PL
Początek lat dziewięćdziesiątych XX w. przyniósł upadek systemu komunistycznego. W konsekwencji wiele z państw bloku sowieckiego rozpoczęło dążenia do wstąpienia, powstałej na mocy traktatu z Maastrich (1992), Unii Europejskiej. Konieczne zatem było zreformowanie podstawowych instytucji i organów unijnych, tak, aby były zdolne do zarządzania większą liczbą państw członkowskich. Pierwsza próba reformy instytucjonalnej został podjęta w 2000 r. w traktacie nicejskim. Przyjęte w tym dokumencie rozwiązania nie sprostały wymogom. Stąd przygotowano nowe rozwiązania, które zostały zaproponowane w tzw. traktacie ustanawiającym Konstytucję dla Europy (2004), który jednak nie wszedł w życie. Ostatecznie kształt reformy instytucjonalnej organów Unii Europejskiej został przedstawiony w tzw. traktacie lizbońskim (2007). W traktacie tym zreformowano strukturę i funkcjonowanie najważniejszych instytucji i organów unijnych, w tym: Parlamentu Europejskiego, Komisji, Rady Europejskiej, Rady Unii Europejskiej i Trybunału Sprawiedliwości. Do najważniejszych zmian wprowadzonych traktatem lizbońskim należy zaliczyć zmianę systemu głosowania w Radzie Unii Europejskiej. Wprowadzono system podwójnego głosowania, który będzie obowiązywał od 2017 r. Ponadto ustanowiono urząd Przewodniczącego Rady Unii Europejskiej, którego pozycja ma być podobna do pozycji głowy państwa oraz urząd ministra spraw zagranicznych.