyniki badań mają na celu wskazać możliwe formy wsparcia społecznego uzyskiwanego przez młodzież w Internecie oraz płynące z tego korzyści i zagrożenia.
EN
Mourning process is a difficult experience, that requires working through all its stages – shock, despair, anger, great sadness so that in the end one can accept the loss of a close person. Special care and mindfulness is required in the situation when the mourning is experienced during adolescence – in this case it attends a natural developmental crises caused by building ones autonomies. Today, it turns out that internet is the first place where teenagers are looking for support in the case of mourning. Sense of anonymity, the amount of, and easy access to, information, ease of building new relationships can be more important part of the social support then the closest environment. The research presented in this paper shows possible forms of social support that can be found by teenagers in internet, its benefits and threats.
Abstract This article focuses on issues related to the functioning of day-care centres. At the beginning issues concerning the family and its functioning are raised. In the article the author also refers to her own experience in working with children. As an example of good practice will be presented the activity of the day-care centre "Dziupla" in Biała Podlaska. Material and methods not applicable Results not applicable Conclusions The presented example of the day-care centre "Dziupla" shows the need for this kind of institution to function in the local environment. The institution achieves positive results of its work. Emphasizing the importance of education, it compensates for deficiencies in knowledge and skills. It contributes to the social and moral development of children. It shapes correct attitudes and socially acceptable behaviour. Attractive classes make children eager to attend the instytution. The "Dziupla" is an alternative to the street life and the unfavourable atmosphere of the home.
PL
Streszczenie Artykuł koncentruje się wokół zagadnień związanych z funkcjonowaniem placówek wsparcia dziennego. Na wstępie poruszone zostały kwestie dotyczące rodziny i jej funkcjonowania. W artykule Autorka odnosi się również do własnych doświadczeń w pracy z dziećmi. Jako przykład dobrej praktyki zaprezentowana zostanie działalność placówki wsparcia dziennego „Dziupla” w Białej Podlaskiej. Materiał i metody nie dotyczy Wyniki nie dotyczy Wnioski Zaprezentowany w artykule przykład placówki wsparcia dziennego „Dziupla” wskazuje na potrzebę funkcjonowania tego rodzaju instytucji w środowisku lokalnym. Placówka osiąga pozytywne rezultaty swej pracy. Akcentując w toku codziennych zajęć znaczenie edukacji, wyrównuje braki w wiadomościach i umiejętnościach. Przyczynia się do rozwoju społeczno – moralnego dzieci. Kształtuje prawidłowe postawy oraz akceptowane społecznie zachowania. Atrakcyjność i szeroka oferta prowadzonych zajęć sprawia, że dzieci chętnie uczęszczają do placówki, a oddziaływania pedagogiczne przynoszą pozytywne skutki. „Dziupla” jest alternatywą dla tzw. ulicy i odskocznią od niekorzystnej atmosfery domu rodzinnego.
The family coaching is becoming part of a system of supporting functioning of the family system, as well as supporting the potential lying in the family. In it an attention is being returned for seeking the balance between the working life and family, as well as to the soil of satisfaction and the better quality of the marital and family life. To the need of such action also a sociology shows families, is describing the public practice of being together as reality of the relation and the practical counselling. She is analysing multilateral and dynamic processes dokonujęce oneself in families using different theories and methods, remembering that the family has double character: both as social institutions and as the individually created life form. In the family counselling also issues of the partnership and processes which are taking place are included in families associated with such experience as: the selection of an occupation, or migrations.
PL
Coaching rodzinny wpisuje się w system wsparcia funkcjonowania systemu rodzinnego, a także wsparcia potencjału tkwiącego w rodzinie. Zwraca się w nim uwagę na poszukiwanie równowagi między życiem zawodowym i rodzinnym, a także na rolę satysfakcji i dobrej jakości życia małżeńskiego i rodzinnego. Na potrzebę takich działań wskazuje także socjologia rodziny, przedstawia praktykę społeczną bycia razem jako rzeczywistość relacji i praktyczne poradnictwo. Analizuje ona wielostronne i dynamiczne procesy dokonujęce się w rodzinach wykorzystując różne teorie i metody, pamiętając, że rodzina ma podwójny charakter: zarówno jako instytucja społeczna i jako indywidualnie kreowana forma życia. W poradnictwie rodzinnym uwzględnia się także kwestie partnerstwa i procesy, które dokonują się w rodzinach związane z takimi doświadczeniami jak: wybór zawodu, czy migracje.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.