Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: wykluczenie ze wspólnoty

Sort By:

Limit search:

Wykluczenie ze wspólnoty wierzących w świetle 1 Kor 5,5

100%

Muszytowska D.

Verbum Vitae

2010

vol. 18

167-184

Analiza dość kontrowersyjnej formuły wykluczenia ze społeczności wierzących, którą znajdujemy w 1 Kor 5,5 prowadzi przede wszystkim do wniosku, że to zalecenie apostolskie można traktować, jako ogólną zasadę postępowania wspólnoty w takich sytuacjach. W tekście przytoczony zostaje przypadek związku kazirodczego jednego z członków wspólnoty korynckiej. Czyn ten jest uznany za godzący nie tylko w dobro samych osób takiego związku, ale także ma wymiar społeczny i narusza dobro całej wspólnoty wierzących, która traci w ten sposób wiarygodność. Niewiarygodna wspólnota nie może świadczyć prawdy o Jezusie Chrystusie. Perspektywa retoryczna pozwala nam „rozciągnąć” moc tego zalecenia na wszystkie przypadki jawnego zła we wspólnocie o tych samych skutkach. W liście bowiem nie jest rozważana sama sprawa czynu kazirodczego. Status tego czynu jest oczywisty. Rozważaną kwestią jest natomiast brak reakcji wspólnoty na szerzące się pośród niej zło, które jest widziane jako przyzwolenie. Zalecenie usunięcia ze wspólnoty, które powinno być dokonane w sposób formalny przez całą wspólnotę jest uznane w tekście za najlepszą formę zdecydowanej reakcji sprzeciwu wobec zła. Jej skutki są wymierne natychmiast w wymiarze wspólnotowym. Wykluczenie jest traktowane jako dyscyplinarna kara dla sprawcy tego zła, musi być wydana w sposób, nie pozostawiający wątpliwości, że jest podyktowana dbałością o dobro, zarówno winnego, jak i całej wspólnoty. Opiera się na nadziei zmiany postawy winnego i jego zbawieniu w „dzień Pana”.

Wspólnota przestrzenią odkrywania sensu życia

51%

Horowski J.

Teologia i Moralność

2019

vol. 14

issue 2(26)

10-22

The analysis undertaken in this article aimed to answer the question of how an individual discovers/constructs the meaning of life. This analysis was carried out from the perspective of the sociological theory of Margaret S. Archer – named by her the morphogenetic approach. This approach has also been deepened with references to the neo-Thomistic philosophy of education. The analysis was divided into four parts, in which the following issues were raised in sequence: (1) contemporary cultural understanding of the issue of discovering/constructing the meaning of life; (2) the sociological theory of Margaret Archer; (3) the concept of discovering/constructing the meaning of life derived from Archer’s theory; (4) the conditions of this process created by the community. The analysis leads to the conclusion that the meaning of life is discovered by the individual in so-called ultimate care in direct cognition; that is, it is not mediated in culture while culture itself (including education) supports the individual in naming and understanding what is important, indicating ways of caring about what is important. This statement leads to the conclusion that the discovery of the meaning of life by an individual is conditioned by the structure of community life which is either ready to include the individual in concern for the common good or excludes the individual from the community.

Analizy podejmowane w niniejszym artykule podporządkowane zostały odpowiedzi na pytanie o to, w jaki sposób jednostka odkrywa/konstruuje sens życia. Przeprowadzono je w perspektywie teorii socjologicznej Margaret S. Archer, nazywanej przez autorkę podejściem morfogenetycznym, i pogłębiono przez odwołania do neotomistycznej filozofii wychowania. Refleksja została podzielona na cztery części, w których kolejno podjęto kwestie: (1) współczesnego kulturowego rozumienia kwestii odkrywania/formułowania sensu życia; (2) teorii socjologicznej Margaret Archer; (3) wyprowadzonej z teorii Archer koncepcji odkrywania/konstruowania sensu życia; (4) wspólnotowych uwarunkowań niniejszego procesu. Refleksja prowadzi do wniosku, że sens życia jest odkrywany przez jednostkę jako tak zwana troska ostateczna w poznaniu bezpośrednim, niezapośredniczonym w kulturze, a sama kultura (w tym edukacja) wspierają jednostkę w nazywaniu i rozumieniu tego co ważne oraz wskazują sposoby troski o to, co ważne. Stwierdzenie to prowadzi do wniosku, że odnalezienie sensu życia przez jednostkę jest uwarunkowane strukturami życia wspólnotowego, które albo jest gotowe do włączenia jednostki do troski o dobro wspólne, albo wyklucza jednostkę ze wspólnoty.

Refine search results

1 Teologia i Moralność

1 Verbum Vitae

1 2019

1 2010

1 Horowski J.

1 Muszytowska D.

Search results

Wykluczenie ze wspólnoty wierzących w świetle 1 Kor 5,5

Wspólnota przestrzenią odkrywania sensu życia